کبنا ؛حسن غفاری *
پاییز، فصل تغییراست، گویی زمان رفع خستگی از شادابی گردش بهار وسیری از دل زدگی خوردن میوه های آبدار فصل تابستان است، برای ما که بیشتر نگران نداشته هایمان هستیم تا شوق داشته هایمان پاییز فصلی است که بیشتر از زمان های دیگر خودنمایی می کند. در فضاهای سنتی روستایی و عشایری، پاییز زمان کوچ است و تهیه آذوقه، باید به فکر گرمای زمستان بود و خانه را اگر مرمت و ساخت و سازی است انجام داد، تکلیف خرمن ها مشخص شود، دام های مازاد فروخته شود و کله های قند و کارتن خرما و کیسه برنج و گونی آرد را در خانه جای داده باشی. پاییز، فصل اماده شدن برای زندگی مقاومتی است، شاید نام گذاری مهر برای این مقاومت در ماه اول بی دلیل نباشد.
پاییز مناطق گرمسیر و سردسیر از دو جنسند اما راه هر دوی انها به زمستان ختم می شود، پاییز سردسیری زمستان بیشتری همراه خود دارد و پاییز گرمسیری تابستان بیشتر.
برخلاف تصوری که همه از بهار دارند، پاییز بهشت عکاسان است، فصل هزار رنگ است و نور مناسب و کار و تلاش جدی آدم ها، عکاسی به نور و رنگ وتنوع موضوع جان می گیرد و بس پاییز امسال به همراه دو عکاس مطرح آقای افشین شاهرودی پیشگام عکاسی و مدیر مسئول نشریه عکاسی خلاق و آقای ابراهیم صافی صاحب دیدگاه در عکاسی سفری عکاسانه را به شهرستان باشت در استان کهگیلویه وبویراحمد در جریان سفر جمعی عکاسان محرومیت نگار به این استان داشتیم، صبح زود وارد روستای سراوبیز شدیم ،لطافت صبحگاهی فضای آبادی را پوشانده بود، برخی دیر تر از بقیه جلوی خانه هایشان را آب وجارو می کردند وحیاط خانه هایشان رانظم می دادند، دام هایشان را به میهمانی علوفه می بردند و گروهی هم روانه شهر. دوربین به دست به حریم حیاطی وارد شدیم، خانه ای با حیاط بزرگ، تخت های فلزی بزرگ تابستانه گرمسیری، درختان لیمو، بزغاله ها و مرغها، درخت تنومند کنار و مرد نشسته پای سفره صبحانه موضوعات عکاسی بودند، ما از فضای زندگی مرد سالخورده ای عکس می گرفتیم که هیچگاه موفق به دیدن نشده بود وتمام عمر گوشهایش جای چشم هایی برای دیدن را گرفته بودند، ما را به خلوت خودش دعوت کرد وگفت وشنود آغاز شد، من حسینی هستم نابینای مادر زاد. با خودم گفتم چگونه خومان را عکاس وتصویرگر به کسی معرفی کنیم که هیچ تصویر واقعی وعینی از این جهان هستی ندارد اما خیلی زود در یافتم که گاهی تصورخوب وکامل داشتن می تواند هزار بار بهتراز تصویربد وناقص باشد، آقای حسینی تمام عمرش همنشین رادیو بوده و با داشتن اطلاعات اماری و مکانیش از کشورهای دنیا و نقد اوضاع سیاسی و اجتماعی کشورمان ما را شگفت زده کرد به خصوص وقتی در راه خداحافظی به ما گفت: اگر می خواهید حقایق را به تصویر بکشید ونشان دهید لازم نیست ده ها روستا را بروید وهزاران عکس بگیرید، یکی دو روستا را ببینید و یک عکس خوب بگیرید.
پاییز، فصل تغییراست، گویی زمان رفع خستگی از شادابی گردش بهار وسیری از دل زدگی خوردن میوه های آبدار فصل تابستان است، برای ما که بیشتر نگران نداشته هایمان هستیم تا شوق داشته هایمان پاییز فصلی است که بیشتر از زمان های دیگر خودنمایی می کند. در فضاهای سنتی روستایی و عشایری، پاییز زمان کوچ است و تهیه آذوقه، باید به فکر گرمای زمستان بود و خانه را اگر مرمت و ساخت و سازی است انجام داد، تکلیف خرمن ها مشخص شود، دام های مازاد فروخته شود و کله های قند و کارتن خرما و کیسه برنج و گونی آرد را در خانه جای داده باشی. پاییز، فصل اماده شدن برای زندگی مقاومتی است، شاید نام گذاری مهر برای این مقاومت در ماه اول بی دلیل نباشد.
پاییز مناطق گرمسیر و سردسیر از دو جنسند اما راه هر دوی انها به زمستان ختم می شود، پاییز سردسیری زمستان بیشتری همراه خود دارد و پاییز گرمسیری تابستان بیشتر.
برخلاف تصوری که همه از بهار دارند، پاییز بهشت عکاسان است، فصل هزار رنگ است و نور مناسب و کار و تلاش جدی آدم ها، عکاسی به نور و رنگ وتنوع موضوع جان می گیرد و بس پاییز امسال به همراه دو عکاس مطرح آقای افشین شاهرودی پیشگام عکاسی و مدیر مسئول نشریه عکاسی خلاق و آقای ابراهیم صافی صاحب دیدگاه در عکاسی سفری عکاسانه را به شهرستان باشت در استان کهگیلویه وبویراحمد در جریان سفر جمعی عکاسان محرومیت نگار به این استان داشتیم، صبح زود وارد روستای سراوبیز شدیم ،لطافت صبحگاهی فضای آبادی را پوشانده بود، برخی دیر تر از بقیه جلوی خانه هایشان را آب وجارو می کردند وحیاط خانه هایشان رانظم می دادند، دام هایشان را به میهمانی علوفه می بردند و گروهی هم روانه شهر. دوربین به دست به حریم حیاطی وارد شدیم، خانه ای با حیاط بزرگ، تخت های فلزی بزرگ تابستانه گرمسیری، درختان لیمو، بزغاله ها و مرغها، درخت تنومند کنار و مرد نشسته پای سفره صبحانه موضوعات عکاسی بودند، ما از فضای زندگی مرد سالخورده ای عکس می گرفتیم که هیچگاه موفق به دیدن نشده بود وتمام عمر گوشهایش جای چشم هایی برای دیدن را گرفته بودند، ما را به خلوت خودش دعوت کرد وگفت وشنود آغاز شد، من حسینی هستم نابینای مادر زاد. با خودم گفتم چگونه خومان را عکاس وتصویرگر به کسی معرفی کنیم که هیچ تصویر واقعی وعینی از این جهان هستی ندارد اما خیلی زود در یافتم که گاهی تصورخوب وکامل داشتن می تواند هزار بار بهتراز تصویربد وناقص باشد، آقای حسینی تمام عمرش همنشین رادیو بوده و با داشتن اطلاعات اماری و مکانیش از کشورهای دنیا و نقد اوضاع سیاسی و اجتماعی کشورمان ما را شگفت زده کرد به خصوص وقتی در راه خداحافظی به ما گفت: اگر می خواهید حقایق را به تصویر بکشید ونشان دهید لازم نیست ده ها روستا را بروید وهزاران عکس بگیرید، یکی دو روستا را ببینید و یک عکس خوب بگیرید.
