کبنانیوز - واکنش غلامرضا پاکدل به آتش سوزی کوه‌های گچساران؛ بهره‌برداری سیاسی مایه بدبختی‌ است

واکنش غلامرضا پاکدل به آتش سوزی کوه‌های گچساران؛ بهره‌برداری سیاسی مایه بدبختی‌ است

مایه بدبختیست که کسانی ظاهراً حتی ناراحت نیستند و دنبال کنایه و محکوم کردن این و آن و بهره برداری سیاسی از این اتفاق خانمانسوزند. بدلیل ماهیت و نحوه گسترش آتش سرعت در اقدام از همه چیز مهمتر است زیرا از آنجاییکه آتش سوزی‌ها عمدتاً از دامنه‌ها شروع می‌شوند، چنانچه سریع و با بسیج امکانات عملیات اطفا شروع شود، ممکن است به کوهها و قلعه‌های صعب العبور نرسد

غلامرضا پاکدل در متنی به آتش سوزی کوه‌های نارک و خامی شهرستان گچساران اشاره کرد و نوشت: مایه بدبختیست که کسانی ظاهراً حتی ناراحت نیستند و دنبال کنایه و محکوم کردن این و آن و بهره برداری سیاسی از این اتفاق خانمانسوزند.
به گزارش کبنا، در این متن آمده است؛
چقدر سخت بود به انتظار بنشینم تا آتشی که دیار زیبای چهار فصلم را می‌سوزاند و به بیانیه‌ها، پیام‌ها و فریادهای بزرگان و مسئولین دلسوز و به طعنه‌ها و کنایه‌های عزیزان دیگر هم توجهی نمی‌کرد، فروکش کند، تا بتوانم چند سطری را متفاوت بنگارم.
بله، چند سالیست که در فصول خشک سال شاهد آتش سوزیهای گسترده و از بین رفتن، درختان، گونه‌های مختلف گیاهی، مراتع، نابودی سوزناک حیوانات و جانداران مختلف و نیز خوراک و عوامل حیات آنها و در یک کلام نابودی محیط زیست و حیات وحش هستیم.
همه میدانیم دارایی‌هایی را از دست می‌دهیم که بسیاری از آنها را به هیچ قیمتی نمی‌توانیم بدست آوریم. ما میراث پدران و اجدادمان را از دست می‌دهیم، ما تاریخ و افتخاراتمان را از دست می‌دهیم، ما منابعی را از دست می‌دهیم که برای توسعه و رفع معضلات بیکاری و گره گشایی از مشکلات مردم روی آنها حساب کرده‌ایم، ما اساس و زیرساختهای توسعه، رونق، شادی را از دست می‌دهیم، ما بخشی از هویتمان را طعمه حریق می‌بینیم، فراتر از اینها نه تنها به دارایی و مالمان رحم نمی‌کند بلکه به جانمان هم رحم نمی‌کند هم زاگرسمان را می‌سوزاند و هم البرز عزیزمان را بی رحمانه و شهید گونه از ما می‌گیرد.

اینکه نیروهای خود جوش مردمی برای مهار آتش گسیل می‌شوند، اینکه گروه‌ها و تشکیلات مردم نهاد وارد میدان می‌شوند، اینکه کوهنوردان، ورزشکاران و سایرین از همه توانشان مایه می‌گذارند، اینکه اهالی روستاها به مقابله می‌روند و فرزند دوازده ساله‌مان فریاد کمک بر می‌آورد، اینکه مسئولین سرکشی می‌کنند، بیانیه می‌دهند، ابراز همدردی می‌کنند، روحیه و انگیزه می‌دهند، جلسات متعدد برگزار می‌کنند، همه و همه جای بسی تقدیر و تشکر دارد.
ولی با همه این تلاش‌های شایسته تقدیر، آتش بیش از آنچه باید، گسترش می‌یابد، زبانه می‌کشد و می‌بلعد و می‌سوزاند. چه باید کرد؟
قطعاً به قانونی در این خصوص نیاز هست که جدیدترین قانون، قانون مدیریت بحران مصوب سال نود و هشت است که شایسته است همه خصوصاً متولیان امر آنرا مطالعه فرمایند. (www.rrk.ir/Laws/ShowLaw.aspx?Code=18237)
این قانون بیشتر به موظف کردن ادارات، سازمان‌ها و نهادها پرداخته و تا حدودی وظایفشان را مشخص کرده است.
آیا همین قانون در زمان بحران رعایت می‌شود؟ یعنی متولی و هماهنگ کننده مشخص است؟ مدیریت واحد وجود دارد؟ امکانات از سرتاسر استان، استان‌های هم جوار و حتی کشور بسیج می‌شود؟ آیا توزیع و بکارگیری امکانات بدرستی انجام می‌شود؟ آیا نظارت و تصمیم گیری بدرستی انجام می‌شود؟ آیا نواقص، کمبودها و یا احیاناً کم کاریها شناسایی می‌شوند تا در آینده تکرار نشوند؟ ایا در زمانیکه آتش سوزی نیست برای روز مبادا چاره اندیشی می‌شود؟
این‌ها فقط در زمان آتش سوزی و بحران مطرحند، آیا برای اینکه آتش سوزی رخ ندهد اقدامات پیشگیرانه از آموزش تا مراقبت، اقدامی صورت می‌گیرد و بالاخره برای جبران خسارات وارده و یا احیای مجدد، برنامه و اقدامی در دستور کار قرار می‌گیرد؟

وقتی صحبت از بحران می‌شود اذهان به سمت سیل، زلزله و آتش سوزی می‌روند. آتش سوزی با آن دو، تفاوت عمده‌ای دارد. زلزله در آنی اتفاق می افتد و منظور از مدیریت بحران در زلزله ساماندهی و اقدامات بعد از وقوع آن است، سیل نیز زمان نسبتاً کوتاهی دارد. به سیل و زلزله اگر دیر برسیم فرو کش می‌کنند و نمی‌گویند تا کسی زنده است یا بنایی سرپاست سراغشان می‌روم و ادامه می‌دهم ولی آتش وقتی شروع کرد تمایل به پایان ندارد و با حرص و ولع مانند اژدهایی بی رحم و گرسنه کوچکترین علف تا تنومندترین درختان بلوط را می‌بلعد و گویا در هر نقطه از قلعه تا دره دنبال آن‌ها می‌گردد و تا یکی از آنها زنده است، ادامه می‌دهد، خلاصه نمی‌ایستد تا نگهش نداریم. بدتر اینکه هر چه دیرتر برسیم دامنه‌اش گسترده‌تر، مهارش سخت‌تر و خسارتش بیشتر می‌شود.
پس با اندکی تأمل پاسخ به سؤالات فوق در همه موارد بحران مهم، ولی در مورد آتش سوزی مهمتر و حائز اهمیت بیشتری هستند.
قطعاً باید اقدامات پیشگیرانه مشخص و اجرا شوند. در زمان وقوع بحران مدیریت بحران مطابق قانون شکل گرفته و هر کس به وظایفش عمل کند، پتانسیل بالای مردمی و خودجوش مورد استقبال قرار گرفته و هدایت و راهبری شود، امکانات بعنوان رکن اصلی کار فراهم و بسیج و بدرستی توزیع شود، پایگاه‌های امدادی مشخص، تشکیل و تجهیز شوند، عوامل مهم مانند آب پاش‌ها و سیستم‌های بالگردی، خصوصاً امکانات ارتش و سپاه، بصورت متمرکز و تحت فرماندهی واحد بلافاصله و با اعلام اولیه مقام مسئول وارد عمل شوند نه اینکه پس از گذشت چند روز از آتش سوزی و با پیگیری و تماس تلفنی عزیزانی، به پرواز درایند که خدای ناکرده مردم به دیده رفع تکلیف و یا قدرت مانور افراد مؤثر به آنها بنگرند. همدلی و همراهی همه لازم است، مایه بدبختیست که کسانی ظاهراً حتی ناراحت نیستند و دنبال کنایه و محکوم کردن این و آن و بهره برداری سیاسی از این اتفاق خانمانسوزند. بدلیل ماهیت و نحوه گسترش آتش سرعت در اقدام از همه چیز مهمتر است زیرا از آنجاییکه آتش سوزی‌ها عمدتاً از دامنه‌ها شروع می‌شوند، چنانچه سریع و با بسیج امکانات عملیات اطفا شروع شود، ممکن است به کوهها و قلعه‌های صعب العبور نرسد.
این‌ها عرض شد تا قانونگذار و مجری و ناظر همه از همین لحظه که گویا آتش زاگرس بعداً از کلی خسارات و با همت و تلاش همه و همه فروکش کرده و ما را در سوگ بلوط‌ها، بن‌ها، کلخنگ‌ها، گیاهان دارویی و معطر، کبک‌ها، تیهوها، دراج‌ها و در یک کلام در سوگ منابع عظیممان نشانده است، با تمام وجود به فکر چاره باشند که فردا دیر است.

فرزند دیار بلوط‌های بی جان و نیمه جان
غلامرضا پاکدل
۲۴ تیر ماه