تاریخ انتشار
سه شنبه ۲۴ تير ۱۴۰۴ ساعت ۱۰:۴۵
کد مطلب : ۵۰۱۸۶۴
همبازی بزرگان؛ فغانی در فینال سلام آقای افشاریان! /
علیرضا فغانی کنار دونالد ترامپ؛ قهرمان یا متهم؟ / چرا اسم فغانی و خداداد افشاریان به‌هم گره خورده است؟ / فغانی ناعادلانه رفتار کرد؟
۰
کبنا ؛علیرضا فغانی پس از فینال جام جهانی باشگاه‌ها، مدالش را از دستان دونالد ترامپ دریافت کرد. تماشاگران، بازیکنان و داوران مسابقه فینال جام جهانی باشگاه‌ها بین تیم‌های پاریسنژرمن و چلسی فرصت داشتند تا در کنار لذت بردن از فوتبال، که به‌عنوان یک ورزش جهانی نماد شادی، هیجان و تفریح است، پیام آزادی‌خواهی خود را به گوش جهان برسانند. این اقدام می‌توانست توجه دونالد ترامپ و دیگر سردمداران آمریکا را به نفرت عمومی از جنگ و ظلم‌های تاریخی جلب کند.
به گزارش کبنا نیوز، سایت فوتبال 360 نوشت، فینال جام جهانی باشگاه‌ها با قهرمانی چلسی به پایان رسید. اهمیت این موضوع برای مخاطبان ایرانی ذیل وضعیت داوری این دیدار قرار می‌گیرد که به عهده علیرضا فغانی، داور خوشنام ایرانی بود. فغانی که پیش از این در طول دوران حرفه‌ای‌اش قضاوت‌های مهمی را به عهده داشت، پیش از برگزاری بازی فینال، از سوی کولینا به عنوان داور بازی فینال این رقابت‌ها هم انتخاب شد تا افتخار دیگری نصیبش شود؛ هم نصیب او، هم ایران و صدالبته استرالیا. این یکی هم تکراری ولی آزاردهنده است؛ اینکه چرا افتخاری که می‌توانست صد درصد نصیب ایران و به پای فوتبال این کشور نوشته شود، به استرالیا رسیده است.
داستان مربوط به روزی است که خداداد افشاریان، رئیس وقت کمیته داوران ایران، به یکباره به سرش زد تا اسم علیرضا فغانی را از فهرست داوران بین‌المللی فوتبال ایران خط بزند. استرالیا از این فرصت نهایت استفاده را کرد و خیلی زود، فغانی را در فهرست داوران خودی گنجاند. چنین شد که پرچم داوری که فینال جام جهانی باشگاه‌ها را قضاوت کرد به سادگی از ایران به استرالیا تغییر کرد.
قهرمان ایرانی با پرچم استرالیایی
در اینکه با کم‌خردی، اسم علیرضا فغانی از فوتبال ایران پاک شده، تردیدی نیست. هنوز هم بسیاری به مدیریت وقت کنایه‌های تندوتیزی می‌زنند که تسویه‌حساب‌های شخصی را وارد این ماجرا کرده و افتخارات فغانی را به پای کشور دیگری زدند. بااین حال ولی برای بسیاری، فغانی هنوز یک چهره سرشناس ایرانی است و دستاوردهای فوتبالی‌اش محل خوبی برای پُز دادن. حتی همین حالا که فغانی به عنوان نماینده استرالیا در رقابت‌های ریزودرشت سوت می‌زند، خیلی‌ها او را چهره‌ای ایرانی توصیف می‌کنند که بسان قهرمانی از دل سختی‌ها بیرون آمده و قله افتخار را لمس کرده است. دقیقا به خاطر همین نگاه است که پیش و پس از هر دیدار مهمی که فغانی در آن سوت می‌زند، فضای دوقطبی ناخواسته‌ای، به ویژه در فضای مجازی شکل می‌گیرد. دوگانه‌ای که یک سویش «فغانی‌فَن»ها ایستاده‌اند و سوی دیگرش مخالفانی که او را به چشم یک «مهاجر» که رفتن را به ماندن ترجیح داده است. باوجود این ولی؛ هرگز کسی تصورش را نمی‌کرد، عکس علیرضا فغانی و دونالد ترامپ، پای او را به مسائلی فراتر از فوتبال و داوری هم بکشاند.
یک لایک خبرساز
فغانی یکی از بهترین داوران کنونی حال حاضر دنیا است. این گزاره‌ای تردیدناپذیر است. برخلاف تئوری توطئه‌ای که این روزها ترسیم شده که با توجه به اعلام قبلی فیفا مبنی بر اهدای مدال توسط دونالد ترامپ، فغانی عامدانه به عنوان داور فینال انتخاب شده، این داور ایرانی بر اساس شایستگی‌های تردیدناپذیر به این مهم رسیده است. قضاوت کم‌نقص او در فینال هم صحه‌ای بر این ادعا گذاشته است. مابقی ماجرا هم که پروتکل‌های از پیش‌تعیین‌شده‌ای است که راه گریزی از آن نیست؛ هم مشخص بود که قرار است ترامپ مدال حاضران در فینال را اهدا کند و هم مشخص بود که تصاویر این اهدای مدال مخابره می‌شود. خرده گرفتن به علیرضا فغانی تا اینجای کار امری بیهوده است؛ به ویژه اینکه او به عنوان نماینده استرالیا در فینال سوت زده است.
بااین حال، فغانی، حتی به عنوان نماینده استرالیا، یک ایرانی است. این همان «اصلی» است که به تازگی سوژه‌ای برای انتقاد از او در فضای مجازی شده است؛ یک دوقطبی جدید که این بار، داستان را غیرفوتبالی می‌کند. پس از فینال، غالبا از سوی طیفی خاص، فغانی مورد انتقاد قرار گرفته که بهتر بود برای گرفتن عکس یادگاری با دونالد ترامپ، سیاستمداری که چندی قبل در حمله به ایران ایفای نقش کرد، جا باز نمی‌کرد و یا دست‌کم آن «لایک» را نشان نمی‌داد. فغانی از این منظر از یک قهرمان به یک «متهم» تبدیل شده که به چندپارگی فضای موجود دامن زده است. هرچند او بی‌تفاوت نسبت به اتهاماتی که علیه‌اش به جریان افتاده، ترجیح داده همان عکس‌ها را در صفحه اینستاگرامش بازتاب دهد؛ با نوشتن متنی که حاکی از «قدردانی برای فرصتی است که باعث شده بخشی از تاریخ فوتبال باشد».
.jpg)
به گزارش کبنا نیوز، تماشاگران، بازیکنان و داوران مسابقه فینال جام جهانی باشگاه‌ها بین تیم‌های پاریسنژرمن و چلسی فرصت داشتند تا در کنار لذت بردن از فوتبال، که به‌عنوان یک ورزش جهانی نماد شادی، هیجان و تفریح است، پیام آزادی‌خواهی خود را به گوش جهان برسانند. این اقدام می‌توانست توجه دونالد ترامپ و دیگر سردمداران آمریکا را به نفرت عمومی از جنگ و ظلم‌های تاریخی جلب کند.
آیا فغانی ناعادلانه رفتار کرد؟ / کاش آن صحنه اتفاق نمی‌افتاد!
احمد میرزاییان از روزنامه نگاران باسابقه و پیشکسوت مطلبی درباره اقدام اخیر علیرضا فغانی نوشته که در زیر می‌خوانید:
در باره واکنش و عکس العمل های علیرضا فغانی در هنگام توزیع جوایز فینال جام باشگاه های جهان گفتنی هایی وجود دارد که باید با تامل بیشتری به آن نگریست. راقم سطور بیش از چهل و اندی در حوزه فوتبال روایتگری می کند و با زیر و بم های آن آشنا است و شخصا از وقوع این رخداد تلخ و گزنده متاسف شدم.
کاش فغانی در این میدان حاضر نمی شد و سال ها تلاش و فعالیت خود را اینچنین به حراج نمی گذاشت. برخی واکنش ها و اقدامات چهره های شاخص کشور در رقابت های بین المللی در تاریخ ثبت و ضبط می شود. طبیعی است برخی اقدامات زشت و قبیح افراد، اسباب تاسف و تاثر قاطبه مردم و جامعه ورزش را به همراه خواهد داشت!
به صراحت تاکید می کنم انتخاب او به عنوان قاضی دیدار افتتاحیه و اختتامیه با ظرافت خاصی صورت گرفت. این اقدام در رقابت های گذشته مسبوق به سابقه نیست و عمدتا این انتخاب برای هر دو مسابقه صورت نمی گیرد (به ویژه در مسابقات اخیر در آمریکا که به جهت گرمای شدید و شرجی هوا تمام بازیکنان از جمله داوران که سنین بالاتری دارند، به جهت آمادگی جسمانی و توان بدنی و تنفسی با مشکل جدی مواجه می شوند.) در این زمینه حتی به جهات رعایت اصول علمی و پزشکی هم توجهی به حفظ سلامت فغانی هم صورت نگرفت و...!
اینفانتینو و اعضای کمیته داوران فیفا با آگاهی از شرایط دیدار نهایی و حضور ترامپ این شوی پشت پرده را به نمایش گذاشتند تا با استفاده ابزاری از شرایط، نوکری خود را به اثبات برسانند! گفته شده داوران، بازیکنان و مربیان باید بر اساس ضوابط و آبین نامه های جاری به پروتکل ها پایبند باشند. در این زمینه به اقدام علیرضا فغانی ایرادی نیست. او به رسم ادب و پایبندی به اصول و پروتکل رقابت ها در صحنه وارد شد و مدال را دریافت کرد اما در ادامه قرار گرفتن او در کنار ترامپ و لایک او مایه تعجب شد!
برخی از همکاران در نقدهای خود به ضرورت احترام فغانی به پروتکل مسابقات تاکید دارند که در سطور پیشین بدان اشاره داشتم اما سوال اینجا است که آیا ترامپ به پروتکل پایبند بود؟
او علیرغم تاکید چند باره اینفانتینو و در زمان بالا بردن جام توسط کاپیتان چلسی هم صحنه را ترک نکرد (برخی حالات و واکنش های او که حاکی از بی تعادلی است در آن صحنه کاملا مشهود بود.)
آیا حضور در یک رقابت ورزشی و دریافت مدال آنچنان دارای اهمیت است که انسان ارزش ها و اصول اولیه جوانمردی را زیر پا بگذارد؟ جا داشت فغانی بلافاصله پس از دریافت مدال، حداقل آن را از گردن خود خارج می کرد و با قرار گرفتن در انتهای صف به نوعی اعتراض و بی تفاوتی خود را نشان می داد. همانطور که گفته شد، آنچه که چهره های شاخص و ورزشکاران را از دیگران متمایز و متفاوت می کند، احترام به حقوق انسانی و ارزش های والا و اصول جوانمردی است.
آمریکا و سردمدارانش بیش از پنجاه سال هر آنچه که از دستشان برآمده علیه کشور عزیزمان روا داشته و در عداوت و دشمنی با ملت از هیچ کوششی فروگذار نکرده اند. نمونه بارز این عناد و دشمنی، کمک شایان به رژیم سفاک صهیونیستی در جنگ 12 روزه است. به خاک و خون کشیدن زنان و کودکان بی دفاع و بمباران مراکز علمی و هسته ای ایران توسط آمریکا که با دستور ترامپ صورت گرفت، لکه ننگی است بر دامن مدعیان حقوق بشر و سازمان ملل.
دریافت مدال از سفاک ترین و بدترین انسان دوران به قدری بی ارزش بود که نباید تصاویر آن از سوی فغانی در فضای مجازی منعکس و بازنشر می شد. وجهه و اعتبار در عرصه های ورزشی و بین المللی ذره ذره و با مشقت و تلاش فراوان بدست می آید و نباید این اعتبار و جایگاه رفیع را به یک باره از دست داد و به حراج گذاشت (کاش فغانی مشاوری امین در کنار خود داشت و در مواجهه با این رخداد در فینال،بایدها و نبایدها را به او گوشزد می کرد.)
آنچه که در این برهه دارای ارزش گرانبهایی است، واکنش ها و حمایت های مردم در جای جای کشور و ایرانیان مقیم خارج با هر ایده و مسلک است. نقطه اشتراک مردم ما، ایران دوست داشتنی و پرچم سه رنگ زیبا است. باید به ورزشکارانمان در رشته های مختلف افتخار کنیم که با سلام نظامی به پرچم ایران ادای احترام کردند و پیام آور وحدت و انسجام ملی شدند.
دست مریزاد به این فرزندان رشید که جلوه هایی از آگاهی، درایت و تعصب مثال زدنی خود را به منصه ظهور رساندند و در میادین بین المللی مایه مباهات و افتخار یک ملت شدند. پاینده ایران .جاودان ایران و سربلند ملت بزرگوار کشور.
محمد فنایی داور ایرانی فینال جام جهانی در گفت‌وگو با خبرورزشی اظهار کرد: حداقل با بودن فغانی در لیست بین‌المللی، همچنان این افتخارات به نام ایران ثبت می‌شد. هرچند سیستم را به شکلی تعریف کردند که خیلی دنبال افتخاراتی نظیر موفقیت‌های فغانی نیستند. من اعتقاد دارم با قانون ۴۵ ساله‌ها اشتباه فاحشی کردند. انصافاً کار علیرضا فغانی خوب بوده و مورد تایید کولینا رئیس کمیته داوران فیفا و جیانی اینفانتینو رئیس فیفاست. متأسفانه اولین مشکل که فضا را از فغانی برای ادامه داوری در ایران گرفت، حسادت به وی بود. من پیش‌بینی می‌کردم فینال جام جهانی باشگاه‌ها را به او بدهند، چون در سه بازی قبلی این جام که داور بود، عالی قضاوت کرد.
همبازی بزرگان؛ فغانی در فینال سلام آقای افشاریان!
همشهری‌آنلاین قبل‌ازاین نوشته بود، به‌طور قطع علیرضا فغانی را باید یکی از مهم‌ترین مردان تاریخ ورزش ایران دانست؛ بچه شهرری تهران که در حوزه و حیطه کاری خودش به‌شدت درخشید و سر به طاق آسمان زد. سال‌هاست که دیگر کسی از داوری کردن او در مهم‌ترین مسابقات فوتبال جهان متعجب نمی‌شود، اما حالا و در آخرین سال‌های کارش، اعتماد فیفا به این قاضی ایرانی تا آن حد افزایش یافته که او در نخستین دوره جام‌جهانی باشگاه‌ها در فرمت مدرن و فعلی‌اش، هم سوت افتتاحیه را به‌دست می‌گیرد و هم مسابقه فینال را قضاوت می‌کند. رسیدن به چنین نقطه‌ای در دنیای داوری، هرگز کار آسانی نیست، اما استعداد، پشتکار و همت بسیار بالای فغانی باعث شده داور ایرانی همبازی همیشگی بزرگان باشد و شمار تصاویر به ثبت رسیده از او در کنار بزرگ‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال، از حساب خارج شود.
از فنایی تا فغانی
برای سال‌های طولانی، یکی از حس‌های خوشایند و دوست‌داشتنی نزد اهالی فوتبال ایران، به حضور محمد فنایی در کادر داوری فینال جام‌جهانی۱۹۹۴بین برزیل و ایتالیا مربوط می‌شد. فنایی در آن دیدار، به‌عنوان کمک داور کنار ساندروپوهل مجارستانی حضور داشت و همه کیف می‌کردیم اگر دوربین برای یک لحظه هم که شده، هموطن موفق‌مان را به تصویر می‌کشید. با تقدیر از فنایی، حالا اما باید گفت فغانی این سطح را به‌مراتب ارتقا داده و رد پایی از خودش در این حرفه باقی گذاشته که نزدیک شدن به آن اگر غیرممکن نباشد، بسیار دشوار خواهد بود. فغانی ۴۷ساله در کارنامه داوری‌اش سابقه قضاوت در مهم‌ترین مسابقات فوتبال دنیا را دارد، غیراز فینال جام‌جهانی که قسمتش نشد و البته در همین تورنمنت هم بازی رده‌بندی را سوت زد. اینکه یک نفر بتواند با این همه مشقتی که در فوتبال ایران موج می‌زند، با دستمزدهای بسیار اندک و نیز نگاه نه‌چندان جالبی که به داوران وجود دارد، خودش را تا این سطح بالا بکشد، حقیقتا حیرت‌آور و شایسته تحسین است.
لیست بلند بالا
چنان که گفتیم سیاهه قضاوت‌های فغانی در مسابقات مهم جهانی بسیار طولانی است. در همین جام‌جهانی باشگاه‌ها، این دومین فینالی است که او سوت می‌زند. مرتبه قبلی، ۱۰سال پیش فغانی قضاوت دیدار بارسلونا و ریورپلاته را در همین تورنمنت بر عهده داشت که آبی‌اناری‌ها با ۳گل به پیروزی دست یافتند. جز این، فغانی داوری در فینال المپیک، جام ملت‌های آسیا و لیگ قهرمانان آسیا را هم تجربه کرده و امشب نیز قاضی دیدار چلسی و پاریسنژرمن در فینال جام‌جهانی باشگاه‌ها خواهد بود. خودش مدت‌ها قبل گفته بود حسرت قضاوت در هیچ مسابقه‌ای را ندارد و به‌نظر هم می‌رسد حق داشته باشد.
سلام آقای افشاریان!
در نهایت هر زمان علیرضا فغانی به افتخار جدیدی در حوزه داوری دست می‌یابد، نام خداداد افشاریان هم در محافل ورزشی پرتکرار می‌شود؛ رئیس پیشین کمیته داوران فدراسیون فوتبال که نام فغانی در دوره او از فهرست داوران بین‌المللی کشور حذف شد. امروز فغانی کجاست و افشاریان کجا!؟
تابناک هم در گزارشی نوشته بود، فغانی در گفت‌وگو با سایت رسمی فدراسیون جهانی فوتبال (فیفا) در این‌باره گفت: «پیش از هرچیز، باید احساساتم را ابراز کنم. این اولین دوره جام‌جهانی باشگاه‌ها -با فرمت 32 تیمی- بوده و واقعاً مایه افتخار است که بخشی از این تورنمنت مهم فیفا هستم. در واقع احساس خیلی خوبی دارم. ۴۷ سال دارم و این یکی از آخرین تورنمنت‌های من خواهد بود. واقعاً خوشحالم که بخشی از مسابقات جام جهانی باشگاه‌ها هستم و سعی می‌کنم از هر لحظه از آن لذت ببرم. هیچ چیز برای ما غافلگیرکننده نیست، چون روی هر جنبه‌ای کار کرده‌ایم، بنابراین بازی خوبی از هر دو تیم خواهد بود و تلاش می‌کنیم بهترین عملکرد خود را ارائه دهیم و بهترین تیم در بازی فینال باشیم.»
در این میان صحبت‌های رئیس کمیته داوران فیفا از اهمیت خاصی برخوردار است. پی‌یر لوئیجی کولینا با اشاره به اینکه علیرضا فغانی از میان مجموعه‌ای برجسته از داوران جام جهانی باشگاه‌ها برای قضاوت در دیدار فینال انتخاب شد، اظهار داشت: «برای انتخاب داور فینال مسابقات، همیشه چند عامل را در نظر می‌گیریم، از جمله عملکرد داوران در طول رقابت‌ها. آنها واقعاً ما را در موقعیت بسیار سختی قرار دادند چون داوران زیادی بودند که شایستگی قضاوت در دیدار فینال را داشتند. علیرضا فغانی و بقیه تیم داوری را انتخاب کردیم چون فکر می‌کنیم و متقاعد شده‌ایم که این بهترین تیم داوری برای قضاوت در دیدار فینال است.»
در واقع این انتخاب، افتخاری دیگر برای نامی است که چند سال پیش به وسیله رئیس معزول کمیته داوران، مجبور شد فعالیت‌های خود را با نام و پرچم استرالیا ادامه دهد. رئیسی که برخلاف فغانی، عاقبت خوبی نداشت؛ همان کسی که به بهانه جوان‌گرایی، بهترین و نامدارترین داور ایران را از لیست الیت کنار گذاشت. سعید مظفری‌زاده چندی پیش در بخشی از مصاحبه خود با تابناک، گفت: «تا جایی که در جریان هستم، آقای فغانی قبل از اینکه بحث حضورش در لیست داوران استرالیا باشد، خیلی مایل و علاقمند بود که تا پایان دوره داوری‌اش تحت عنوان داور بین‌المللی در لیست داوری ما باشد. این دیگر انتخاب مسئولان داوری ما بود و برای من واقعاً علامت سؤال است که ما چطوری یک سرمایه اینچنینی را که می‌توانست افتخار باشد برای کشورمان، برای نام کشورمان و برای پرچم کشورمان، با دست خودمان هُلش دادیم و گفتیم ما شما را نمی‌خواهیم، برو زیر یک پرچم دیگر و قضاوت کن. این را باید مسئولانی که این تصمیم را گرفته‌اند، جوابگو باشند. مسئولان کمیته داوران باید بگویند واقعاً دلیل‌شان برای این مسأله چه بوده است. من نمی‌دانم که واقعاً دلیل‌شان برای این مسأله چه بود و افسوس می‌خورم. هر وقت فغانی را در بازی‌های بزرگ می‌بینم و در زیرنویس تلویزیون عنوان استرالیا می‌آید، من حسرت می‌خورم که چرا این عنوان هست و چرا فغانی به‌عنوان داور ایرانی معرفی نمی‌شود؛ دلیلش را واقعاً متوجه نشدم و نفهمیدم و این موضوع اصلاً برایم قابل هضم نیست.»
چند سال از این تصمیم عجیب و آسیب‌زا می‌گذرد و همچنان برای اهالی فوتبال سؤال است که مسئولان مربوطه انتقام چه چیزی را می‌خواستند بگیرند؟ اصلاً از چه کسی می‌خواستند انتقام بگیرند؟ از فغانی یا از داوری و فوتبال ایران؟ چرا هیچگاه پاسخ روشنی به سؤال و ابهام کارشناسان و افکارعمومی در این زمینه داده نمی‌شود! به راستی این چه نوع و نحوه مدیریتی است که دافعه را بر جاذبه ترجیح می‌دهد و میان معدود شاخص‌ها و چهره‌های خوشنام و بین‌المللی فوتبال‌مان با نام و پرچم ایران، فاصله می‌اندازد.
داوری که بدون تردید پس از بازنشستگی‌اش هم جایگاه معتبری در فیفا خواهد داشت و در صورت تمایل شخصی و حمایت‌های لازم می‌تواند صاحب جایگاهی رسمی در ای‌اف‌سی و حتی فیفا شود. باورکردنی و قابل‌هضم نیست که اینچنین ساده و فارغ از هر نوع دوراندیشی، قید مهم‌ترین و موفق‌ترین داور تاریخ فوتبال ایران زده شود. آن‌هم در سال‌هایی که فوتبال ایران در این بخش با خلاء بزرگی مواجه است و حتی تعداد داوران «ملی» استاندارد هم کمتر از تعداد انگشتان یک دست است. امشب علیرضا فغانی را در یکی از فینال‌های مهم فوتبال باشگاهی دنیا از قاب تلویزیون می‌بینیم و احتمالاً خیلی از ایرانی‌ها حس غریبی خواهند داشت؛ خوشحالی و حسرت، افتخار و سرخوردگی!
به گزارش کبنا نیوز، سایت فوتبال 360 نوشت، فینال جام جهانی باشگاه‌ها با قهرمانی چلسی به پایان رسید. اهمیت این موضوع برای مخاطبان ایرانی ذیل وضعیت داوری این دیدار قرار می‌گیرد که به عهده علیرضا فغانی، داور خوشنام ایرانی بود. فغانی که پیش از این در طول دوران حرفه‌ای‌اش قضاوت‌های مهمی را به عهده داشت، پیش از برگزاری بازی فینال، از سوی کولینا به عنوان داور بازی فینال این رقابت‌ها هم انتخاب شد تا افتخار دیگری نصیبش شود؛ هم نصیب او، هم ایران و صدالبته استرالیا. این یکی هم تکراری ولی آزاردهنده است؛ اینکه چرا افتخاری که می‌توانست صد درصد نصیب ایران و به پای فوتبال این کشور نوشته شود، به استرالیا رسیده است.
داستان مربوط به روزی است که خداداد افشاریان، رئیس وقت کمیته داوران ایران، به یکباره به سرش زد تا اسم علیرضا فغانی را از فهرست داوران بین‌المللی فوتبال ایران خط بزند. استرالیا از این فرصت نهایت استفاده را کرد و خیلی زود، فغانی را در فهرست داوران خودی گنجاند. چنین شد که پرچم داوری که فینال جام جهانی باشگاه‌ها را قضاوت کرد به سادگی از ایران به استرالیا تغییر کرد.
قهرمان ایرانی با پرچم استرالیایی
در اینکه با کم‌خردی، اسم علیرضا فغانی از فوتبال ایران پاک شده، تردیدی نیست. هنوز هم بسیاری به مدیریت وقت کنایه‌های تندوتیزی می‌زنند که تسویه‌حساب‌های شخصی را وارد این ماجرا کرده و افتخارات فغانی را به پای کشور دیگری زدند. بااین حال ولی برای بسیاری، فغانی هنوز یک چهره سرشناس ایرانی است و دستاوردهای فوتبالی‌اش محل خوبی برای پُز دادن. حتی همین حالا که فغانی به عنوان نماینده استرالیا در رقابت‌های ریزودرشت سوت می‌زند، خیلی‌ها او را چهره‌ای ایرانی توصیف می‌کنند که بسان قهرمانی از دل سختی‌ها بیرون آمده و قله افتخار را لمس کرده است. دقیقا به خاطر همین نگاه است که پیش و پس از هر دیدار مهمی که فغانی در آن سوت می‌زند، فضای دوقطبی ناخواسته‌ای، به ویژه در فضای مجازی شکل می‌گیرد. دوگانه‌ای که یک سویش «فغانی‌فَن»ها ایستاده‌اند و سوی دیگرش مخالفانی که او را به چشم یک «مهاجر» که رفتن را به ماندن ترجیح داده است. باوجود این ولی؛ هرگز کسی تصورش را نمی‌کرد، عکس علیرضا فغانی و دونالد ترامپ، پای او را به مسائلی فراتر از فوتبال و داوری هم بکشاند.
یک لایک خبرساز
فغانی یکی از بهترین داوران کنونی حال حاضر دنیا است. این گزاره‌ای تردیدناپذیر است. برخلاف تئوری توطئه‌ای که این روزها ترسیم شده که با توجه به اعلام قبلی فیفا مبنی بر اهدای مدال توسط دونالد ترامپ، فغانی عامدانه به عنوان داور فینال انتخاب شده، این داور ایرانی بر اساس شایستگی‌های تردیدناپذیر به این مهم رسیده است. قضاوت کم‌نقص او در فینال هم صحه‌ای بر این ادعا گذاشته است. مابقی ماجرا هم که پروتکل‌های از پیش‌تعیین‌شده‌ای است که راه گریزی از آن نیست؛ هم مشخص بود که قرار است ترامپ مدال حاضران در فینال را اهدا کند و هم مشخص بود که تصاویر این اهدای مدال مخابره می‌شود. خرده گرفتن به علیرضا فغانی تا اینجای کار امری بیهوده است؛ به ویژه اینکه او به عنوان نماینده استرالیا در فینال سوت زده است.
بااین حال، فغانی، حتی به عنوان نماینده استرالیا، یک ایرانی است. این همان «اصلی» است که به تازگی سوژه‌ای برای انتقاد از او در فضای مجازی شده است؛ یک دوقطبی جدید که این بار، داستان را غیرفوتبالی می‌کند. پس از فینال، غالبا از سوی طیفی خاص، فغانی مورد انتقاد قرار گرفته که بهتر بود برای گرفتن عکس یادگاری با دونالد ترامپ، سیاستمداری که چندی قبل در حمله به ایران ایفای نقش کرد، جا باز نمی‌کرد و یا دست‌کم آن «لایک» را نشان نمی‌داد. فغانی از این منظر از یک قهرمان به یک «متهم» تبدیل شده که به چندپارگی فضای موجود دامن زده است. هرچند او بی‌تفاوت نسبت به اتهاماتی که علیه‌اش به جریان افتاده، ترجیح داده همان عکس‌ها را در صفحه اینستاگرامش بازتاب دهد؛ با نوشتن متنی که حاکی از «قدردانی برای فرصتی است که باعث شده بخشی از تاریخ فوتبال باشد».
به گزارش کبنا نیوز، تماشاگران، بازیکنان و داوران مسابقه فینال جام جهانی باشگاه‌ها بین تیم‌های پاریسنژرمن و چلسی فرصت داشتند تا در کنار لذت بردن از فوتبال، که به‌عنوان یک ورزش جهانی نماد شادی، هیجان و تفریح است، پیام آزادی‌خواهی خود را به گوش جهان برسانند. این اقدام می‌توانست توجه دونالد ترامپ و دیگر سردمداران آمریکا را به نفرت عمومی از جنگ و ظلم‌های تاریخی جلب کند.
آیا فغانی ناعادلانه رفتار کرد؟ / کاش آن صحنه اتفاق نمی‌افتاد!
احمد میرزاییان از روزنامه نگاران باسابقه و پیشکسوت مطلبی درباره اقدام اخیر علیرضا فغانی نوشته که در زیر می‌خوانید:
در باره واکنش و عکس العمل های علیرضا فغانی در هنگام توزیع جوایز فینال جام باشگاه های جهان گفتنی هایی وجود دارد که باید با تامل بیشتری به آن نگریست. راقم سطور بیش از چهل و اندی در حوزه فوتبال روایتگری می کند و با زیر و بم های آن آشنا است و شخصا از وقوع این رخداد تلخ و گزنده متاسف شدم.
کاش فغانی در این میدان حاضر نمی شد و سال ها تلاش و فعالیت خود را اینچنین به حراج نمی گذاشت. برخی واکنش ها و اقدامات چهره های شاخص کشور در رقابت های بین المللی در تاریخ ثبت و ضبط می شود. طبیعی است برخی اقدامات زشت و قبیح افراد، اسباب تاسف و تاثر قاطبه مردم و جامعه ورزش را به همراه خواهد داشت!
به صراحت تاکید می کنم انتخاب او به عنوان قاضی دیدار افتتاحیه و اختتامیه با ظرافت خاصی صورت گرفت. این اقدام در رقابت های گذشته مسبوق به سابقه نیست و عمدتا این انتخاب برای هر دو مسابقه صورت نمی گیرد (به ویژه در مسابقات اخیر در آمریکا که به جهت گرمای شدید و شرجی هوا تمام بازیکنان از جمله داوران که سنین بالاتری دارند، به جهت آمادگی جسمانی و توان بدنی و تنفسی با مشکل جدی مواجه می شوند.) در این زمینه حتی به جهات رعایت اصول علمی و پزشکی هم توجهی به حفظ سلامت فغانی هم صورت نگرفت و...!
اینفانتینو و اعضای کمیته داوران فیفا با آگاهی از شرایط دیدار نهایی و حضور ترامپ این شوی پشت پرده را به نمایش گذاشتند تا با استفاده ابزاری از شرایط، نوکری خود را به اثبات برسانند! گفته شده داوران، بازیکنان و مربیان باید بر اساس ضوابط و آبین نامه های جاری به پروتکل ها پایبند باشند. در این زمینه به اقدام علیرضا فغانی ایرادی نیست. او به رسم ادب و پایبندی به اصول و پروتکل رقابت ها در صحنه وارد شد و مدال را دریافت کرد اما در ادامه قرار گرفتن او در کنار ترامپ و لایک او مایه تعجب شد!
برخی از همکاران در نقدهای خود به ضرورت احترام فغانی به پروتکل مسابقات تاکید دارند که در سطور پیشین بدان اشاره داشتم اما سوال اینجا است که آیا ترامپ به پروتکل پایبند بود؟
او علیرغم تاکید چند باره اینفانتینو و در زمان بالا بردن جام توسط کاپیتان چلسی هم صحنه را ترک نکرد (برخی حالات و واکنش های او که حاکی از بی تعادلی است در آن صحنه کاملا مشهود بود.)
آیا حضور در یک رقابت ورزشی و دریافت مدال آنچنان دارای اهمیت است که انسان ارزش ها و اصول اولیه جوانمردی را زیر پا بگذارد؟ جا داشت فغانی بلافاصله پس از دریافت مدال، حداقل آن را از گردن خود خارج می کرد و با قرار گرفتن در انتهای صف به نوعی اعتراض و بی تفاوتی خود را نشان می داد. همانطور که گفته شد، آنچه که چهره های شاخص و ورزشکاران را از دیگران متمایز و متفاوت می کند، احترام به حقوق انسانی و ارزش های والا و اصول جوانمردی است.
آمریکا و سردمدارانش بیش از پنجاه سال هر آنچه که از دستشان برآمده علیه کشور عزیزمان روا داشته و در عداوت و دشمنی با ملت از هیچ کوششی فروگذار نکرده اند. نمونه بارز این عناد و دشمنی، کمک شایان به رژیم سفاک صهیونیستی در جنگ 12 روزه است. به خاک و خون کشیدن زنان و کودکان بی دفاع و بمباران مراکز علمی و هسته ای ایران توسط آمریکا که با دستور ترامپ صورت گرفت، لکه ننگی است بر دامن مدعیان حقوق بشر و سازمان ملل.
دریافت مدال از سفاک ترین و بدترین انسان دوران به قدری بی ارزش بود که نباید تصاویر آن از سوی فغانی در فضای مجازی منعکس و بازنشر می شد. وجهه و اعتبار در عرصه های ورزشی و بین المللی ذره ذره و با مشقت و تلاش فراوان بدست می آید و نباید این اعتبار و جایگاه رفیع را به یک باره از دست داد و به حراج گذاشت (کاش فغانی مشاوری امین در کنار خود داشت و در مواجهه با این رخداد در فینال،بایدها و نبایدها را به او گوشزد می کرد.)
آنچه که در این برهه دارای ارزش گرانبهایی است، واکنش ها و حمایت های مردم در جای جای کشور و ایرانیان مقیم خارج با هر ایده و مسلک است. نقطه اشتراک مردم ما، ایران دوست داشتنی و پرچم سه رنگ زیبا است. باید به ورزشکارانمان در رشته های مختلف افتخار کنیم که با سلام نظامی به پرچم ایران ادای احترام کردند و پیام آور وحدت و انسجام ملی شدند.
دست مریزاد به این فرزندان رشید که جلوه هایی از آگاهی، درایت و تعصب مثال زدنی خود را به منصه ظهور رساندند و در میادین بین المللی مایه مباهات و افتخار یک ملت شدند. پاینده ایران .جاودان ایران و سربلند ملت بزرگوار کشور.
محمد فنایی داور ایرانی فینال جام جهانی در گفت‌وگو با خبرورزشی اظهار کرد: حداقل با بودن فغانی در لیست بین‌المللی، همچنان این افتخارات به نام ایران ثبت می‌شد. هرچند سیستم را به شکلی تعریف کردند که خیلی دنبال افتخاراتی نظیر موفقیت‌های فغانی نیستند. من اعتقاد دارم با قانون ۴۵ ساله‌ها اشتباه فاحشی کردند. انصافاً کار علیرضا فغانی خوب بوده و مورد تایید کولینا رئیس کمیته داوران فیفا و جیانی اینفانتینو رئیس فیفاست. متأسفانه اولین مشکل که فضا را از فغانی برای ادامه داوری در ایران گرفت، حسادت به وی بود. من پیش‌بینی می‌کردم فینال جام جهانی باشگاه‌ها را به او بدهند، چون در سه بازی قبلی این جام که داور بود، عالی قضاوت کرد.
همبازی بزرگان؛ فغانی در فینال سلام آقای افشاریان!
همشهری‌آنلاین قبل‌ازاین نوشته بود، به‌طور قطع علیرضا فغانی را باید یکی از مهم‌ترین مردان تاریخ ورزش ایران دانست؛ بچه شهرری تهران که در حوزه و حیطه کاری خودش به‌شدت درخشید و سر به طاق آسمان زد. سال‌هاست که دیگر کسی از داوری کردن او در مهم‌ترین مسابقات فوتبال جهان متعجب نمی‌شود، اما حالا و در آخرین سال‌های کارش، اعتماد فیفا به این قاضی ایرانی تا آن حد افزایش یافته که او در نخستین دوره جام‌جهانی باشگاه‌ها در فرمت مدرن و فعلی‌اش، هم سوت افتتاحیه را به‌دست می‌گیرد و هم مسابقه فینال را قضاوت می‌کند. رسیدن به چنین نقطه‌ای در دنیای داوری، هرگز کار آسانی نیست، اما استعداد، پشتکار و همت بسیار بالای فغانی باعث شده داور ایرانی همبازی همیشگی بزرگان باشد و شمار تصاویر به ثبت رسیده از او در کنار بزرگ‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال، از حساب خارج شود.
از فنایی تا فغانی
برای سال‌های طولانی، یکی از حس‌های خوشایند و دوست‌داشتنی نزد اهالی فوتبال ایران، به حضور محمد فنایی در کادر داوری فینال جام‌جهانی۱۹۹۴بین برزیل و ایتالیا مربوط می‌شد. فنایی در آن دیدار، به‌عنوان کمک داور کنار ساندروپوهل مجارستانی حضور داشت و همه کیف می‌کردیم اگر دوربین برای یک لحظه هم که شده، هموطن موفق‌مان را به تصویر می‌کشید. با تقدیر از فنایی، حالا اما باید گفت فغانی این سطح را به‌مراتب ارتقا داده و رد پایی از خودش در این حرفه باقی گذاشته که نزدیک شدن به آن اگر غیرممکن نباشد، بسیار دشوار خواهد بود. فغانی ۴۷ساله در کارنامه داوری‌اش سابقه قضاوت در مهم‌ترین مسابقات فوتبال دنیا را دارد، غیراز فینال جام‌جهانی که قسمتش نشد و البته در همین تورنمنت هم بازی رده‌بندی را سوت زد. اینکه یک نفر بتواند با این همه مشقتی که در فوتبال ایران موج می‌زند، با دستمزدهای بسیار اندک و نیز نگاه نه‌چندان جالبی که به داوران وجود دارد، خودش را تا این سطح بالا بکشد، حقیقتا حیرت‌آور و شایسته تحسین است.
لیست بلند بالا
چنان که گفتیم سیاهه قضاوت‌های فغانی در مسابقات مهم جهانی بسیار طولانی است. در همین جام‌جهانی باشگاه‌ها، این دومین فینالی است که او سوت می‌زند. مرتبه قبلی، ۱۰سال پیش فغانی قضاوت دیدار بارسلونا و ریورپلاته را در همین تورنمنت بر عهده داشت که آبی‌اناری‌ها با ۳گل به پیروزی دست یافتند. جز این، فغانی داوری در فینال المپیک، جام ملت‌های آسیا و لیگ قهرمانان آسیا را هم تجربه کرده و امشب نیز قاضی دیدار چلسی و پاریسنژرمن در فینال جام‌جهانی باشگاه‌ها خواهد بود. خودش مدت‌ها قبل گفته بود حسرت قضاوت در هیچ مسابقه‌ای را ندارد و به‌نظر هم می‌رسد حق داشته باشد.
سلام آقای افشاریان!
در نهایت هر زمان علیرضا فغانی به افتخار جدیدی در حوزه داوری دست می‌یابد، نام خداداد افشاریان هم در محافل ورزشی پرتکرار می‌شود؛ رئیس پیشین کمیته داوران فدراسیون فوتبال که نام فغانی در دوره او از فهرست داوران بین‌المللی کشور حذف شد. امروز فغانی کجاست و افشاریان کجا!؟
تابناک هم در گزارشی نوشته بود، فغانی در گفت‌وگو با سایت رسمی فدراسیون جهانی فوتبال (فیفا) در این‌باره گفت: «پیش از هرچیز، باید احساساتم را ابراز کنم. این اولین دوره جام‌جهانی باشگاه‌ها -با فرمت 32 تیمی- بوده و واقعاً مایه افتخار است که بخشی از این تورنمنت مهم فیفا هستم. در واقع احساس خیلی خوبی دارم. ۴۷ سال دارم و این یکی از آخرین تورنمنت‌های من خواهد بود. واقعاً خوشحالم که بخشی از مسابقات جام جهانی باشگاه‌ها هستم و سعی می‌کنم از هر لحظه از آن لذت ببرم. هیچ چیز برای ما غافلگیرکننده نیست، چون روی هر جنبه‌ای کار کرده‌ایم، بنابراین بازی خوبی از هر دو تیم خواهد بود و تلاش می‌کنیم بهترین عملکرد خود را ارائه دهیم و بهترین تیم در بازی فینال باشیم.»
در این میان صحبت‌های رئیس کمیته داوران فیفا از اهمیت خاصی برخوردار است. پی‌یر لوئیجی کولینا با اشاره به اینکه علیرضا فغانی از میان مجموعه‌ای برجسته از داوران جام جهانی باشگاه‌ها برای قضاوت در دیدار فینال انتخاب شد، اظهار داشت: «برای انتخاب داور فینال مسابقات، همیشه چند عامل را در نظر می‌گیریم، از جمله عملکرد داوران در طول رقابت‌ها. آنها واقعاً ما را در موقعیت بسیار سختی قرار دادند چون داوران زیادی بودند که شایستگی قضاوت در دیدار فینال را داشتند. علیرضا فغانی و بقیه تیم داوری را انتخاب کردیم چون فکر می‌کنیم و متقاعد شده‌ایم که این بهترین تیم داوری برای قضاوت در دیدار فینال است.»
در واقع این انتخاب، افتخاری دیگر برای نامی است که چند سال پیش به وسیله رئیس معزول کمیته داوران، مجبور شد فعالیت‌های خود را با نام و پرچم استرالیا ادامه دهد. رئیسی که برخلاف فغانی، عاقبت خوبی نداشت؛ همان کسی که به بهانه جوان‌گرایی، بهترین و نامدارترین داور ایران را از لیست الیت کنار گذاشت. سعید مظفری‌زاده چندی پیش در بخشی از مصاحبه خود با تابناک، گفت: «تا جایی که در جریان هستم، آقای فغانی قبل از اینکه بحث حضورش در لیست داوران استرالیا باشد، خیلی مایل و علاقمند بود که تا پایان دوره داوری‌اش تحت عنوان داور بین‌المللی در لیست داوری ما باشد. این دیگر انتخاب مسئولان داوری ما بود و برای من واقعاً علامت سؤال است که ما چطوری یک سرمایه اینچنینی را که می‌توانست افتخار باشد برای کشورمان، برای نام کشورمان و برای پرچم کشورمان، با دست خودمان هُلش دادیم و گفتیم ما شما را نمی‌خواهیم، برو زیر یک پرچم دیگر و قضاوت کن. این را باید مسئولانی که این تصمیم را گرفته‌اند، جوابگو باشند. مسئولان کمیته داوران باید بگویند واقعاً دلیل‌شان برای این مسأله چه بوده است. من نمی‌دانم که واقعاً دلیل‌شان برای این مسأله چه بود و افسوس می‌خورم. هر وقت فغانی را در بازی‌های بزرگ می‌بینم و در زیرنویس تلویزیون عنوان استرالیا می‌آید، من حسرت می‌خورم که چرا این عنوان هست و چرا فغانی به‌عنوان داور ایرانی معرفی نمی‌شود؛ دلیلش را واقعاً متوجه نشدم و نفهمیدم و این موضوع اصلاً برایم قابل هضم نیست.»
چند سال از این تصمیم عجیب و آسیب‌زا می‌گذرد و همچنان برای اهالی فوتبال سؤال است که مسئولان مربوطه انتقام چه چیزی را می‌خواستند بگیرند؟ اصلاً از چه کسی می‌خواستند انتقام بگیرند؟ از فغانی یا از داوری و فوتبال ایران؟ چرا هیچگاه پاسخ روشنی به سؤال و ابهام کارشناسان و افکارعمومی در این زمینه داده نمی‌شود! به راستی این چه نوع و نحوه مدیریتی است که دافعه را بر جاذبه ترجیح می‌دهد و میان معدود شاخص‌ها و چهره‌های خوشنام و بین‌المللی فوتبال‌مان با نام و پرچم ایران، فاصله می‌اندازد.
داوری که بدون تردید پس از بازنشستگی‌اش هم جایگاه معتبری در فیفا خواهد داشت و در صورت تمایل شخصی و حمایت‌های لازم می‌تواند صاحب جایگاهی رسمی در ای‌اف‌سی و حتی فیفا شود. باورکردنی و قابل‌هضم نیست که اینچنین ساده و فارغ از هر نوع دوراندیشی، قید مهم‌ترین و موفق‌ترین داور تاریخ فوتبال ایران زده شود. آن‌هم در سال‌هایی که فوتبال ایران در این بخش با خلاء بزرگی مواجه است و حتی تعداد داوران «ملی» استاندارد هم کمتر از تعداد انگشتان یک دست است. امشب علیرضا فغانی را در یکی از فینال‌های مهم فوتبال باشگاهی دنیا از قاب تلویزیون می‌بینیم و احتمالاً خیلی از ایرانی‌ها حس غریبی خواهند داشت؛ خوشحالی و حسرت، افتخار و سرخوردگی!
