جامعه ما نباید تماشاگر باشد / اگر افراد جامعه مطالبه گری نکنند کم کم تبدیل به تماشاگر می شوند / دعوای حسین(ع) و یزید دعوای قبیله ای و مذهب نبود، دعوای اصل دین بود

کبنا ؛مراسم عزاداری حضرت اباعبداله الحسین (ع) روز ( پنجشنبه 6 شهریور ماه 99) با رعایت پروتکل‌های بهداشتی، با سخنرانی حجت الاسلام حسین زاده در حوزه علمیه یاسوج برگزار شد.
به گزارش کبنا، سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین روح الله حسین زاده در خصوص «اصل قیام امام حسین (ع)، و بی تفاوتی‌های انسان‌ها در جامعه امروز» است، که خلاصه‌ای از متن این سخنرانی در ادامه آمده است.
اعوذ بالله من الشیطان الرجیم، بسم الله الرحمن الرحیم. ایام، ایام سوگواری و عزاداری برای حضرت اباعبدالله الحسین است. ولی باید بدانیم قبل از اینکه شور حسینی داشته باشیم باید شعور حسینی داشته باشیم، قبل از اینکه عزای حسینی بگیریم باید نماز حسینی برگزار کنیم، عاشورا بالیدن است نه نالیدن، عاشورا نگریستن است، نه گریستن. عاشورا آموزه است نه موزه.
از سطح مسائل بگذریم و به عمق آنها بنگریم. در خصوص قیام عاشورا، چه شد که جامعه کوفه سال 61 هجری مقابل امام حسین (ع) ایستادند؟ همان مردمی که در سال 41 هجری با علی ع بیعت کردند! چرا 18 هزار نفر از کوفه در سال 61 به امام حسین (ع) نامه می‌نویسند، ولی از این 18 هزار نفر فقط 72 نفر می‌مانند.  
چه اتفاقی افتاد که شمری که در جوانی 16 بار به حج رفته است و از فرماندهان اصلی جنگ‌های امام علی بوده و همراه با امام علی شمشیر می‌زد، جلوی امام حسین ایستاد؟ چرا عمر سعد که مفسر و حافظ قرآن بود جلوی امام ایستاد؟ یزید که یکی از بلیغ‌ترین سخنرانان اعراب بود، و مبلغ دین بود چرا جلوی امام ایستاد؟ چه اتفاقی افتاد که شیعیان جلوی امام حسین ایستادند؟ کفار امام حسین (ع)  را شهید نکردند، خود ما شیعیان از درون امام را شهید کردیم. چه شد که ابن حر، به اطراف کوفه فرار می‌کند و خیمه می زند تا امام دستش به او نرسد؟ همه این‌ها سؤال است، چرا امام تنها ماند؟
دعوای حسین (ع) و یزید دعوای قبیله‌ای و مذهب نبود، دعوای اصل دین بود. وقتی امام سجاد (ع) بعد از عاشورا به زیارت امام حسین (ع)  در کربلا می‌رود، ابراهیم بن طلحه از یاران یزید، اذان گو ایستاده است. با دیده تحقیرآمیز به امام سجاد (ع) گفت: چه کسی پیروز شد؟ امام سجاد جوابی به او می‌دهد که مشخص است دعوا دعوای اصل دین است. فرمود: الان در اذان وقتی اسم پیامبر آورده شد مشخص است که چه کسی پیروز شد! ما پیروز شدیم. این دعوای اصل دین است. حرف امام حسین (ع) این بود که چرا اشرافی گری جای اصل دین و مستضعفین را گرفته است.
می‌خواست بگوید، روحیه انقلابی و جهادی و بعثتی که پیامیر آورده بود، در حال تحریف است. از بیت المال استفاده می‌کنند، رانت می‌خورند و اختلاص می‌کنند و ... . امام حسین (ع) می‌خواست اصل دین از بین نرود. حال چرا مردم یاری نکردند؟ از دو مقوله غفلت و جهل برای توضیح این سخن استفاده می‌کنیم. فردی ممکن است بی سواد باشد تحصیل می‌کند و جهلش از بین می‌رود. ولی غفلت با از بین رفتن جهل از بین نمی‌رود. غفلت با تحصیل کردن از بین نمی‌رود. غفلت با آیت الله بودن یا مهندس بودن و دکتر بودن از بین نمی‌رود. ممکن است کسی دکتر باشد ولی غافل باشد، ممکن است فردی علم دین هم خوانده باشد ولی غافل باشد. دلایلی دارد. یکی از دلایل تماشاگر بودن است. وقتی در جامعه، نخبگان تماشاگر باشند، بی بصیرتی در جامعه اتفاق می افتد. افراد خانه نشینی می‌کنند، هر کسی کلاهبرداری کرد، اختلاس کرد، اموال بیت المال را خورد، می گویند ما به سیاست وارد نمی‌شویم، این‌ها مسائل سیاسی است. در حالی که این رفتار تماشاگر بودن است.
اگر افراد به مسائل جامعه و سیاست وارد نشوند، نسبت به مسائل مختلف ورود نکنند و مطالبه گری نکنند، تذکر ندهند، امر به معروف و نهی از منکر نکنند، کم کم تبدیل به تماشاگر می‌شوند، و در نهایت به این تماشاگر بودن و بی تفاوتی اکتفا می‌کنند.
وقتی امام حسین (ع)  به کوفه رفت، عبیداله بن حر به بیرون از کوفه فرار کرد و خیمه زد، تا امام حسین (ع) را نبیند. ولی امام حسین دقیقاً به خیمه او هم رفت. امام حسین (ع) از او خواست که همراهی‌اش کند. عبیداله سوالی پرسید، گفت: اگر من بیایم چند نفر می‌شویم، 73 نفر. با 73 نفر تضمین پیروزی شما می‌شود؟ امام حسین گفت: خیر تضمین نمی‌دهم. عبیداله گفت: من شمشیری دارم که برنده‌ترین شمشیر است، و اسبی دارم که تیزپاترین اسب است، این‌ها را می‌دهم و از خیر من بگذر. امام حسین (ع) در جواب می‌گوید: من نیامدم خودم را نجات بدهم. آمده‌ام تو را نجات دهم.
لذا شیعه‌ای که بی تفاوت باشد، شیعه بی ضرر است، یعنی کسی که مطالبه گری نمی‌کنند، وارد مسائل سیاسی نمی‌شود، وارد مسائل اقتصادی و اجتماعی نمی‌شود. هیچوقت به خودش زحمتی نمی‌دهد. هر جا نفعی برای شیعه داشت می‌خورد، هر جا نداشت کاری ندارد. شیعه بی ضرر یعنی نان می‌خورد ولی چوب نمی‌خورد. جامعه ما نباید تماشاگر باشد، جامعه امام حسین (ع) تماشاگر بود.