کبنانیوز - همای سعادت روی دوش والیبال با ستاره‌هایی که خاموش نشدند/ هدف بعدی؛ سکوی المپیک

همای سعادت روی دوش والیبال با ستاره‌هایی که خاموش نشدند/ هدف بعدی؛ سکوی المپیک

تیم ملی والیبال ایران برای دومین بار توانست جواز حضور در المپیک را کسب کند. والیبال ایران پیش از این در المپیک 2016 ریو حضور در این رقابت‌ها را تجربه کرده بود. ملی‌پوشان ایران برای رسیدن به این هدف روزهای تلخ و شیرین زیادی را پشت‌سر گذاشتند؛ از تغییرات مدیریتی گرفته تا حضور در تورنمنت‌های مختلف، تغییر بازیکنان، تمدید قرارداد سرمربی تیم ملی و هزاران موضوع زیر و درشت دیگر، اما پایان داستان برای والیبال ایران خوش بود.

در روزهای سرد والیبال که یکی دو سال گذشته تنها بازیکنان بودند که مقاومت کرده و بدون حاشیه به کار خود ادامه دادند. صعود به المپیک را قبل از هر چیزی مرهون تلاش، غیرت و جنگندگی ستاره‌های والیبال ایران هستیم که با وجود تمام بی‌مهری‌ها، بی‌برنامگی‌ها، کمبودها و مشکلات دست از تلاش برنداشتند و تنها با هدف شاد کردن دل مردم و بالا بردن پرچم خوش‌رنگ کشورمان شب و روز تمرین کردند.

ستاره‌های والیبال ایران این روزها به قدری آماده و سرحال هستند که باید اذعان کرد حریفی در آسیا ندارند، اما خاطرات تلخ عدم صعود به المپیک در ادوار گذشته کمی اهالی این رشته را برای حضور در رقابت‌های انتخابی المپیک نگران کرده بود. شاگردان ایگور کولاکوویچ برای حضور در میدان بزرگی به نام المپیک دو تورنمنت پیش‌روی خود داشتند؛ اولی در روسیه و دومی در چین.
در شرایطی تیم ملی ایران راهی رقابت‌های انتخابی المپیک در روسیه شد که افراد زیادی به المپیکی شدن این تیم در روسیه خوش‌بین نبودند، چراکه همه تیمِ میزبان را شانس اول صعود می‌دانستند. رقابت‌‌های گروه E انتخابی المپیک در شهر سن‌پترزبورگ با حضور ایران، کوبا، مکزیک و روسیه برگزار شد. روس‌ها که چند هفته پیش از آن بدون حضور ستاره‌های خود به عنوان قهرمانی لیگ ملت‌ها و جایزه یک میلیون دلاری این تورنمنت رسیده بودند با توجه به اضافه شدن نفراتی چون دیمیتری موزرسکی، ماکسیم میخائیلوف، الکساندر بوتکو و... بخت نخست صعود به المپیک بودند.

همین اتفاق هم رخ داد و ایران پس از غلبه بر کوبا و مکزیک در بازی سوم مقابل روسیه قرار گرفت؛ روس‌ها که با تمام قوا وارد میدان شدند و با غلیه بر ایران بلیت توکیو را برای خود رزرو کردند، اما این پایان کار برای ایران نبود، چراکه شاگردان کولاکوویچ یک شانس دیگر داشتند. سروقامتان ایران با قهرمانی در رقابت‌های قهرمانی آسیا به پیکارهای انتخابی المپیک در قاره کهن راه پیدا کردند؛ رقابت‌هایی که به میزبانی جیانگمنِ چین برگزار شد.
ایران در مرحله مقدماتی این رقابت‌ها با تیم‌های چین‌تایپه، قزاقستان و چین همگروه بود. ملی‌پوشان والیبال ایران با وجود اینکه هیچ بازی تدارکاتی پیش از حضور در این مسابقات نداشتند، اما در همان دو بازی اول مقابل چین تایپه و قزاقستان به هماهنگی رسیدند و بدون واگذاری حتی یک ست به مرحله نیمه‌نهایی صعود کردند. حریف ایران در مرحله نیمه‌نهایی کره‌جنوبی بود که بالاتر از استرالیا صعود کرده و حریف ایران شده بود.

کار در بازی نیمه‌نهایی برای ایران گره خورد و چیزی نمانده بود که تمام تلاش‌های ریز و درشت اهالی این رشته از بین برود. چشم‌بادامی‌ها ایران را تحت فشار قرار دادند و چه بسا اگر مصدومیت مصلحتی کاپیتان تیم ملی و ایجاد وقفه در جریان بازی نبود، حالا باید به دنبال دلایل ناکامی تیم ملی می‌گشتیم، اما در نهایت ورق برگشت و ایران با غلبه بر کره‌جنوبی راهی فینال شد. اتفاقاتی پیش از فینال رخ داد که ملی‌پوشان با انگیزه مضاعف وارد میدان شدند. شاگردان کولاکوویچ در فینال مقتدرانه ظاهر شدند و اجازه خودنمایی به حریف ندادند و 3 بر صفر چین را مقابل چشم هوادارانش شکست داد.
به یاد نمی‌آوریم در سال‌های اخیر تیم ایران با نتیجه‌ای غیر از 3 بر صفر چین را شکست داده باشد. دیوار چین در جیانگمن فرو ریخت و همای سعادت روی شانه ملی‌پوشان ایران نشست؛ به این ترتیب بلندقامتان ایران بلیت پرواز به المپیک 2020 توکیو را قطعی کردند و حالا خود را در جمع مدعیان می‌بینند.

والیبال ایران بعد از 52 سال برای اولین بار با هدایت رائول لوزانو در المپیک 2016 حضور پیدا کرد. ملی‌پوشان ایران در گام نخست با نتیجه 3 بر صفر مغلوب آرژانتین شدند و در گام دوم با نتیجه 3 بر 2 به لهستان باختند. ایران توانست در بازی سوم با نتیجه 3 بر صفر کوبا را از پیش‌رو بردارد. شاگردان لوزانو در آخرین دیدار مقدماتی مقابل روسیه با نتیجه 3 بر 0 شکست خوردند و به عنوان تیم چهارم صعود کننده به مصاف ایتالیا رفتند. شکست مقابل لاجوردی‌پوشان با نتیجه 3 بر صفر، مانع صعود ایران به جمع چهار تیم برتر المپیک 2016 ریو شد.
از اهدافی که محمدرضا داورزنی برای والیبال ایران ترسیم کرده بود، حضور روی سکوی المپیک بود. هرچند آقای رئیس در روزهای ابتدایی بازگشتش به فدراسیون اهداف قبلی‌اش را فراموش کرده و به دنبال بزرگ کردن صعود تیم ملی به المپیک بود، اما اهالی این رشته هنوز تابلوی داخل اتاق داورزنی را فراموش نکرده‌اند؛ تابلویی که در بخش اهداف مدنظر فدراسیون، حضور روی سکوی المپیک نوشته شده بود. از حالا همه باید دست به دست هم دهند و شرایط را برای تحقق این هدف فراهم کنند.