«شهریار» باشت؛ مرد بود

کبنا ؛
ایمان محمدپورفتح
به واسطه ی مواضع و رفتارهای مردم مدارانه اش، از جایگاه ویژه ای در میان ایل اصیل باوی، مخصوصا مردم شهر باشت برخوردار است و همین نکته، بر شکوه و بزرگی اش می افزاید. همچنین با مرور رفتارهای سنجیده ی حاج شهریار آل احمدی، قبل و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، می توان پی برد که ایشان مرد روزهای سخت است و در آن روزها که برخی مدعیان امروزی، در جستجوی سوراخ موش بودند، حاج شهریار خم به ابرو نیاورد. درست مثل دوست دیرینه اش؛ حاج بهرام تاجگردون.
برخلاف خیلی از دوستان که سال ها بعد از انقلاب سوار قطار انقلاب شدند و به جبهه های حق علیه باطل نرفتند. یا رفتند و شب قبل از عملیات، تسویه گرفتند و برگشتند که خودشان را آماده بهره برداری از غنایم جنگ و انقلاب کنند، حاج شهریار آل احمدی همانطور که در کلیپ منتشره از صدا و سیما نیز مشخص است، نه تنها در سن پیری به جبهه رفت، بلکه با جسارت مثال زدنی تلاش فراوانی کرد به نقطه صفر مرزی و خط مقدم اعزام شود و دین خود را به میهنش ادا کند.
بعد از مردم داری و شجاعت، سومین صفت حاج شهریار، مهمان نوازی است و طبق گفته بزرگان ایل باوی؛ ایشان در روزهای فقر و نداری، مهمان نواز بود نه روزهای وفور نعمت.
چهارمین صفت بارز مرد نستوه باشت و باوی، اپورتونیسم نبودن است. آن هم در روزگاری که اکثر مدعیان، با وزش باد تغییر جهت به سمت قدرت می دهند، برای تامین منافع شخصی خویش...!!
علیرغم همه ناملایمات، حاج شهریار هیچ وقت پشت به رفقای دیروزش نکرد و قربان صدقه امروزی ها هم نرفت. در یک کلام؛ حرفش، حرف است.
اخلاق مداری از دیگر صفات حاج شهریار است. آن هم در روزگاری که مدعیان اخلاق مداری، اخلاق را فدا کرده اند برای به دست آوردن موقعیت مالی یا شغلی، آن هم با استفاده از تملق و چاپلوسی !!
کلام آخر و ختم کلام؛ " در این بازار بی مردی، حاج شهریار عزیز تو مردی"

*بیست و یکمین روز از آخرین ماه سال هزار و سیصد و نود و پنج