صبح‌ها تمرین و شب‌ها در اسنپ کار می‌کردم/ عکس‌های‌شان را گرفتند و رفتند

کبنا ؛حسین رسولی که مدال طلای پرتاب دیسک بازی‌های آسیایی هانگژو را کسب کرده است می‌گوید بخاطر اینکه کمک نمی‌شد و قراردادی هم نداشت از این رشته خداحافظی کرده بود تا کار جدیدی را شروع کند.
به گزارش کبنا، حسین رسولی در بازی‌های آسیایی هانگژو و در رقابت با احسان حدادی مدال طلای پرتاب دیسک را به دست آورد تا در اولین حضور خود در این بازی‌ها تنها طلای دوومیدانی ایران در بازی‌های هانگژو را کسب کند.
رسولی در مورد کسب مدال طلا در اولین حضورش در بازی‌های آسیایی به ایسنا گفت‌: جمعیت زیادی در ورزشگاه بودند و حس می‌کردم نفس رقبایم بخاطر آن جو سنگین بالا نمی‌آید اما استرس نداشتم و حتی از این شلوغی انرژی می‌گرفتم. فقط بخاطر آسیبی که در سینه‌ام داشتم، فکرم درگیر بود. بخاطر این آسیب ۱۵ روزی تمرین نکرده بودم و دو روز قبل از مسابقه تمرین خیلی آرامی انجام دادم و ۴۰ متر انداختم. با این حال می‌دانستم بهترین نتیجه را می‌گیرم چون رکوردهایم خوب بود.
 با رکورد خودم جنگیدم نه احسان حدادی
او در مورد رقابت با احسان حدادی که از پرافتخارترین ورزشکاران ایران در بازی‌های آسیایی است، گفت: خیلی به این فکر نمی‌کردم که با حضور آقای حدادی می‌توانم طلا بگیرم یا نه چون رفته بودم با رکورد خودم بجنگم. مطمئن بودم اگر رکوردم را تکرار کنم، طلا می‌گیرم.  
رسولی با بیان اینکه بقیه فکر می‌کردند حدادی طلا می‌گیرد، ادامه داد: آقای حدادی نقره المپیک و چهار طلای بازی‌های آسیایی را دارد و همه روی او حساب باز می‌کردند. از طرفی من در قهرمانی آسیا ششم شدم و خیلی‌ها می‌گفتند شاید در ایران خوب پرتاب کند اما در بازی‌های آسیایی نتیجه نمی‌گیرد. فکر می‌کنم الان جواب حرف‌هایشان را گرفتند و فقط می‌توانند تبریک بگویند.

خداحافظی کرده بودم و می‌خواستم کار جدیدی را شروع کنم
قهرمان پرتاب دیسک بازی‌های آسیایی در مورد شانس حضورش در المپیک پاریس گفت: دو ماه با درد زانو وزنه زدم و یک ماه هم بخاطر درد کمر تمرین نکردم. غذای خوب نداشتم و خبری از فیزیوتراپ و ماساژور هم نبود. نمی‌دانم تا کی این درد و رنج را تحمل می‌کنم. اگر شرایطی که در گذشته برای آقای حدادی فراهم کردند، برایم در نظر بگیرند، نه در المپیک پیش رو اما قول خوشرنگ‌ترین مدال را می‌دهم.
او در ادامه بیان کرد: ورودی المپیک پاریس خیلی دور از دسترس نیست. سال گذشته که تمریناتم را شروع کردم اصلا انتظاری از خودم نداشتم چون خداحافظی کرده بودم و می‌خواستم کار جدیدی شروع کنم اما آقای سپهرزاد خیلی از نظر روانی به من کمک کرد تا دوباره شروع کنم. هزار مدل تکنیک عوض کردم اما الان تکنیکی دارم که اگر استارت کارم را روی المپیک بگذارم خیلی پیشرفت می‌کنم. آقای سپهرزاد هم با بدنم آشنا شده و می‌داند باید چکار کنیم. به نظرم اگر شرایط فراهم باشد و مسئولان هم حمایت کنند. پیشرفت خوبی خواهیم داشت.
صبح‌ها ورزش و شب‌ها در اسنپ کار می‌کردم
رسولی دلیل خداحافظی خود را بی‌توجهی مسئولان فدراسیون در زمان ریاست هاشم صیامی عنوان کرد و گفت: اصلا درآمدی نداشتم و صفر صفر بودم. قراردادی هم نداشتم و تقریبا پسم زده بودند. باید شغلی دست و پا می‌کردم اما در نتیجه صحبت‌های آقای سپهرزاد با فدراسیون برایم اردویی در تهران فراهم کردند تا نزدیکش باشم. تصمیم گرفتیم با شرایط سخت خودمان را نشان دهیم و به اینکه فدراسیون کاری برایمان می‌کند یا نه، اهمیت ندهیم.
او با بیان اینکه خیلی تنهایی، بی‌مهری و درد کشید است اما همه چیز دست به دست هم داد تا به خوشرنگ‌ترین مدال برسد، ادامه داد: در اردو اتاقم سوسک داشت و غذا استامبولی و کشک بادمجان می‌دادند. برای کشورهای اسلامی هم در طول یک سال سرجمع دو اردوی ۱۵ روزه در شیراز رفتم که هزینه‌هایش را خودم دادم و فدراسیون فقط هتل را هماهنگ کرد. بقیه روزها در شهرستان بودم که دایره پرتاب و باشگاه بدنسازی نداشتم. ماساژور و فیزیوتراپی نبود و آسیب‌هایم روی هم تلمبار می‌شد و هر روز درد جدیدی می‌گرفتم. روزها تمرین و شب‌ها در اسنپ کار می‌کردم تا مایحتاج روزمره‌ام را تهیه کنم. با این شرایط ورودی بازی‌های کشورهای اسلامی را به دست آوردم اما منجر به نتیجه نشد. امسال گفتم باید محل تمرینم ثابت باشد و با مربی کار کنم.

رسولی ادامه داد: هزینه‌های تمرینم با خودم بود تا اینکه آقای داوری سرپرست فدراسیون شد و هتل برایم گرفت. شرایط نسبت به قبل کمی بهتر شد اما ایده‌آل نبود چون هیچکس برای دوومیدانی شانس مدال بازی‌های آسیایی قائل نبود. بخاطر همین کمکی به فدراسیون نمی‌کردند. آقای داوری از نظر غذایی، مکمل و محل اقامت در این دو سه ماه آخر به من کمک کرد که منجر به نتیجه هم شد.
 مسئولان عکس‌هایشان را گرفتند و رفتند
رسولی در مورد اینکه مسئولان استان اراک قول حمایت داده بودند اما خبری از آنها نشد؟ گفت: با صفر رفتم و طلای بازی‌های آسیایی را گرفتم. اولین مدال تاریخ استان مرکزی بود اما مسئولان استان آمدند، عکس‌هایشان را گرفتند و رفتند. هیات دوومیدانی هم یک حواله ۳۰ میلیون تومانی به من نشان داد و عکس‌هایشان را گرفتند اما هنوز مبلغ آن را به حسابم واریز نکرده‌اند. گفتند منتظر باشید. اگر این مدال برای استان ارزش ندارد، ‌بگویند تا استانم را عوض کنم چون هیچ تغییر در زندگی من ایجاد نکرده است. البته مردم خیلی خوشحال شدند و انگیزه دادند اما نمی‌دانم بی‌توجهی مسئولان تا کی ادامه دارد.