دریافت لینک صفحه با کد QR
یادداشتی از محسن خرامین؛
شبه‌قهرمانان
23 شهريور 1399 ساعت 12:00
به نظر می‌رسد در بیچار‌گی برای حل مشکلات، چاره آن است که هر کس خود را قهرمان جا بزند و با کوبیدن بر سر دولت بر نقش اسطوره‌ای خود بیفزاید. روشن است این‌نمایش‌ها تاریخ مصرف کوتاهی خواهد داشت و خیلی زود حجم مشکلات، بساط این نمایش‌ها و تظاهرات را برخواهد چید. در این بازی مشکل، گم و لاینحل باقی خواهد ماند و نه تنها مقصر و مسئولی پیدا نخواهد شد، که همه ژست طلبکار خواهند گرفت.
یادداشتی از محسن خرامین؛
در چند سال گذشته کمتر هفته‌ای بوده است که شاهد اعتراضات کوچک و بزرگ در گوشه‌ای از کشور نباشیم؛ اعتراضاتی که ریشه اکثر آنها یا حداقل بهانه ظاهری همه آنها مسائل اقتصادی و معیشتی است. اگر چه فراوانی این اعتراضات یک امر جدید و ناشی از تشدید فشارهای اقتصادی و بی‌نظمی‌های مدیریتی است، ولی در گذشته نیز موارد مشابه کم و بیش اتفاق می‌افتاد. به‌علاوه در اعتراضات چند سال اخیر یک پدیده جدید یعنی حمایت وهمراهی بخش‌هایی از حاکمیت با اعتراضات و معترضین شکل گرفته است که سعی در انحراف و مصادره اعتراضات به نفع غیر از معترضین دارد. گفته می‌شود در اعتراضات خیابانی دی ماه ۹۶ که یکی از بزرگ‌ترین این اعتراضات بوده است، کلید اولیه آن از مشهد و با چراغ سبز برخی شخصیت‌های مخالف دولت زده شد. این قهرمانان و شوالیه‌های جعلی در بسیاری از اعتراضات سال‌های اخیر خود را بخشی از اعتراضات و طرفدار معترضین نشان داده‌اند و خواستار حل مشکلات و بررسی مطالبات آنها شده‌اند.
همراهی و همدردی‌ها از درون‌حاکمیت با اعتراضات فی‌نفسه بد نیست، اما این سوال شکل می‌گیرد که پس اعتراضات علیه کیست؟ و برای چیست؟
اگر بخش‌هایی از حاکمیت که دست بر قضا بخش‌ها و اجزای قدرتمندی نیز هستند، خود را بخشی از اعتراضات می‌دانند، مقصر و مقصرین وضع و شرایط مورد اعتراض چه کسانی هستند؟
با آغاز مجلس یازدهم و ناتوانی این مجلس در پیگیری ادعاها و شعارهایی که پیش‌تر مطرح کرده بود، نمایندگان‌ترجیح دادند بخشی از این پروژه جدید یعنی همراهی با اعتراضات باشند.
در هراس از انتقاد و نزدیک شدن به بسیاری از نهادها، اما دولت راحت‌ترین و کم‌هزینه‌ترین انتخاب برای نشاندن‌در مظان اتهام است.
ظاهرا وظیفه سایر نهادها و افراد مطالبه‌گری است و دولت مسئول همه اتفاقات و امور کشور است که در قبال آن باید پاسخگو باشد. در دولت نیز این مشکلات تنها متوجه چند فرد و مدیر از جمله نوبخت، جهانگیری، واعظی، روحانی، زنگنه و در سطحی دیگر فضای مجازی تحت مدیریت آذری جهرمی و برجام تیم مذاکره کننده هسته‌ای و شخص ظریف است که پشت همه اینها نیز بخش زیادی از تقصیر متوجه سلبریتی‌ها و تکرارکنندگانی است که شعار با روحانی تا ۱۴۰۰ سر می‌دادند. کلیت دولت نیز نه تنها تقصیری متوجه خود نمی‌داند که در مواردی از یک‌کارنامه درخشان در اوج فشارها و تحریم‌ها به‌ویژه در برخی بخش‌ها سخن می‌گوید.
این نوشته انتقادات یا ضعف‌های دولت و هر نهاد دیگری را منکر نمی‌شود، اما دولت را به عنوان تنها عامل مشکلات معرفی کردن جز تقلیل و در نهایت تشدید بحران نتیجه دیگری در بر نخواهد داشت. دیر یا زود این دولت شبیه مجلس قبلی کنار خواهد رفت و آن زمان توقع است که مشکلات خیلی زود حل شود، اما کاملا روشن است با رفتن و آمدن نمایندگان، وزرا و حتی دولت‌ها مشکلی حل نخواهد شد.
به نظر می‌رسد در بیچار‌گی برای حل مشکلات، چاره آن است که هر کس خود را قهرمان جا بزند و با کوبیدن بر سر دولت بر نقش اسطوره‌ای خود بیفزاید. روشن است این‌نمایش‌ها تاریخ مصرف کوتاهی خواهد داشت و خیلی زود حجم مشکلات، بساط این نمایش‌ها و تظاهرات را برخواهد چید. در این بازی مشکل، گم و لاینحل باقی خواهد ماند و نه تنها مقصر و مسئولی پیدا نخواهد شد، که همه ژست طلبکار خواهند گرفت.
همراهی نمایشی بخش‌هایی از حاکمیت با اعتراضات به انحراف از مطالبات منجر می‌شود و اعتراضات را محملی برای برخی تسویه حساب‌های سیاسی و متینگ‌های انتخاباتی قرار خواهد داد.
این روزها همه گروه‌ها و نهادها، «دون‌کیشوت»وار نسبت به وضعیت اقتصادی، معیشتی و موضوعات مربوط به کرونا علیه یک «شبح ناموجود» که ظاهرا عنان همه امور را در اختیار دارد معترض‌اند و این ژست اعتراضی، کم‌هزینه‌ترین کار خواهد بود و البته فرصتی برای نمایش و تمرین قهرمانی و فرار از مسئولیت و پاسخگویی در قبال مشکلات است.
کد مطلب: 425493