زنگ خطر برای آینده ورزش و جوانان کهگیلویه و بویراحمد / ورزش در سایه تعلیق مدیریتی / نتیجه‌ای که در المپیاد ورزشی استعدادهای برتر عیان شد

کبنا ؛نتایج المپیاد استعدادهای برتر کشور نشان داد ضعف مدیریتی در حوزه ورزش و جوانان کهگیلویه و بویراحمد به نقطه‌ای نگران‌کننده رسیده و بی‌ثباتی، پروژه‌های نیمه‌تمام و حاشیه‌های مدیریتی، آینده ورزش استان را در هاله‌ای از ابهام فرو برده‌اند.
به گزارش کبنا، نتایج اخیر المپیاد استعدادهای برتر کشور واقعیتی را عیان کرد که زیر پوست ورزش کهگیلویه و بویراحمد جریان دارد. استانی که سرشار از استعداد است، در میدان‌های ملی همواره نتوانسته جایگاه شایسته‌ای به دست آورد. شکست در چنین رویدادهایی نشانه‌ای از یک بحران ساختاری در مدیریت و سیاست‌گذاری ورزشی استان است که اگر درمان نشود، استعدادهای استان پژمرده خواهند شد.
تجربه نشان داده هیچ زیرساختی بدون مدیریت توانمند به ثمر نمی‌نشیند. ورزش به‌ویژه در سطح استعدادیابی و قهرمانی، بیش از هر چیز نیازمند تفکر راهبردی، ثبات مدیریتی، و پیوند میان دانش و دغدغه است. اگر مدیریت ورزشی در سطح استان به نمایش رسانه‌ای محدود شود و درگیر حواشی و روزمرگی گردد، خروجی آن چیزی جز افول جایگاه ورزشی و سرخوردگی نسل جوان نخواهد بود. ورزشکاران این استان نیازمند مدیرانی هستند که ورزش را به عنوان یک مأموریت اجتماعی و فرهنگی درک کنند.
نوعی گسست میان بدنه کارشناسی ورزش و سطح تصمیم‌گیری در استان شکل گرفته است. سیاست‌گذاری‌های کوتاه‌مدت، فقدان برنامه جامع برای پرورش استعدادها، و بی‌توجهی به نقش مربیان بومی، موجب شده بسیاری از ظرفیت‌های بالقوه به فعلیت نرسند. ورزشکاران جوانی که با کمترین امکانات در میادین منطقه‌ای می‌درخشند، در ادامه مسیر با درهای بسته مواجه می‌شوند. هیچ چرخه مشخصی برای هدایت آنان از سطح پایه تا قهرمانی تعریف نشده است و همین فقدان مسیر روشن، انرژی بسیاری از آنان را به هدر می‌دهد.
در این میان، مدیریت نیز گرفتار وضعیتی شده است که در آن ثبات و اقتدار جای خود را به تعلیق و بی‌تصمیمی داده‌اند. وقتی اداره‌ای کلان مانند ورزش و جوانان با سرپرست اداره می‌شود، انگیزه کار در نیروهای متخصص کاهش می‌یابد و فضای تصمیم‌گیری به حاشیه ‌کشانده می‌شود. مدیر یا سرپرستی که خود از ثبات موقعیت برخوردار نیست، به‌ناچار نگاهش را از افق‌های بلندمدت به تصمیمات کوتاه‌مدت محدود می‌کند. او به‌جای ساختن آینده، ناچار است امروز را بگذراند.
از سوی دیگر، حواشی و مسائل غیرتخصصی پیرامون مدیریت‌ها به پدیده‌ای تکراری بدل شده است. وقتی حاشیه‌ها از درون اداره کل تا منازل سازمانی آن امتداد می‌یابد، دیگر نمی‌توان انتظار داشت که محیطی آرام و حرفه‌ای برای رشد ورزش فراهم شود. مدیریت ورزشی پیش از هر چیز به فضای سالم نیاز داردکه در آن عدالت اداری رعایت شود، شایستگی‌ها مقدم بر روابط شخصی باشند، و احساس تبعیض در میان کارکنان شکل نگیرد. بدون تحقق این بسترها، هرچقدر هم شعار توسعه ورزش سر داده شود، نتیجه‌ای جز عقب‌ماندگی نخواهد داشت.
نکته نگران‌کننده دیگر، شکاف میان گفتار و عمل در عرصه مدیریت است. در فضای عمومی، گاه از اقدامات بزرگ و تحول‌آفرین سخن گفته می‌شود، اما نتیجه در میدان‌های رقابت چیز دیگری است. ورزشگاه پانزده هزار نفری یاسوج، نماد همین شکاف میان حرف و عمل است. سال‌هاست این پروژه عظیم به امید تکمیل مانده، اما زمان تنها آن را به یادگار یک وعده تبدیل کرده است. پروژه‌هایی از این دست نه‌تنها به زیرساخت استان آسیب می‌زنند، بلکه روح امید را در جامعه ورزش تضعیف می‌کنند.
در کنار پروژه‌های نیمه‌تمام، نوع واگذاری برخی طرح‌ها نیز خود به مسئله‌ای دیگر تبدیل شده است. گزارش‌ها و گلایه‌هایی شنیده می‌شود مبنی بر اینکه برخی پروژه‌ها بدون طی مراحل قانونی و خارج از سامانه‌های رسمی مثل ستاد، واگذار شده‌اند.
فضای ورزش، به‌ویژه در استان کهگیلویه و بویراحمد، نیازمند اعتماد و انگیزه است. جوانی که در زمین خاکی تمرین می‌کند، اگر احساس کند نظام مدیریتی عادلانه و دلسوزانه در کنار اوست، با امید می‌دود؛ اما اگر ببیند تصمیم‌ها نه بر اساس شایستگی بلکه بر محور رابطه و مصلحت شخصی گرفته می‌شود، انگیزه‌اش را از دست می‌دهد. این سرخوردگی، آغاز فاصله گرفتن جوان از میدان‌های سالم رقابت است و همین جاست که آسیب‌های اجتماعی جوانان ریشه می‌گیرد.
در چنین شرایطی، انتظار می‌رود استانداری و نهادهای بالادستی با درک حساسیت زمان، نسبت به اصلاح این وضعیت اقدام کنند. سرپرستی طولانی‌مدت ادارات کل موجب رکود تصمیم‌گیری می‌شود. وقتی مردم می‌دانند فردی که اداره‌ای مهم را مدیریت می‌کند هنوز از نظر گزینشی یا قانونی در وضعیت نامشخص است، نسبت به سلامت نظام اداری دچار تردید می‌شوند. این تردید اگر در سطح عمومی گسترش یابد، به بحران مشروعیت اداری منجر خواهد شد. هرچقدر هم بعدها حکم این مدیران صادر شود، افکار عمومی از یاد نمی‌برد که در مقطعی اصل شفافیت رعایت نشده است.
به همین دلیل، ضرورت دارد تصمیم‌گیران استان در انتخاب مدیران دقت بیشتری به خرج دهند. مدیر ورزشی، پیش از هر چیز باید از جنس ورزش باشد؛ باید میدان را بشناسد، با مربیان و قهرمانان بنشیند، و زبان جوانان را بفهمد. مدیری که خود تجربه حاشیه دارد یا در معرض ابهام است، نمی‌تواند آرامش و تمرکز لازم را به سیستم تزریق کند. مدیریت ورزشی به اعتماد متقابل میان مدیر، مربی و ورزشکار وابسته است؛ اگر یکی از این اضلاع سست شود، کل ساختار سست می‌شود.
افزون بر این، مدیریت در حوزه ورزش و جوانان تنها به اداره کردن امور روزمره محدود نیست. این مدیریت باید توان خلق چشم‌انداز داشته باشد. باید بتواند از دل واقعیت‌های تلخ، برنامه‌ای منسجم برای رشد بسازد. باید بتواند میان استعدادهای پراکنده در مناطق مختلف استان پل ارتباطی ایجاد کند، مربیان را توانمند سازد و به جای تمرکزگرایی، عدالت جغرافیایی در توزیع امکانات ورزشی را دنبال کند. استان کهگیلویه و بویراحمد با جغرافیایی کوهستانی و جمعیتی جوان، ظرفیت‌های منحصر‌به‌فردی دارد که اگر به‌درستی مدیریت شود، می‌تواند به قطب استعدادهای ورزشی کشور بدل شود. اما این مسیر، تنها با اصلاح نگاه مدیریتی ممکن است.
سفر ریاست جمهوری به استان نزدیک است. این سفر، فرصتی برای بازنگری در عملکرد دستگاه‌ها و حل مسائل مزمن اداری است. پیش از این سفر، ضروری است که مسئولان استانی وضعیت مدیریت در بخش‌های مختلف، از جمله ورزش و جوانان را سامان دهند. حضور هیئت دولت در استان، زمانی می‌تواند ثمربخش باشد که زمینه برای ارائه تصویر واقعی از استان فراهم شده باشد؛ تصویری که در آن حاشیه‌ها پایان یافته، مدیران در جایگاه قانونی خود تثبیت شده‌اند، و بدنه کارشناسی احساس امنیت و ثبات می‌کند. اگر این اصلاحات صورت نگیرد، سفرهای رسمی نیز تنها به ثبت چند تصویر و وعده محدود خواهد شد، بی‌آنکه دردی از مدیریت ورزش و جوانان استان دوا کند.