کبنانیوز - روزی که بهترین حاجت‌های خدایی تقسیم می‌شود/ یا نفسُ مِن بعد الحسین هوني

چهارم شعبان، ولادت علمدار کربلا حضرت ابولفضل العباس(ع)؛

روزی که بهترین حاجت‌های خدایی تقسیم می‌شود/ یا نفسُ مِن بعد الحسین هوني

حضرت عباس(ع) فرزند امام علی (ع) و امّ البنین، در روز چهارم شعبان سال 26 هجری قمری در مدینه چشم به جهان گشود. مادرش فاطمه، دختر حزام بن خالد بود که نیاکانش همه از دلیر مردان عرب بوده و در شجاعت و دلیری در دنیای عرب مشهور بوده‌اند.
حضرت ابوالفضل (ع) از بدو تولد دارای ویژگی خاص جوانمردی، شهامت و ایثار بودند؛ بنابراین امام علی (ع) ایشان را عباس نامیدند؛حضرت ابوالفضل از بدو تولد دارای چهره‌ای مردانه به معنای جوانمردی، ایثار، شهامت، قوای جسمانی و مسائل روانشناسی خاص بود و با کودکان دیگر تفاوت داشت. آن حضرت از کودکی خضوع و ارادت خاصی به خواهران و برادرانشان داشتند.
جایگاه حضرت ابوالفضل (ع)
حضرت عباس (ع) در سه دوره امامت امام علی (ع)، امام حسن مجتبی (ع) و امام حسین (ع) نقش بسیار مهمی داشتند که مهمترین آن واقعه کربلا و روز عاشوراست و بیشترین سختی را متحمل شدند. حضرت ابوالفضل (ع) به دلیل بصیرت و آگاهی، سپهسالار و علمدار کربلا و امام حسین (ع)، برای همه و تمام دوران هستند؛ حضرت عباس (ع) در نوجوانی در جنگ‌های مختلف مانند صفین، نهروان، جمیل و حوادث سال‌های ۳۷ و ۳۸ هجری قمری نقش مهمی در سرکوبی فتنه دشمنان داشتند. نوجوانی آن حضرت در دوران امام علی (ع) و مدتی در امامت امام حسن مجتبی (ع) سپری شد.

فضایل حضرت عباس (ع) در خردسالی
بنا بر روایات روزی در چهار یا پنج سالگی حضرت ابوالفضل (ع)، امام علی (ع) خطاب به فرزند بزرگوارشان سوال می‌کردند و فرمودند: فرزندم بگو یک و آن حضرت (ع) تکرار کرد. امام علی (ع) فرمودند: بگو دو... در این لحظه حضرت ابوالفضل عباس (ع) سکوت کردند. امام (ع) علت را جویا شدند و آن حضرت (ع) فرمود: پدر جان؛ یک به ذات حق تعالی است و گفتن دو جایز نیست. امام علی (ع) آن حضرت (ع) را در آغوش گرفت و بوسید.

"منظور اهل‌بیت از باب الحوائج بودن قمر بنی هاشم چیست؟"

حجت الاسلام و المسلمین سید جلال موسویان سخنران و کارشناس مذهبی

جایگاه حضرت ابوالفضل در معنویت
پیامبر اکرم (ص)، امامان معصوم و حضرت فاطمه (س) از معصومان الهی جایگاه خاصی دارند که مهمترین آن‌ها امام حسین (ع) جایگاه خاصی میان معصومان دارد؛ حضرت عباس (ع) صاحب یک رتبه پایین‌تر از معصومان است؛ در بهشت هیچ شهیدی مقام حضرت ابوالفضل ندارد و همه به جایگاه ایشان حسرت می‌خورند و این مقام را به خاطر ایثار، شهامت و شهادت در کربلا و حمایت از امام حسین (ع) به دست آوردند.
گفتنی است بنا بر روایتی حضرت ابوالفضل (ع) در کودکی چهره مبارک خود را از دیگران مخفی می‌داشتند و روزی در نوجوانی در نبرد با پهلوانی پیروز شدند و پس از رونمایی چهره مبارک شان توسط امام علی (ع) حضور آن حضرت(ع) آشکار شد.

عبد صالح شدن قمر بنی هاشم (ع)
شاخصه اینکه ابالفضل عباس عبد صالح خدا شد، قابل توجه است. روایاتی در بحث مقام انبیا داریم که وقتی اهل بیت سلسله مراتب ابراهیم (ع) را بیان می‌کنند اول به مقام عبودیت اشاره می‌کنند. عبودیت مافوق مقام نبوت در درگاه خداست. چه شد که ابالفضل به این مقام رسید؟ به این خاطر که «الْمُطِیعُ لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ» آن حضرت اهل اطاعت پذیری بود و هیچ گاه روی حرف حجت خدا حرف جدیدی مطرح نکرده و خواسته خود را در محضر امام مطرح نکرده لذا به این مقام رسیده است. در قرآن و روایات هم داریم که اگر کسی بخواهد به مقام عبودیت برسد سوره نساء آیه ۶۹، «و مَنْ یُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِکَ مَعَ الَّذینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقینَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحینَ وَ حَسُنَ أُولئِکَ رَفیقاً» اگر کسی اهل اطاعت از پیامبر و اهل بیت باشد در بهشت همنشین انبیا و اولیا و صالحین و… خواهد بود.
حضرت عباس در کلام حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم
کتا الکبریت الاحمر آمده است که در رویایی صادقه ، حضرت رسول صلی الله علیه و آله به حضرت عباس علیه السلام فرمودند:
«أقرّالله ُ عینک، فأنتَ بابُ الحوائج وَ اشفَع لمَن شئتَ»
خداوند چشمت را روشن گرداند ، تو باب الحوائج هستی، از هر که خواستی شفاعت کن.
حضرت عباس در کلام امیرالمومنین علی علیه السلام

در معالی السّبطین آمده است که در آن هنگام که مولا علی علیه السلام در بستر شهادت بودند ، عباس را طلبید و او را به سینه اش چسبانید و فرمود:
« وَلَدی وَ سَتَقرّ ُ بک َ فی یوم القیامة » به زودی چشمم در قیامت به وسیله ی وجود تو روشن می شود.
همچنین فرمودند:« أذا کانَ یومَ عاشورا وَ دَخَلتَ المَشرعة إیاک أن تَشربَ الماء وَ أخوک الحُسین ُ عطشان ٌ »
هرگاه روز عاشورا فرا رسید و بر شریعه آب وارد شدی ؛ مبادا که از آب بنوشی در حالی که برادرت حسین، تشنه است.

وهمه می دانیم که حضرت قمر بنی هاشم به این وصیت چه زیبا عمل کردند ، تا آنجا که فرمودند: « وَالله لا أذوقُ الماءَ وَ سیدی الحَسینَ عطشانا ً»سوگند به خدا از آب نمی چشم، با اینکه آقایم حسین تشنه است.