تاریخ انتشار
سه شنبه ۱۳ خرداد ۱۳۹۳ ساعت ۱۳:۱۴
کد مطلب : ۵۰۹۸۱
زیرگذر آبشار یاسوج بدجور تو ذوق می‌زند
۰
کبنا ؛ روح‌الله امیدوار
نه در گفتن سخنی بود، نه در نگفتن سکوت.شاخه ها را از ریشه جدایی نبود و باد سخن چین با برگ ها رازی چنان نگفت که بشاید.
در استانِ من کسی جایی می گفت بیایید از نکات مثبت سخن بگوییم،کسی جایی می گفت حرف از نبودها به میان نیاوریم،کسی جایی می گفت فضای ناامیدی ایجاد نکنیم. در فکر فرو رفتیم و پس از کلنجارهایی با ذهن قبول کردیم فقط از نکات مثبت سخن بگوییم.اصلا چه کاری بود حرف از نداشته ها زدن.عزممان را جزم کردیم و نقاط روشن استان را دیدیم و واقعا هم وجود داشت و در دل به خود و مسئولین استانی بالیدیم.دیگر همه چیز خوب بود و همه دور هم خوش بودیم.این خوشحالی با ما بود،دست در دست ما بود،تا حدودای ساعت ۱۱ شب پل معالی آباد شیراز هم با ما بود.تا داشتیم محو نورپردازی روگذر زیبای معالی آباد شیراز می شدیم دستمان را که نگاه کردیم دیدیم خالیست،آن خوشحالی رفته بود.باز تا به خود آمدیم دیدیم ماییم و یک زیرگذر مشهور در جاده منتهی به آبشار یاسوج که رنگ آن بدجور تو ذوق می زد.کسی می گفت به جز فاصله ۷۰ برابری بودجه شهرداری شیراز و یاسوج به سلیقه کارشناسی هم برمی گردد.
تصمیم گرفته بودیم و مصمم بودیم، پس آمدیم آن شب را فراموش کردیم،ما سالها بود که فقط فراموش می کردیم.فردای آن روز در یاسوج مشاوره ای ازمان خواستند آنجا که رفتیم چند جوان برای استخدام آمده بودند که همه رد شده بودند.به چهره مظلوم آنها که چشم دوخته بودیم از میان سکوت و رضایت شما مسئولین استانی و سرزمینمان که عشقمان محسوب میشد ما دومی را انتخاب کرده بودیم و نفرت شما از خودمان را خریدیم ،گاه به بهای گزافی.ما نتوانستیم مدیران استانی،شما ما را ببخشید،ما نمی توانیم سکوت کنیم و حرف از نداشته ها نزنیم.نمی توانیم بربتابیم نداشته هایمان را نسبت به همتایان خود در دیگر اقلیم های کشور.
ای کهگیلویه بویراحمد، آخر این یادداشت به تو فکر می کردم و در گیر و دار بودنم درگیر با تو بودم و با خود گفتم بهتر این است که بودن به از نبود شدن،خاصه برای سرزمین مادری...
نه در گفتن سخنی بود، نه در نگفتن سکوت.شاخه ها را از ریشه جدایی نبود و باد سخن چین با برگ ها رازی چنان نگفت که بشاید.
در استانِ من کسی جایی می گفت بیایید از نکات مثبت سخن بگوییم،کسی جایی می گفت حرف از نبودها به میان نیاوریم،کسی جایی می گفت فضای ناامیدی ایجاد نکنیم. در فکر فرو رفتیم و پس از کلنجارهایی با ذهن قبول کردیم فقط از نکات مثبت سخن بگوییم.اصلا چه کاری بود حرف از نداشته ها زدن.عزممان را جزم کردیم و نقاط روشن استان را دیدیم و واقعا هم وجود داشت و در دل به خود و مسئولین استانی بالیدیم.دیگر همه چیز خوب بود و همه دور هم خوش بودیم.این خوشحالی با ما بود،دست در دست ما بود،تا حدودای ساعت ۱۱ شب پل معالی آباد شیراز هم با ما بود.تا داشتیم محو نورپردازی روگذر زیبای معالی آباد شیراز می شدیم دستمان را که نگاه کردیم دیدیم خالیست،آن خوشحالی رفته بود.باز تا به خود آمدیم دیدیم ماییم و یک زیرگذر مشهور در جاده منتهی به آبشار یاسوج که رنگ آن بدجور تو ذوق می زد.کسی می گفت به جز فاصله ۷۰ برابری بودجه شهرداری شیراز و یاسوج به سلیقه کارشناسی هم برمی گردد.
تصمیم گرفته بودیم و مصمم بودیم، پس آمدیم آن شب را فراموش کردیم،ما سالها بود که فقط فراموش می کردیم.فردای آن روز در یاسوج مشاوره ای ازمان خواستند آنجا که رفتیم چند جوان برای استخدام آمده بودند که همه رد شده بودند.به چهره مظلوم آنها که چشم دوخته بودیم از میان سکوت و رضایت شما مسئولین استانی و سرزمینمان که عشقمان محسوب میشد ما دومی را انتخاب کرده بودیم و نفرت شما از خودمان را خریدیم ،گاه به بهای گزافی.ما نتوانستیم مدیران استانی،شما ما را ببخشید،ما نمی توانیم سکوت کنیم و حرف از نداشته ها نزنیم.نمی توانیم بربتابیم نداشته هایمان را نسبت به همتایان خود در دیگر اقلیم های کشور.
ای کهگیلویه بویراحمد، آخر این یادداشت به تو فکر می کردم و در گیر و دار بودنم درگیر با تو بودم و با خود گفتم بهتر این است که بودن به از نبود شدن،خاصه برای سرزمین مادری...
