تاریخ انتشار
يکشنبه ۸ تير ۱۳۹۹ ساعت ۰۹:۱۵
کد مطلب : ۴۲۲۶۰۶
درباره «جهان با من برقص»؛ فیلمی که ارزش بارها دیدن را دارد
۲
کبنا ؛«جهان با من برقص» فیلمی است که حالتان را خوب میکند و همان لحظه که تیتراژ فیلم بالا میآید دوست دارید که از ابتدا باز آن را ببینید.
اولین فیلم سروش صحت یک فیلم خانوادگی است و توانسته سیمرغ بهترین کارگردانی را در سی و هفتمین جشنواره جهانی فیلم فجر از دست رقبا بیرون بیاورد. ماجرای فیلم درباره آخرین سالگرد تولد جهانگیر (علی مصفا) است. زمانی که رفقایش دورهم جمع میشوند تا کمی خوش بگذرانند، اما این جمع دوستانه باعث اتفاقاتی میشود که معنای زندگی را برای بعضیهایشان تغییر میدهد. نمایش این حوادث فرصتی هم هست تا تماشاگر کمی به خودش و زندگیاش فکر کند و احتمالا به مفاهیم تازهای برسد.
«جهان با من برقص» را باید دید؟ | دیدنیهای فیلم
فضای آرامشبخش و روستایی محل زندگی جهان یا علی مصفا که از زیبایی گیلان بهره برده، در کنار داستان فیلم برای شما دقایق لذتبخش و آرامی را به همراه میآورد. فیلم اوج و فرود زیادی ندارد و گرههای آن هم به تدریج باز میشود. یعنی سرعت فیلم زیاد نیست، اما این کندی آدم را اذیت نمیکند. چون در خدمت مفهوم مورد نظر فیلم است و کمک میکند کمی سر جایمان جابهجا شویم و نفسی بکشیم. چهرههای آشنا در فیلم هم ارتباط برقرار کردن با آن را راحتتر میکند. از علیمصفا که با اساسا موجودی دوستداشتنی است تا جواد عزتی ساکت فیلم. پژمان جمشیدی هم مثل همیشه با کاراکتر شیرین و شوخیهایش فیلم را مفرح میکند.
«جهان...» برگ برنده دارد؟ | ستاره «جهان...»
در حضور این همه بازیگر اسمی، یک هانیه توسلی فوق بامزه تبدیل شده به انرژی گیش برنده فیلم. هانیه در این فیلم نقش یک زن تازه به دوران رسیده یا به قول امروزیها «خز» را بازی میکند که معترف است برای پول شوهرش با او ازدواج کرده. او سنخیتی با جمع کم و بیش فرهیخته رفقای جهان ندارد. اما همین کنتراست و راحتی او در ایفای نقش، تبدیلش کرده به ستاره احتمالا ناخواسته فیلم. شوخیهای هانیه، از طرح مسائل جنسی تا الاغسواریاش (!) تقریبا همه خوب درآمدهاند و مبتذل نشدهاند. اینها هم بیشتر به خاطر درخشش خود هانیه توسلی است. اصلا همین کاراکتر هانیه و پژمان میتوانست هر فیلم متوسطی را نجات بدهد و پرفروش کند. اما در این فیلم خوشبختانه به اندازه از آنها استفاده شده و گندش را درنیاوردهاند.
«جهان...» نقطه ضعف دارد؟ | ندیدنیهای «جهان...»
فیلم تازه سروش صحت با همه حال خوشی که دارد، از حدی بالاتر نمیرود و تبدیل به یک اثر فوقالعادهای نمیشود که بارها و بارها بخواهیم تماشایش کنیم و به درک تازهای از نکاتش برسیم. فیلم با ابهاماتی مواجه است که پاسخ مناسبی به آنها داده نمیشود. این که چرا این آدمها با چنین تیپ و شخصیتهای متفواتی چنین رفاقت قدیمی و سنگینی با هم دارند. این که چطور این آدمها توانستهاند زندگیشان را ول کنند و برای روزهای طولانی پیش جهان بمانند. درباره خود جهان و زندگی درویشمآبانهاش هم اطلاعات کمی به ما داده میشود. همانطور که گفته شد تعلیقهای داستان هم کم است. در این حد که دو تا از رفقا اختلاف شدید دارند و... (تعریفش نمیکنم تا قصه را لو نداده باشم). راستش شخصا با صحنههای رویای جهان و آن گروه موسیقی وسط جنگل هم ارتباطی برقرار نکردم و بیشتر ژانگولربازی بود تا چیز دیگر.
تماشای «جهان با من برقص» در فیلیمو
حرف نگفتهای باقی مانده؟ | جاماندههای «جهان...»
سروش صحت نویسنده، بازیگر و کارگردانی تلویزیونی است که در عرصه طنز یکی از کاردرستترین حوزه خود است. کارگردانی که طنز را خوب شناخته و حالا با اولین تجربه کارگردانی سینمایش نشان داد که در عرصه سینما نیز حرفهایی جدی برای گفتن دارد.
سروش صحت توانست با اولین فیلم سینمایی خود، «جهان با من برقص» برنده سیمرغ سیمین بهترین در سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر شود. درامی کمدی که با نویسندگی مشترک سروش صحت و ایمان صفایی ساخته شد.
در دی ماه سال گذشته «جهان با من برقص» به اکران درآمد و با بدشانسی اکرانش با شیوع کرونا همراه شد اما در همین شرایط نیز در گیش هاز آن استقبال خوبی شد و فروشی خوبی داشت و اکنون در نمایش خانگی به نمایش گذاشته شده است.
فیلمنامه و بازی خوب
«جهان با من برقص» داستان ماههای پایانی عمر جهانگیر است. او که تهران را رها کرده و با دخترش در یکی از روستاهای شمالی کشور زندگی میکند و هنوز کسی از مرگ زودهنگامش خبری ندارد در تنهایی روزگارش را میگذراند. دوستانش که هرکدام چالشها و مشاجرههای بین خود را دارند برای آخرین تولد جهانگیر دور هم جمع میشوند تا شاید به او نشان دهند که تنها نیست اما همدم جهانگیر گاوش میشود...
اولین فیلم سینمایی سروش صحت توانست در جشنواره فجر موفق به دریافت دو جایزه سیمرغ سیمین بهترین کارگردانی برای سروش صحت و دیپلم افتخار بهترین بازیگر مرد برای علی مصفا شود.
بازی درخشان علی مصفا در این فیلم یکی از عوامل تعیین کننده خوب شدن فیلم است. علاوه بر مصفا دیگر بازیگران این فیلم از جمله جواد عزتی، هانیه توسلی، پژمان جمشیدی، سیاوش چراغیپور، کاظم سیاحی، مهراب قاسمخانی، رامین صدیقی، بهار کاتوزی، پاوان افسر، شیوا بلوچی، مهیار پوربابایی، بهروز توکلی نیز بازی قابل قبولی از خود ارائه دادهاند.
لوکیشنهای فیلم به شدت محدود است و تمامی ماجراها در خانه جهانگیر اتفاق میافتد اما دیالوگنویسی فیلمنامه آنچنان خوب نوشته شده است که مخاطب در تمام لحظهها همراه فیلم است.
با اینکه تصور ببیننده ابتدا یک فیلم طنز است در طی داستان شاهد درام قصه نیز هست و صحنههای کمدی که حاصل طنز موقعیتی است که بازیگران آن را به درستی ایجاد میکنند، لبخند را بر لب تماشاگر میآورد.
فیلم را در آرشیو خود نگه دارید
«جهان با من برقص» با طنزی زیرکانه یکی از پرمسئلهترین مسائل انسان و بشریت یعنی مرگ را به تصویر میکشد. دراین فیلم روایت از مرگ داده میشود که فارغ از پایانبندی فیلم مخاطب با لحظه لحظه آن قرابت را حس میکند.
فیلمی که به دور از ابتذالی که گریبانگیر اکثر فیلمهای سینمایی ایران شده است با محتوا و لحنی مناسب مسئله مرگ را مطرح میکند و باعث خنداندن و تفکر مخاطب میشود.
فیلمی که با توجه به شناختی که سروش صحت از ذهن مخاطب دارد، توانسته مخاطب عام و خاص را به خود جلب کند و از سویی پیشرو بودن خود را حفظ کند.
پیلیها بیکار یا دچار سختیهای معیشتی شدهاند. برای همین باید به فیلمهای سینمایی که از اکران پرهیر میکنند حق داد. اما در همین اوضاع شاید بهترین پیشنهاد، تماشای فیلمهایی باشد که آزارنده نیستند؛ مثل اغلب فیلمهای اجتماعی سالهای اخیر داد و فریاد ندارند و با صحنههای دلخراش فقر و جنایت، تماشاگران خود را عصبیتر نمیکنند. «جهان با من برقص» چنین فیلمی است. تقریبا همه کسانی که فیلم را دیدهاند میگویند بعد از دیدنش حالشان بهتر شد. اما چرا.
سروش صحت توانست با اولین فیلم سینمایی خود، «جهان با من برقص» برنده سیمرغ سیمین بهترین در سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر شود. درامی کمدی که با نویسندگی مشترک سروش صحت و ایمان صفایی ساخته شد.
در دی ماه سال گذشته «جهان با من برقص» به اکران درآمد و با بدشانسی اکرانش با شیوع کرونا همراه شد اما در همین شرایط نیز در گیش هاز آن استقبال خوبی شد و فروشی خوبی داشت و اکنون در نمایش خانگی به نمایش گذاشته شده است.
فیلمنامه و بازی خوب
«جهان با من برقص» داستان ماههای پایانی عمر جهانگیر است. او که تهران را رها کرده و با دخترش در یکی از روستاهای شمالی کشور زندگی میکند و هنوز کسی از مرگ زودهنگامش خبری ندارد در تنهایی روزگارش را میگذراند. دوستانش که هرکدام چالشها و مشاجرههای بین خود را دارند برای آخرین تولد جهانگیر دور هم جمع میشوند تا شاید به او نشان دهند که تنها نیست اما همدم جهانگیر گاوش میشود...
اولین فیلم سینمایی سروش صحت توانست در جشنواره فجر موفق به دریافت دو جایزه سیمرغ سیمین بهترین کارگردانی برای سروش صحت و دیپلم افتخار بهترین بازیگر مرد برای علی مصفا شود.
بازی درخشان علی مصفا در این فیلم یکی از عوامل تعیین کننده خوب شدن فیلم است. علاوه بر مصفا دیگر بازیگران این فیلم از جمله جواد عزتی، هانیه توسلی، پژمان جمشیدی، سیاوش چراغیپور، کاظم سیاحی، مهراب قاسمخانی، رامین صدیقی، بهار کاتوزی، پاوان افسر، شیوا بلوچی، مهیار پوربابایی، بهروز توکلی نیز بازی قابل قبولی از خود ارائه دادهاند.
لوکیشنهای فیلم به شدت محدود است و تمامی ماجراها در خانه جهانگیر اتفاق میافتد اما دیالوگنویسی فیلمنامه آنچنان خوب نوشته شده است که مخاطب در تمام لحظهها همراه فیلم است.
با اینکه تصور ببیننده ابتدا یک فیلم طنز است در طی داستان شاهد درام قصه نیز هست و صحنههای کمدی که حاصل طنز موقعیتی است که بازیگران آن را به درستی ایجاد میکنند، لبخند را بر لب تماشاگر میآورد.
فیلم را در آرشیو خود نگه دارید
«جهان با من برقص» با طنزی زیرکانه یکی از پرمسئلهترین مسائل انسان و بشریت یعنی مرگ را به تصویر میکشد. دراین فیلم روایت از مرگ داده میشود که فارغ از پایانبندی فیلم مخاطب با لحظه لحظه آن قرابت را حس میکند.
فیلمی که به دور از ابتذالی که گریبانگیر اکثر فیلمهای سینمایی ایران شده است با محتوا و لحنی مناسب مسئله مرگ را مطرح میکند و باعث خنداندن و تفکر مخاطب میشود.
فیلمی که با توجه به شناختی که سروش صحت از ذهن مخاطب دارد، توانسته مخاطب عام و خاص را به خود جلب کند و از سویی پیشرو بودن خود را حفظ کند.
پیلیها بیکار یا دچار سختیهای معیشتی شدهاند. برای همین باید به فیلمهای سینمایی که از اکران پرهیر میکنند حق داد. اما در همین اوضاع شاید بهترین پیشنهاد، تماشای فیلمهایی باشد که آزارنده نیستند؛ مثل اغلب فیلمهای اجتماعی سالهای اخیر داد و فریاد ندارند و با صحنههای دلخراش فقر و جنایت، تماشاگران خود را عصبیتر نمیکنند. «جهان با من برقص» چنین فیلمی است. تقریبا همه کسانی که فیلم را دیدهاند میگویند بعد از دیدنش حالشان بهتر شد. اما چرا.
اولین فیلم سروش صحت یک فیلم خانوادگی است و توانسته سیمرغ بهترین کارگردانی را در سی و هفتمین جشنواره جهانی فیلم فجر از دست رقبا بیرون بیاورد. ماجرای فیلم درباره آخرین سالگرد تولد جهانگیر (علی مصفا) است. زمانی که رفقایش دورهم جمع میشوند تا کمی خوش بگذرانند، اما این جمع دوستانه باعث اتفاقاتی میشود که معنای زندگی را برای بعضیهایشان تغییر میدهد. نمایش این حوادث فرصتی هم هست تا تماشاگر کمی به خودش و زندگیاش فکر کند و احتمالا به مفاهیم تازهای برسد.
«جهان با من برقص» را باید دید؟ | دیدنیهای فیلم
فضای آرامشبخش و روستایی محل زندگی جهان یا علی مصفا که از زیبایی گیلان بهره برده، در کنار داستان فیلم برای شما دقایق لذتبخش و آرامی را به همراه میآورد. فیلم اوج و فرود زیادی ندارد و گرههای آن هم به تدریج باز میشود. یعنی سرعت فیلم زیاد نیست، اما این کندی آدم را اذیت نمیکند. چون در خدمت مفهوم مورد نظر فیلم است و کمک میکند کمی سر جایمان جابهجا شویم و نفسی بکشیم. چهرههای آشنا در فیلم هم ارتباط برقرار کردن با آن را راحتتر میکند. از علیمصفا که با اساسا موجودی دوستداشتنی است تا جواد عزتی ساکت فیلم. پژمان جمشیدی هم مثل همیشه با کاراکتر شیرین و شوخیهایش فیلم را مفرح میکند.
«جهان...» برگ برنده دارد؟ | ستاره «جهان...»
در حضور این همه بازیگر اسمی، یک هانیه توسلی فوق بامزه تبدیل شده به انرژی گیش برنده فیلم. هانیه در این فیلم نقش یک زن تازه به دوران رسیده یا به قول امروزیها «خز» را بازی میکند که معترف است برای پول شوهرش با او ازدواج کرده. او سنخیتی با جمع کم و بیش فرهیخته رفقای جهان ندارد. اما همین کنتراست و راحتی او در ایفای نقش، تبدیلش کرده به ستاره احتمالا ناخواسته فیلم. شوخیهای هانیه، از طرح مسائل جنسی تا الاغسواریاش (!) تقریبا همه خوب درآمدهاند و مبتذل نشدهاند. اینها هم بیشتر به خاطر درخشش خود هانیه توسلی است. اصلا همین کاراکتر هانیه و پژمان میتوانست هر فیلم متوسطی را نجات بدهد و پرفروش کند. اما در این فیلم خوشبختانه به اندازه از آنها استفاده شده و گندش را درنیاوردهاند.
«جهان...» نقطه ضعف دارد؟ | ندیدنیهای «جهان...»
فیلم تازه سروش صحت با همه حال خوشی که دارد، از حدی بالاتر نمیرود و تبدیل به یک اثر فوقالعادهای نمیشود که بارها و بارها بخواهیم تماشایش کنیم و به درک تازهای از نکاتش برسیم. فیلم با ابهاماتی مواجه است که پاسخ مناسبی به آنها داده نمیشود. این که چرا این آدمها با چنین تیپ و شخصیتهای متفواتی چنین رفاقت قدیمی و سنگینی با هم دارند. این که چطور این آدمها توانستهاند زندگیشان را ول کنند و برای روزهای طولانی پیش جهان بمانند. درباره خود جهان و زندگی درویشمآبانهاش هم اطلاعات کمی به ما داده میشود. همانطور که گفته شد تعلیقهای داستان هم کم است. در این حد که دو تا از رفقا اختلاف شدید دارند و... (تعریفش نمیکنم تا قصه را لو نداده باشم). راستش شخصا با صحنههای رویای جهان و آن گروه موسیقی وسط جنگل هم ارتباطی برقرار نکردم و بیشتر ژانگولربازی بود تا چیز دیگر.
تماشای «جهان با من برقص» در فیلیمو
حرف نگفتهای باقی مانده؟ | جاماندههای «جهان...»
- سروش صحت در اولین فیلمش حتی از سروش سریال ساز هم جلوزده. فیلمی که هم خوشساخت و سینمایی باشد و منتقدان سینما را راضی کند و هم برای تماشاگرانش خوشایند باشد، قطعا مایه افتخار کارگردان است.
فیلمنامه را خود سروش صحت به همراه ایمان صفایی نوشتهاند و ظرفیت این را داشته که تبدیل به یک سریال یا حداقل مینیسریال شود. در آن محیط و با این بازیگران حتما کار میگرفت. باید بهشان تبریک گفت که وسوسه نشدهاند و فیلم را برای تبدیل شدن به سریال کش ندادهاند.
- رابطه پژمان جمشیدی (رضا) با خواهر جهان (بهار کاتوزی) با وجود بانمک بودن و استقبالی که از طرف تماشاگر از آن میشود، به کل فیلم نچسبیده و انگار برای جذابتر کردن داستان طراحی شده (که خب شده، اما این را نباید جیغ بزند)! پژمان به عنوان دونژوان جمع جای پرداخت بیشتری داشت.
فیلمی که اینقدر بدون لکنت و شیرین روایتش را تعریف میکند چه نیازی به نمادهایی مثل آن گروه موسیقی آویزان از درختها دارد. از آن روی اعصابتر مینیبوسی است که هی میرود و میآید بدون آن که کسی را ببرد یا بیاورد. بله متوجهیم که نقش سمبلیک مینیبوس چیست، اما واقعا فیلمی که اینقدر سر کیف است چرا...
راستش از همین نماها هم معلوم است که به بازیگران در پشت صحنه خوش گذشته. راستش در طول فیلم مدام با این وسوسه مواجه بودم که فیلمی از پشت صحنهها ببینم. معلوم است که صحت بچههای گروهش را به اردوی باحالی برده و نتیجهاش را هم گرفته.
شاید جهان با من برقص فیلم محبوب خیلیها نباشد، اما بعید است کسی از دیدن آن پشیمان شود. همین!