شاید از ندیدن و کم سو شدنِ رسم‌های رسام قوم لر، آواز غم سر داده بود. شاید از فراق زبان لری که آماج پیکان غیبی نافهمی‌ست، دلگیر بود. شاید از درد دارِ بلوطی که زخم تیشه بر ریشه دارد، اندیشه داشت. شاید از غمِ کمرشکن جوانی که نامش بیکاری و نشانش، بی‌هویتی‌ست؛ رنج می‌برد.