عطای طاهری، در چند اقلیم حیات موازی داشت. همه را زیست و چشید و صادقانه خوشی‌ها و تلخی‌هایش را روایت کرد و النهایه با همان هویت چندپاره از میانمان رفت. چندپاره‌گی آدمی را تنها می‌کند؛ از یار بریده و از دیار رفته می‌کند. او درنهایت هم بی‌یار و دیار رفت؛ به تعبیری تنها زیست و تنها رفت؛ این خاصیت آدمیان بزرگ است. چنان متعلق ...