کبنانیوز - پاسداشت زبان مادری با «می‌نا» | از شاهنامه‌خوانی تا نقالی و شعر لری | گچساران در مسیر احیای زبان فارسی

به مناسبت بزرگداشت روز حکیم ابوالقاسم فردوسی برگزار شد

پاسداشت زبان مادری با «می‌نا» | از شاهنامه‌خوانی تا نقالی و شعر لری | گچساران در مسیر احیای زبان فارسی

جشن نکوداشت زبان فارسی با رونمایی از کتاب «می‌نا» در گچساران برگزار شد.

جشن نکوداشت زبان فارسی با رونمایی از کتاب «می‌نا» در گچساران برگزار شد.

به گزارش کبنانیوز. روز چهارشنبه ۲۴ اردیبهشت‌ماه، انجمن شعر و ادب اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی گچساران با همکاری موسسه فرهنگی «گنجینه خرد» جشن نکوداشت زبان فارسی را در محل باشگاه فرهنگیان این شهرستان برگزار کرد. این برنامه با محوریت بزرگداشت زبان فارسی و با بخش‌هایی همچون شاهنامه‌خوانی، نقالی، شعرخوانی، اجرای موسیقی سنتی و همچنین رونمایی از کتاب شعر «می‌نا» سروده حمید پورحسن دیل همراه بود.

در حاشیه این آیین فرهنگی، حمید پورحسن در گفت‌وگو با خبرنگار کبنا، درباره هدف از نگارش این اثر گفت:

«نگارش این کتاب با هدف حفظ سرمایه‌های ادبی و هنری در مناطق زاگرس‌نشین انجام شد.»

او در پاسخ به این پرسش که منابع کتاب به صورت مکتوب بوده‌اند یا شفاهی، بیان کرد:

«تمامی منابع این اثر به‌صورت شفاهی گردآوری شده‌اند.»

وی همچنین درباره استفاده از واژگان اصیل لری در دوبیتی‌های کتاب افزود:

«در این مجموعه، از اصطلاحات و واژه‌های اصیل زبان لری به‌طور گسترده بهره برده‌ام.»

در ادامه این گفت‌وگو، استاد پورحسن در پاسخ به پرسشی پیرامون وجود تفاوت میان دوبیتی‌های مناطق مختلف لرنشین اظهار داشت:
«هیچ تفاوت محسوسی میان دوبیتی‌های مناطق گوناگون لرنشین مشاهده نمی‌شود.»

او درباره نقش دوبیتی‌ها در انتقال مفاهیم عاطفی و اجتماعی در فرهنگ لری گفت:
«دوبیتی‌ها از اصیل‌ترین قالب‌های شعر ایرانی هستند که با دو بیت، بار فرهنگی و احساسی سنگینی را منتقل می‌کنند و بازتاب‌دهنده فرهنگ غنی این مرز و بوم‌اند.»

پورحسن در پاسخ به این پرسش که آیا در این اثر از واژگان یا سبک‌هایی استفاده شده که امروزه منسوخ شده‌اند، بیان کرد:
«در این کتاب، از واژگانی استفاده کرده‌ام که سال‌هاست به زبان جاری نمی‌شوند و در آستانه فراموشی قرار دارند.»

وی همچنین درباره تجربه‌های شخصی خود از گردآوری دوبیتی‌ها خاطرنشان کرد:
«شاهد و نگهدار تمام این اشعار، حافظه فرهنگی مردم بوده است و من اشک‌هایی را که هنگام نگارش این اشعار جاری می‌شد، هرگز فراموش نمی‌کنم.»

در پایان، او درباره وضعیت زبان لری و فراموشی آن توسط نسل جوان گفت:
«همان‌گونه که ما زبان مادری‌مان را حفظ کردیم و به آن وفادار ماندیم، از جوانان نیز انتظار داریم این راه را ادامه دهند و زبان لری را زنده نگه دارند.»