کبنا ؛
متن ارسالی
بعد از انتشار مطلبی با عنوان «وقتی استاندار نمی‌داند»[کلیک کنید] یکی از مخاطبان سایت به این مطلب واکنش نشان داده که از نظر خوانندگان می‌گذرد؛
نقد و مطالبه گری حق طبیعی هر شهروندی است. هر چند چه در جوامع توسعه یافته و چه در جامعه قوم زده ما سوءاستفاده از این فرصت مرسوم است و برخی‌ها در قالب انتقاد دنبال مصادره، سوءاستفاده و اعمال فشار برای تحقق خواسته‌های خود هستند.
این افراد معمولاً در عالم سیاست اولین کسانی هستند که خود را به صاحبان جدید قدرت معرفی می‌کنند و با او نشست هم اندیشی می‌گذارند و بعد در قاموس حزب طرفدار دولت خواسته‌هایشان را مطرح می‌کنند. ولی همین که این خواسته‌های معمولاً نا کارشناسی و سهم خواهانه ادا نمی‌شود شروع به خط نشان کشیدن‌های چاله میدانی می‌کنند و با تحریف تاریخ سراسر افتخار این استان و خلاصه کردن آن در تهدید و ارعاب دنبال زهر چشم گرفتن هستند.
این رویه قدیمی و بی اثر شده است و همین که هنوز کسانی از این معبر دنبال خواسته‌های خود هستند به خوبی نشان می‌دهد که این افراد تا چه اندازه با مناسبات امروز عرصه سیاست فاصله دارند.
به طور مثال همین بزرگواری که اخیراً با ادبیات تند و یاداور عصرهای زمان‌های دور مدعی ندانستن استاندار شده است خود و دوستانش در قالب یک حزب به دیدار اقای احمدی رفتند و خودشان بنای تخریب مدیریت گذشته استان و نبش قبر در آن جلسه را گذاشتند و وقتی هم استاندار جواب انها را با گزاره‌های علمی داد باز در آن جلسه سکوت کردند و به امید معجزه نشستند.
البته این دوست بزرگوار بهتر بود به جای این ادبیات خشمگین کمی از ظرفیت‌های موجود خود و گروه محفلی‌اش می‌گفت نه اینکه تاریخ افتخار آمیز استان را در تهدید کردن و جنگاوری خلاصه می‌کرد.
جناب منتقد که سعی کرده مدعی شود که این نقدها علمی است به شکلی حرف زده است حرف زده است که انگار قرار است برای ایل در همان ساختار سنتی کلانتری انتخاب شود و کسی خارج از ایل و استان حق ورود به این جغرافیا را ندارد. این انتقاد تاریخ گذشته عمق ناعلمی بودن مطلب جناب را نشان می‌دهد و خوب است ایشان بدانند که اگر قرار بر حصر در یک جغرافیای ایلی و منطقه ای باشد پس چگونه است که فرزند غیور و مهربان این استان جناب اقای دکتر خادمی (که همو را هم شما همین گونه هر روزی به اتهامی زیر فشار قرار می‌دادید) و رئیس دفترشان در صدها کیلومتر دور از اینجا در حال خدمت به مردم هستند.
آقای منتقد بهتر بود به جای اشاره به هویت استانی فلان مدیر جدید ظرفیت‌های ایشان را مرور می‌کرد و اگر بد بود اشاره می‌کرد و اگر احیاناً گزینه ای در ذهن داشت که قطعاً بیشتر حرفها از درد همان گزینهٔ به معاونت نرسیده است راجع به آن گزینه و ظرفیت‌های نداشته و یا احیاناً داشته سخن می‌گفت.
اقای منتقد و معترض باز در یک بی منطقی علمی شکست خوردن آقای احمدی در انتخابات دهلران را مطرح کرده است و جوری آنرا بیان می‌کند که دیگر احمدی حتی حق نفس کشیدن ندارد یا مثلاً طبق منطق ایشان وقتی آیت الله هاشمی رفسنجانی در فلان انتخابات شکست خورد پس دیگر هیچ شایستگی برای هیچ کار دیگری نداشت.
وی در یکی دیگر از پاراگراف‌های سراسر خشم خود به انتخاب مدیرکل حوزه استاندار نیز تاخته است. در حالی که این حرکت اقای احمدی در کنار معرفی فیلی با آن رزومه سنگین به عنوان معاون عمرانی یکی از اقدامات خوب و امیدوارکننده استاندار و در مسیر نظرات و خواسته‌های مردم و بویژه جوانان از رئیس جمهور و تاکید رئیس جمهور بر استفاده از جوانان همین انتخاب مرادی در سمت مدیرکل حوزه استاندار است.
نقد باشد و حتی کسی نمی‌تواند جلوی تخریب‌ها را بگیرد اما کاش مدعیان نقد علمی کمی روش‌های نقد در فضای دانشگاهی را مطالعه می‌کردند تا حداقل در ظاهر هم شده سیاق نقد و مطالبه گری حفظ می‌شد نه اینکه این گونه آسمان و ریسمان شود تا این گونه طلبکارانه به تاریخ استان هم رحم نکنیم.
برای قضاوت در مورد احمدی زمان اصطلاحاً «واپس» است ولی حداقل در عزل و نصب‌های کنونی و دفاع از نیروهای معرفی شده برای معاونت استانداری و شجاعت ایستادن در مقابل سهم خواهی و پرهیز از تحت تأثیر قرار گرفتن تعریفات ساختگی در همان جلسات هم اندیشی، ایشان مستحقق یک نمره خوب مثبت است و این رفتارها نشان می‌دهد که استاندار در این مدت کوتاه خوب همه چیز را متوجه شده است و عیار آدم‌های خود تعریف ده و کس تعریف ده را به دست آورده است.
کسی منکر توجه به جریان‌های حامی دولت نیست ولی این توجه باید بر اساس شایسته سالاری باشد ضمن اینکه حمایت این حزب متبوع جناب منتقد در استان و فعالیت آن برای هیچ کسی روشن نبوده و نیست و این دوستان بیشتر دغدغه کارهای خود و انتخابات محلی را داشتند و اگر زحمات اعضای ستاد روحانی در این استان و سایر استان‌ها بویژه ستاد مرکزی اصولگرایان معتدل در تهران که دکتر احمدی هم عضو آن بود نبود معلوم نبود امروز در کجا قرار داشتیم.
متن ارسالی
بعد از انتشار مطلبی با عنوان «وقتی استاندار نمی‌داند»[کلیک کنید] یکی از مخاطبان سایت به این مطلب واکنش نشان داده که از نظر خوانندگان می‌گذرد؛
نقد و مطالبه گری حق طبیعی هر شهروندی است. هر چند چه در جوامع توسعه یافته و چه در جامعه قوم زده ما سوءاستفاده از این فرصت مرسوم است و برخی‌ها در قالب انتقاد دنبال مصادره، سوءاستفاده و اعمال فشار برای تحقق خواسته‌های خود هستند.
این افراد معمولاً در عالم سیاست اولین کسانی هستند که خود را به صاحبان جدید قدرت معرفی می‌کنند و با او نشست هم اندیشی می‌گذارند و بعد در قاموس حزب طرفدار دولت خواسته‌هایشان را مطرح می‌کنند. ولی همین که این خواسته‌های معمولاً نا کارشناسی و سهم خواهانه ادا نمی‌شود شروع به خط نشان کشیدن‌های چاله میدانی می‌کنند و با تحریف تاریخ سراسر افتخار این استان و خلاصه کردن آن در تهدید و ارعاب دنبال زهر چشم گرفتن هستند.
این رویه قدیمی و بی اثر شده است و همین که هنوز کسانی از این معبر دنبال خواسته‌های خود هستند به خوبی نشان می‌دهد که این افراد تا چه اندازه با مناسبات امروز عرصه سیاست فاصله دارند.
به طور مثال همین بزرگواری که اخیراً با ادبیات تند و یاداور عصرهای زمان‌های دور مدعی ندانستن استاندار شده است خود و دوستانش در قالب یک حزب به دیدار اقای احمدی رفتند و خودشان بنای تخریب مدیریت گذشته استان و نبش قبر در آن جلسه را گذاشتند و وقتی هم استاندار جواب انها را با گزاره‌های علمی داد باز در آن جلسه سکوت کردند و به امید معجزه نشستند.
البته این دوست بزرگوار بهتر بود به جای این ادبیات خشمگین کمی از ظرفیت‌های موجود خود و گروه محفلی‌اش می‌گفت نه اینکه تاریخ افتخار آمیز استان را در تهدید کردن و جنگاوری خلاصه می‌کرد.
جناب منتقد که سعی کرده مدعی شود که این نقدها علمی است به شکلی حرف زده است حرف زده است که انگار قرار است برای ایل در همان ساختار سنتی کلانتری انتخاب شود و کسی خارج از ایل و استان حق ورود به این جغرافیا را ندارد. این انتقاد تاریخ گذشته عمق ناعلمی بودن مطلب جناب را نشان می‌دهد و خوب است ایشان بدانند که اگر قرار بر حصر در یک جغرافیای ایلی و منطقه ای باشد پس چگونه است که فرزند غیور و مهربان این استان جناب اقای دکتر خادمی (که همو را هم شما همین گونه هر روزی به اتهامی زیر فشار قرار می‌دادید) و رئیس دفترشان در صدها کیلومتر دور از اینجا در حال خدمت به مردم هستند.
آقای منتقد بهتر بود به جای اشاره به هویت استانی فلان مدیر جدید ظرفیت‌های ایشان را مرور می‌کرد و اگر بد بود اشاره می‌کرد و اگر احیاناً گزینه ای در ذهن داشت که قطعاً بیشتر حرفها از درد همان گزینهٔ به معاونت نرسیده است راجع به آن گزینه و ظرفیت‌های نداشته و یا احیاناً داشته سخن می‌گفت.
اقای منتقد و معترض باز در یک بی منطقی علمی شکست خوردن آقای احمدی در انتخابات دهلران را مطرح کرده است و جوری آنرا بیان می‌کند که دیگر احمدی حتی حق نفس کشیدن ندارد یا مثلاً طبق منطق ایشان وقتی آیت الله هاشمی رفسنجانی در فلان انتخابات شکست خورد پس دیگر هیچ شایستگی برای هیچ کار دیگری نداشت.
وی در یکی دیگر از پاراگراف‌های سراسر خشم خود به انتخاب مدیرکل حوزه استاندار نیز تاخته است. در حالی که این حرکت اقای احمدی در کنار معرفی فیلی با آن رزومه سنگین به عنوان معاون عمرانی یکی از اقدامات خوب و امیدوارکننده استاندار و در مسیر نظرات و خواسته‌های مردم و بویژه جوانان از رئیس جمهور و تاکید رئیس جمهور بر استفاده از جوانان همین انتخاب مرادی در سمت مدیرکل حوزه استاندار است.
نقد باشد و حتی کسی نمی‌تواند جلوی تخریب‌ها را بگیرد اما کاش مدعیان نقد علمی کمی روش‌های نقد در فضای دانشگاهی را مطالعه می‌کردند تا حداقل در ظاهر هم شده سیاق نقد و مطالبه گری حفظ می‌شد نه اینکه این گونه آسمان و ریسمان شود تا این گونه طلبکارانه به تاریخ استان هم رحم نکنیم.
برای قضاوت در مورد احمدی زمان اصطلاحاً «واپس» است ولی حداقل در عزل و نصب‌های کنونی و دفاع از نیروهای معرفی شده برای معاونت استانداری و شجاعت ایستادن در مقابل سهم خواهی و پرهیز از تحت تأثیر قرار گرفتن تعریفات ساختگی در همان جلسات هم اندیشی، ایشان مستحقق یک نمره خوب مثبت است و این رفتارها نشان می‌دهد که استاندار در این مدت کوتاه خوب همه چیز را متوجه شده است و عیار آدم‌های خود تعریف ده و کس تعریف ده را به دست آورده است.
کسی منکر توجه به جریان‌های حامی دولت نیست ولی این توجه باید بر اساس شایسته سالاری باشد ضمن اینکه حمایت این حزب متبوع جناب منتقد در استان و فعالیت آن برای هیچ کسی روشن نبوده و نیست و این دوستان بیشتر دغدغه کارهای خود و انتخابات محلی را داشتند و اگر زحمات اعضای ستاد روحانی در این استان و سایر استان‌ها بویژه ستاد مرکزی اصولگرایان معتدل در تهران که دکتر احمدی هم عضو آن بود نبود معلوم نبود امروز در کجا قرار داشتیم.
