باری، روزگار سر سازگار با آموزگار نداشت. روزگار به کام روزی گاری بود که نه معنای استاد را می‌دانست و نه حریمِ حرمتِ شاگردی را. آموزگار، سر از این گار و آن گار درآورد و آخر شب، به کاشانه برگشت. نه مجالی برای مطالعه داشت و نه فراغی برای خوانش کتابی.  دل کباب می‌شود از دیدن کلاسی که استادش، بدون از مطالعه قبلی، انرژی و ...