پیامد ناامید کردن مردم

کبنا ؛محمدعلی وکیلی
جامعه ایران پس از تجربه‌های فراوان مدیریتی، و پس از گذراندن نزدیک به یک دهه مدیریت مطلق اصول‌گرایان، تصمیم خود را مبنی بر عبور از مدیریت اصول‌گرایان گرفته است.
این را به روشنی می‌توان از شعارها و رفتارهای این جامعه دریافت. این‌که شعارِ «به عقب بازنمی‌گردیم»، گوش‌نواز می‌شود و این چنین مقبول می‌افتد، نشان از آن دارد که عزمِ ملت برای عبور از مدیریت اصول‌گرایان جدی است. اساساً ملت برای این عبور است که این‌چنین در انتخابات شور می‌ورزند! این‌که افزایش درصد مشارکت، مقارنِ امید به عدمِ بازگشت به گذشته افتاده است را باید در همین فضا فهمید. در همین فضا است که اقدامات ما مسئولان هر چه بیشتر رنگ و بوی اشتباهاتِ گذشته را بدهد ملت را بیشتر سرخورده می‌کند. در همین مدت شاهد بوده‌ایم که انتخاب‌های ما در مجلس، دولت و یا شهرداری اگر به گذشته شبیه بوده، با چه واکنش‌هایی از سوی مردم روبه‌رو شده. حساسیت ملت برای عدم بازگشت به گذشته بسیار بالا است. مردم عزمشان در عبور از سنتِ مدیریتی اصول‌گرایان بسیار جدی است. این امر، بر مسئولیت اصلاح‌طلبان و اعتدال‌گرایان می‌افزاید. در چنین فضایی بدیهی است که ناامید کردنِ ملت از اصلاح‌طلبان به منزله پایان ظرفیت جمهوری اسلامی برای ایجاد تغییر در زندگی مردم به حساب می‌آید. اصلاح‌طلبی آخرین کوششِ درون‌پارادایمیِ جمهوری اسلامی برای پاسخ به مطالباتِ تغییرخواهانه ملت است. ملت با همین تصور به اصلاح‌طلبان امید بسته‌اند. در واقع با توجه به تجربه مردم از مدیریت اصولگرایان، ناامید کردنِ مردم از فراکسیون امید و عبور آنان از اصلاح طلبان در حقیقت عبور از نظام و صندوق رأی خواهدبود. اولین بازتابِ سرخوردگیِ ملت، قهر با صندوق رأی است. و این چیزی نیست که کسی از آن سود ببرد. راهی که به اقتدار نظام، توسعه کشور و بهبود زیستِ جمعی ما ایرانیان می‌انجامد از صندوق رأی می‌گذرد. قهر با صندوق به همه این موارد آسیب خواهد زد. باید مراقب آخرین امیدهای مردم بود. هر کس که به این امید لطمه بزند، خیانت کرده است؛ چه کسانی از درون فراکسیون امید، دولت و یا شهرداری که عملکردِ امیدسوز داشته باشند و چه آنانی که بیرون از گود به کارِ تخریب اشتغال دارند.