سفید و سیاه یک قوم؛ چرا اصالت قومی از هویت ها حذف و هضم می شود؟

وقتی یک ذهن کوچک، اصرار به حذف یا کنترل نفوذ ظرفیتی بزرگتر از خود را داشته باشد، دو رویکرد نخ نما اما رایج برای کوچک کردن آن پیش می گیرد.
یکی کتمان و نادیده گرفتن نقاط قوت آن، همچنان که در مستند گردان تک نفره، اصالت قومی و زادگاه شهید عبدالرسول زرین در پوشش محل سکونت ایشان نادیده گرفته شده و به احتمال زیاد در فیلم تک‌تیرانداز نیز کتمان تلویحی خواهد شد. و دیگری دست اندازی و تمسخر آن همانند جوک های قومیتی در فضای مجازی و هرهری مسلکی برخی تریبون داران سبک مغزی که به بهانه مزاح، احساسات یک قومیت را جریحه دار می کنند.
دستاویز تمسخر مشخصاً قادر به بطلان ارزشهای ذاتی و پیشینه های پربار نبوده و نخواهد بود، و انسان هر ارزشی را به سخره گرفت، ابتدا خود از آن ارزش و فضایل منشعب از آن خالی خواهد شد.
اما فارغ از تعصبات و بیان پیشینه و نام بردن از شاخه های شاخص و کم نظیری که از ریشه های اصیل "قوم لر" به ثریای افتخارات سر کشیده اند، هیچ موجودیت قابل ذکری در تاریخ با ندیدن و کتمان از بین نرفته است.
اگر چه پرداختن دیرهنگام به معرفی این شهید خود حاوی بسیاری اما و اگرها و نکات ریز و درشتی است که مجال مجزایی طلب می کند، اما ورای همه کتمان ها و تحریف ها و ندیدن ها و نگفتن ها به هر بهانه و توجیهی، رستنگاه این افتخارات و خاستگاه این پایمردی ها هرگز نه از چشمان حقیقت پنهان می ماند و نه از سینه تاریخ حذف خواهد شد.
پ ن: از مهمترین راهکارهای رسیدن به یک جامعه ایده آل، حذف نگرش قومی و برداشتن مرزهای انزوا و انحصار است، اما نفی و کتمان هویت قومی با هیچ توجیه و تعبیری به معنای پرهیز از ناسیونالیسم قومی نیست، بلکه مهندسی معکوس همان ناسیونالیسم، با حذف نرم یک قومیت و برجسته کردن غیرمستقیم یک قومیت یا جغرافیای دیگر است.