به گزارش کبنا، تسنیم نوشت: مجلس شورای اسلامی در دوره‌های مختلف مبلغی را به عنوان ودیعه مسکن در اختیار نمایندگان قرار می‌دهد. این مبلغ در دوره فعلی 200 میلیون تومان اعلام شده است.
در فلسفه این مبلغ اینطور گفته می‌شود که نمایندگانی که در تهران منزل ندارند، کمک هزینه‌ای برای خرید یا رهن داشته باشند تا بتوانند وظیفه نمایندگی خود را دنبال کنند. اینکه چقدر این فلسفه درست است یا خیر؟ محل بحث نیست. اما این موضوع درباره نمایندگانی که در تهران سکونت دارند و یا نمایندگانی که در دوره‌های قبلی مجلس نیز حضور داشته‌اند و این ودیعه را قبلا گرفته‌اند، مسئله مهمتری است.
ظاهراً طبق آیین‌نامه همه نمایندگان مجلس می‌توانند این ودیعه را دریافت کنند. امّا وقتی عدالت‌خواهانه و منصفانه به این مسئله نگاه شود پرسش مهمی پیش می‌آید و آن اینکه اگر نماینده‌ای در تهران خانه دارد و یا نماینده شهرستانی است که در دوره‌های قبلی در تهران خانه خریده و یا پیشتر ودیعه دریافت کرده، چرا باید چنین مبلغ کلانی را دریافت کند؟ آنهم در شرایطی که مسکن به یک معضل و بحران بسیار جدی برای مردم عادی تبدیل شده و بسیاری از مردم در تامین مبلغی بسیار کمتر از این نیز برای اجاره یا رهن دچار مشکلات عدیده هستند.

برخی خبرنگاران برای پیگیری همین مسئله، بدون القای هیچ پیش‌فرض و چالشی، با برخی نماینده‌های تهران این سوال را مطرح کردند که 1- آیا شما 200 میلیون تومان ودیعه مسکن مجلس را گرفتید یا نه؟ 2- اگر گرفتید، یعنی در تهران خانه نداشتید؟
در موردی بسیار عجیب، آقای عبدالحسین روح‌الامینی نماینده تهران در مواجهه با پرسش خبرنگاری که این سوال را پرسیده، اولاً گفته است که «به تو چه؟» و سپس در پاسخ به اصرار خبرنگار که بالاخره این مسئله‌ای است که مردم حق دارند بدانند، گفته است: غلط کرده‌اند که گفته‌اند چنین موضوعی را بپرسید!
این درحالی است که اگر در ظاهر از آقای روح‌الامینی بپرسید شما موافق شفافیت هستید یا خیر؟ به احتمال زیاد برای مواجه نشدن با انتقاد عمومی تاکید خواهد کرد که بنده 100 درصد موافق شفافیت هستم! اما وقتی با کوچکترین پرسشی درباره مبلغ دریافتی مواجه می‌شود به این نتیجه می‌رسد که غلط کرده‌اند این سوال را از او می‌پرسند، چرا که امثال او باید آسوده باشند که کسی از اعمال و رفتارشان چیزی نمی‌پرسد!
ممکن است آقای روح‌الامینی این ودیعه را دریافت کرده باشد و ممکن است دریافت نکرده باشد، اما نحوه‌ی مواجهه او با خبرنگار و یک سوال ساده و البته صریح در راستای شفاف‌سازی نشان می‌دهد که چنین نماینده‌ای واقعاً تا چه حد اولاً به شفافیت و رسیدگی به رفتار و اعمالش اعتقاد دارد و ثانیاً تا چه اندازه پیش و پس از انتخابات یکرنگ است!
این مسئله مهمی است که نشان می‌دهد مردم باید در انتخابات مختلف نه به شعارها بلکه به «تعهدات» واقعی افراد رای دهند تا دست آنها برای تغییر رنگ پس از رای‌آوری باز نباشد.