مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های مخاطبین کبنانیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. می توانید با ارسال یادداشت خود، این مطلب را تأیید یا نقد کنید.
کبنا ؛
امیدآرین مهر
آیا دانشگاه کارخانه بیکار سازی است؟
در حالی کمبود فرصت‌های شغلی برای دانش آموختگان آموزش عالی همواره یکی از چالش‌های بازار کار ایران بوده که در سال‌های اخیر رشد و توسعه رشته‌ها و واحدهای دانشگاهی، این چالش را تشدید خواهد کرد.
بهترین توصیف برای دانشگاه‌ها درشرایط فعلی، اصطلاح «ضربه گیربازار کار» است. به این معنا که جوان بیکار، چهار، شس یا هشت سال سرگرم تحصیل بوده، وقتی به خود می‌آید که فارغ التحصیل شده و هنگامه کاریابی است.
به این ترتیب طبق پیش بینی روندها شاهد نرخ بیکاری ۳۱ درصدی در پایان برنامه ششم و نرخ بیکاری ۲۷ درصدی در سال ۱۴۰۴ خواهیم بود.
لذا اولین اقدام توقف و جلوگیری از گسترش واحدهای دانشگاهی غیراستاندارد و ادغام و تجمیع آن‌ها است.
دوم تعیین ماموریت‌های آموزشی و پژوهشی مراکز آموزش عالی در راستای تحقق اهداف توسعه علمی و پاسخگویی به نیازهای اقتصادی-اجتماعی استانی و ملی یا به عبارتی ظرفیت‌سازی برای تقاضای موجود خواهد بود.
ایجاد نظام مستمر ارزیابی و توسعه منابع انسانی، در شرایط که در سیاست گذاری‌ها، ارتباط و انطباق حداقلی میان دانشگاه و بازار کار برقرار است، بیش از پیش ضرورت دارد.
نکته غم انگیز در خصوص وضعیت مهارت‌های اشتغال پذیری در ایران، نداشتن برنامه مشخص در آموزش و پرورش، آموزش عالی و حتی سازمان فنی وحرفه ای برای یادگیری مهارت‌ها است. فارغ التحصیلان پس از طولانی شدن دوره بیکاری، پس از ورود به شغل، درآمد و بهره وری پایینی دارند. درآمد پایین ناراضی بودن شاغلین و متعاقباً کیفیت و کارایی کمتر را در پی دارد. این وضعیت به نارضایتی کارفرمایان و به طور کلی تحمیل هزینه‌های بالا منجر خواهد شد.
در پایان نکته امیدوار کننده این است که آموزش و پرورش با طراحی برنامه‌ها و مهارت‌های اشتغال پذیری، گامی مؤثر برای توانمندسازی جامعه فارغ التحصیلان دانش آموزی برداشته است.
فعال فرهنگی
امیدآرین مهرآیا دانشگاه کارخانه بیکار سازی است؟
در حالی کمبود فرصت‌های شغلی برای دانش آموختگان آموزش عالی همواره یکی از چالش‌های بازار کار ایران بوده که در سال‌های اخیر رشد و توسعه رشته‌ها و واحدهای دانشگاهی، این چالش را تشدید خواهد کرد.
بهترین توصیف برای دانشگاه‌ها درشرایط فعلی، اصطلاح «ضربه گیربازار کار» است. به این معنا که جوان بیکار، چهار، شس یا هشت سال سرگرم تحصیل بوده، وقتی به خود می‌آید که فارغ التحصیل شده و هنگامه کاریابی است.
به این ترتیب طبق پیش بینی روندها شاهد نرخ بیکاری ۳۱ درصدی در پایان برنامه ششم و نرخ بیکاری ۲۷ درصدی در سال ۱۴۰۴ خواهیم بود.
لذا اولین اقدام توقف و جلوگیری از گسترش واحدهای دانشگاهی غیراستاندارد و ادغام و تجمیع آن‌ها است.
دوم تعیین ماموریت‌های آموزشی و پژوهشی مراکز آموزش عالی در راستای تحقق اهداف توسعه علمی و پاسخگویی به نیازهای اقتصادی-اجتماعی استانی و ملی یا به عبارتی ظرفیت‌سازی برای تقاضای موجود خواهد بود.
ایجاد نظام مستمر ارزیابی و توسعه منابع انسانی، در شرایط که در سیاست گذاری‌ها، ارتباط و انطباق حداقلی میان دانشگاه و بازار کار برقرار است، بیش از پیش ضرورت دارد.
نکته غم انگیز در خصوص وضعیت مهارت‌های اشتغال پذیری در ایران، نداشتن برنامه مشخص در آموزش و پرورش، آموزش عالی و حتی سازمان فنی وحرفه ای برای یادگیری مهارت‌ها است. فارغ التحصیلان پس از طولانی شدن دوره بیکاری، پس از ورود به شغل، درآمد و بهره وری پایینی دارند. درآمد پایین ناراضی بودن شاغلین و متعاقباً کیفیت و کارایی کمتر را در پی دارد. این وضعیت به نارضایتی کارفرمایان و به طور کلی تحمیل هزینه‌های بالا منجر خواهد شد.
در پایان نکته امیدوار کننده این است که آموزش و پرورش با طراحی برنامه‌ها و مهارت‌های اشتغال پذیری، گامی مؤثر برای توانمندسازی جامعه فارغ التحصیلان دانش آموزی برداشته است.
فعال فرهنگی
