کبنا ؛جواد فروغی فر
اصلاح طلبان که بعد از اعلام نتایج انتخابات ۷ اسفند تا زمان انتخاب هیئت رئیسۀ موقت مجلس دائماً و با صراحت اعلام می کردند که برندۀ انتخابات شده اند و مکرر از سهم ۱۶۷ نفری خود از راه یافتگان به مجلس خبر می دادند پس از آن که سرلیست آن ها (محمدرضا عارف) نتوانست بر کرسی مجلس تکیه بزند و عیّار وی در انتخاب رئیس مجلس مشخص گردید و تنها توانست ۱۰۳ رأی در مقابل ۱۷۷ رأی علی لاریجانی کسب کند به ناگاه متوجه شدند که تحلیل های آنان و حساب و کتابشان چندان دقیق نبوده و پیروزی آنان تنها زاییدۀ تخیل ذهنی بوده تا واقعیت بیرونی. گرچه اعضاء لیست امید توانستند کرسی های نایب رئیسی اول و دوم مجلس را به دست بیاورند ولی این پایان دوئل آن ها با اصول گرایان نبود چرا که اصول گرایان از ۱۲ کمیسیونی که رؤسای آن ها انتخاب شده موفق به کسب کرسی ریاست ۸ کمیسیون شدند و به احتمال زیاد ریاست کمیسیون اصل ۹۰ نیز نصیب آن ها خواهد شد. این درحالی است که تنها ریاست ۲ کمیسیون برنامه بودجه و محاسبات (غلامرضا تاجگردون) و کمیسیون بهداشت و درمان (علی نوبخت) به اصلاح طلبان رسید.
حال با یک تحلیل اجمالی از نتایج انتخابات ۷ اسفند و جلوس دوبارۀ علی لاریجانی به کرسی ریاست مجلس و همچنین انتخابات تعیین ریاست کمیسیون های تخصصی مجلس می توان نتایج زیر را استنتاج نمود:
۱-مشخص شدن وزن سیاسی اصلاح طلبان واقعی مجلس
علیرغم ادعاهای قبلی اصلاح طلبان مبنی بر اخذ اکثریت کرسی های مجلس با انتخابات های مذکور مشخص می گردد که واقعیت موجود بر خلاف ادعاهای اصلاح طلبان می باشد و خیلی از کسانی را اصلاح طلبان در لیست های انتخاباتی خود قرار داده بودند فاقد جوهرۀ اصلح طلبی می باشند.
۲-عدم انسجام تشکیلاتی و سازمانی اصلاح طلبان و اعتدال گرایان
به نظر می رسد اصول گرایان علیرغم این که نتیجۀ انتخابات را در پایتخت ۳۰ بر صفر به اصلاح طلبان و اعتدال گرایان باخته بودند و بر اساس آن چه که اصلاح طلبان می گفتند در نتایج کلی انتخابات هم شکست خورده بودند توانستند در مدت کوتاهی از زمان اعلام نتایج تا شکل گیری مجلس لابی گری های سیاسی خود را داشته باشند و با یک مهندسی سیاسی تعدادی از مستقلین و یا افراد حاضر در لیست امید را به سمت خود کشانده تا در تعیین رئیس مجلس و ریاست کمیسیون ها به نتایج دلخواه خود برسند در حالیکه اصلاح طلبان بدون انجام یک کار تشکیلاتی سرمستانه در باد پیروزی خود خوابیده بودند غافل از آن که رقیب آن ها هوشمندانه در حال سازماندهی جران فکری و سیاسی خود بود.
۳-عدم مقبولیت عارف در بین همفکرانش
به نظر می رسد سرلیست و لیدر لیست امید(محمدرضا عارف) فاقد قابلیت و مقبولیت برای لیدری این جریان باشد چرا که دائم در حال عقب نشینی و از دست دادن جایگاه خود می باشد تا جایی که از ترس عدم موفقیت حتی نامزد کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس نشد و در حال حاضر یکی از معمولی ترین نمایندگان مجلس می باشد. شاید یکی از دلایل رویگردانی سریع نمایندگانی که با لیست وی به مجلس راه یافتند همین موضوع باشد که آنها راه خود را از عارف جدا و به جرگۀ حامیان علی لاریجانی پیوسته اند.
۴-وجود افراد فرصت طلب و ناسره در لیست امید
به نظر می رسد محمدرضا عارف و تئوریسین های جریان اصلاحات و اعتدال بسیار خوشبینانه به مسائل نگاه می کردند و افرادی را در لیست های خود قرار دادند که بسیار بدیهی و طبیعی بود که جوهرۀ آنان اصلاح طلبی نیست و جنسشان نیز با جنس اصلاح طلبان جور نبود و فقط لیست امید را بند نافی برای ادامۀ حیات سیاسی و ورود به مجلس می دانستند که خیلی زود آن را از خود جدا نمودند تا جایی که پیش بینی می شود پس از گذشت مدت زمانی دیگر حتی در جلسات عارف و همفکرانش نیز حضور پیدا نکنند.
۵-ناامیدی مردم از لیست امید
مردم که در انتخابات مجلس شورای اسلامی به لیست امید خصوصاً در تهران به امید تغییرات در صحنۀ سیاسی کشور به پای صندوق های رأی رفتند پس از انتخابات عملاً شاهد ادامۀ همان مسیر و وضعیت قبلی هستند و قطعاً در انتخابات بعدی باید شاهد واکنشی دیگر از سوی مردم خصوصاً پایتخت نشینان باشیم.
حال اگر هنر لابی گری و توانمندی تاجگردون(رئیس کمیسیون برنامه و بودجه) و وابستگی فامیلی علی نوبخت (رئیس کمیسیون بهداشت و درمان) به سخنگوی دولت و رئیس سازمان برنامه و بودجه کشور نبود الان نتیجه انتخابات ریاست کمیسیون ها ۱۳ بر صفر می شد و آن ها شکست سختی را متحمل می شدند. بنابراین علی رغم پیروزی ۳۰ بر صفر اصلاح طلبان در تهران آن ها تاکنون دو شکست متوالی در انتخابات ریاست مجلس و ریاست کمیسیون های تخصصی مجلس متحمل شده اند و وقت آن رسیده است که چاره ای بیندیشند چرا که شاید این فرصت تاریخی آن ها هیچ وقت «تکرار» نگردد و مردم نیز هر روز نامید تر از «لیست امید» شوند.
اصلاح طلبان که بعد از اعلام نتایج انتخابات ۷ اسفند تا زمان انتخاب هیئت رئیسۀ موقت مجلس دائماً و با صراحت اعلام می کردند که برندۀ انتخابات شده اند و مکرر از سهم ۱۶۷ نفری خود از راه یافتگان به مجلس خبر می دادند پس از آن که سرلیست آن ها (محمدرضا عارف) نتوانست بر کرسی مجلس تکیه بزند و عیّار وی در انتخاب رئیس مجلس مشخص گردید و تنها توانست ۱۰۳ رأی در مقابل ۱۷۷ رأی علی لاریجانی کسب کند به ناگاه متوجه شدند که تحلیل های آنان و حساب و کتابشان چندان دقیق نبوده و پیروزی آنان تنها زاییدۀ تخیل ذهنی بوده تا واقعیت بیرونی. گرچه اعضاء لیست امید توانستند کرسی های نایب رئیسی اول و دوم مجلس را به دست بیاورند ولی این پایان دوئل آن ها با اصول گرایان نبود چرا که اصول گرایان از ۱۲ کمیسیونی که رؤسای آن ها انتخاب شده موفق به کسب کرسی ریاست ۸ کمیسیون شدند و به احتمال زیاد ریاست کمیسیون اصل ۹۰ نیز نصیب آن ها خواهد شد. این درحالی است که تنها ریاست ۲ کمیسیون برنامه بودجه و محاسبات (غلامرضا تاجگردون) و کمیسیون بهداشت و درمان (علی نوبخت) به اصلاح طلبان رسید.
حال با یک تحلیل اجمالی از نتایج انتخابات ۷ اسفند و جلوس دوبارۀ علی لاریجانی به کرسی ریاست مجلس و همچنین انتخابات تعیین ریاست کمیسیون های تخصصی مجلس می توان نتایج زیر را استنتاج نمود:
۱-مشخص شدن وزن سیاسی اصلاح طلبان واقعی مجلس
علیرغم ادعاهای قبلی اصلاح طلبان مبنی بر اخذ اکثریت کرسی های مجلس با انتخابات های مذکور مشخص می گردد که واقعیت موجود بر خلاف ادعاهای اصلاح طلبان می باشد و خیلی از کسانی را اصلاح طلبان در لیست های انتخاباتی خود قرار داده بودند فاقد جوهرۀ اصلح طلبی می باشند.
۲-عدم انسجام تشکیلاتی و سازمانی اصلاح طلبان و اعتدال گرایان
به نظر می رسد اصول گرایان علیرغم این که نتیجۀ انتخابات را در پایتخت ۳۰ بر صفر به اصلاح طلبان و اعتدال گرایان باخته بودند و بر اساس آن چه که اصلاح طلبان می گفتند در نتایج کلی انتخابات هم شکست خورده بودند توانستند در مدت کوتاهی از زمان اعلام نتایج تا شکل گیری مجلس لابی گری های سیاسی خود را داشته باشند و با یک مهندسی سیاسی تعدادی از مستقلین و یا افراد حاضر در لیست امید را به سمت خود کشانده تا در تعیین رئیس مجلس و ریاست کمیسیون ها به نتایج دلخواه خود برسند در حالیکه اصلاح طلبان بدون انجام یک کار تشکیلاتی سرمستانه در باد پیروزی خود خوابیده بودند غافل از آن که رقیب آن ها هوشمندانه در حال سازماندهی جران فکری و سیاسی خود بود.
۳-عدم مقبولیت عارف در بین همفکرانش
به نظر می رسد سرلیست و لیدر لیست امید(محمدرضا عارف) فاقد قابلیت و مقبولیت برای لیدری این جریان باشد چرا که دائم در حال عقب نشینی و از دست دادن جایگاه خود می باشد تا جایی که از ترس عدم موفقیت حتی نامزد کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس نشد و در حال حاضر یکی از معمولی ترین نمایندگان مجلس می باشد. شاید یکی از دلایل رویگردانی سریع نمایندگانی که با لیست وی به مجلس راه یافتند همین موضوع باشد که آنها راه خود را از عارف جدا و به جرگۀ حامیان علی لاریجانی پیوسته اند.
۴-وجود افراد فرصت طلب و ناسره در لیست امید
به نظر می رسد محمدرضا عارف و تئوریسین های جریان اصلاحات و اعتدال بسیار خوشبینانه به مسائل نگاه می کردند و افرادی را در لیست های خود قرار دادند که بسیار بدیهی و طبیعی بود که جوهرۀ آنان اصلاح طلبی نیست و جنسشان نیز با جنس اصلاح طلبان جور نبود و فقط لیست امید را بند نافی برای ادامۀ حیات سیاسی و ورود به مجلس می دانستند که خیلی زود آن را از خود جدا نمودند تا جایی که پیش بینی می شود پس از گذشت مدت زمانی دیگر حتی در جلسات عارف و همفکرانش نیز حضور پیدا نکنند.
۵-ناامیدی مردم از لیست امید
مردم که در انتخابات مجلس شورای اسلامی به لیست امید خصوصاً در تهران به امید تغییرات در صحنۀ سیاسی کشور به پای صندوق های رأی رفتند پس از انتخابات عملاً شاهد ادامۀ همان مسیر و وضعیت قبلی هستند و قطعاً در انتخابات بعدی باید شاهد واکنشی دیگر از سوی مردم خصوصاً پایتخت نشینان باشیم.
حال اگر هنر لابی گری و توانمندی تاجگردون(رئیس کمیسیون برنامه و بودجه) و وابستگی فامیلی علی نوبخت (رئیس کمیسیون بهداشت و درمان) به سخنگوی دولت و رئیس سازمان برنامه و بودجه کشور نبود الان نتیجه انتخابات ریاست کمیسیون ها ۱۳ بر صفر می شد و آن ها شکست سختی را متحمل می شدند. بنابراین علی رغم پیروزی ۳۰ بر صفر اصلاح طلبان در تهران آن ها تاکنون دو شکست متوالی در انتخابات ریاست مجلس و ریاست کمیسیون های تخصصی مجلس متحمل شده اند و وقت آن رسیده است که چاره ای بیندیشند چرا که شاید این فرصت تاریخی آن ها هیچ وقت «تکرار» نگردد و مردم نیز هر روز نامید تر از «لیست امید» شوند.
