تاریخ انتشار
يکشنبه ۶ ارديبهشت ۱۳۹۴ ساعت ۲۳:۳۰
کد مطلب : ۱۰۱۶۰۵
۲۳ سال پس از سقوط زاگرس؛ اینبار نفت و گاز گچساران
۰
کبنا ؛خیرآبادی
فوتبال سهمش را به گچساران نداده است. گاهی دلیلش محرومیت و تنگدستی مالی بوده است و گاهی، مانند آنچه الان اتفاق افتاد دلیلش مدیریت نادرست بوده است. مجموعه نفت نمی‌تواند دیواری بین خود و شهروندان غیرنفتی بکشد و بگوید آنچه اتفاق افتاد در حوزه نفت بوده و جوابگوی دیگران نیستیم.
دهه ۶۰ روزگار تنگدستی بود. استعدادهای درخشانی که هیچگاه اسمشان حتی به مجله‌های دنیای ورزش و کیهان ورزشی راه نیافت چه برسد به اینکه مثلا انتقال بازیکن به باشگاه‌های مطرح کشوری صورت بگیرد. «زاگرس»، «بابک»،«مهاجران آبادان»، «جم» ... باشگاه‌های مهم گچساران بودند. قدیمی‌ترها اسامی بازیکنان آن روزگار را بیاد می آورند. استعدادهایی چون تورج موری، صفدر بهادری، کرامت دره‌شوری،... شهبازی، امیر حمزه ناظری، عبدالله احمدزاده (معروف به عدو)، احمد خسروی، شاهرخ شریعتی، معراج ابراهیمی و تمام آنانی که بناچار اسمشان در ذهن نمانده است. روزهایی که منتخب گچساران بازی داشت تمام اینها در تیم منتخب جمع می‌شدند.
مثلاً امیر حمزه ناظری بازیکن با استعدادی بود که هم در پست نوک و در پست مدافع آخر ایفای نقش میکرد.در هر دو پست کم نقص بود و چه بسا اگر مربی با دانش و حتی امکانات مناسب تمرین داشت و مزد حرفه ای دریافت میکرد پایش به باشگاه‌های تهران میرسید.
مثالها زیادند, عدو احمدزاده و کرنرهای کات دار بینظیرش، کرامت دره شوری مغز متفکر میانه میدان بود، تورج موری هد زنی مسلط بود و شاهرخ شریعتی درون دروازه رفلکس های منعطف و چشم گیری داشت. متاسفانه این اسامی در شهر خود ماندند و روزگاران دهه ۶۰ و ابتدای ۷۰ مجال ناموری به اینها نداد.
بعدتر ها زاگرس، آن تیم دوست داشتنی از زیرگروه به لیگ ۲ صعود کرد. اواخر دهه ۶۰ بود شاید هم سال ۷۰، تنها یک قدم فاصله داشت تا لیگ ۱ که معادل لیگ برتر فعلی بود. به یاد می آوریم که زاگرس تنها دو دست لباس داشت! یکی یکدست سفید و دیگری یکدست قرمز که البته جهت تنوع گاهی شورت سفید را با پیراهن قرمز می پوشیدند و گاهی برعکس. همان ها را میشستند و بازی بعد دوباره میپوشیدند. هواپیمایی هم که نبود. می‌رفتند فلکه قدس، ترمینال نبش جنوبی فلکه قدس بود, همانجا سوار اتوبوس و برو تا انزلی. زاگرس گچساران-چوکای انزلی. مقصد بعدی تبریز. زاگرس-ایدم تبریز.و الی آخر. زاگرس اینگونه در لیگ ۲ تنها دو سال دوام آورد. گاهی نتایج درخشان هم می‌گرفت. زاگرس گچساران ۱ سپاهان اصهان صفر با گل دقیقه ۸۰ کرامت دره شوری. اما آنچه زاگرس را سال ۷۱ از پا درآورد تنگدستی و محرومیت بود.زاگرس به دسته پایین تر افتاد و آن بازیکنان هم محو شدند.در زاگرس آن سالها بازیکنانی بودند همه یک عالمه صفا، چگونه؟ از سر کار بر میگشتند، ناهاری میخوردند و می آمدند چمن ورزشگاه تختی، مسابقه با مثلا سپاهان، ایرانجوان بوشهر و کشتی سازی بندرعباس و... که تقریبا همه امکانات بالاتری داشتند .معراج ابراهیمی، مسعود حسنی، امیر حمزه ناظری، کرامت دره شوری، امید فرجی،غلام پرهون، مسعود رضایی، غلام اسدی، احمد خسروی ... یاد همگیشان بخیر.
شواهد نشان میدهد بودجه تیم ها نزدیک به هم بوده است اما مدیریت ها متفاوت بوده. نفت، عطش سیری ناپذیر جوانان شهر داغ ما بود که لیوان آبش را مدیریت نامناسب بشکست. بلی، آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت. فرصتی سوخت و به هوا رفت. حالا گرمای ۴۵ درجه گچساران حوصله ها را سر می‌برد مگر آنکه مدیران نفت همتی کنند و بار دیگر تیم را به لیگ ۱برسانند. شاید تن داغ شهرمان با صعودی در سال آینده همین مواقع خنک شود. آدمی به امید و تلاش زنده است.
فوتبال سهمش را به گچساران نداده است. گاهی دلیلش محرومیت و تنگدستی مالی بوده است و گاهی، مانند آنچه الان اتفاق افتاد دلیلش مدیریت نادرست بوده است. مجموعه نفت نمی‌تواند دیواری بین خود و شهروندان غیرنفتی بکشد و بگوید آنچه اتفاق افتاد در حوزه نفت بوده و جوابگوی دیگران نیستیم.
دهه ۶۰ روزگار تنگدستی بود. استعدادهای درخشانی که هیچگاه اسمشان حتی به مجله‌های دنیای ورزش و کیهان ورزشی راه نیافت چه برسد به اینکه مثلا انتقال بازیکن به باشگاه‌های مطرح کشوری صورت بگیرد. «زاگرس»، «بابک»،«مهاجران آبادان»، «جم» ... باشگاه‌های مهم گچساران بودند. قدیمی‌ترها اسامی بازیکنان آن روزگار را بیاد می آورند. استعدادهایی چون تورج موری، صفدر بهادری، کرامت دره‌شوری،... شهبازی، امیر حمزه ناظری، عبدالله احمدزاده (معروف به عدو)، احمد خسروی، شاهرخ شریعتی، معراج ابراهیمی و تمام آنانی که بناچار اسمشان در ذهن نمانده است. روزهایی که منتخب گچساران بازی داشت تمام اینها در تیم منتخب جمع می‌شدند.
مثلاً امیر حمزه ناظری بازیکن با استعدادی بود که هم در پست نوک و در پست مدافع آخر ایفای نقش میکرد.در هر دو پست کم نقص بود و چه بسا اگر مربی با دانش و حتی امکانات مناسب تمرین داشت و مزد حرفه ای دریافت میکرد پایش به باشگاه‌های تهران میرسید.
مثالها زیادند, عدو احمدزاده و کرنرهای کات دار بینظیرش، کرامت دره شوری مغز متفکر میانه میدان بود، تورج موری هد زنی مسلط بود و شاهرخ شریعتی درون دروازه رفلکس های منعطف و چشم گیری داشت. متاسفانه این اسامی در شهر خود ماندند و روزگاران دهه ۶۰ و ابتدای ۷۰ مجال ناموری به اینها نداد.
بعدتر ها زاگرس، آن تیم دوست داشتنی از زیرگروه به لیگ ۲ صعود کرد. اواخر دهه ۶۰ بود شاید هم سال ۷۰، تنها یک قدم فاصله داشت تا لیگ ۱ که معادل لیگ برتر فعلی بود. به یاد می آوریم که زاگرس تنها دو دست لباس داشت! یکی یکدست سفید و دیگری یکدست قرمز که البته جهت تنوع گاهی شورت سفید را با پیراهن قرمز می پوشیدند و گاهی برعکس. همان ها را میشستند و بازی بعد دوباره میپوشیدند. هواپیمایی هم که نبود. می‌رفتند فلکه قدس، ترمینال نبش جنوبی فلکه قدس بود, همانجا سوار اتوبوس و برو تا انزلی. زاگرس گچساران-چوکای انزلی. مقصد بعدی تبریز. زاگرس-ایدم تبریز.و الی آخر. زاگرس اینگونه در لیگ ۲ تنها دو سال دوام آورد. گاهی نتایج درخشان هم می‌گرفت. زاگرس گچساران ۱ سپاهان اصهان صفر با گل دقیقه ۸۰ کرامت دره شوری. اما آنچه زاگرس را سال ۷۱ از پا درآورد تنگدستی و محرومیت بود.زاگرس به دسته پایین تر افتاد و آن بازیکنان هم محو شدند.در زاگرس آن سالها بازیکنانی بودند همه یک عالمه صفا، چگونه؟ از سر کار بر میگشتند، ناهاری میخوردند و می آمدند چمن ورزشگاه تختی، مسابقه با مثلا سپاهان، ایرانجوان بوشهر و کشتی سازی بندرعباس و... که تقریبا همه امکانات بالاتری داشتند .معراج ابراهیمی، مسعود حسنی، امیر حمزه ناظری، کرامت دره شوری، امید فرجی،غلام پرهون، مسعود رضایی، غلام اسدی، احمد خسروی ... یاد همگیشان بخیر.
شواهد نشان میدهد بودجه تیم ها نزدیک به هم بوده است اما مدیریت ها متفاوت بوده. نفت، عطش سیری ناپذیر جوانان شهر داغ ما بود که لیوان آبش را مدیریت نامناسب بشکست. بلی، آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت. فرصتی سوخت و به هوا رفت. حالا گرمای ۴۵ درجه گچساران حوصله ها را سر می‌برد مگر آنکه مدیران نفت همتی کنند و بار دیگر تیم را به لیگ ۱برسانند. شاید تن داغ شهرمان با صعودی در سال آینده همین مواقع خنک شود. آدمی به امید و تلاش زنده است.
