دریافت لینک صفحه با کد QR
یادداشت؛
اسارت شهید گمنام در حوزه علمیه شهر دهدشت / این ضعف را باید به‌پای چه مدیری بنویسیم؟
1 ارديبهشت 1403 ساعت 13:50
جنگ هشت‌ساله دفاع مقدس، با تمام تعابیر و تفاسیرش همچنان برای مردم ایران پیامدهای تلخ‌وشیرین بسیاری دارد. گاهی خانواده‌هایی که سال‌هاست از عزیزان خود بی‌خبر هستند و حتی از نیمۀ پلاکشان محروم مانده‌اند، به حضور معطر و غرورانگیز شهدای گمنام، دل‌خوش می‌کنند. گاهی یاران روزهای جنگ با حضور شهدای گمنام، تجدید خاطره می‌کنند و خود را از گمنامی، صاحب‌نام می‌بینند و گاهی باید عُرضه و لیاقت مسئولانی و مدیران، برای مردمی که هنوز با همین روحیۀ پایمردی و مردانگی بر صِراط دین مانده و یاد شهدا را در تمام وجودشان حفظ کرده‌اند، محک بخورد.
سید علی‌عباس محدث - جنگ هشت‌ساله دفاع مقدس، با تمام تعابیر و تفاسیرش همچنان برای مردم ایران پیامدهای تلخ‌وشیرین بسیاری دارد. گاهی خانواده‌هایی که سال‌هاست از عزیزان خود بی‌خبر هستند و حتی از نیمۀ پلاکشان محروم مانده‌اند، به حضور معطر و غرورانگیز شهدای گمنام، دل‌خوش می‌کنند. گاهی یاران روزهای جنگ با حضور شهدای گمنام، تجدید خاطره می‌کنند و خود را از گمنامی، صاحب‌نام می‌بینند و گاهی باید عُرضه و لیاقت مسئولانی و مدیران، برای مردمی که هنوز با همین روحیۀ پایمردی و مردانگی بر صِراط دین مانده و یاد شهدا را در تمام وجودشان حفظ کرده‌اند، محک بخورد.
سخن از شهید گمنامی است که دی‌ماه سال 1401 با حضور غیرتمندانه مردم کهگیلویه و در شهر دهدشت با شکوهی کم نظیر تشییع شد. پس از مراسم، در محل حوزۀ علمیه خواهران حضرت زینب (س) دفن و قرار بود که ملجاء آرامش و زیارت مردم باشد. به همان نشان که همسرِ گرانقدر شهید مفقودالاثر، سردار سیدمسعود نیک‌محمد وارد قبر این شهید شدند و همسر مفقود خود را فریاد زدند و به عنوان تنها کسی که می توانست حضور این شهید را با صداقت و عمق وجودشان درک کند، مورد توجه مخاطبین جهانی رسانه‌ها قرار گرفت.
مردمی که پس از سال‌ها خاطره سازی در دفاع مقدس، محزون اما سربلند، شهید عزیزشان را به دوش کشیدند و فضای عمومی دهدشت را از نسیمِ صفا و صداقتشان، جلوه بخشیدند، نمی‌خواستند که دهدشت، شهر سرداران و نام‌آوران دفاع مقدس، محلی برای مفقودالاثر شدن شهیدی گمنام باشد. اگر می‌دانستید که حوزۀ علمیه خواهران بر اساس رسالتی که بر عهده دارد و شیوه‌نامه مدیریتی‌اش نمی‌تواند همچون سایر ادارات دولتی، محل تردد عامه مردم و حتی خواهرانی که در این مکانِ تحصیلی عضویت ندارند، باشد، چرا اجازه دادید علی‌رغم درخواست‌های متعددی که برای میزبانی وجود داشت، این شهید عزیز محبوس بشود؟ چرا برای حضور و دلدادگی مردم با این شهید سعید، حداقل زمان ملاقاتی را مشخص نمی‌کردید؟ حال که عزیز دلمان را این‌گونه حبس کرده‌اید، چرا هنوز سنگ قبری بر مزارش نگذاشته‌اید؟ اگر قرار بود این‌گونه اسیرش کنید، مگر در همان منطقه عملیاتی گمنام و مفقود و اسیر نبود؟
این ضعف را باید به‌پای چه مدیری بنویسیم؟ آیا فرمانداران و مسئولان بنیاد شهید از دی‌ماه 1401 تا حال و همچنین مسئول بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش های دفاع مقدس استان کهگیلویه و بویراحمد می‌توانند برای مردمی که سراسر وجودشان با این شهدا خاطره دارند و زندگی می‌کنند، پاسخی در شأن داشته باشند؟
امیدوارم که همه مردم و کسانی که هنوز دل در گرو شهدا دارند، تلاش کنند تا این شهید عزیز از اسارت رها، تکریم و به آغوش ملت بازگردد.
کد مطلب: 475028