نظر وکیلی در باره تماس رئیسی با نخبگان

کبنا ؛محمد علی وکیلی در روزنامه امروز ابتکار نوشت: این روزها برقراری خط ارتباطی آقای رئیسی با برخی نخبگان جامعه خبرساز شده است. هر روز عده‌ای از نخبگان، با شگفتی خبر از تماس دفتر آقای رئیسی می‌دهند. نمی‌دانم چنین ارتباط مستقیمی با نخبگان تا کی ادامه می‌یابد و هنوز نمی‌توان حدس زد تا چه پایه، این مشورت‌ها به تاثیر می‌نشیند، اما به هر روی، چنین مطلعی، از هوشمندی رئیس جمهورِی منتخب است. همیشه آغازین‌‌ها نشانه می‌شوند. اولین مواجهه، همیشه در اذهان می‌نشیند و نشانه شناختی می‌شود. امیدوارم این رسم و رویه، در دولتِ جدید بپاید.
اما این شگفتی و خبرساز شدن، حکایت از غریب بودنِ این امر میان مسئولان می‌کند. بسیاری بودند که همه سرمایه یک جریان اصیل را خرج خود کردند ولی حاضر نشدند دو دقیقه با نخبگان این جریان بنشینند و حرفشان را بشنوند. نمی‌خواهم از این اتفاق نتیجه بزرگ‌تر بگیرم و همه چیز را بر سر دولت فعلی بشکنم. روحانی و رئیسی هر دو نقاط ضعف و قوت بسیاری دارند. حتماً انصاف این است که در قضاوت‌ها هر دو را لحاظ کنیم. اما گاهی تلاش می‌کنیم که با یادآوری نقاط ضعف رئیسِ پیشین، رئیسِ جدید را پیشاپیش از این ضعف‌ها انذار و حذر دهیم. اگر رئیسی بتواند ارتباط با نخبگان را احیا کند حتماً از یکی از آسیب‌های اسلاف خودش در امان خواهد کرد. نه‌تنها رئیس جمهورها چنین نقصانی کم‌وبیش داشته‌اند بلکه، اساساً این آسیب بزرگ مسئولان نظام است. ما نه تنها سرمایه نخبگان را مغتنم نشمرده‌ایم بلکه با بی‌حرمتی و بی‌توجهی باعث مهاجرت خیلی از آنان شده‌ایم. تدوین یک سازوکارِ جدی برای برقراری ارتباط و استفاده مداوم از نخبگان، هم پاسداشت کرامت انسانی است و هم باعث دلگرمی و تقویت پیوند آنان با نظام می‌شود چراکه الناس عبیدالاحسان. بنابراین نخبگان در سایه تکریم و احترام، حتماً کمتر به مهاجرت فکر می‌کند. مسئله مهاجرت تنها یک مسئله تراژیکِ اخلاقی نیست. ما یک نخبه را با هزینه ملّی تربیت می‌کنیم و آموزش می‌دهیم و هنگام ثمردادن، با او ترش‌رویی می‌کنیم و خود را از این سرمایه عظیم محروم می‌کنیم. مسئله، حتی فردی نیست. جامعه نخبگان و حوزه عمومی ایران، این توان را دارد که محتوایی غنی برای حکمرانی تهیه کند. این جامعه می‌تواند یک جنگل طبیعی از مواد غذایی برای عقل حکمرانی کشور تهیه کند. محروم ساختنِ کشور از این سرمایه بزرگ، حتماً شرطِ عقل نیست. بارها نوشته‌ام که ما کشور را بهینه اداره نمی‌کنیم. یعنی سرمایه‌های خود را به بهایی ناچیز ازدست می‌دهیم. یکی از مهمترین خسران‌های مدیریتی ما، همین غفلت از نخبگان و محتوای تولیدیِ آنان است. به نظر من رئیس جمهوری موفق است که بتواند بیشترین استفاده را از سرمایه‌های کشور بکند. هرچند کاری که تا کنون شده بسیار پسندیده و شایسته تقدیر است ولی حتماً نمی‌توان توجه به نخبگان را به چند دیدار و تماس تلفنی فروکاهید. مسئله باید بنیادین و ساختاری حل شود. کمترینِ آن، اصلاحِ ساختار گزینش‌ها در کشور است؛ چندان که دُرِ ناب و نایابِ شایسته گزینی به کف آید. این طلوعِ خوب، این امید را می‌دهد که چنین عزمی در رئیس جمهوری منتخب وجود دارد. لذا باید منتظر نشست و دید که دولت جدید چگونه می‌تواند چنین شروع پسندیده‌ای را تبدیل به سازوکار و رسم ماندگار کند؟ باید دید که آیا این اقدام، تنها یک حسنِ سلیقه تبلیغاتی برای شروع است و یا حکایت از یک اراده جدی در راهِ جدید می‌کند؟