رنجِ من، انجمن

کبنا ؛هر نَفَس آوازِ عشق می‌رسد از چپ و راست/
ما به فلک می‌رویم، عزم تماشای که راست
انجمن قلم استان کهگیلویه و بویراحمد، بی‌خبر از اهل قلم است. 
نه انجمنی دیده می‌شود و نه قلمی! چند مدت پیش یکی از دوستان ندیم، جناب دکتر دمساز را مقابل آموزش و پرورش شهرستان بویراحمد زیارت کردم، سعادتی بود! گلایه مند، شدم از قلم و انجمن آن، فرمود: «بنده یکی - دوسال است که از انجمن قلم رفته ام!» خدا نگه دارش باشد و نگهدارش که با صداقت، حرف زد و بی‌ریب و ریا. 
امّا، حضرت براهیم بت شکن (س) در قسمتی از کلامش در آیه‌ی ۷۶ سوره انعام می‌فرمایند: «لا أُحب الافِلین = غروب کنندگان را دوست ندارم!» 
گویا
انجمن قلم، گویا نه به قلم می‌پردازد، نه به نگاشته ها، و قدم ها! 
اگر می‌پردازد، مثلا جلسه‌ی نقدی برگزار نموده است- در چهار، پنج، شش سال اخیر–؛ نسبت به وضعیت نگارش حساسیتی داشته یا دارد؛ نسبت به وضعیت موجود استان مطالبه‌گری داشته است و قلمی، قدمی نموده، یا علی! بفرمایند تا ذهن مکدّر ما هم منوّر بشود. دانستن حتا یک نکته، امید آفرین است، نکاتِ دگر، پیشکش دوستان! 

این وجیزه نگاشته و تقدیم اهالی خردمند استان شده تا بدانند و بدانیم که انجمن قلم، کیست؟ 
با عرض پوزش، چیست؟! کجاست؟ 
به کجا می‌اندیشد؟ 
در فراز و فرودهای این سامان، در کجای ماجرا قرار دارد؟! ؟ 
«صبر کلید گشایش است و شکر کلید رضا!». 
تاکنون صبر پیشه کرده و شکر، اندیشه؛ چه بسا، دوستان اندیشمند به اندیشه بنشینند که استان ما - که داعیه دار” ترین “‌های بیشماری ست- از شهرستان‌های کوچک سرزمین پارس، کم اهمّیت‌تر نیست که نه هوای انجمن را دارند و نه زمین قلم را!
کیا ماندگار
ششم شهریور 
زادر روز استاد 
حسین پناهی