چرا فکر می کنید، خط تخریبی پشت پرده مدیران است؟

کبنا ؛سیدعلی عباس محدث

مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان کبنا نیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

سالها است که مردم این استان با تغییرات مدیریتی گسترده ای که در نتیجه گردش دولت ها و تعویض نمایندگان صورت می گیرد، نوسانات مدیریتی را تحمل، چالش های سیاسی را نظاره و افت و خیزهای مسئولین را، ناخواسته باور کرده و آن را به پای بی تجربگی، دخالت های مستقیم و غیر مستقیم اطرافیان، تنش های معمول سیاسی و ... به سر برده اند. مردمی که نه از سیاست به مدرنیته رسیدند و نه از حضور برخی مدیران منفعتی نائل شدند و نه فرهنگ شان از لاکِ سنت و باورهای سنتی بیرون آمده، در اقتصادشان، همه تحولات مؤثر را تنها برای اندک افرادی مشاهده کردند در حالیکه فقرشان معنای جدیدی نگرفته و فقیرشان سفره ی به رنگ دیگر ندیده اند. مسیرهای هموار ترقی اندک افراد را، بر سرشان می کوبند و می گویند این همه نعمت را در گذشته کجا دیده اید؟ به واقع باید گفت، الحمدالله که سایه مردم دوستی و رفاقت با مردم را دین داری خداترس و مردم داری از جنس شان، تجدید حیات نمود و از بهمن 57، خدمت به مردم را مصداق عبادت، و سعادت مسئولین را در این می دانست که تکرار واژه مردم، برای مردم، با مردم و همراه مردم بودن را، عیناً و یقیناً بر زبان داشته باشند. او از میان مردم آغاز کرد و در میان مردم هم رخت بر بست.  و امروز سعی می شود از مردم گفتن، آوازی در کلام ها باشد. پس از ایشان، رهبر انقلاب نیز چنین بودند و هستند و در تنها دیدارشان با مردم استان، همه شرایط را برای خدمت به این مردم به صورت کلامی تشریح، مالی تقدیم و عملی نیز از دیدار با محروم ترین ها عینی نمودند.

البته این الگو برداری با سبک جدیدی از مدیریت ها در استان ما، شبیه جوک است، چون ردای مدیریت بر هر پیکری انداختیم و قالب ها را به هر اندازه ای که نیاز باشد، کوتاه و بلند کردیم. دیگر نه صلاحیت علمی مهم است و نه گذشته افراد منظور می شود، نه مصادیق، صداقت دارند و نه بزرگی، منش محسوب می شود. برنامه ریزی و آینده نگری شعاری محض است و تنها گفتمان مدیران، برخورداری از مزایای مالی و حکم مدیریتی است. هرگاه نقدی شد، آن را عدم تحمل جناح رقیب خواندند و تشویش اذهان نامیدند. علم مردم و مسئول شناسی آنها، تعالی یافت ولی منطقه گرایی و قوم مداری که آفت تغییر و تحول اجتماعی و فرهنگی است و در استان ایل تبار ما، فرهنگ غالب محسوب می شود، مانع برچیده شدن، نفس قبیله ای بر عقل نخبه گرایی شده است. تأسف بارتر اینکه امروزه، تئورسین هایی با مشی ندیمه ای و روایان ثناگویی، هر نقدی که به مذاق اهلشان خوش نیاید، تخریب و مسموم می نامند و چون افق نگاه مدیران شان کوتاه است، قانون را فاقد ضمانت اجرایی می دانند و پرونده ها را در مناصب رسیدگی، خاک خورده می بینند. اینها برای برخی مدیران پشت پرده درست کرده اند و آنجا گروهی را می بینند که دارند تخریب می کنند. در واقع مدیرانی که مسیر روشنی ندارند و بین خود و مردم پرده ای افکنده اند و چون به آنجا می روند آن کار دیگر می کنند، باید تخریب بشوند. آنجا دیگر نقد اثری ندارد. نقد برای مدیرانی است که بی واسطه با مردم هستند و خدمت شان شفاف است و دل شان در گرو خدمت به مردم است. اگر به تناسب ذهن شان به گذشته برنگردیم و زمان حال را بررسی اجمالی بکنیم، عارض می شوم که استاندار استان هم تجربه کاری مشخص شده ای دارد و هم با عبور از موانع تخصصی، مدیریتی، سیاسی و نهایتاً رویه ای اعتدالی و هم اینکه در اولین گام توسط برخی از همفکران، با چالش های بسیاری مواجه شده و چون مدیریت را علمی خوانده و عملی نیز تجربه کرده است، نقد را در مسیر پیشرفت می بیند و نقادان را همراهان خود می داند. پس بی جهت دایه مهربان تر از مادر نباشید که ایشان فهم مدیریت را دارند. و اما نمایندگان استان که محور نظارت و نقد مدیریتها در سطح خرد و کلان هستند، نه نیاز به وکیل دارند و نه مدعی العموم می خواهند. این ها از راننده تاکسی گرفته تا استاد دانشگاه، مستمراً در حال نقد و انتقاد هستند و خود بهتر از هر کسی با فرهنگ نقد و تفاوت آن با تخریب آگاه هستند. پس ماتم گرفتن بر احوال آنان نیز در صلاحیت «خرده فکران» نیست. تعدادی دیگر از مدیران استان در دولت جدید انتخاب شده اند که نحوه انتخاب برخی، نقد شد و علیرغم مباحثه های تلفنی و حضوری، چون باورشان بر حقانیت نقد ها بود، پاسخی نداشتند و آلان هم در شرایط موجود خود را در مسیر رودخانه اعتدال قرار داده اند. برای این افراد نیز دروازه نقد باز است و آنان نیز فرصت تجدید نظر در عملکرد خود را دارند. اما آن اندک مدیرانی که برخی از نو مفسران(واژه ای جدید در ادبیات مدیران تجدید شده) آنها را هم عرض با استاندار و نمایندگان به حساب آورده اند، کسانی هستند که آشنه پاشیل درب اتاق سیاسیون و اقتصادیون استانی و هم استانی های در پایتخت را به لرزه درآورده اند و علیرغم اینکه دائماً به سازمان بازرسی، تخلفات نهاد ریاست جمهوری و ... پاسخ واهی می دهند و مظلوم نامه سیاه می نویسند و از نمادهای ایثارگری استفاده می کنند تا خود را موجه جلوه دهند، به دنبال زمان بیشتر در کارنامه مدیریت خود هستند. این مدیر یا این اندک مدیران، به بستگان و مدیحه گویان خود القاء نموده اند که باران رحمت بر سر مردم را خود باریده اند و اگر اینها نباشند، چرخ زندگی هیچ کس نمی چرخد. بدبختی ملت ها زمانی است که نویسندگان نقد را تخریب و تحلیل را تضعیف معرفی کنند. خوبی ها هیچ وقت مغفول نمی ماند ولی باور داشته باشیم که نرخ کارایی کارمندان در کشور های جهان سوم پائین است و انتخاب مدیران نالایق و مخصوصاً آزمون پس داده هایی که علم و عمل شان نمی تواند در ماندگاریشان مؤثر باشد، خط تحقیر مردم و تخریب مصالح و اسراف هزینه های دولتی را،  به همراه داشته است. هر چه بیشتر بمانند، مردم نیز بیشتر در مسیر بدبختی و نکبت می مانند. حکایت می کنند که« خواجه ای قصد سفر می کند . چون زنی داشت زهره نام که آن را نمی توانست همراه ببرد، وی را به شیخی مؤمن و معتمد سپرد که مواظبش باشد. او به شیخ گفت که در صورت هر تخلفی که مشاهده کرد، رنگی بر دامن زهره بزند تا موقع برگشتن تعداد تخلفاتش را بشمارد. پس از چند ماه که از سفرش گذشته بود، نامه ای به شیخ نوشت که: کاری نکند زهره که ننگی باشد*** بر دامن او نیل رنگی باشد؟
خواجه که در این مدت تمام دامن زن را رنگی کرده بود در پاسخ نوشتند که:
گر در سفر خواجه درنگی باشد *** تا ماه دگر زهره پلنگی باشد».
حال حکایت این اندک مدیران و فرصتی که با رو زنی، واسطه جویی، التماس، استفاده از مظاهر دوران ایثارگری ملت(چفیه و تمثال شهدا و ...) و هر دسیسه ای دیگر و با آن همه پرونده و تخلفات مشهود و منظور، که گویای ظهور شیرعلی دیگری در استان است، پلنگ که سهله، معجونی از پلنگ و طوطی و مار هفت خط و خال شده اند. این را در اندک زمانی دیگر شاهد خواهیم بود. پس نقد برای جامعه پویا و بالنده ضرورت دارد ولی اینکه بدیها را خوب جلوه دهیم، جفا بر مردمی است که همواره پشتیبان مسئولین متعهد خود بوده اند. آنچه لازم است، صداقت است و پاک دستی. زیرا مولا علی(ع) مدیریت را محور و قطب می دانند، تمام مسایل را در جامعه اسلامی بر محور مدیر و مدیریت خلاصه می کنند و می فرماید: «تدبیر و مدیریت خود سرمایه اندک را افزون می کند، اما مدیریت و تدبیر سوء و ضعیف، سرمایه انبوه را نیز نابود و زائل می سازد.