کبنا ؛بختیاررضوانی
گویم سخن ونجنبانم زبان
چون گوش حسود درکمین باشد
ازشروع زندگی بشر درروی کره زمین قبل از تاریخ ابداع خط، اطلاعات بشر محدود به تصاویر و حکاکی ها درغارها یا سنگ نوشته هاست، اما با اغاز نوشتن بشر توانست، موضوعات زیستنش را به ثبت رساند، که همین ثبت تاریخ باعث شد که شکست ها، پیروزی ها و با دراختیار گذاشتن تجربیاتش برای ایندگان، چراغ راه و روشنایی بخشی باشد.
بشرطی که ازان درس عبرت گرفت، دوست ندارم در عصر جدید، دم از قبیله، عشیره وطایفه گرایی بزنم، اما هرانسانی به اجبار در یک محدوده جغرافیایی متولد می شود که در شناسنامه ایشان هم ثبت می شود و یا در متون کهن تاریخی ویا خودقران هم ایه صریح دارد که اناجعلناکم لقبائل وشعوبا لتعارفو، ما شما را قبیله قبیله قرار دادیم تا یکدیگر را بهتربشناسید.
هم اکنون دردانشگاه های ایران وجهان، رشته ای به نام مردم شناسی وجود دارد، پس انسان نمی تواند از هویت تاریخیش بگریزد.
اما مهم این است که اندیشه ای فراترازان داشته باشد و مهمتربداند که وابستگی تاریخی به یک قوم و قبیله باعث برتری نیست، اندیشه های دینی، برتری را به تقوا و اندیشه های انسانی، برتری را به خرد بیشتر دانسته اند، و اما بپردازم به موضوع مقاله، باشت وباوی، ایلی با تاریخی مشخص در جغرافیای جنوب غربی کشور که مورخان محلی ان را متشکل از هفده طایفه دانسته اند،
هرقوم وایلی هم تاریخی دارد که حاصل جغرافیای ان و مردمانش می باشد، در مردم شناسی این ایل هم جنبه های مثبتی وهم جنبه های منفی به ثبت رسیده، با یک گریز تاریخی به این قوم به یک رفتار اجتماعی می رسیم که باعث شده جلوی رشد، توسعه وتعالی ان را بگیرد.
و ان هم "حسادت تاریخی" است که مردمانش نسبت به هم داشته اند و این رفتار نگذاشت که مردانی بزرگ از این سرزمین بزرگتر شوند و قومی که بزرگانش را تخریب کند.
بزرگی نخواهد دید، فردوسی درشاهنامه می گوید "بزرگش نخوانند اهل خرد که نام بزرگان به زشتی برد" درتاریخ این قوم کمتر از پسوندهای بزرگی قبل ازنام همانند انکه درسایر اقوام همسایه رواج دارد بکاربرده می شود.
اما بررسی کل این ماجرا در یک مقاله نخواهد گنجید وبسنده میکنم به اینکه هم اکنون ارامگاه اخرین خان وکلانترشان در منطقه ی ممسنی هست و یا در همین دو دهه گذشته، مردانی از این سرزمین توانستند که تاثیرگزار باشند .
ولی افسوس که باز با خودزنی نتوانستند که باعث پیشترفت وتوسعه ی بیشتر جغرافیای ان شوند، هم اکنون هم به این رفتاراجتماعی ادامه می دهند و گویا نمی خواهند ازان دست بردارند.
در همین دوسال اخیر با ادامه دادن ان، دو بزرگمرد تاریخی ان دکترغلامرضا تاجگردون و دکترسید قدرت الله حسینی هم به نحوی و با توجه به همان حسادت تاریخی، تاثیرگزاریشان کمرنگ وکمرنگ تر شود، درمقام نصیحت نیستم.
به عنوان عضو کوچکی از این قوم، بیایید با سفارش دین و با درس عبرت گرفتن ازتاریخ به این رفتارناپسند تاریخی پایان دهیم، به کینه ها ودشمنی ها و از اشتباهات همدیگر چشم پوشی کنیم که گفته اند "تجربه بیاموزیم ، قبل از اینکه تجربه دیگران شویم.
از تاریخ دیگراقوام بیاموزیم همانند اصفهانی ها که در هردوره ای و از هر جناحی بجای تخریب همدیگر، متحدشدند وبرای سرزمین ومردمشان کارکردند و نتیجه اش را دیدند.
بیایید یک جایی از تاریخ، دست از منیت ها و فردگرایی ها و منافع شخصی ها برداریم وبه منافع جمعی بنگریم،باید بپذیریم، حال مردم و جامعه وکشور خوب نیست،شهروندان زندگی می خواهند
الحسود لایسود
من شر حاسد اذا حسد
آن وزیرک از حسد بودش نژاد
تابه باطل گوش وبینی باد داد
با سپاس
بختیار رضوانی
گویم سخن ونجنبانم زبان
چون گوش حسود درکمین باشد
ازشروع زندگی بشر درروی کره زمین قبل از تاریخ ابداع خط، اطلاعات بشر محدود به تصاویر و حکاکی ها درغارها یا سنگ نوشته هاست، اما با اغاز نوشتن بشر توانست، موضوعات زیستنش را به ثبت رساند، که همین ثبت تاریخ باعث شد که شکست ها، پیروزی ها و با دراختیار گذاشتن تجربیاتش برای ایندگان، چراغ راه و روشنایی بخشی باشد.
بشرطی که ازان درس عبرت گرفت، دوست ندارم در عصر جدید، دم از قبیله، عشیره وطایفه گرایی بزنم، اما هرانسانی به اجبار در یک محدوده جغرافیایی متولد می شود که در شناسنامه ایشان هم ثبت می شود و یا در متون کهن تاریخی ویا خودقران هم ایه صریح دارد که اناجعلناکم لقبائل وشعوبا لتعارفو، ما شما را قبیله قبیله قرار دادیم تا یکدیگر را بهتربشناسید.
هم اکنون دردانشگاه های ایران وجهان، رشته ای به نام مردم شناسی وجود دارد، پس انسان نمی تواند از هویت تاریخیش بگریزد.
اما مهم این است که اندیشه ای فراترازان داشته باشد و مهمتربداند که وابستگی تاریخی به یک قوم و قبیله باعث برتری نیست، اندیشه های دینی، برتری را به تقوا و اندیشه های انسانی، برتری را به خرد بیشتر دانسته اند، و اما بپردازم به موضوع مقاله، باشت وباوی، ایلی با تاریخی مشخص در جغرافیای جنوب غربی کشور که مورخان محلی ان را متشکل از هفده طایفه دانسته اند،
هرقوم وایلی هم تاریخی دارد که حاصل جغرافیای ان و مردمانش می باشد، در مردم شناسی این ایل هم جنبه های مثبتی وهم جنبه های منفی به ثبت رسیده، با یک گریز تاریخی به این قوم به یک رفتار اجتماعی می رسیم که باعث شده جلوی رشد، توسعه وتعالی ان را بگیرد.
و ان هم "حسادت تاریخی" است که مردمانش نسبت به هم داشته اند و این رفتار نگذاشت که مردانی بزرگ از این سرزمین بزرگتر شوند و قومی که بزرگانش را تخریب کند.
بزرگی نخواهد دید، فردوسی درشاهنامه می گوید "بزرگش نخوانند اهل خرد که نام بزرگان به زشتی برد" درتاریخ این قوم کمتر از پسوندهای بزرگی قبل ازنام همانند انکه درسایر اقوام همسایه رواج دارد بکاربرده می شود.
اما بررسی کل این ماجرا در یک مقاله نخواهد گنجید وبسنده میکنم به اینکه هم اکنون ارامگاه اخرین خان وکلانترشان در منطقه ی ممسنی هست و یا در همین دو دهه گذشته، مردانی از این سرزمین توانستند که تاثیرگزار باشند .
ولی افسوس که باز با خودزنی نتوانستند که باعث پیشترفت وتوسعه ی بیشتر جغرافیای ان شوند، هم اکنون هم به این رفتاراجتماعی ادامه می دهند و گویا نمی خواهند ازان دست بردارند.
در همین دوسال اخیر با ادامه دادن ان، دو بزرگمرد تاریخی ان دکترغلامرضا تاجگردون و دکترسید قدرت الله حسینی هم به نحوی و با توجه به همان حسادت تاریخی، تاثیرگزاریشان کمرنگ وکمرنگ تر شود، درمقام نصیحت نیستم.
به عنوان عضو کوچکی از این قوم، بیایید با سفارش دین و با درس عبرت گرفتن ازتاریخ به این رفتارناپسند تاریخی پایان دهیم، به کینه ها ودشمنی ها و از اشتباهات همدیگر چشم پوشی کنیم که گفته اند "تجربه بیاموزیم ، قبل از اینکه تجربه دیگران شویم.
از تاریخ دیگراقوام بیاموزیم همانند اصفهانی ها که در هردوره ای و از هر جناحی بجای تخریب همدیگر، متحدشدند وبرای سرزمین ومردمشان کارکردند و نتیجه اش را دیدند.
بیایید یک جایی از تاریخ، دست از منیت ها و فردگرایی ها و منافع شخصی ها برداریم وبه منافع جمعی بنگریم،باید بپذیریم، حال مردم و جامعه وکشور خوب نیست،شهروندان زندگی می خواهند
الحسود لایسود
من شر حاسد اذا حسد
آن وزیرک از حسد بودش نژاد
تابه باطل گوش وبینی باد داد
با سپاس
بختیار رضوانی
