انتقاد صریح از پزشکیان؛ آقای رئیس‌جمهور، بیکاری خیلی از کارمندان به دلیل بی برنامه بودن دولت و انتصاب‌های مسئله دار و استانداران خادم المجلس است

کبنا ؛یادداشت - سید علی‌عباس محدث - رئیس‌جمهور در نشست شورای برنامه‌ریزی و توسعه اردبیل بیان کردند که؛ «سپردن مدیریت به افراد شایسته تنها راه‌حل مشکلات کشور است». یعنی این تفکر بعد از 37 سال سابقۀ مدیریت کشور، تازه فهمیدند که باید به دنبال افراد شایسته باشند. حال سؤال این است که افراد شایسته، کجا، چگونه و چه ویژگی‌هایی دارند؟ آیا اصلاح طلبان شایسته هستند یا اصول گرایان؟ از نگاه مردم که هر دو گروه خوب بودند. چون بالای 20 میلیون نفر به هر دو جریان در زمان خودشان رأی دادند. همین مردمی که صاحب ارزشمندترین جایگاه نزد امامین انقلاب هستند، به نام آزادی بیان و حق انتخاب، هر دو گروه را به امید خدمت انتخاب کردند. حالا اینکه یه گروهی بیشترین زمان خدمت را داشتند و گروهی زمان کمتری، هدف من برای این تحلیل نیست. سؤالم از رئیس‌جمهور محترم این است که متوجه شدید که این دولت آنقدر فاقد صلاحیت مدیریتی است که «سپردن مدیریت به افراد شایسته، تنها راه‌حل مشکلات کشور است»؟ یه زمانی فرایند انتخاب بر این بود که باید «اصلح» را انتخاب کرد. از یه دولتی به بعد، به جهت زایش چند ده قلویی گروه سیاسی و سهم خواهی و نهایتاً مفارقه و منازعه، «اصلح» را رها کردند و به دنبال «صالح» بودند. از این هم کوتاه آمدند و در پی «عاقل» گشتند. بعد از آن فردی «همراه» را بهترین گفتند و الان در پی «تیم سازی» هستند. یعنی تیم مدیریتی بدون از اینکه منتظر خوشحالی ملت باشند، بازیکنی را انتخاب می‌کنند که درون دروازه بگذارند و خودشان در میانه میدان باشند و هرکاری را به میلشان بود انجام دهند. بعد از جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، تمام ارزش‌ها را هزینۀ آزادی (محض، گنگ و مبهم) کردند و می‌خواستند تمدن‌های کهن را زیر یک سقف بیاورند و تنها عاقل جهان باشند. هرچه جلوتر آمدیم، ارزش‌های دینی، آرمان‌های امام و شهدا، اهداف انقلاب و تلاش‌های مقام معظم رهبری برای نگاه دولتمردان به مردم، کم رنگ تر شد. تا جائیکه مسئولان نظام به امضاء وزیر خارجۀ آمریکا و تضمین‌های گرگِ نظام سیاسی جهان، یعنی انگلستان و قاتل شهدای شیمیایی یعنی آلمان و دیگر کشورهای اروپایی دلخوش شدند. این تفکر نکبت بار سیاسیون به جایی رسید که وزیر خارجه وقت یعنی همانکه زبان دنیا را می‌دانست، با وقاهت تمام به ملت نگاه کرد و در برنامۀ کلاب هاوس در مورد وجود کلمه «تعلیق» در برجام می‌گوید، ببخشید؛ «من در مجلس گفتم کلمه (Suspension) نیست و این اشتباه از من بود». یا در آذر 1395 با حضور در کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس گفت: «من اعتراف می‌کنم که اشتباه کردم و به حرف جان کری اعتماد کردم، اگر استراتژی خودم را دنبال می‌کردم، اکنون با مشکل مواجه نمی‌شدم، می‌پذیرم که اشتباه کردم و مسئولیت آن را قبول می‌کنم، ما با صحبت و قول آقای کری اظهارنظر کردیم». در شهریور 1397 در مصاحبه با شبکه تلویزیونی سی‌ان‌ان گفت: «این شاید یک اشتباه بوده است، اما مشکل اینجا بود که احساس ما این بود ایالات متحده یاد گرفته که دست کم در مورد ایران، تحریم‌ها علی‌رغم ایجاد مشقت‌های اقتصادی، نتایج سیاسی مد نظر آنها را به بار نمی‌آورند و من فکر می‌کردم که آمریکایی‌ها این درس را یاد گرفته‌اند. متأسفانه، اشتباه می‌کردم». اینها فقط به مربوط به برجامی است که رئیس مجلس و بسیاری از «هم‌تیمی‌های» شما، اعتراف کردند که اصلاً برجام را نخوانده و کمتر از 20 دقیقه هم آن را تصویب کردند. وقتی مدیریت مملکت دست چنین تفکری باشد، بیش از یک ساعت تایم اداری اتلاف زمان و ملال آور است. چون اولاً جیب برخی از این مسئولان که گاهی خبر تخلف آن‌‌‌ها در رسانه‌‌ها منتشر می‌شود و خزانه دولت گویا یکی است، پس این‌گونه دولت فقیرتر از مردم است، دوماً مردم در چنین سیستم مدیریتی هیچ جایگاهی ندارند و با این دو فرض، عملاً کارمندان یعنی اتلاف وقت و انرژی و سرمایه ملی. واقعیت این است که شما نمی‌دانی در حال حاضر کشور در بحرانی‌ترین شرایط اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی قرار دارد. تنها نقطۀ اتکاء ملت ایران، سیستم دفاع نظامی کشور است که توسط سربازان ملت در ارتش و سپاه به خودکفایی و فراتر از مرزها رسیده است.
جناب رئیس‌جمهور؛
متن بالا، بخشی کوتاه از عملکرد «هم‌تیمی‌های» شما بود و اما شما که می‌فرمودی باید تمام اختلافات را کنار بگذاریم و دست‌به‌دست هم بدهیم تا  مملکت را آباد کنیم، چه شد که باید دولت را تعطیل و به دنبال افراد شایسته بگردی؟ وزیر اقتصادی که تفکرش باعث تورم مهارنشدنی شد (هرچند استیضاح شد)، شایسته بود؟ وزیر کشاورزی شما با این بحران در توزیع گوشت و محصولات کشاورزی، وزیر صنعت و معدن با این افسارگسیختگی در بازار به‌ویژه بازار ارز و سکه و طلا، وزیر راه و شهرسازی با وضعیت اسف‌بار مسکن، یا استاندارانی که بر استان‌ها محروم از جمله استان ما تحمیل کردید، شایسته هستند؟
نه آقای رئیس‌جمهور! دولت شما و اصلاً تفکر شما، با کم‌کردن ساعت اداری و حتی دریافت پالس‌های مثبت یا لبخندهای غرب و اروپا نمی‌تواند برای مردم و مملکت رفاه بیاورد و یا ایده‌ای در جهت آسایش و امیدواری ملت داشته باشد. چراکه شما در «تیمی» عضویت دارید که بنیان‌گذار مصیبت‌های اقتصادی، سیاسی و فرهنگیِ ایران امروز هستند. شما گلچین کسی هستی که افتخارش این بود مسکن مردم را رها کرد. شما ثمرۀ افکار کسانی هستید که به غرب التماس می‌کردند تا تحریم‌ها را علیه ملت افزایش بدهند. مُعرف شما وزیر نفتی بود که علناً گرا می‌داد و می‌گفت «اکنون نمی‌توانیم به اسم ایران نفت صادر کنیم». ملت فهمیدند که کلیدواژه‌های «نمی‌دانم»، «نمی‌توانم»، «نداریم»، «از کجا بیاورم»، «شما به من راه‌حل بدهید»، از کجا سرچشمه می‌گیرد. شما عصارۀ دولتی هستید که افتخارش اعمال اقتصاد آزاد بدون نظارت، قانون‌گریز، بی تخصص و بدون از رقابت صاحبان سرمایه بود. اینکه کارمندان از ساعت 9 تا 13 در محل کار باشند، شبانه روز باشند یا روزی یک ساعت حضور داشته باشند، برای این دولت هیچ فرقی ندارد. زیرا بیکاری خیلی از کارمندان به دلیل بی برنامه بودن دولت و انتصاب‌های مسئله دار و استانداران خادم المجلس و رئیس جمهوری با رفتار و ایده‌ای غیرعلمی است.
به نظرم به‌جای چیدن شاخ‌وبرگ دولت، ریشه‌های پوسیده و خشکیده‌ای که در هیئت دولت و استان‌ها بکار گرفته‌ای را از جا بکن، سپس با آدم‌های دلسوز نظام و انقلاب، و بهره‌گیری از مدیران صاحب رزومه و اندیشه، می‌توانید در راستای همان شعار اولی‌تان «پیشبرد سند چشم‌انداز»، از سوارشدن بر گُردۀ ملت پیاده شوید.