تاریخ انتشار
چهارشنبه ۱۴ مرداد ۱۳۹۴ ساعت ۱۶:۴۸
کد مطلب : ۱۱۸۲۸۲
رفتار ناباورانه دهبانی با موضوعی به نام «گچساران»
۰
کبنا ؛بهنام عکاشه
حداقل نیم ساعت تامل کردم که این مطلب را بنویسم یا نه و فکر کنم برای موضوعی در این حد همین مقدار هم زیاد باشد. چه به خود قول هم داده ام که حرف برخی خیرخواهانم را گوش دهم و قلنبه سلنبه ننویسم.
بالاخره خودم را نتوانستم به ننوشتن موضوعی مجاب کنم که درددل خیلی از همشهریانم، همفکرانم و همکارانم بود.
سال ها پیش در وصف مدیری نوشتم که برای اولین بار مراسم روز خبرنگار را در استان به شکلی آبرومند برگزار کرد و بعدها مخالف سرسخت عملکردش شدم.
تبخال کمالوند سوژه آن روزهای من شد و تصویری از لب زخمی او در حالی که کنار بزرگواری نشسته بود و دلمشغول رتق و فتق امور روزنامه نگارانی شد که برایش غریبه بودند.
یادم نمی رود که آن روز خاطرانگیز خبرنگاران گچسارانی چگونه مورد مهربانی همکاران خود در یاسوج قرار گرفتند.
چهار سال پس از آن روزها نه تنها از «علی اکبر حیدری» اولین خبرنگار استان دعوت نمی شود در حالی که در استعلام اویه نام او در میان دعوت شدگان بود، که از هیچ خبرنگار گچسارانی برای این مراسم دعوت نمی شود و آقای مدیرکل خود را در حد مدیر ارشاد یاسوج تقلیل می دهد.
مدیری که با آمدنش خیلی امیدها را زنده کرده بود انگار این کاره نبود، لااقل برای ما گچسارانی ها و لااقل در این روز این گونه نشان داد.
او حتی حرفهایش را نتوانست خوب تحویل دهد و آنجای حرف هایش بولد شد که با زبان تهدید و تحدید بود: «برای کار حرفه‌ای باید از حاشیه‌پردازی پرهیز کنیم» و این حرفی بود که رسانه های استان هیچ گاه به خاطرش او را نمی بخشند.
اما اوج فاجعه که کاش تصویرش را هیچ گاه نمی دیدم آنجا بود که امیر فرهنگ و هنر گچساران مظلومانه ولی باصلابت در گوشه ای از سالن ایستاده بود و به مراسمی می نگریست که به جز تاجگردون، بهنیا و کمائی برای همه غریبه بود و همه هم برای او و غریبه تر از همه انگار مردی بود که ظاهرا باید از جنس فرهنگ و هنر باشد و امیر را خوب بشناسد که نشناخت.
نشناختن امیر گچسارانی ها یعنی نشناختن گچساران و کیست که نداند در آن سالن پرازدحام به اندازه انگشتان یک دست کسانی نبودند که همچون امیر دغدغه هنر و فرهنگ را داشته باشند.
حالا چه می دانم کمالوندی که آمد از خوبی هایش نوشتیم و به آن ماجراها ختم شد. حالا دهبانی را که این گونه برایش نوشته ام شاید به روزهای بهتری ختم شود؛ اگرچه بعید می دانم او مردی باشد که دستکم برای ما گچسارانی ها تبخال بزند.
از قدیم گفته اند برای کسی بمیر که برایت تب کند. او برای ما تب نکرد. ما هم برای او نمی میریم.
حداقل نیم ساعت تامل کردم که این مطلب را بنویسم یا نه و فکر کنم برای موضوعی در این حد همین مقدار هم زیاد باشد. چه به خود قول هم داده ام که حرف برخی خیرخواهانم را گوش دهم و قلنبه سلنبه ننویسم.
بالاخره خودم را نتوانستم به ننوشتن موضوعی مجاب کنم که درددل خیلی از همشهریانم، همفکرانم و همکارانم بود.
سال ها پیش در وصف مدیری نوشتم که برای اولین بار مراسم روز خبرنگار را در استان به شکلی آبرومند برگزار کرد و بعدها مخالف سرسخت عملکردش شدم.
تبخال کمالوند سوژه آن روزهای من شد و تصویری از لب زخمی او در حالی که کنار بزرگواری نشسته بود و دلمشغول رتق و فتق امور روزنامه نگارانی شد که برایش غریبه بودند.
یادم نمی رود که آن روز خاطرانگیز خبرنگاران گچسارانی چگونه مورد مهربانی همکاران خود در یاسوج قرار گرفتند.
چهار سال پس از آن روزها نه تنها از «علی اکبر حیدری» اولین خبرنگار استان دعوت نمی شود در حالی که در استعلام اویه نام او در میان دعوت شدگان بود، که از هیچ خبرنگار گچسارانی برای این مراسم دعوت نمی شود و آقای مدیرکل خود را در حد مدیر ارشاد یاسوج تقلیل می دهد.
مدیری که با آمدنش خیلی امیدها را زنده کرده بود انگار این کاره نبود، لااقل برای ما گچسارانی ها و لااقل در این روز این گونه نشان داد.
او حتی حرفهایش را نتوانست خوب تحویل دهد و آنجای حرف هایش بولد شد که با زبان تهدید و تحدید بود: «برای کار حرفه‌ای باید از حاشیه‌پردازی پرهیز کنیم» و این حرفی بود که رسانه های استان هیچ گاه به خاطرش او را نمی بخشند.
اما اوج فاجعه که کاش تصویرش را هیچ گاه نمی دیدم آنجا بود که امیر فرهنگ و هنر گچساران مظلومانه ولی باصلابت در گوشه ای از سالن ایستاده بود و به مراسمی می نگریست که به جز تاجگردون، بهنیا و کمائی برای همه غریبه بود و همه هم برای او و غریبه تر از همه انگار مردی بود که ظاهرا باید از جنس فرهنگ و هنر باشد و امیر را خوب بشناسد که نشناخت.
نشناختن امیر گچسارانی ها یعنی نشناختن گچساران و کیست که نداند در آن سالن پرازدحام به اندازه انگشتان یک دست کسانی نبودند که همچون امیر دغدغه هنر و فرهنگ را داشته باشند.
حالا چه می دانم کمالوندی که آمد از خوبی هایش نوشتیم و به آن ماجراها ختم شد. حالا دهبانی را که این گونه برایش نوشته ام شاید به روزهای بهتری ختم شود؛ اگرچه بعید می دانم او مردی باشد که دستکم برای ما گچسارانی ها تبخال بزند.
از قدیم گفته اند برای کسی بمیر که برایت تب کند. او برای ما تب نکرد. ما هم برای او نمی میریم.
