دلنوشته‌ای برای جوانان فراز بام خاییز دهدشت

سربازان فراز بام به ما می‌گویند: زندگی فرصت منحصر به فردی است که تنها یکبار شانس استفاده از آن را داریم. تجربه‌ای تکرار نشدنی! در بازی با هوانیروز فرصت برای یک بار بود و غیرقابل بازگشت! این جمله بر پیشانی سربازان خائیز حک شده بود.
امروز دریافتم هندبال به مثابه مسئله مرگ و زندگی است و شاید بسیار جدی‌تر از این است. در هندبال باید با مشکلات روبرو شوید، جلوی ترس را بگیرید و سخت دفاع کنید و در فرصت مناسب امتیازات بیشتری به دست آورید.
ظهر پاییزی مهرماهِ یاسوج، هندبال روی خوش خود را به هواداران‌اش نشان داد تا در دل کرونا دلخوشی و دورهمی گرد هم آیند.
ورزش هندبال نسبت به سایر ورزش‌های توپ و توری در مظلومیت به سر می‌برد، هندبال نه مانند والیبال در کشور ما جدی گرفته می‌شود! و نه مانند بسکتبال دارای تبلیغات بین‌المللی است!
شاید اگر نویسنده معروف فرانسوی دیروز در سالن هندبال پوریای ولی شهر یاسوج حضور داشت از نوجوانان هندبال فراز بام برای یک نگاشتن رمانی جدید الهام می‌گرفت.
اگر مجید مجیدی قبل از به قلم درآوردن فیلمنامه (بچه های آسمان) سری به سالن هندبال میزد، نقش و نگار دیگری از شجاعت و شهامت، کودکی و استقامت را تصویر می‌کشید.
جوانان هندبال فرازبام داستانی دراماتیکی است که  می‌جنگد، دل به دریا می‌زند، فریاد می‌کشد، حسرت می‌خورد، تا پای مرگ می‌رود، اما زنده می‌ماند. 
من امروز  صرفاً از قصه یک تیم هندبال نمی‌نویسیم، از حرکت و جریانی می‌گویم که سقف آرزوهایشان از بلندای خائیز فراتر رفته است و برای دستیابی به آن از هیچ کوششی فرو گذار نمی‌کنند!
جوانانی که به مثابه شمعی و کورسوی از نور است که در تاریکی ظلمت خود را می‌نمایاند، حکایت مردانی که از شهر عقب نگه داشته شده دهدشت؛ شهری که امروز باید به افتخار مردان‌اش به احترام بایستد.
اکنون، نبرد با غول‌های هوانیروز اصفهان، با قامتی بلند و مغرور  فرا رسیده بود، فرصت آزمون خطا نبود، رو به روی آنها مردانی سخت با صورت سرد ایستاده بودند.
همه چیز به سود اصفهانی‌ها داشت پیش می‌رفت، قلب ما به گام های راست قامتان شهرمان دوخته بود.
همه ما به جایشان می‌دویدیم، حرص می‌خوردیم، و می‌جنگیدیم.
در ابتدای نبرد سخت، بچه‌ها مبهوت هیبَتِ سیاه جامگان هوانیروز بودند، تیم با کلکسیونی از بازیکنان ملی‌پوش!
اما قصه عاشقانه جوانان فراز بام عزمی بیش از این داشت، در  نیمه اول بازی کفه ترازو به سود اصفهانی‌ها سنگینی می کرد، در دقیقه ۱۷ وضعیت به مراتب بدتر و بدتر شد، تیم حریف سرعت انتقال توپ بالای داشت و بارها و بارها پشت دروازه‌های خائیز چَنبره میزد، اختلاف امتیاز به ۶ رسید ! سکوت دردناکی بر سالن حاکم شد!  فریادهای {آقای سرگَی} سرمربی روسی بر سر  سربازان‌اش  کمی آنها را به خودشان آورد.
با فرارهای محمد امین امینی‌پرور خوش‌اندام کمی به خودمان آمدیم، با ادامه حملات برق آسا تیم حریف کمی خسته شد.
نبرد سربازان فراز بام خائیز بی‌شباهت به سکانس ابتدایی فیلم  نجات سرباز رایان نیست، فیلمی که روایتگر سربازهای است تا آخرین لحظه برای ارزش‌های خود می جنگند، سربازان فراز بام به ما می‌گویند: زندگی فرصت منحصر به فردی است که تنها یکبار شانس استفاده از آن را داریم. تجربه‌ای تکرار نشدنی! در بازی با هوانیروز فرصت برای یک بار بود و غیرقابل بازگشت! این جمله بر پیشانی سربازان خائیز حک شده بود.
کم‌کم بهتر دفاع کردیم و سرعتی‌تر در حمله عمل کردیم، گام های سرعتی و برق آسا هوانیروز را اسیر و مرعوب کرد، آری اختلاف امتیازات به (یک) رسید و روند بازی امیدوارانه‌تر به پیش رفت و در نهایت نیمه اول با مساوی پایان یافت.  
در نیمه دوم هر چه از بازی گذشت بچه‌ها رشادت و شجاعت بیشتری به خرج دادند و حریف سخت کوش کم کم به عقب نشست. 
جمله ناپلئون بناپارت به خوبی شرایط هوانیروز اصفهان را در این لحظات توصیف می‌کند. او می‌گوید: "کسی که از شکست خوردن می‌ترسد، حتما شکست خواهد خورد"
در این لحظه، عشق و ترس در نبرد با هم قرار گرفته بودند، فراز بام عاشق زندگی و حیات و ادامه راه بود و هوانیروز ترسان، لرزان و نالان !
زمانی که در سختی و ناامیدی می‌توان قصه عاشقانه سرود، از ربات پا گذشت، با تمام وجود در دِل حادثه فریاد زد و پیروزی را طلب کرد، این روایت جوانان رعنای شهر و دیار ماست، جوانانی که مرز های نشدن و ناکامی ها را به سُخره گرفته اند، مردانی که می‌خواهند داستان شهر  دهدشت را به گونه ای دیگر بسرایند، از ناامیدی ها به امید، از تلخی به شیرینی و از مرگ و تعلیق به حیات و ورزش سرزندگی رسید.
صیاد خردمند 
۸ مهرماه 
۱۴۰۰