متن ارسالی: هر از گاهی احساس می‌شد اما از زمان شهادت سردار سلیمانی و اخیراً شهید فخری زاده، خطر جنگ داخلی به شدت لمس می‌شود. جنگ داخلی همیشه تیراندازی در خیابان و آتش سوزی و کشتار نیست. جنگ داخلی می‌تواند جنگ اجتماعی باشد، می‌تواند جنگ افکار و مواضع باشد، می‌تواند شلیک اتهامات بین دو جناح غالب و پیروان آنها باشد، می‌تواند پیدا کردن متهم به جای یافتن قاتل باشد، می‌تواند ذبح وجدان و لگدمال کردن حقیقت برای لجبازی با طرف مقابل باشد.
جنگ اجتماعی، جنگ دو موضع متناقض و جدال دو واکنش شبه جنگی پیرامون شهادت یک سردار یا خون یک دانشمند است و آن هم نه از باب تبادل آراء، که برای تسویه حساب‌های سیاسی و رو کم کنی جناحی.
جنگ داخلی، دوگانه انتقام و سازش در یک جبهه واحد و تردید میان نیزه و قرآن و جنگ و صلح و خروج و ماندن در برجام است و باز هم از روی تعصبات حزبی.
جنگ اجتماعی، تظاهر بخشی از مردم به بی تفاوتی و هیجان در قبال جنایات دشمن و ریختن خون ارزشهای جامعه و سرمایه‌های مملکت است، آن هم نه از روی عقیده قلبی، که برای تخلیه عقده‌های تلنبار شده از عملکرد مسئولینی که طبقات و نشیمنگاه خود را از مردم جدا و دوگانه کاخ و کوخ ایجاد کرده‌اند.
هیچ دیواری به یک باره فرو نمی‌ریزد، بلکه تخریب از ترک‌های ریز شروع می‌شود.
هیچ سیلی هم در یک لحظه و یک نقطه ایجاد نمی‌شود، بلکه از قطرات باران و جریان جویبارها آغاز می‌شود.
جنگ افکار و نزاع احزاب، جنگ خاموش داخلی است، ایجاد ترک‌های ریز روی دیوار اجتماع است و آغاز باران در بستر جویبار. جنگ اجتماعی، آرام و بی صدا انسجام داخلی را از درون می‌خورد، نقاط مشترک جامعه و آرمان‌های ملی را می‌جود و یکباره می‌بلعد.
زنگ خطر جنگ اجتماعی و تخاصم افکار عمومی اکنون آنقدر بلند شده است که خواب رفتگان را قبل از صبح جمعه بیدار کند، اگر گوش شنوایی باشد.
وقت آن است مسئولین این خطر را جدی بگیرند.
تعمیر و تقویت ساختارهای اجتماعی، اقتصادی و حتی امنیتی جدی گرفته شود و در ترمیم شکستگی‌های دیوار اعتماد مردم همت شود، تا از نحوست سیل و آوار عبور کنیم.
ای که دستت می‌رسد کاری بکن

کبنانیوز