تاریخ انتشار
شنبه ۱ شهريور ۱۳۹۳ ساعت ۱۱:۴۲
کد مطلب : ۶۰۳۲۱
استیضاح یا ستیز با تفکر، قانون و اخلاق؟
۰
کبنا ؛روح اله درخشی
مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان کبنا نیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
آنچه ما از فحوایِ حکومت «جمهوری اسلامی» می شناسیم چرخش قدرت است ولاغیر. در ایران اما تاکنون درفقدانِ سیستمِ منطقیِ احزاب، قدرت بین اصلاح طلبان ومحافظه کاران دست به دست شده است. به نظرمی رسد ساختار پیچیده ی قدرت سیاسی، مجال بیشتری به محافظه کاران داده تا حتی با وجود واگذاریِ قدرت به رقیب خود، بتوانند در تصمیم گیری وتصمیم سازی های کلانِ حاکمیت دخیل باشند وحتی درضلعِ سومِ قدرت یعنی اعتدال ( نام دیگرِ دولتِ ائتلافی )، خواهان سهمی فراتر وتاثیر گذارتردر قدرت هستند. یعنی آنچه تاکنون بوده یا «الف»بوده یا «ب »و یا اکنون «ترکیبی »از هردو.
نکته ای که باید دانست این است که با ظهور ناگهانی احمدی نژاد و جایگزینیِ واژه اصولگرایی به جای محافظه کاری، او با تاکید برتشکیل «دولت اسلامی»، سعی درایجادِ «آرمان شهر»خیالی خود داشت. همین اندیشه ی «آرمان شهر»بود که باعث بازتولیدِ نظریه معروف وی، تغییروهدایتِ جهان، و دعوت بشریت برای الگوگیری ازآرمان شهر خود شد. بنابراین باید بین محافظه کاران – راست های سنتی – واصولگرایی احمدی نژاد ونوع سیاست های آنان اندکی تفاوت قائل شد.
محافظه کاران چه نوع حکومتی را می پسندند ؟ وقتی اصلاح طلبان قدرت را به طور نسبی به دست می گیرند هر ۹ روز با یک بحران روبرو هستند. وقتی هم خود ( محافظه کاران ) قدرت را به طور انحصاری – ده سال گذشته – قبضه می کنند، کشور را به وضع موجود مبتلا می کنند. وقتی قدرت را واگذار می کنند ولی سکاندارانِ قدرت ( دولت اعتدال ) آنان را، نه برای توانمندی وکارآمدی آنها، بلکه برای سد کردن ستیزه جویی های آنان، قدرت رابا آنان تقسیم می کنند باز دولت را با مشکلات عدیده روبرو می کنند.
سرچشمه ی اختلافِ اصلاح طلبان واصولگرایان کجاست؟ به نظرمی رسد که تکثر گراییِ اصلاحات وتکلیف گراییِ اصولگرایی نه با امرِ اصلاح وروشِ اعتدال نه با آشتیِ قدرت سیاسی ونه دولتِ ائتلافی، راهی به سرای صلحِ سیاسی وتقسیمِ دموکراتیکِ قدرت، باز نخواهد کرد، زیرا که اختلافِ هردوجریان اگرچه ظاهرا درنحوه یِ اداره کردن وهدایتِ قدرت است اما حقیقتِ اختلاف در یک کلمه است: جهان بینی . تفاوت درجهان بینیِ متکثر وجهان وطنِ اصلاح طلبان وجهان بینیِ مُسَقف وخیمه ایِ اصولگرایان. بحثِ اختلاف در جهان بینی، از گره هایِ کورِتاریخِ بشریت بوده است که باز کردن این گره، گاهی به عمرِ طولانیِ حکومتِ کلیسا در قرونِ وسطی، یعنی بیش از هزار سال به طول انجامیده است . از اوایل انقلاب تاکنون گاهی هردو گروه – اصلاح طلبان واصولگرایان – با طراحیِ افقی خوش بینانه وجدا از واقعیت برایِ تغییر یا نزدیک کردن این دو جهان بینی به هم، به ریسمانِ اعتدال ویا وحدتِ ملی و… چنگ می زنند، اما هیهات تا آن روز که برآیندِ این کنش های گاها حماسی وآرام همانند انتخابات ۲ خرداد و واکنش هایِ نا آرام وقهرآمیز مثلِ حوادث انتخابات ۸۸، به سرانجامی خوش چون مدنیتِ سیاسی وتوسعه یافتگی ختم شود.
آیا محافظه کاران در روند توسعه با اصلاح طلبان شریک خواهند شد؟ باید گفت که هیچ گونه دگرگونیِ عمیق وسازنده ای درطرزِتفکرِ محافظه کاران ( اصولگرایان) رخ نخواهد داد واین تفکرهمچنان، لایتغیر و متفاوت، برشالوده ی ذاتی خود خواهد ماند.لایتغیر است چون ایدئولوژیک است ودرقالب ایدئولوژیک تغییراتِ بنیادی رخ نخواهد داد.متفاوت است چون فقط مصداق ها وحامل های این تفکر – اشخاص – جایگزینِ دیگری می شوند با اندکی تفاوت در حوزه ی دیدِ عمومی. بنابراین دایره ی اندیشه محافظه کاران آنچنان محدود است که توانِ تعامل با دنیای خارج یا اداره ی سیاستِ داخلی را هم ندارند. اوجِ قله های اجراییِ این اندیشه، آقای احمدی نژادبود که پیامدهای نامطلوب ونامتعارفِ سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگیِ اولین وآخرین دولتِ مطلقا اصولگرا، تاسالها برگرده ی مردم، سنگینی خواهد کرد. تفسیرِ بنیادیِ احمدی نژاد ازاصولگرایی برای برخورد با جهانِ خارج واصلاح طلبان وتحول خواهان وحتی منتقدان درون گروهیِ اصولگرایان و پشتیبانی بی حد وحصرو پیروی همه اصولگرایان ازخطوطِ فکریِ نامتعارف واغلب نابهنجارِ وی، کاررا به جایی رساند که موج ستیزه جویی هایِ او با اصلاح طلبان وخارج ازمرزها، امروز دامن همه ایران – حتی اصولگرایان سنتی ومعتدل – را می سوزانَد. متاسفانه آنچه تاکنون دنیای سیاست دراین سرزمین به چشم خود ندیده است دوچیز است : اعتدال و خِرَدِ جمعی.
باید به خاطر داشت که تاریخ و ذاتِ اندیشه ی محافظه کاری، دراصلِ اقتدارگرایانه ی “تمامیت خواهی “خلاصه می شود، یعنی تمامِ قدرتِ سیاسی را طلب می کند و حاضر به تقسیم قدرت نیست. درحالی که اصلاح طلبان با استراتژیِ بازگشتِ آرامش به کشور، از صحنه ی انتخابات کنار کشیدند و با روشِ اعتدال، سعی در نهادینه کردنِ توسعه ی سیاسی و اقتصادی دارند وحتی از مدیران دولت قبلی استفاده می کنند، اما چیزی به نام همکاری و یا ایجاد «فهم مشترک» ازطرف جبهه رقیب دیده نمی شود. آنچه ما امروز به نام استیضاح یا کشمکش های درونِ حاکمیت می بینیم حاصل اندیشه ی اصولگرایی به پیشقراولیِ تندروهای «احمدی نژادیسم» است . تندروهایی که تمام هدف خود را در “پیروزی وافتخار “به هر قیمتی، تجربه می کنند. شکی نیست که در صورت ادامه این کشمکش ها، قدم بعدی آقای روحانی می تواند تغییر وزیرکشور و نهایتا یکدست کردن قوه مجریه باشد.
وزارت علوم در ایران، همیشه ازمراکزحساسیت زا ومناقشه برانگیز بوده است. جان مایه ی تفکراصلاح طلبی، از دانشگاه و دانشِ بشری سرچشمه می گیرد. اصولا دانشگاه وآنچه که با نسل جوانِ پویا وفعال سروکار دارد برای اصلاح طلبان قابل معامله و واگذاری به رقیب نیست ونخواهد بود، زیراکه فضای فکری اصلاحات و آخرین سنگر آنان برای توسعه فکردرمقابله با تحجر ودگماتیسم فکری، دانشگاه است. بجد می توان گفت که این وزارتخانه مرکزِ ثقلِ اصلاحات بوده وهرحمله ای ازهرجناحی به این مرکز، ترکشی است به قلب اصلاحات. این “مکانِ مقدس “تنها مرکزی است که اقتدارگرایی قبل از انقلاب ومحافظه کارانِ بعد ازانقلاب، هنوزنتوانسته اند آن را تسخیر کنند واهداف خود را به طور کامل درآن پیاده کنند.این استحکامِ وزارتِ علوم ناشی از ساختار وشالوده ی آن است. شالوده ی این مرکز برنقد، سوال وگفتگوی باز وسازنده استوار است واین پارامترها دقیقا نقطه ی مقابل محافظه کاری اند. بنابراین ظرف تفکر منولوگ وچارچوب تعریف شده ومحدودِ محافظه کاران، هیچ نسبتی با دیالوگِ جهان وطن ونامحدودِ این مرکزِ استراتژیک ندارد وتمامِ اصطکاک هایی که بین اصولگرایان واصلاح طلبان بر سر این وزارتخانه، بروز کرده است ناشی ازهمین جهان بینیِ متضاد است.
استیضاح، حقِ قانونیِ مجلس است، اما آنچه درجریان استیضاحِ وزیرعلوم، درسخنان موافقانِ استیضاح واصولگرایانِ مجلس تکرار شد، هم عقب نشینی از اصول بود وهم مصداقی است بدیهی از افق دید محدود وچارچوب مشخص این تفکر. بعضی ها دراین جریان بارها نشان داده اند که کالایِ پیروزی به هرقیمتی عرضه شود خریدارند. نظیر آنچه درمناظره های انتخابات ۸۸ رخ داد. آیا واقعا “هدف وسیله را توجیه “می کند؟ ما درسخنان برخی ازمخالفان فرجی دانا، شاهد فروریختن شکوه وهیمنه ی اخلاق و آرمان های انقلاب بودیم. اکنون سوال اساسی مردم این است : آیا دانشگاه های ایران جایی ناامن برای فرزندان و دختران ایران است؟ فروریختن دیوارِشعار وسلب اعتماد ازافکارِعمومیِ داخلی درانظارِ جهانیان به چه قیمتی؟
به راستی اصولگرایی چیست و اصولِ اصولگرایان چیستند؟ سوال اینجاست: آیا حفظ آبروی مومن – که این همه تبلیغِ آن می کنند – جزو اصول اصولگرایان است؟ آیا سزاوار است که منزلتِ دانشجو ودانشگاه را درانظارعمومی، به قیمتِ مبارزه با یک تفکر ومنفعت طلبی یک جریان، به تمسخر بگیریم؟ دختران واساتید دانشگاه، فرزندان همین مردم اند.آیا این نوع افشاگری بی شرمانه باعث بی اعتمادی مردم به دانشگاه ودانشجو نخواهد شد؟ آنجا که الیاس نادران، نماینده موافق استیضاح، خطاب به وزیر علوم می گوید: ((اساتیدی که دختران دانشجو از دست آنها درامان نبودند را به دانشگاه برگردانید، باز هم دفاع می کنید؟)). اگر چنین اتفاقی رخ داده است قابل اغماض وبخشش نیست اما آیا دختران ایران فقط ازطرفِ استاد دانشگاه درامان نیستند؟ کسی نیست از آقای نادران و همفکران وی بپرسد که : چرا به جای برانداختن معلول این حوادث تلخ، به شناسایی علت آن نمی پردازید؟ چرا به جای نشان دادن عکس دختران ساپورت پوش، علت پدیده «دین گریزی»آنان رابررسی وعلاج درد نمی کنید؟ آیا آنانی که در بازارهای ملل عرب حاشیه خلیج فارس خرید وفروش می شوند دختران ایران نیستند؟ آیا دختران معصومی که به نام «دخترانِ کار» مورد استثمارِ خیابانی دلالان قرار می گیرند دختران ایران نیستند؟ آیا دخترانی که آرزو به دل، ازدواج نکرده پیرمی شوند ومی میرند دختران ایران نیستند؟ وآیا…. چرا اعتراضِ مجلس در این موارد به اندازه یک مصوبه خالی است و فارغ از بُعد عملی است؟
آیا قانون اساسی و قانون مداری، جزو اصول اصولگرایان است یا خیر؟ در کجای دنیا به خاطر شفاف سازی واجرای عدالت ومبارزه با فساد علمی در قضیه بورسیه های غیرقانونی، سکاندار علم ودانش ومجری قانون را به پای میز محاکمه می کشند؟ درکجای دنیا بدون مدرک قانونی وشایستگی علمی دانشجوی دکتری پذیرفته و بورس می شود؟ این استیضاح دفاع ازقانون بود یا مقابله با آن ؟ البته به قول دکتر فرجی دانا، وقتی برخی از نمایندگان ملت خود جزو این رسوایی علمی و یا درآن دخیل باشند، هم قانون است وهرکسی هم پیگیری کرد باید استیضاح شود !
عقلای این قوم می دانند که هدف، استیضاحِ اصلاح گری بود نه استیضاحِ وزیر، ورنه همه نیک می دانیم که استاد دانشگاه بهانه است، چرا که دختران ایران از دستِ اساتید برجسته ای چون «فقر»و «فحشا»در امان نیستند نه اساتید دانشگاه !.البته آقای لاریجانی با رندی هرچه تمام تر، علت استیضاح را در این جمله ی خود برای مردم فاش کرد. او خطاب به وزیر علوم گفت: (( چون من ( لاریجانی ) را حَکم قرار دادید در آن جلسه که باهم داشتیم قرار براین شد که آن چند نفر ( منظور، آقایان جعفر توفیقی، وزیر اسبق علوم ورییس ستاد دکترعارف درانتخابات اخیر و میلی منفرد، معاون اسبق وزارت علوم دردولت اصلاحات است ) عوض می شدند اتفاق خاصی نمی افتاد واین مشکلات پیش نمی آمد )). مثل روز روشن است که هدف اصلی، حذفِ تفکراصلاحات است وبس. حذف اشخاص راه به جایی نخواهد بُرد، مهم اندیشه ی اصلاحات است که عُمر نمی شناسد و بر تارَکِ خلقت با نامِ «خِرَدِ بشر برای تغییر»ثبت است.
استیضاح وزیر علوم، استیضاحِ قانون ،اخلاق واصلاح گری بود.استیضاحِ نقد وگفتگو و فضایِ باز ومهمتر ازهمه استیضاحِ دانشجو وتفکرِدانشگاهی بود. تفکری که در سایه روشنگری اش ورود هر بداخلاقِ لا ابال وکم سوادی را درمرکزیتِ خود تحمل نخواهد کرد. محال است ونباید که آقای روحانی، رییس جمهور محترم، از موضعِ خود مبنی براصلاح این وزارتخانه که در دولت قبلی دچار فساد علمی شده است، کوتاه بیاید، چرا که فسادِ مرکزعلم ودانش یعنی فسادِ انسانیت واخلاقِ این ملت و به ورطه ی سقوط کشاندن فرهنگ وتمدن ایران. پرهیز از ستیز با تفکر و پاسداشتِ اخلاق و قانون یعنی جاودانگی یک حاکمیت وبرعکسِ این، یعنی فروپاشی تدریجیِ تمام ساختارهای موجود. این شرطِ حقیقیِ تاریخ است نه گفتارِ واقعیِ بَشر.
«خدا کُند عَدو شود سبب خیر»، دکتر فرجی دانا اگر وزیر نبود نهایتا در کنجی ناپیدا دراین سرزمینِ مرده پرست عُزلَت می گزید، اما عزل او باعث شد، این مردِ فرزانه، به ایستادگانِ سرافرازِ تاریخِ شکوهمندِ عِلم بپیوندد.این استیضاح برای اصولگرایان چنان حیاتی وافتخارآمیز بوده که نماینده ی محترمِ ..ما ( بزرگواری ) این استیضاح را نبردِ حق وباطل نامیده اند.
خدایا خودت خوب می دانی …..
مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان کبنا نیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
آنچه ما از فحوایِ حکومت «جمهوری اسلامی» می شناسیم چرخش قدرت است ولاغیر. در ایران اما تاکنون درفقدانِ سیستمِ منطقیِ احزاب، قدرت بین اصلاح طلبان ومحافظه کاران دست به دست شده است. به نظرمی رسد ساختار پیچیده ی قدرت سیاسی، مجال بیشتری به محافظه کاران داده تا حتی با وجود واگذاریِ قدرت به رقیب خود، بتوانند در تصمیم گیری وتصمیم سازی های کلانِ حاکمیت دخیل باشند وحتی درضلعِ سومِ قدرت یعنی اعتدال ( نام دیگرِ دولتِ ائتلافی )، خواهان سهمی فراتر وتاثیر گذارتردر قدرت هستند. یعنی آنچه تاکنون بوده یا «الف»بوده یا «ب »و یا اکنون «ترکیبی »از هردو.
نکته ای که باید دانست این است که با ظهور ناگهانی احمدی نژاد و جایگزینیِ واژه اصولگرایی به جای محافظه کاری، او با تاکید برتشکیل «دولت اسلامی»، سعی درایجادِ «آرمان شهر»خیالی خود داشت. همین اندیشه ی «آرمان شهر»بود که باعث بازتولیدِ نظریه معروف وی، تغییروهدایتِ جهان، و دعوت بشریت برای الگوگیری ازآرمان شهر خود شد. بنابراین باید بین محافظه کاران – راست های سنتی – واصولگرایی احمدی نژاد ونوع سیاست های آنان اندکی تفاوت قائل شد.
محافظه کاران چه نوع حکومتی را می پسندند ؟ وقتی اصلاح طلبان قدرت را به طور نسبی به دست می گیرند هر ۹ روز با یک بحران روبرو هستند. وقتی هم خود ( محافظه کاران ) قدرت را به طور انحصاری – ده سال گذشته – قبضه می کنند، کشور را به وضع موجود مبتلا می کنند. وقتی قدرت را واگذار می کنند ولی سکاندارانِ قدرت ( دولت اعتدال ) آنان را، نه برای توانمندی وکارآمدی آنها، بلکه برای سد کردن ستیزه جویی های آنان، قدرت رابا آنان تقسیم می کنند باز دولت را با مشکلات عدیده روبرو می کنند.
سرچشمه ی اختلافِ اصلاح طلبان واصولگرایان کجاست؟ به نظرمی رسد که تکثر گراییِ اصلاحات وتکلیف گراییِ اصولگرایی نه با امرِ اصلاح وروشِ اعتدال نه با آشتیِ قدرت سیاسی ونه دولتِ ائتلافی، راهی به سرای صلحِ سیاسی وتقسیمِ دموکراتیکِ قدرت، باز نخواهد کرد، زیرا که اختلافِ هردوجریان اگرچه ظاهرا درنحوه یِ اداره کردن وهدایتِ قدرت است اما حقیقتِ اختلاف در یک کلمه است: جهان بینی . تفاوت درجهان بینیِ متکثر وجهان وطنِ اصلاح طلبان وجهان بینیِ مُسَقف وخیمه ایِ اصولگرایان. بحثِ اختلاف در جهان بینی، از گره هایِ کورِتاریخِ بشریت بوده است که باز کردن این گره، گاهی به عمرِ طولانیِ حکومتِ کلیسا در قرونِ وسطی، یعنی بیش از هزار سال به طول انجامیده است . از اوایل انقلاب تاکنون گاهی هردو گروه – اصلاح طلبان واصولگرایان – با طراحیِ افقی خوش بینانه وجدا از واقعیت برایِ تغییر یا نزدیک کردن این دو جهان بینی به هم، به ریسمانِ اعتدال ویا وحدتِ ملی و… چنگ می زنند، اما هیهات تا آن روز که برآیندِ این کنش های گاها حماسی وآرام همانند انتخابات ۲ خرداد و واکنش هایِ نا آرام وقهرآمیز مثلِ حوادث انتخابات ۸۸، به سرانجامی خوش چون مدنیتِ سیاسی وتوسعه یافتگی ختم شود.
آیا محافظه کاران در روند توسعه با اصلاح طلبان شریک خواهند شد؟ باید گفت که هیچ گونه دگرگونیِ عمیق وسازنده ای درطرزِتفکرِ محافظه کاران ( اصولگرایان) رخ نخواهد داد واین تفکرهمچنان، لایتغیر و متفاوت، برشالوده ی ذاتی خود خواهد ماند.لایتغیر است چون ایدئولوژیک است ودرقالب ایدئولوژیک تغییراتِ بنیادی رخ نخواهد داد.متفاوت است چون فقط مصداق ها وحامل های این تفکر – اشخاص – جایگزینِ دیگری می شوند با اندکی تفاوت در حوزه ی دیدِ عمومی. بنابراین دایره ی اندیشه محافظه کاران آنچنان محدود است که توانِ تعامل با دنیای خارج یا اداره ی سیاستِ داخلی را هم ندارند. اوجِ قله های اجراییِ این اندیشه، آقای احمدی نژادبود که پیامدهای نامطلوب ونامتعارفِ سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگیِ اولین وآخرین دولتِ مطلقا اصولگرا، تاسالها برگرده ی مردم، سنگینی خواهد کرد. تفسیرِ بنیادیِ احمدی نژاد ازاصولگرایی برای برخورد با جهانِ خارج واصلاح طلبان وتحول خواهان وحتی منتقدان درون گروهیِ اصولگرایان و پشتیبانی بی حد وحصرو پیروی همه اصولگرایان ازخطوطِ فکریِ نامتعارف واغلب نابهنجارِ وی، کاررا به جایی رساند که موج ستیزه جویی هایِ او با اصلاح طلبان وخارج ازمرزها، امروز دامن همه ایران – حتی اصولگرایان سنتی ومعتدل – را می سوزانَد. متاسفانه آنچه تاکنون دنیای سیاست دراین سرزمین به چشم خود ندیده است دوچیز است : اعتدال و خِرَدِ جمعی.
باید به خاطر داشت که تاریخ و ذاتِ اندیشه ی محافظه کاری، دراصلِ اقتدارگرایانه ی “تمامیت خواهی “خلاصه می شود، یعنی تمامِ قدرتِ سیاسی را طلب می کند و حاضر به تقسیم قدرت نیست. درحالی که اصلاح طلبان با استراتژیِ بازگشتِ آرامش به کشور، از صحنه ی انتخابات کنار کشیدند و با روشِ اعتدال، سعی در نهادینه کردنِ توسعه ی سیاسی و اقتصادی دارند وحتی از مدیران دولت قبلی استفاده می کنند، اما چیزی به نام همکاری و یا ایجاد «فهم مشترک» ازطرف جبهه رقیب دیده نمی شود. آنچه ما امروز به نام استیضاح یا کشمکش های درونِ حاکمیت می بینیم حاصل اندیشه ی اصولگرایی به پیشقراولیِ تندروهای «احمدی نژادیسم» است . تندروهایی که تمام هدف خود را در “پیروزی وافتخار “به هر قیمتی، تجربه می کنند. شکی نیست که در صورت ادامه این کشمکش ها، قدم بعدی آقای روحانی می تواند تغییر وزیرکشور و نهایتا یکدست کردن قوه مجریه باشد.
وزارت علوم در ایران، همیشه ازمراکزحساسیت زا ومناقشه برانگیز بوده است. جان مایه ی تفکراصلاح طلبی، از دانشگاه و دانشِ بشری سرچشمه می گیرد. اصولا دانشگاه وآنچه که با نسل جوانِ پویا وفعال سروکار دارد برای اصلاح طلبان قابل معامله و واگذاری به رقیب نیست ونخواهد بود، زیراکه فضای فکری اصلاحات و آخرین سنگر آنان برای توسعه فکردرمقابله با تحجر ودگماتیسم فکری، دانشگاه است. بجد می توان گفت که این وزارتخانه مرکزِ ثقلِ اصلاحات بوده وهرحمله ای ازهرجناحی به این مرکز، ترکشی است به قلب اصلاحات. این “مکانِ مقدس “تنها مرکزی است که اقتدارگرایی قبل از انقلاب ومحافظه کارانِ بعد ازانقلاب، هنوزنتوانسته اند آن را تسخیر کنند واهداف خود را به طور کامل درآن پیاده کنند.این استحکامِ وزارتِ علوم ناشی از ساختار وشالوده ی آن است. شالوده ی این مرکز برنقد، سوال وگفتگوی باز وسازنده استوار است واین پارامترها دقیقا نقطه ی مقابل محافظه کاری اند. بنابراین ظرف تفکر منولوگ وچارچوب تعریف شده ومحدودِ محافظه کاران، هیچ نسبتی با دیالوگِ جهان وطن ونامحدودِ این مرکزِ استراتژیک ندارد وتمامِ اصطکاک هایی که بین اصولگرایان واصلاح طلبان بر سر این وزارتخانه، بروز کرده است ناشی ازهمین جهان بینیِ متضاد است.
استیضاح، حقِ قانونیِ مجلس است، اما آنچه درجریان استیضاحِ وزیرعلوم، درسخنان موافقانِ استیضاح واصولگرایانِ مجلس تکرار شد، هم عقب نشینی از اصول بود وهم مصداقی است بدیهی از افق دید محدود وچارچوب مشخص این تفکر. بعضی ها دراین جریان بارها نشان داده اند که کالایِ پیروزی به هرقیمتی عرضه شود خریدارند. نظیر آنچه درمناظره های انتخابات ۸۸ رخ داد. آیا واقعا “هدف وسیله را توجیه “می کند؟ ما درسخنان برخی ازمخالفان فرجی دانا، شاهد فروریختن شکوه وهیمنه ی اخلاق و آرمان های انقلاب بودیم. اکنون سوال اساسی مردم این است : آیا دانشگاه های ایران جایی ناامن برای فرزندان و دختران ایران است؟ فروریختن دیوارِشعار وسلب اعتماد ازافکارِعمومیِ داخلی درانظارِ جهانیان به چه قیمتی؟
به راستی اصولگرایی چیست و اصولِ اصولگرایان چیستند؟ سوال اینجاست: آیا حفظ آبروی مومن – که این همه تبلیغِ آن می کنند – جزو اصول اصولگرایان است؟ آیا سزاوار است که منزلتِ دانشجو ودانشگاه را درانظارعمومی، به قیمتِ مبارزه با یک تفکر ومنفعت طلبی یک جریان، به تمسخر بگیریم؟ دختران واساتید دانشگاه، فرزندان همین مردم اند.آیا این نوع افشاگری بی شرمانه باعث بی اعتمادی مردم به دانشگاه ودانشجو نخواهد شد؟ آنجا که الیاس نادران، نماینده موافق استیضاح، خطاب به وزیر علوم می گوید: ((اساتیدی که دختران دانشجو از دست آنها درامان نبودند را به دانشگاه برگردانید، باز هم دفاع می کنید؟)). اگر چنین اتفاقی رخ داده است قابل اغماض وبخشش نیست اما آیا دختران ایران فقط ازطرفِ استاد دانشگاه درامان نیستند؟ کسی نیست از آقای نادران و همفکران وی بپرسد که : چرا به جای برانداختن معلول این حوادث تلخ، به شناسایی علت آن نمی پردازید؟ چرا به جای نشان دادن عکس دختران ساپورت پوش، علت پدیده «دین گریزی»آنان رابررسی وعلاج درد نمی کنید؟ آیا آنانی که در بازارهای ملل عرب حاشیه خلیج فارس خرید وفروش می شوند دختران ایران نیستند؟ آیا دختران معصومی که به نام «دخترانِ کار» مورد استثمارِ خیابانی دلالان قرار می گیرند دختران ایران نیستند؟ آیا دخترانی که آرزو به دل، ازدواج نکرده پیرمی شوند ومی میرند دختران ایران نیستند؟ وآیا…. چرا اعتراضِ مجلس در این موارد به اندازه یک مصوبه خالی است و فارغ از بُعد عملی است؟
آیا قانون اساسی و قانون مداری، جزو اصول اصولگرایان است یا خیر؟ در کجای دنیا به خاطر شفاف سازی واجرای عدالت ومبارزه با فساد علمی در قضیه بورسیه های غیرقانونی، سکاندار علم ودانش ومجری قانون را به پای میز محاکمه می کشند؟ درکجای دنیا بدون مدرک قانونی وشایستگی علمی دانشجوی دکتری پذیرفته و بورس می شود؟ این استیضاح دفاع ازقانون بود یا مقابله با آن ؟ البته به قول دکتر فرجی دانا، وقتی برخی از نمایندگان ملت خود جزو این رسوایی علمی و یا درآن دخیل باشند، هم قانون است وهرکسی هم پیگیری کرد باید استیضاح شود !
عقلای این قوم می دانند که هدف، استیضاحِ اصلاح گری بود نه استیضاحِ وزیر، ورنه همه نیک می دانیم که استاد دانشگاه بهانه است، چرا که دختران ایران از دستِ اساتید برجسته ای چون «فقر»و «فحشا»در امان نیستند نه اساتید دانشگاه !.البته آقای لاریجانی با رندی هرچه تمام تر، علت استیضاح را در این جمله ی خود برای مردم فاش کرد. او خطاب به وزیر علوم گفت: (( چون من ( لاریجانی ) را حَکم قرار دادید در آن جلسه که باهم داشتیم قرار براین شد که آن چند نفر ( منظور، آقایان جعفر توفیقی، وزیر اسبق علوم ورییس ستاد دکترعارف درانتخابات اخیر و میلی منفرد، معاون اسبق وزارت علوم دردولت اصلاحات است ) عوض می شدند اتفاق خاصی نمی افتاد واین مشکلات پیش نمی آمد )). مثل روز روشن است که هدف اصلی، حذفِ تفکراصلاحات است وبس. حذف اشخاص راه به جایی نخواهد بُرد، مهم اندیشه ی اصلاحات است که عُمر نمی شناسد و بر تارَکِ خلقت با نامِ «خِرَدِ بشر برای تغییر»ثبت است.
استیضاح وزیر علوم، استیضاحِ قانون ،اخلاق واصلاح گری بود.استیضاحِ نقد وگفتگو و فضایِ باز ومهمتر ازهمه استیضاحِ دانشجو وتفکرِدانشگاهی بود. تفکری که در سایه روشنگری اش ورود هر بداخلاقِ لا ابال وکم سوادی را درمرکزیتِ خود تحمل نخواهد کرد. محال است ونباید که آقای روحانی، رییس جمهور محترم، از موضعِ خود مبنی براصلاح این وزارتخانه که در دولت قبلی دچار فساد علمی شده است، کوتاه بیاید، چرا که فسادِ مرکزعلم ودانش یعنی فسادِ انسانیت واخلاقِ این ملت و به ورطه ی سقوط کشاندن فرهنگ وتمدن ایران. پرهیز از ستیز با تفکر و پاسداشتِ اخلاق و قانون یعنی جاودانگی یک حاکمیت وبرعکسِ این، یعنی فروپاشی تدریجیِ تمام ساختارهای موجود. این شرطِ حقیقیِ تاریخ است نه گفتارِ واقعیِ بَشر.
«خدا کُند عَدو شود سبب خیر»، دکتر فرجی دانا اگر وزیر نبود نهایتا در کنجی ناپیدا دراین سرزمینِ مرده پرست عُزلَت می گزید، اما عزل او باعث شد، این مردِ فرزانه، به ایستادگانِ سرافرازِ تاریخِ شکوهمندِ عِلم بپیوندد.این استیضاح برای اصولگرایان چنان حیاتی وافتخارآمیز بوده که نماینده ی محترمِ ..ما ( بزرگواری ) این استیضاح را نبردِ حق وباطل نامیده اند.
خدایا خودت خوب می دانی …..
