تاریخ انتشار
يکشنبه ۱۲ اسفند ۱۴۰۳ ساعت ۰۳:۱۰
کد مطلب : ۴۹۶۶۲۴
ترامپ و ائتلاف غرب؛ در مسیر فروپاشی یا بازتعریف؟
دلیل اصلی واکنش تند ترامپ به زلنسکی چه بود؟
۰
کبنا ؛«جاناتان چیت» (Jonathan Chait) تحلیلگر مسائل سیاسی آمریکا در مجله آتلانتیک و نویسنده سابق در مجله «نیو ریپابلیک»
به گزارش کبنا نیوز به نقل از نشریه آمریکایی آتلانتیک، در نشست امروز دفتر بیضی کاخ سفید میان دونالد ترامپ، «جی‌دی ونس» و «ولودیمیر زلنسکی»، یکی از لحظات جنجالی واکنش ترامپ به پرسش یک خبرنگار بود که پرسید: «اگر روسیه آتش‌بسی که شما در حال مذاکره درباره آن هستید را نقض کند، چه خواهد شد؟» ترامپ با لحنی تند و طعنه‌آمیز پاسخ داد: «چه اتفاقی می‌افتد؟ درست مثل اینکه همین حالا یک بمب روی سرتان بیفتد!» پاسخی که تجاوز روسیه به همسایگانش را اتفاقی غیرمنتظره جلوه می‌داد؛ در حالی که چنین حملاتی در سالهای گذشته بار‌ها رخ داده است.
از ایمیل‌های کلینتون تا معادن اوکراین؛ پوتین و ترامپ چگونه به هم گره خوردند؟
دونالد ترامپ سپس تلاش کرد توضیح بدهد چرا معتقد است احتمال نقض آتش‌بس از سوی روسیه چندان بالا نیست. او با شور و حرارت گفت: «آن‌ها به من احترام می‌گذارند. بگذارید بگویم، پوتین خیلی چیز‌ها را با من تحمل کرد. او از یک «شکار جادوگر» ساختگی عبور کرد؛ جایی که هم خودش و هم روسیه هدف سوءاستفاده قرار گرفتند. روسیه، روسیه، روسیه! تا حالا چیزی درباره‌اش شنیده‌اید؟... همه اینها یک فریب از طرف دموکرات‌ها بود. او مجبور شد از این ماجرا‌ها عبور کند و این کار را کرد.»
دونالد ترامپ ظاهراً باور دارد که او و ولادیمیر پوتین به‌خاطر تجربه مشترکشان از پیگرد‌های سیاسی حزب دموکرات، به نوعی پیوند شخصی رسیده‌اند. ترامپ که معمولاً به نگاه سرد و معامله‌محور شناخته می‌شود، در اینجا لحنی صمیمانه و حتی وفادارانه نشان داد. در مقطعی دیگر، او با گلایه گفت زلنسکی «تنفری عظیم» نسبت به پوتین دارد و اضافه کرد: «برای من خیلی سخت است که با چنین تنفری به توافق برسم.» ترامپ به‌جای اینکه توضیح بدهد چرا توافق با روسیه به نفع آمریکاست، عملاً با دفاع از شخصیت پوتین، از حیثیت روسیه حمایت کرد.
ارتباط میان ترامپ و پوتین در سالهای اخیر کمتر مورد توجه قرار گرفته است. پس از آنکه «رابرت مولر» نتوانست به‌طور قطعی ارتباطی جنایی میان کارزار انتخاباتی ترامپ و روسیه را اثبات کند، بسیاری از لیبرال‌ها این پرونده را یا کم‌اهمیت جلوه دادند یا آن را بزرگ‌نمایی‌شده دانستند. بااین‌حال، شواهدی که مولر، حتی با وجود عدم همکاری برخی از مشاوران ارشد ترامپ کشف کرد، به‌خودی‌خود تکان‌دهنده بودند.
سازمان ترامپ درگیر پروژه‌ای در مسکو بود که می‌توانست صد‌ها میلیون دلار ارزش داشته باشد و ترامپ درباره آن به افکار عمومی دروغ گفت. درحالی‌که این موضوع به پوتین اهرم فشاری علیه او می‌داد، «پل مانافورت»، رئیس کارزار ترامپ، به‌طور مستقیم با یک مأمور اطلاعاتی روسیه همکاری می‌کرد. روسیه ایمیل‌های حزب دموکرات را دقیقاً در زمان‌هایی منتشر کرد که بیشترین منفعت را برای ترامپ داشت و درست پس از آنکه ترامپ در یک نشست خبری از روسیه خواست ایمیل‌های گمشده «هیلاری کلینتون» را پیدا کند، حمله هکری تازه‌ای انجام شد. این مجموعه از اقدامات، حتی اگر از نظر قانونی مصداق جرم تلقی نشود، به‌وضوح سطحی از همدستی را نشان می‌دهد که فراتر از تصادف یا سوءتفاهم است.
آیا نشست کاخ سفید، از ابتدا تله‌ای برای زلنسکی بود؟
محافظه‌کاران تلاش زیادی کردند تا هرگونه مبنای واقعی برای رسوایی ترامپ-روسیه را انکار کنند. برخی از هواداران سرسخت «مگا» حتی علناً از تبلیغات کرملین حمایت کردند؛ اما بیشتر جمهوری‌خواهان سعی کردند رفتار ترامپ را با انگیزه‌هایی غیر از همدلی آشکار با مسکو توضیح بدهند: اینکه او یک معامله‌گر است؛ یک ملی‌گراست؛ به قدرت احترام می‌گذارد و از ضعف بیزار است.
اما واقعیت ساده‌تر از اینهاست: ترامپ به‌طور طبیعی طرف قُلدر‌ها را می‌گیرد؛ نه قربانیان و هیچ چارچوب ارزشی مشخصی برای سیاست خارجی آمریکا ندارد. با وجود این، بسیاری از جمهوری‌خواهان که این ویژگی‌ها را می‌شناختند و پذیرفته بودند، همچنان امیدوار بودند بتوانند ترامپ را متقاعد کنند که در کنار اوکراین بایستد؛ اما این امیدواری کاملاً اشتباه بود. در کنار نبود اصول اخلاقی، علاقه شخصی و گرایش دیرینه ترامپ به پوتین و روسیه هم نقش مهمی در این تصمیم داشت.
پس از خروج زلنسکی از دفتر بیضی، ترامپ در «تروث سوشال» نوشت: «من به این نتیجه رسیدم که رئیس‌جمهور زلنسکی آماده صلح نیست؛ حداقل وقتی پای آمریکا در میان باشد.» این جمله، به‌روشنی نشانه تصمیم آمریکا برای قطع حمایت از تلاش‌های جنگی اوکراین بود. متحدان ترامپ هم پیشاپیش تلاش کردند تا مسئولیت این تغییر سیاست را به گردن زلنسکی بیندازند. مقامات کاخ سفید به فاکس نیوز گفتند که ترامپ رفتار زلنسکی از جمله زبان بدن و لحن صحبت‌هایش را توهین‌آمیز دانسته است. «ریچ لوری» (Rich Lowry) سردبیر مجله آمریکایی «نشنال ریویو» هم در شبکه «ایکس» نوشت: «زلنسکی در موقعیت سختی قرار داشت، اما نباید خودش را وارد چنین بحث‌های جنجالی می‌کرد. دست‌کم می‌توانست کت‌وشلوار بپوشد.»
این روایت‌ها، واقعیت روشن اتفاقات امروز را نادیده می‌گیرند: این ماجرا کاملاً از پیش طراحی شده بود. ترامپ و ونس از ابتدا با هدف تحقیر زلنسکی و کشاندن او به یک مشاجره علنی وارد این نشست شدند تا بهانه‌ای برای قطع رسمی روابط دیپلماتیک و پایان حمایت آمریکا پیدا کنند. جای تعجب هم ندارد. ترامپ مدت‌ها قبل، حتی پیش از آنکه زلنسکی به قدرت برسد، تبلیغات روسیه را تکرار می‌کرد.
در سال ۲۰۱۸ یعنی یک سال پیش از انتخاب زلنسکی، ترامپ از اشغال کریمه توسط روسیه حمایت کرد، بار‌ها از پذیرش مسئولیت روسیه در اقدامات خشونت‌بار طفره رفت و حتی در مواردی عجیب، مثل دفاع از حمله شوروی به افغانستان در سال ۱۹۷۹ یا هشدار درباره «مونته‌نگروی تهاجمی» که ممکن بود ناتو را وارد جنگ کند، کاملاً با روایت‌های کرملین همراه شد.
در هفته‌های اخیر، ترامپ حتی تلاشی هم برای پنهان کردن تمایل خود به روسیه نکرده است. او زلنسکی را دیکتاتور نامید و وقتی از او پرسیدند که آیا پوتین را هم دیکتاتور می‌داند، از پاسخ طفره رفت و گفت: «من به‌راحتی از این کلمات استفاده نمی‌کنم.» (این در حالی است که هیچ رئیس‌جمهوری در تاریخ آمریکا به‌اندازه ترامپ در استفاده بی‌پروا از کلمات شهره نبوده است.) او حتی گفت اوکراین «شاید روزی بخشی از روسیه شود» و به‌طور علنی اوکراین را عامل شروع جنگ دانست. آمریکا نیز هم‌راستا با روسیه، کره شمالی و گروه کوچکی از متحدان مسکو، به قطعنامه سازمان ملل که حمله روسیه به اوکراین را محکوم می‌کرد، رأی منفی داد.
.jpg)
از تهدید ناتو تا هم‌پیمانی با راست افراطی؛ ترامپ و پروژه فروپاشی غرب
تمام توضیحات و توجیهات کمتر محکوم‌کننده برای مواضع طرفدار روسیه ترامپ، یکی پس از دیگری زیر بار شواهد فروپاشیده‌اند. یکی از استدلال‌هایی که جناح‌های جنگ‌طلب جمهوری‌خواه مطرح می‌کردند، این بود که ترامپ درواقع می‌خواهد اروپا را به افزایش بودجه دفاعی‌اش وادار کند؛ مثل یک مربی سختگیر که تیمش را برای رسیدن به بهترین عملکرد تحت فشار می‌گذارد.
اما وقتی کشور‌های اروپایی اعلام کردند که آماده‌اند هزینه‌های دفاعی خود را به ۲ درصد تولید ناخالص داخلی برسانند؛ همان هدفی که ترامپ بار‌ها مطرح کرده بود، او ناگهان این رقم را به ۵ درصد افزایش داد. به‌تازگی هم ترامپ از پیروزی حزب راست‌گرای افراطی و طرفدار روسیه در آلمان حمایت کرد؛ حزبی که موضعی ضد ناتو دارد. اگر هدف ترامپ واقعاً تقویت مقاومت متحدان در برابر روسیه بود، چنین حمایتی غیرمنطقی به نظر می‌رسید؛ اما اگر هدفش تضعیف اتحاد ضد روسیه بود، این اقدام کاملاً در چارچوب استراتژی او معنا پیدا می‌کرد.
جمهوری‌خواهان روسیه‌ستیز امیدوار بودند که با پیشنهاد توافقی برای واگذاری بخشی از منابع معدنی اوکراین به آمریکا، بتوانند ترامپ را به ادامه حمایت از کی‌یف متقاعد کنند؛ اما ترامپ نه‌تنها این پیشنهاد را نپذیرفت، بلکه اعلام کرد که توافق معدنی موردنظر به‌طور کامل لغو شده است. این تصمیم، اگر انگیزه ترامپ صرفاً اقتصادی و معامله‌محور بود، کاملاً غیرمنتظره به نظر می‌رسید؛ اما اگر هدف اصلی او باز کردن دست پوتین برای تسلط بر اوکراین باشد، چنین اقدامی کاملاً منطقی جلوه می‌کند.
از زبان بدن تا طعنه‌های آشکار؛ ترامپ چگونه زلنسکی را تحقیر کرد؟
رفتار تحقیرآمیز ترامپ حتی پیش از آنکه زلنسکی لب به سخن باز کند، شروع شد. او در محوطه کاخ سفید، با لحنی تمسخرآمیز به زلنسکی خوش‌آمد گفت؛ به او اشاره کرد و با طعنه گفت: «امروز چقدر خوش‌تیپ شده!» به‌نظر می‌رسید این کنایه به لباس نظامی زلنسکی باشد که به‌جای کت‌وشلوار رسمی، برای یادآوری شرایط جنگی کشورش به تن داشت. همین لباس، مدت‌هاست به بهانه‌ای برای حملات راست‌گرایان تبدیل شده و محافظه‌کاران بار‌ها آن را دستاویزی برای سرزنش زلنسکی به‌خاطر واکنش تند ترامپ قرار داده‌اند. این در حالی است که همین منتقدان، هیچ مشکلی نداشتند وقتی ایلان ماسک همین هفته با یک تی‌شرت ساده و کلاه بیسبال وارد کاخ سفید شد.
آیا ممکن بود زلنسکی با پذیرش تحقیر‌ها و دروغ‌های مکرر ترامپ، با نشان دادن فروتنی بیشتر، نتیجه بهتری بگیرد؟ شاید. وقتی نتیجه این‌قدر منفی باشد، هر گزینه جایگزینی به‌نظر هوشمندانه‌تر می‌رسد. اما واقعیت این است که زلنسکی در کاخ سفید دست چندانی برای بازی نداشت. او در دامی گرفتار شد که رئیس‌جمهوری برایش چیده بود؛ رئیس‌جمهوری که آشکارا به شخصیتی همدلی نشان می‌دهد که هدفش تصرف خاک اوکراین است. هرکسی که در سالهای گذشته درباره وابستگی خطرناک و غیرقابل‌قبول ترامپ به پوتین هشدار داده بود، چنین پایان فاجعه‌باری را از مدت‌ها قبل پیش‌بینی می‌کرد.
به گزارش کبنا نیوز به نقل از نشریه آمریکایی آتلانتیک، در نشست امروز دفتر بیضی کاخ سفید میان دونالد ترامپ، «جی‌دی ونس» و «ولودیمیر زلنسکی»، یکی از لحظات جنجالی واکنش ترامپ به پرسش یک خبرنگار بود که پرسید: «اگر روسیه آتش‌بسی که شما در حال مذاکره درباره آن هستید را نقض کند، چه خواهد شد؟» ترامپ با لحنی تند و طعنه‌آمیز پاسخ داد: «چه اتفاقی می‌افتد؟ درست مثل اینکه همین حالا یک بمب روی سرتان بیفتد!» پاسخی که تجاوز روسیه به همسایگانش را اتفاقی غیرمنتظره جلوه می‌داد؛ در حالی که چنین حملاتی در سالهای گذشته بار‌ها رخ داده است.
از ایمیل‌های کلینتون تا معادن اوکراین؛ پوتین و ترامپ چگونه به هم گره خوردند؟
دونالد ترامپ سپس تلاش کرد توضیح بدهد چرا معتقد است احتمال نقض آتش‌بس از سوی روسیه چندان بالا نیست. او با شور و حرارت گفت: «آن‌ها به من احترام می‌گذارند. بگذارید بگویم، پوتین خیلی چیز‌ها را با من تحمل کرد. او از یک «شکار جادوگر» ساختگی عبور کرد؛ جایی که هم خودش و هم روسیه هدف سوءاستفاده قرار گرفتند. روسیه، روسیه، روسیه! تا حالا چیزی درباره‌اش شنیده‌اید؟... همه اینها یک فریب از طرف دموکرات‌ها بود. او مجبور شد از این ماجرا‌ها عبور کند و این کار را کرد.»
دونالد ترامپ ظاهراً باور دارد که او و ولادیمیر پوتین به‌خاطر تجربه مشترکشان از پیگرد‌های سیاسی حزب دموکرات، به نوعی پیوند شخصی رسیده‌اند. ترامپ که معمولاً به نگاه سرد و معامله‌محور شناخته می‌شود، در اینجا لحنی صمیمانه و حتی وفادارانه نشان داد. در مقطعی دیگر، او با گلایه گفت زلنسکی «تنفری عظیم» نسبت به پوتین دارد و اضافه کرد: «برای من خیلی سخت است که با چنین تنفری به توافق برسم.» ترامپ به‌جای اینکه توضیح بدهد چرا توافق با روسیه به نفع آمریکاست، عملاً با دفاع از شخصیت پوتین، از حیثیت روسیه حمایت کرد.
ارتباط میان ترامپ و پوتین در سالهای اخیر کمتر مورد توجه قرار گرفته است. پس از آنکه «رابرت مولر» نتوانست به‌طور قطعی ارتباطی جنایی میان کارزار انتخاباتی ترامپ و روسیه را اثبات کند، بسیاری از لیبرال‌ها این پرونده را یا کم‌اهمیت جلوه دادند یا آن را بزرگ‌نمایی‌شده دانستند. بااین‌حال، شواهدی که مولر، حتی با وجود عدم همکاری برخی از مشاوران ارشد ترامپ کشف کرد، به‌خودی‌خود تکان‌دهنده بودند.
سازمان ترامپ درگیر پروژه‌ای در مسکو بود که می‌توانست صد‌ها میلیون دلار ارزش داشته باشد و ترامپ درباره آن به افکار عمومی دروغ گفت. درحالی‌که این موضوع به پوتین اهرم فشاری علیه او می‌داد، «پل مانافورت»، رئیس کارزار ترامپ، به‌طور مستقیم با یک مأمور اطلاعاتی روسیه همکاری می‌کرد. روسیه ایمیل‌های حزب دموکرات را دقیقاً در زمان‌هایی منتشر کرد که بیشترین منفعت را برای ترامپ داشت و درست پس از آنکه ترامپ در یک نشست خبری از روسیه خواست ایمیل‌های گمشده «هیلاری کلینتون» را پیدا کند، حمله هکری تازه‌ای انجام شد. این مجموعه از اقدامات، حتی اگر از نظر قانونی مصداق جرم تلقی نشود، به‌وضوح سطحی از همدستی را نشان می‌دهد که فراتر از تصادف یا سوءتفاهم است.
آیا نشست کاخ سفید، از ابتدا تله‌ای برای زلنسکی بود؟
محافظه‌کاران تلاش زیادی کردند تا هرگونه مبنای واقعی برای رسوایی ترامپ-روسیه را انکار کنند. برخی از هواداران سرسخت «مگا» حتی علناً از تبلیغات کرملین حمایت کردند؛ اما بیشتر جمهوری‌خواهان سعی کردند رفتار ترامپ را با انگیزه‌هایی غیر از همدلی آشکار با مسکو توضیح بدهند: اینکه او یک معامله‌گر است؛ یک ملی‌گراست؛ به قدرت احترام می‌گذارد و از ضعف بیزار است.
اما واقعیت ساده‌تر از اینهاست: ترامپ به‌طور طبیعی طرف قُلدر‌ها را می‌گیرد؛ نه قربانیان و هیچ چارچوب ارزشی مشخصی برای سیاست خارجی آمریکا ندارد. با وجود این، بسیاری از جمهوری‌خواهان که این ویژگی‌ها را می‌شناختند و پذیرفته بودند، همچنان امیدوار بودند بتوانند ترامپ را متقاعد کنند که در کنار اوکراین بایستد؛ اما این امیدواری کاملاً اشتباه بود. در کنار نبود اصول اخلاقی، علاقه شخصی و گرایش دیرینه ترامپ به پوتین و روسیه هم نقش مهمی در این تصمیم داشت.
پس از خروج زلنسکی از دفتر بیضی، ترامپ در «تروث سوشال» نوشت: «من به این نتیجه رسیدم که رئیس‌جمهور زلنسکی آماده صلح نیست؛ حداقل وقتی پای آمریکا در میان باشد.» این جمله، به‌روشنی نشانه تصمیم آمریکا برای قطع حمایت از تلاش‌های جنگی اوکراین بود. متحدان ترامپ هم پیشاپیش تلاش کردند تا مسئولیت این تغییر سیاست را به گردن زلنسکی بیندازند. مقامات کاخ سفید به فاکس نیوز گفتند که ترامپ رفتار زلنسکی از جمله زبان بدن و لحن صحبت‌هایش را توهین‌آمیز دانسته است. «ریچ لوری» (Rich Lowry) سردبیر مجله آمریکایی «نشنال ریویو» هم در شبکه «ایکس» نوشت: «زلنسکی در موقعیت سختی قرار داشت، اما نباید خودش را وارد چنین بحث‌های جنجالی می‌کرد. دست‌کم می‌توانست کت‌وشلوار بپوشد.»
این روایت‌ها، واقعیت روشن اتفاقات امروز را نادیده می‌گیرند: این ماجرا کاملاً از پیش طراحی شده بود. ترامپ و ونس از ابتدا با هدف تحقیر زلنسکی و کشاندن او به یک مشاجره علنی وارد این نشست شدند تا بهانه‌ای برای قطع رسمی روابط دیپلماتیک و پایان حمایت آمریکا پیدا کنند. جای تعجب هم ندارد. ترامپ مدت‌ها قبل، حتی پیش از آنکه زلنسکی به قدرت برسد، تبلیغات روسیه را تکرار می‌کرد.
در سال ۲۰۱۸ یعنی یک سال پیش از انتخاب زلنسکی، ترامپ از اشغال کریمه توسط روسیه حمایت کرد، بار‌ها از پذیرش مسئولیت روسیه در اقدامات خشونت‌بار طفره رفت و حتی در مواردی عجیب، مثل دفاع از حمله شوروی به افغانستان در سال ۱۹۷۹ یا هشدار درباره «مونته‌نگروی تهاجمی» که ممکن بود ناتو را وارد جنگ کند، کاملاً با روایت‌های کرملین همراه شد.
در هفته‌های اخیر، ترامپ حتی تلاشی هم برای پنهان کردن تمایل خود به روسیه نکرده است. او زلنسکی را دیکتاتور نامید و وقتی از او پرسیدند که آیا پوتین را هم دیکتاتور می‌داند، از پاسخ طفره رفت و گفت: «من به‌راحتی از این کلمات استفاده نمی‌کنم.» (این در حالی است که هیچ رئیس‌جمهوری در تاریخ آمریکا به‌اندازه ترامپ در استفاده بی‌پروا از کلمات شهره نبوده است.) او حتی گفت اوکراین «شاید روزی بخشی از روسیه شود» و به‌طور علنی اوکراین را عامل شروع جنگ دانست. آمریکا نیز هم‌راستا با روسیه، کره شمالی و گروه کوچکی از متحدان مسکو، به قطعنامه سازمان ملل که حمله روسیه به اوکراین را محکوم می‌کرد، رأی منفی داد.
از تهدید ناتو تا هم‌پیمانی با راست افراطی؛ ترامپ و پروژه فروپاشی غربتمام توضیحات و توجیهات کمتر محکوم‌کننده برای مواضع طرفدار روسیه ترامپ، یکی پس از دیگری زیر بار شواهد فروپاشیده‌اند. یکی از استدلال‌هایی که جناح‌های جنگ‌طلب جمهوری‌خواه مطرح می‌کردند، این بود که ترامپ درواقع می‌خواهد اروپا را به افزایش بودجه دفاعی‌اش وادار کند؛ مثل یک مربی سختگیر که تیمش را برای رسیدن به بهترین عملکرد تحت فشار می‌گذارد.
اما وقتی کشور‌های اروپایی اعلام کردند که آماده‌اند هزینه‌های دفاعی خود را به ۲ درصد تولید ناخالص داخلی برسانند؛ همان هدفی که ترامپ بار‌ها مطرح کرده بود، او ناگهان این رقم را به ۵ درصد افزایش داد. به‌تازگی هم ترامپ از پیروزی حزب راست‌گرای افراطی و طرفدار روسیه در آلمان حمایت کرد؛ حزبی که موضعی ضد ناتو دارد. اگر هدف ترامپ واقعاً تقویت مقاومت متحدان در برابر روسیه بود، چنین حمایتی غیرمنطقی به نظر می‌رسید؛ اما اگر هدفش تضعیف اتحاد ضد روسیه بود، این اقدام کاملاً در چارچوب استراتژی او معنا پیدا می‌کرد.
جمهوری‌خواهان روسیه‌ستیز امیدوار بودند که با پیشنهاد توافقی برای واگذاری بخشی از منابع معدنی اوکراین به آمریکا، بتوانند ترامپ را به ادامه حمایت از کی‌یف متقاعد کنند؛ اما ترامپ نه‌تنها این پیشنهاد را نپذیرفت، بلکه اعلام کرد که توافق معدنی موردنظر به‌طور کامل لغو شده است. این تصمیم، اگر انگیزه ترامپ صرفاً اقتصادی و معامله‌محور بود، کاملاً غیرمنتظره به نظر می‌رسید؛ اما اگر هدف اصلی او باز کردن دست پوتین برای تسلط بر اوکراین باشد، چنین اقدامی کاملاً منطقی جلوه می‌کند.
از زبان بدن تا طعنه‌های آشکار؛ ترامپ چگونه زلنسکی را تحقیر کرد؟
رفتار تحقیرآمیز ترامپ حتی پیش از آنکه زلنسکی لب به سخن باز کند، شروع شد. او در محوطه کاخ سفید، با لحنی تمسخرآمیز به زلنسکی خوش‌آمد گفت؛ به او اشاره کرد و با طعنه گفت: «امروز چقدر خوش‌تیپ شده!» به‌نظر می‌رسید این کنایه به لباس نظامی زلنسکی باشد که به‌جای کت‌وشلوار رسمی، برای یادآوری شرایط جنگی کشورش به تن داشت. همین لباس، مدت‌هاست به بهانه‌ای برای حملات راست‌گرایان تبدیل شده و محافظه‌کاران بار‌ها آن را دستاویزی برای سرزنش زلنسکی به‌خاطر واکنش تند ترامپ قرار داده‌اند. این در حالی است که همین منتقدان، هیچ مشکلی نداشتند وقتی ایلان ماسک همین هفته با یک تی‌شرت ساده و کلاه بیسبال وارد کاخ سفید شد.
آیا ممکن بود زلنسکی با پذیرش تحقیر‌ها و دروغ‌های مکرر ترامپ، با نشان دادن فروتنی بیشتر، نتیجه بهتری بگیرد؟ شاید. وقتی نتیجه این‌قدر منفی باشد، هر گزینه جایگزینی به‌نظر هوشمندانه‌تر می‌رسد. اما واقعیت این است که زلنسکی در کاخ سفید دست چندانی برای بازی نداشت. او در دامی گرفتار شد که رئیس‌جمهوری برایش چیده بود؛ رئیس‌جمهوری که آشکارا به شخصیتی همدلی نشان می‌دهد که هدفش تصرف خاک اوکراین است. هرکسی که در سالهای گذشته درباره وابستگی خطرناک و غیرقابل‌قبول ترامپ به پوتین هشدار داده بود، چنین پایان فاجعه‌باری را از مدت‌ها قبل پیش‌بینی می‌کرد.
