کبنانیوز - تبعیض در نشست شورای برنامه ریزی و تبعات آن

بهنام عکاشه img_7997_0

فلسفه وجودی پیامیران، پیشوایان، مصلحان بزرگ و سیاست مداران، آن گونه که قریب به اتفاق جامعه شناسان آورده اند و مورخین نقل کرده اند برای برابری و برادری بوده است.
وحدت اخلاقی و عدالت اجتماعی مورد نظر امیل دورکیم و شاخص های اجتماعی ژان ژاک روسو و دیگر جامعه شناسان، گوشه ای از تاکیدات صاحب نظران در این زمینه است.
عدالت اجتماعی مبحثی است که در همه اقلیم ها مورد توجه قرار داشته و در تمام مکاتب سیاسی جدی ترین موضوع بوده است.
جای تعجب دارد که در استان محروم کهگیلویه و بویراحمد که همه لایه های اجتماعی آن از موضوع بی عدالتی رنج می برند، پیشنهادی-به زعم پیشنهاد دهنده درست و از سر خیرخواهی- در نشست شورای برنامه ریزی استان مطرح می گردد که بازتابی بسیار منفی در جامعه، سیاسیون و رسانه ها پیدا کرد و نشان داد ما خود علاوه بر اینکه به ایجاد عدالت اجتماعی کمکی نمی کنیم بلکه به شکاف های موجود نیز دامن می زنیم.
قضیه این است که آقای جاوید شهردار یاسوج پیشنهادی را مطرح می کنند که به رای اعضا گذاشته می شود و تنها ۸ رای موافق می آورد، در حالی که ۸ نفر مخالف پیشنهاد آن بوده و در نهایت، با احتساب یک رای ممتنع، این طرح مورد تصویب قرار نگرفت.
گفتنی است در این رای گیری یکی از مدیران گچسارانی به صورت علنی رای مثبت خود را اعلام و یکی از معاونین مدیرکل گچسارانی نیز پس از استعلام رای مثبت داد. پس الگوی منطقه ای در بررسی این طرح، فاقد وجاهت است.
درباره روال حقوقی رای دهی و اینکه آیا رای ممتنع همان رای منفی است یا رای مثبت تلقی می شود اختلاف نظر وجود دارد ولی احتمالا تفسیر استاندار در منفی بودن رای ممتنع به منطق نزدیک تر باشد.
فی المثل در موضوع رای اعتماد آقای نجفی برای تصدی وزارت آموزش و پرورش با اینکه ایشان موفق به کسب ۱۴۲ رای مثبت نمایندگان شد و تنها ۱۳۳ نماینده رای مخالف داشتند ولی با احتساب ۹ رای ممتنع، ایشان موفق به کسب رای اعتماد نگردیدند.
اما روی سخن این مطلب با اقلیتی است که به این طرح رای مثبت داده اند و باید به افکار عمومی پاسخ دهند که به کدام استدلال، خواستار تبعیض در میان شهرهای استان شده اید.
آیا اینکه بیشتر اعضای شوراهای برنامه ریزی استان ها از مراکز استان ها هستند باید اهرمی برای سوء استفاده مدیران این شهرها باشد؟
آیا فکر نکردید که فردا رشت و شیراز چه می گویند. آنها نیز مانند مدیران ما چنین رویه ای در پیش می گیرند؟
گناه بویراحمدی هائی که در یاسوج نیستند چیست که از چنین استفاده های نادرستی بی بهره اند؟
آیا مدیرانی که به یاسوج رای دادند فکری نیز به حال مردم سی سخت و لوداب و مارگون و چیتاب کرده اند؟ روستاهای بویراحمد را چه می گوئید؟ مردم مظلوم پشته زیلائی باید چه کنند؟ دشت ریمی ها به کی پناه ببرند؟
در اینکه مشکلات یاسوج زیاد است تردیدی نیست، ولی با نگاه تبعیض آلود و قشری نمی شود مشکلات را حل نمود. توپ سوء مدیریت مدیران این شهر را چرا به زمین شورای برنامه ریزی می اندازید؟
همه می دانند همکاری های لازم از سوی مدیران یاسوج با مدیریت شهری نمی شود و حتی طبق شنیده ها به دلیل اختلافات سیاسی جاوید با برخی صاحب منصبان، همراهی لازم با ایشان وجود ندارد ولی چرا باید چوب این مسائل را مردم شهرها و روستاهای بویراحمد و استان بخورند؟
چرا از بودجه های مناطق ویژه گردشگری برایر یاسوج استفاده نمی شود؟ چرا در اقناع وزرا و مدیران سازمان های کشوری برای معرفی پتانسیل ها و نیازهای شهرتان ضعیف عمل می شود؟
با این روندی که پیش می رود به تعمیق شکاف روستائی و شهری، شکاف مرکز استان با باقی شهرستان ها، شکاف یاسوج و بویراحمد و در نهایت شکاف شهر و روستا در استان کمک می کنیم؟
متاسفانه این بدعتی است که گذاشته شده و احتمالا در آینده نیز شاهد تکرار آن باشیم. گچسارانی ها هم فردا می گویند ما شهری زائرپذیر و محل ترانزیت هستیم پس ما هم سهمی برای خودمان می خواهیم. اهالی کهگیلویه هم می گویند ما هم پرجمعیت ترین منطقه هستیم، پس ما هم بهره ای می خواهیم. سی سختی ها هم می گویند ما بیشترین گردش پذیر را داریم پس حق ما کو؟
واقع این است که شهر یاسوج ان قدرها هم نسبت به شهرهای دیگر استان پرجمعیت نیست و یک برتری عددی ضعیف دارد. طبق آخرین آمار، یاسوج مرکز استان ۱۰۸ هزار و ۵۰۵ نفر، دوگنبدان ۹۱ هزار و ۷۳۹ نفر و دهدشت ۵۶ هزار و ۲۷۹ نفر جمعیت دارد.
اصولا ارائه چنین طرحی هرچند دلسوزانه بوده باشد ولی ضرورتی نداشت و تبعات منفی اجتماعی عدم تائید آن(در بویراحمد و یاسوج) بسیار زیاد بوده و چه بسا عواقب تائید آن در استان، ازعدم تائید آن بیشتر بود.
مدیران استان بایستی به موضوعات نگاهی ژرف داشته و صرفا مسائل مادی را لحاظ نفرمایند.
علی(ع) نماد بی بدیل حق جوئی می فرماید: مرد را سرزنش نکنند که چرا حق اش را با تأخیر می گیرد، بلکه سرزنش در آنجاست که آنچه حق اش نیست بگیرد. (نهج البلاغه، حکمت ۱۶۶، ص ۶۶۷)