میرسلیم و رحیم پور ازغدی؛ یک روح در دو پیکر / آنها اصل قصه را گفتند

کبنا ؛اخیراً دو نقل قول از دو چهره مطرح جریان اصولگرا در کشور مطرح شده است.  
یکی آقای مصطفی میر سلیم است که با دفاع از فیلترینگ گفته: مسؤولان برای این در شبکه‌های اجتماعی فیلتر شده مانند توییتر حضور دارند که به آن‌ها که در تله دشمن افتاده‌اند هشدار دهند.  
وی در پاسخ به این سؤال که شما برای نجات گمراهان گرفتار در توئیتر در این شبکه اجتماعی فعال هستید؟ گفت: بله، طبیعتاً، ما موظفیم. کار توئیتر اغواگری است. من به توئیتر می‌آیم تا به آن‌هایی که فکر می‌کنند مخالفتی با من دارند بگویم شما مخالف نیستید، شما اغوا شده‌اید.
دومین نقل قول هم مربوط به حسن رحیم‌پور ازغدی است که با "نفهم" و "الاغ" نامیدن وزیر علوم  او را به مزخرف گویی مدام در جلسات شورای عالی انقلاب فرهنگی متهم کرده و گفته است: پیداش کنم ممکن است کتکش بزنم. (فیلمش را اینجا ببینید)
حرف‌هایشان را یک بار دیگر بخوانید: می‌رسلیم مخالفان خود را "گمراه"، "اغوا شده" و در "تله دشمن افتاده" مینامد و رحیم پور ازغدی، نه مخالفانی از بیرون جریان اصولگرا که مخالفی از جنس خود و وزیر دولت اصولگرای کنونی و همکارش در شورای عالی انقلاب فرهنگی را "خر" و "نفهم" و "مزخرف گو" مینامد چون معتقد است حرف‌های او در شورا، درست نیست.
میر سلیم برای این که جای اما و اگر نگذارد با صراحت تمام می‌گوید: من به توئیتر می‌آیم تا به آن‌هایی که فکر می‌کنند مخالفتی با من دارند بگویم شما مخالف نیستید، شما اغوا شده‌اید.  
یعنی کسی مخالف می‌رسلیم نیست و اگر هم کسی مخالفتی ابراز کند، باز هم مخالف نیست و فقط "اغوا" شده و فریب خورده است!
 این دو بزرگوار با همین دو سخن خود، تمام ریشه مصائب اصلی کشور را علنی کرده‌اند: غلبه گفتمانِ " حق با ماست و مخالفان ما گمراهند و ما می‌توانیم با هر ادبیاتی با آنان حرف بزنیم و هدایت‌شان کنیم و لازم باشد، برخورد هم می‌کنیم" در سپهر سیاسی ایران.
ترجمه و نمود بیرونی این گفتمان را در همه عرصه‌های سیاسی و اجتماعی و فرهنگی می‌توان به وفور دید: در بررسی صلاحیت کاندیدا‌های ریاست جمهوری و مجلس، در استخدام‌ها، در گزینش اعضای هیأت‌های علمی دانشگاه‌ها، در دادن مجوز‌های اقتصادی، در ممیزی فیلم‌ها و سریال‌ها، در میزان برخورداری رسانه‌ها از آزادی بیان و...
مادام که "حق با من است، دیگران باطل‌اند و یا باید به راه من بیایند یا از صحنه حذف شوند" ادبیات غالب در ایران است، ما شاهد هیچ توسعه‌ای نخواهیم بود و ته مانده سرمایه ملی ایران که پس انداز هزاران سال فرهنگ و تمدن است نیز از بین خواهد رفت.
تنها راه توسعه این است که آن گفتمان سمی، به این باور عمومی تبدیل شود:  "حقیقت، بزرگ‌تر از آن است که همه‌اش نزد من باشد، در عرصه سیاست و اجتماع، حق و باطل مطلق نداریم، ممکن است در موضوعی من درست فکر کنم و در موضوعی دیگران بهتر از من بفهمند، ما چاره‌ای جز هم‌اندیشی، احترام به باور‌های همدیگر، تحمل و مدارا در قبال مخالفان و بهره جستن از دیدگاه‌های آن‌ها نداریم. وظیفه‌ای فراتر از گفت و گوی دائمی که به شدت با هنر خوب گوش دادن ممزوج باشد، نداریم. ما برای توسعه، همدیگر را اقناع می‌کنیم و هر گاه اقناع حاصل نشد، به رأی اکثریت، هر چه باشد، تمکین می‌کنیم. تنها باطل قطعی، خود حق پنداری و تلاش برای حذف دیگران است."         
عصر ایران در پایان نوشت: اگر این گفتمان حاکم شود، دیگر کسی مخالفان خود را اغوا شده و گمراه نمی‌خواند و به خود حق نمی‌دهد هم محدودشان کند و هم منت بگذارد که من برای هدایت شما این کار را کردم. کسی هم مخالفانش را خر و نفهم نمی‌خواند و تهدید به کتک زدن نمی‌کند.  
چنان جامعه‌ای، جای بهتری برای زندگی خواهد بود؛ حتی برای نوادگان میر سلیم و حسن پور ازغدی!  
تلاش کنیم برای اشاعه این گفتمان، از درون خانه‌ها تا اداره کشور.