تاریخ انتشار
سه شنبه ۲۲ مهر ۱۳۹۳ ساعت ۰۸:۰۰
کد مطلب : ۶۸۳۱۱
آسیب‌ها و ناهنجار‌ی های تکدی گری در گچساران
۰
کبنا ؛هجوم متکدیان فصلی با عنوان کولی‌ها در گچساران، این شهرستان را علاوه بر مشکلات بهداشتی، در معرض آسیب‌ها و ناهنجاری‌های مختلف اجتماعی و فرهنگی قرار داده است.
حضور زنان کولی و گدایان بر سر چهارراه و قرار گرفتن جلوی ماشین‌های ایستاده پشت چراغ قرمز، فروش گل، فال و تمیز کردن شیشه‌های ماشین توسط کودکان متکدی، ایستادن زنان کولی در کنار پمپ بنزین یا افراد بیماری که پاهایشان را دراز کرده و آستین را بالازده و دست قطع شده و زخم‌هایشان را به رخ می‌کشند تا دل هر رهگذری را ریش کند، از جمله صحنه‌هایی است که هرکدام ما در شهر و دیارمان به وضوح می‌بینیم و هر کدام را اگر به نوعی کمک نکنیم چنان نفرینمان خواهند کرد که احساس می‌کنیم تا آخر شب بلایی سرمان خواهد آمد.
وقتی با حضور این افراد طی شبانه‌روز در شهر و دیارمان روبه‌رو می‌شویم و راه‌های گوناگون پول در آوردن آنها را در کنار هم قرار می‌دهیم تنها چیزی که ملموس و دیدنی می‌شود واقعیتی به نام تکدیگری است.
تکدیگری عبارت است از درخواست از مردم جهت رفع نیازهای مادی در کوچه و خیابان و در ملأ عام با نادیده گرفتن شئون انسانی و اجتماعی با استفاده از روشهای گوناگون که به وضوح می‌توان گفت علل عمده تکدیگری چیزی جز فقر، بیکاری، مهاجرت از روستاها و شهرهای کوچک، پایین بودن درآمد از شغل اصلی و جبران آن با تکدیگری، داشتن بیماری و تهیه هزینههای درمان و... نیست.
حال در کنار همه این مباحث جمله معروف "شهر ما خانه ماست" را همه ما بارها و بارها شنیدهایم و بدون تردید زیبایی شهر آرزوی همگان است و هر پیشرفتی که صورت پذیرد مایه مسرت شهروندان است. بالارفتن فرهنگ شهرنشینی و ارتقای روابط اجتماعی در شهر به سود همگان است و در زندگی همه تاثیر مثبت داشته که از این رو بهتر آن است که هرکسی در حد توان نسبت به ارتقای فرهنگ و بهسازی محیط گام بردارد.
دیدن نابسامانی‌ها و بازگویی آنها به مقامات مسئول جهت مرتفع ساختن نیز از وظایف شهروندان است و بسیار اهمیت دارد.
شاید همه همشهریان عزیز با بنده موافق باشند که مدت‌هاست حضور زنان و کودکان غریبه و تکدیگری عجیب آنها که گاه و بیگاه دست به دامن رهگذران میشوند و رها نمیکنند، تاحد زیادی فرهنگ اجتماعی شهر را خدشهدار میسازد.
اگرچه کمک به نیازمندان کار بسیار پسندیده‌ای است اما حضور این گروه میتواند مشکلاتی مانند شیوع بیماریها، رواج تکدیگری، مفاسد اجتماعی، ایجاد دردسر برای همشهریان، نازیباشدن چهره شهر و... را در پی داشته باشد.
در این راستا نقش مهم رسانه در بازگویی مشکلات مردم و بازتاب آنها را نمی‌شود انکار کرد اما آیا رسانه‌ها و خبرنگاران تاکنون توانسته‌اند علاوه بر بازتاب عملکرد مسئولان و قشر مرفه جامعه، مشکلات نیازمندان و فقرا را بازگو کرده و به گوش مسئولان برسانند.
مسلم است که وظیفه اخلاقی و حرفه‌ای رسانه‌ها حاکم بر آن است که با اولویت‌دادن به بحث متکدیان و نیازمندان و آثار منفی عمل آنها در جامعه، مردم را نسبت به وضعیت تنگدستان آگاه‌تر سازند.
در حقیقت، حضور زنان کولی و متکدیان در پارک‌ها، خیابان‌ها و نقاط مختلف شهر علاوه بر تهدید و بهم ریختن سیستم روانی جامعه به ویژه اثرات هولناک‌تر این آسیب روانی برای کودکان، مردم را در شناخت نیازمندان واقعی دچار ابهام می‌کند و از آن رو این افراد مهاجر که تکدیگری را پیشه خود ساخته‌اند، با جمع‌آوری کمک‌های مردم در حقیقت حق نیازمندان واقعی را ضایع و از کمک مردم به آنها جلوگیری می‌کنند.
از طرف دیگر شهروندان با دیدن این افراد نیازمند، عذاب وجدان و فکر زیادی را تحمل می‌کنند و با دیدن متکدیان در تصمیم‌گیری خود بین عقل و احساس قرار می‌گیرند که آیا به این نیازمندان باید کمک کرد یا خیر؟
حال با توجه به اینکه دین اسلام تکدیگری را امری مذموم و ناپسند برشمرده، چرا با این پدیده نابهنجار برخوردی صورت نمی‌گیرد؟ آیا سازمان و نهادی برای برخورد با این امر و جلوگیری از عواقب ناخوشایند آن در گچساران مشخص نشده است؟
از همه مسئولان و تصمیم گیرندگان گچساران خواهشمندیم که در صورت امکان رواج این پدیده شوم را جدی بگیرند و به هرشکل ممکن که صلاح می‌دانند، ضمن رعایت احترام به حقوق انسانی این گدایان، به این وضعیت بی سر و سامان، سر و سامانی ببخشند.
حضور زنان کولی و گدایان بر سر چهارراه و قرار گرفتن جلوی ماشین‌های ایستاده پشت چراغ قرمز، فروش گل، فال و تمیز کردن شیشه‌های ماشین توسط کودکان متکدی، ایستادن زنان کولی در کنار پمپ بنزین یا افراد بیماری که پاهایشان را دراز کرده و آستین را بالازده و دست قطع شده و زخم‌هایشان را به رخ می‌کشند تا دل هر رهگذری را ریش کند، از جمله صحنه‌هایی است که هرکدام ما در شهر و دیارمان به وضوح می‌بینیم و هر کدام را اگر به نوعی کمک نکنیم چنان نفرینمان خواهند کرد که احساس می‌کنیم تا آخر شب بلایی سرمان خواهد آمد.
وقتی با حضور این افراد طی شبانه‌روز در شهر و دیارمان روبه‌رو می‌شویم و راه‌های گوناگون پول در آوردن آنها را در کنار هم قرار می‌دهیم تنها چیزی که ملموس و دیدنی می‌شود واقعیتی به نام تکدیگری است.
تکدیگری عبارت است از درخواست از مردم جهت رفع نیازهای مادی در کوچه و خیابان و در ملأ عام با نادیده گرفتن شئون انسانی و اجتماعی با استفاده از روشهای گوناگون که به وضوح می‌توان گفت علل عمده تکدیگری چیزی جز فقر، بیکاری، مهاجرت از روستاها و شهرهای کوچک، پایین بودن درآمد از شغل اصلی و جبران آن با تکدیگری، داشتن بیماری و تهیه هزینههای درمان و... نیست.
حال در کنار همه این مباحث جمله معروف "شهر ما خانه ماست" را همه ما بارها و بارها شنیدهایم و بدون تردید زیبایی شهر آرزوی همگان است و هر پیشرفتی که صورت پذیرد مایه مسرت شهروندان است. بالارفتن فرهنگ شهرنشینی و ارتقای روابط اجتماعی در شهر به سود همگان است و در زندگی همه تاثیر مثبت داشته که از این رو بهتر آن است که هرکسی در حد توان نسبت به ارتقای فرهنگ و بهسازی محیط گام بردارد.
دیدن نابسامانی‌ها و بازگویی آنها به مقامات مسئول جهت مرتفع ساختن نیز از وظایف شهروندان است و بسیار اهمیت دارد.
شاید همه همشهریان عزیز با بنده موافق باشند که مدت‌هاست حضور زنان و کودکان غریبه و تکدیگری عجیب آنها که گاه و بیگاه دست به دامن رهگذران میشوند و رها نمیکنند، تاحد زیادی فرهنگ اجتماعی شهر را خدشهدار میسازد.
اگرچه کمک به نیازمندان کار بسیار پسندیده‌ای است اما حضور این گروه میتواند مشکلاتی مانند شیوع بیماریها، رواج تکدیگری، مفاسد اجتماعی، ایجاد دردسر برای همشهریان، نازیباشدن چهره شهر و... را در پی داشته باشد.
در این راستا نقش مهم رسانه در بازگویی مشکلات مردم و بازتاب آنها را نمی‌شود انکار کرد اما آیا رسانه‌ها و خبرنگاران تاکنون توانسته‌اند علاوه بر بازتاب عملکرد مسئولان و قشر مرفه جامعه، مشکلات نیازمندان و فقرا را بازگو کرده و به گوش مسئولان برسانند.
مسلم است که وظیفه اخلاقی و حرفه‌ای رسانه‌ها حاکم بر آن است که با اولویت‌دادن به بحث متکدیان و نیازمندان و آثار منفی عمل آنها در جامعه، مردم را نسبت به وضعیت تنگدستان آگاه‌تر سازند.
در حقیقت، حضور زنان کولی و متکدیان در پارک‌ها، خیابان‌ها و نقاط مختلف شهر علاوه بر تهدید و بهم ریختن سیستم روانی جامعه به ویژه اثرات هولناک‌تر این آسیب روانی برای کودکان، مردم را در شناخت نیازمندان واقعی دچار ابهام می‌کند و از آن رو این افراد مهاجر که تکدیگری را پیشه خود ساخته‌اند، با جمع‌آوری کمک‌های مردم در حقیقت حق نیازمندان واقعی را ضایع و از کمک مردم به آنها جلوگیری می‌کنند.
از طرف دیگر شهروندان با دیدن این افراد نیازمند، عذاب وجدان و فکر زیادی را تحمل می‌کنند و با دیدن متکدیان در تصمیم‌گیری خود بین عقل و احساس قرار می‌گیرند که آیا به این نیازمندان باید کمک کرد یا خیر؟
حال با توجه به اینکه دین اسلام تکدیگری را امری مذموم و ناپسند برشمرده، چرا با این پدیده نابهنجار برخوردی صورت نمی‌گیرد؟ آیا سازمان و نهادی برای برخورد با این امر و جلوگیری از عواقب ناخوشایند آن در گچساران مشخص نشده است؟
از همه مسئولان و تصمیم گیرندگان گچساران خواهشمندیم که در صورت امکان رواج این پدیده شوم را جدی بگیرند و به هرشکل ممکن که صلاح می‌دانند، ضمن رعایت احترام به حقوق انسانی این گدایان، به این وضعیت بی سر و سامان، سر و سامانی ببخشند.
