کبنا ؛امیر محبی فر
انسان موجودی بالفطره اجتماعی است و از میان مخلوقات خداوند وظیفه خطیر خیلفه اللهی را یدک می‌کشد، اهمیت خلقت و جایگاه انسان در بین مخلوقات خداوند و کائنات تا آنجاست که خداوند متعال از خلقت چنین موجودی به خود می‌بالد و از چنین خلقتی عظیم به خود تبریک می‌گوید، از سویی انسان به دلیل اینکه خداوند از روح خود در انسان دمیده به صفات حسنه‌ای همچون مهربانی، رحمت، تعقل، عطوفت، نوع دوستی وگرایش به عدالت طلبی مزین است، اما از سویی دیگر خداوند انسان را موجودی مختار و آزاد آفریده و آنرا به انتخاب خوب و بد مخیر ساخته و همین اصل مترقی هم سبب رشد و ترفیع درجه انسان تا بالاترین درجات کمال و معرفت شده و هم گاهی انسان را تا نازل‌ترین درجات تنزل داده و حتی از مرتبه حیوانی هم پایین‌تر برده و همین سبب حیرانی انسان در طول تاریخ بشری گردیده، حقیقت آنست که هر چه انسان از نظر رشد صنعتی و تکنولوژیک پیشرفت کرده و از دنیای سنتی فاصله گرفته و با مدرنیته مانوس گشته نه تنها درد و رنج بشر التیام نیافته بلکه حیرانی و سرگشتگی انسان دوچندان گردیده و توسعه و بسط شاخصهای متعالی انسانی رو به افول نهاده و انسان‌ها هر روز تنهاتر از دیروز قدم در یک وادی تنهایی می‌گذارند که جزء خسران و تباهی و نابودی ارزش‌های ناب انسانی و الهی چیزی نصیب آنها نخواهد شد، حب دنیا دوستی و طمع ورزی انسان آنچنان انسان‌ها را به خود مشغول کرده که حتی خویشتن خویش را فراموش کرده و همه ارزش‌های انسانی مانند عدالت طلبی، مهربانی، نوعدوستی و حتی روابط انسانی را در زیر طغیان بیرحمانه خود مدفون نموده و جای بسی تاسف است که بشر امروز در زیر چرخهای مدرنیته و تجدد آنچنان از انسانیت مغفول و مهجور مانده که توحش و بربریت و طغیان نفسانیات نماد تمدن نوپای بشر گردیده و آنچه که در دنیای امروز از آن به نام حقوق بشر و تمدن یاد می‌شود توحشی افسار گسیخته بیش نیست و بشر را به سوی منجلابی سوق می‌دهد که پایانی جزء نیستی و نابودی همه ارزش‌های انسانی و الهی چیز دیگری نمی‌توان برای آن متصور بود.
حب قدرت در سایه دموکراسی دروغین و تظاهر به مردم سالاری در دنیای امروز نه تنها در راستای تحقق عدالت انسانی و اجتماعی نیست بلکه خود مروج راستین تبعیض و نابرابری و خودکامگی کسانی است که سعی دارند در لفافه آزادی انسانیت واقعی را به حراج بگذارند و از این طریق ارزش‌های انسانی و الهی را که حاصل رنج هزاران سفیر الهی و انسان‌های متعهد و پاک سرشت می‌باشد را منکوب و مغلوب نمایند تا از این طریق قانون نوپای خود را که بیشتر شبیه قانون جنگل است بر جامعه بشری تحمیل نمایند و از این رهیافت سلطه اهریمنی خود را تداوم بخشند که نتیجه چنین قانونی جزء دوری بشر از خویشتن خویش و ارزش‌های متعالی انسانی و الهی چیز دیگری نخواهد بود.
و چه زیبا سروده حضرت مولانا که:
دی شیخ ... با چراغ ... همی‌گشت ... گرد شهر
کز دیو و دد ... ملولم و... انسانم ... آرزوست
گفتند ... یافت ... می ... نشود ... جسته‌ایم... ما
گفت آنکه یافت ... می ...نشود ... آنم ... آرزوست
۲۴/مردادماه/ ۹۶
انسان موجودی بالفطره اجتماعی است و از میان مخلوقات خداوند وظیفه خطیر خیلفه اللهی را یدک می‌کشد، اهمیت خلقت و جایگاه انسان در بین مخلوقات خداوند و کائنات تا آنجاست که خداوند متعال از خلقت چنین موجودی به خود می‌بالد و از چنین خلقتی عظیم به خود تبریک می‌گوید، از سویی انسان به دلیل اینکه خداوند از روح خود در انسان دمیده به صفات حسنه‌ای همچون مهربانی، رحمت، تعقل، عطوفت، نوع دوستی وگرایش به عدالت طلبی مزین است، اما از سویی دیگر خداوند انسان را موجودی مختار و آزاد آفریده و آنرا به انتخاب خوب و بد مخیر ساخته و همین اصل مترقی هم سبب رشد و ترفیع درجه انسان تا بالاترین درجات کمال و معرفت شده و هم گاهی انسان را تا نازل‌ترین درجات تنزل داده و حتی از مرتبه حیوانی هم پایین‌تر برده و همین سبب حیرانی انسان در طول تاریخ بشری گردیده، حقیقت آنست که هر چه انسان از نظر رشد صنعتی و تکنولوژیک پیشرفت کرده و از دنیای سنتی فاصله گرفته و با مدرنیته مانوس گشته نه تنها درد و رنج بشر التیام نیافته بلکه حیرانی و سرگشتگی انسان دوچندان گردیده و توسعه و بسط شاخصهای متعالی انسانی رو به افول نهاده و انسان‌ها هر روز تنهاتر از دیروز قدم در یک وادی تنهایی می‌گذارند که جزء خسران و تباهی و نابودی ارزش‌های ناب انسانی و الهی چیزی نصیب آنها نخواهد شد، حب دنیا دوستی و طمع ورزی انسان آنچنان انسان‌ها را به خود مشغول کرده که حتی خویشتن خویش را فراموش کرده و همه ارزش‌های انسانی مانند عدالت طلبی، مهربانی، نوعدوستی و حتی روابط انسانی را در زیر طغیان بیرحمانه خود مدفون نموده و جای بسی تاسف است که بشر امروز در زیر چرخهای مدرنیته و تجدد آنچنان از انسانیت مغفول و مهجور مانده که توحش و بربریت و طغیان نفسانیات نماد تمدن نوپای بشر گردیده و آنچه که در دنیای امروز از آن به نام حقوق بشر و تمدن یاد می‌شود توحشی افسار گسیخته بیش نیست و بشر را به سوی منجلابی سوق می‌دهد که پایانی جزء نیستی و نابودی همه ارزش‌های انسانی و الهی چیز دیگری نمی‌توان برای آن متصور بود.
حب قدرت در سایه دموکراسی دروغین و تظاهر به مردم سالاری در دنیای امروز نه تنها در راستای تحقق عدالت انسانی و اجتماعی نیست بلکه خود مروج راستین تبعیض و نابرابری و خودکامگی کسانی است که سعی دارند در لفافه آزادی انسانیت واقعی را به حراج بگذارند و از این طریق ارزش‌های انسانی و الهی را که حاصل رنج هزاران سفیر الهی و انسان‌های متعهد و پاک سرشت می‌باشد را منکوب و مغلوب نمایند تا از این طریق قانون نوپای خود را که بیشتر شبیه قانون جنگل است بر جامعه بشری تحمیل نمایند و از این رهیافت سلطه اهریمنی خود را تداوم بخشند که نتیجه چنین قانونی جزء دوری بشر از خویشتن خویش و ارزش‌های متعالی انسانی و الهی چیز دیگری نخواهد بود.
و چه زیبا سروده حضرت مولانا که:
دی شیخ ... با چراغ ... همی‌گشت ... گرد شهر
کز دیو و دد ... ملولم و... انسانم ... آرزوست
گفتند ... یافت ... می ... نشود ... جسته‌ایم... ما
گفت آنکه یافت ... می ...نشود ... آنم ... آرزوست
۲۴/مردادماه/ ۹۶
