مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های مخاطبین کبنانیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. می توانید با ارسال یادداشت خود، این مطلب را تأیید یا نقد کنید.
کبنا ؛
امیرحسین شریفی
عمر انسان آمد و رفت و هر چه قرن ها بیشتر کنتور انداختند سر و کله بیماری هایی هم پیدا شد.
جان یکی را طاعون گرفت. جان یکی را سل گرفت. یکی را وبا. یکی را سرطان.
حکیم یا طبیب نشدم اما به چشم بیماری را دیدم که جان عقل را می گیرد و خاکسترش را به ابدیت می سپارد.
تعصب. آری این لاعلاج مانند ویروسی است که به سرعت در افکارمان می تازد و یکی پس از دیگری قربانی این ویروس هستیم.
ولیکن عده بسیاری از ما خودمان پا به پای این ویروس می آییم. تقویتش میکنیم.
خودمان نازنین عقل را می سپریم به تیغ تعصب.
خودمان بر این درد پا می فشاریم و از غلط هایی که متولد می کند حقیقت می سازیم.
انگار برایمان از عسل هم شیرین تر است.
به حقیقتمان دلخوشیم تا پایان عمر اما غافل از اینکه در جهالت مرگ را چشیدیم.
خودمان این شیرین جهالت را به جان خریدیم بلکه از منفعتی بدنمان را چرب کند.
حضورتان مثالی میزنم که دور از اطرافمان نباشد.
در همین شهر خودمان.
جای دوری نیست.
دو گروه عمده وجود دارند که مدتی است به چشم میبینم و سخت مبتلایند.
گروه اول عده ای هستند که شب و روزشان در گردهمایی و شب نشینی و مجالس مختلف میگذرد بلکه بتوانند بر جایگاه نماینده شهر چنگ بیندازند و به هر فکر و اندیشه ای پشت پرده های گوناگون متوسل میشوند بلکه جلوه ای از نماینده را تخریب کنند.
این گروه تمامی مشکلات شهر را از دست اندازهای کوچه ها گرفته تا بیکاری جوانان و هر چه که فکرش را بکنید به گردن نماینده و عملکردش می اندازند و ذره ای حاضر نیستند عملکرد و نقاط مثبت و قدم های رو به جلو را ببینند و آن را بیان کنند هر چند که جلوی چشمشان عیان باشد و پافشاری بر سلیقه شان به هر قیمتی را بر صلاح شهر ترجیح می دهند.
هر که را هم حرفی حق از عملکرد نماینده بزند را به نان از سفره نماینده خوردن متهم میکنند.
گروه دوم عده ای هستند در تقابل با گروه اول.
کسانی که سینه چاک و فدایی نماینده اند. کسانی که اگر دم گوششان بگویی نماینده فلان راه را اشتباه رفت و فلان خطا را کرد یا فلان جای کارش ضعف وجود دارد دمای بدنشان صد درجه را رد میکند و چنان برافروخته میشوند که گویی پدر اجداد محترمشان زیرسوال رفته و ممکن است در لحظه انواع سکته را تجربه کنند.
این گروه چشمان بینایی برای دیدن اشتباهات و ضعف و کاستی ها ندارند و گمان میکنند پای نماینده همیشه راست پیماست.
تصمیمات نماینده صحیح ترین و عاقلانه ترین تصمیم هاست و دست نماینده دست حق است و هر ضعف و کاستی بیان میشود جو سازی رقبا بیش نیست.
و گروه سومی نمیبینم که هر چه را آنطور که هست بگوید.
اینجاست که تعصب چشمان حق بین را بسته.
اینجاست که ویروس تعصب زبان حق گو را در کام فرو برده.
این مثال تنها ذره کوچکی از عوارض این بیماریست و تا کجا همپای بشر است و ما همپا او هستیم نمیدانم............
امیرحسین شریفی
عمر انسان آمد و رفت و هر چه قرن ها بیشتر کنتور انداختند سر و کله بیماری هایی هم پیدا شد.
جان یکی را طاعون گرفت. جان یکی را سل گرفت. یکی را وبا. یکی را سرطان.
حکیم یا طبیب نشدم اما به چشم بیماری را دیدم که جان عقل را می گیرد و خاکسترش را به ابدیت می سپارد.
تعصب. آری این لاعلاج مانند ویروسی است که به سرعت در افکارمان می تازد و یکی پس از دیگری قربانی این ویروس هستیم.
ولیکن عده بسیاری از ما خودمان پا به پای این ویروس می آییم. تقویتش میکنیم.
خودمان نازنین عقل را می سپریم به تیغ تعصب.
خودمان بر این درد پا می فشاریم و از غلط هایی که متولد می کند حقیقت می سازیم.
انگار برایمان از عسل هم شیرین تر است.
به حقیقتمان دلخوشیم تا پایان عمر اما غافل از اینکه در جهالت مرگ را چشیدیم.
خودمان این شیرین جهالت را به جان خریدیم بلکه از منفعتی بدنمان را چرب کند.
حضورتان مثالی میزنم که دور از اطرافمان نباشد.
در همین شهر خودمان.
جای دوری نیست.
دو گروه عمده وجود دارند که مدتی است به چشم میبینم و سخت مبتلایند.
گروه اول عده ای هستند که شب و روزشان در گردهمایی و شب نشینی و مجالس مختلف میگذرد بلکه بتوانند بر جایگاه نماینده شهر چنگ بیندازند و به هر فکر و اندیشه ای پشت پرده های گوناگون متوسل میشوند بلکه جلوه ای از نماینده را تخریب کنند.
این گروه تمامی مشکلات شهر را از دست اندازهای کوچه ها گرفته تا بیکاری جوانان و هر چه که فکرش را بکنید به گردن نماینده و عملکردش می اندازند و ذره ای حاضر نیستند عملکرد و نقاط مثبت و قدم های رو به جلو را ببینند و آن را بیان کنند هر چند که جلوی چشمشان عیان باشد و پافشاری بر سلیقه شان به هر قیمتی را بر صلاح شهر ترجیح می دهند.
هر که را هم حرفی حق از عملکرد نماینده بزند را به نان از سفره نماینده خوردن متهم میکنند.
گروه دوم عده ای هستند در تقابل با گروه اول.
کسانی که سینه چاک و فدایی نماینده اند. کسانی که اگر دم گوششان بگویی نماینده فلان راه را اشتباه رفت و فلان خطا را کرد یا فلان جای کارش ضعف وجود دارد دمای بدنشان صد درجه را رد میکند و چنان برافروخته میشوند که گویی پدر اجداد محترمشان زیرسوال رفته و ممکن است در لحظه انواع سکته را تجربه کنند.
این گروه چشمان بینایی برای دیدن اشتباهات و ضعف و کاستی ها ندارند و گمان میکنند پای نماینده همیشه راست پیماست.
تصمیمات نماینده صحیح ترین و عاقلانه ترین تصمیم هاست و دست نماینده دست حق است و هر ضعف و کاستی بیان میشود جو سازی رقبا بیش نیست.
و گروه سومی نمیبینم که هر چه را آنطور که هست بگوید.
اینجاست که تعصب چشمان حق بین را بسته.
اینجاست که ویروس تعصب زبان حق گو را در کام فرو برده.
این مثال تنها ذره کوچکی از عوارض این بیماریست و تا کجا همپای بشر است و ما همپا او هستیم نمیدانم............
برو از خدا بترس