کبنانیوز - چرا جوان‌ها برای مرتضی پاشائی گریستند

محسن یزدانی*
مرتضی پاشائی پا را از پوتین پادشاهی پاپ در پاییز پایتخت بیرون کشید تا پایان نامه پایان زندگیش را، با پی نوشتی از پایندگی پذیرش و پردازش نماید. گویا پاشائی پرستار بی پروای جوانان پریشان روزگار این مملکت بود که اکنون در نبود او، پروانه وار به یادش شمع روشن میکنند و اشک میریزند و پلان و پوستر او را در پنهان خانه دل خود به پس فرداها پیوند می‌زنند، آری او چه خوب پیچ خورده بود با پیدا و پنهان این جامعه جوان، به راستی او پیروز از این پیش پرده و نمایش چند روزه پیش افتاد و خود را پیشکسوت و پیشوا و پیشگام این پیکره پر جنب و جوش قرار داد. او پای بست این پالیز پتیاره پر دردسر نگردید و پرانتز پرواز پریدن خویش را چه زود باز نمود و پر کشید و منتظر پرتگاه پیری نماند و در این پیران سرا، چه زود پیراهن پیری را بر تن جوان خود پوشید و پرواز سرافراز را بر پس کوچه های پلیدی و پلشتی این پناهگاه پنج روزه پسندیده تر دید و با پوزخند بر این پیر عجوز به پیشواز حق شتافت و به ابدیت پیوست.
مرتضی پاشایی که بود؟ چرا اینقدر در دل جوانان و نوجوانان این کهن سرا رسوخ کرده بود؟ مرتضی پاشایی هنرمند و جوانی کم سن و سال، و آنطور که از قرائن بر می‌آید در خانواده‌ای مذهبی متولد ورشد و نمو پیدا می‌کند که خود و خانواده پایبند به اعتقادات مذهبی و از مریدان اهل بیت(ع) و از مقیدان نظام جمهوری اسلامی‌ و در خط انقلاب می‌باشند. آنچه قابل تأمل و تعمق می‌باشد خبر مرگ مرتضی پاشایی خواننده پاپ نسل جوان است که آنها را در هاله‌ای از غم و اندوه فرو می‌برد و شاید تنها راه تسکین خود را، در گریه و زاری همراه با زمزمه ی ترانه های او دانستند. وقتی جوانها بر پاشایی گریستند، خانواده ها، بزرگترها، دیگران و سایر مردم در همراهی جوانها گریستند و وادار به بروز احساسات شدند، بزرگترهایی که شاید نام پاشایی را هم نشنیده بودند و آوازی از او به گوششان نخورده بود و از این رویکرد به عنوان یکی از کنش های بسیار قوی زندگی انسانی می‌توان نام برد که هر روز در اطراف ما اتفاق می‌افتد که غم و شادی انسانها درتعامل با یکدیگر رقم می‌خورد.
مگر پاشایی که بود و چه می‌گفت که اینقدر دل میلیونها جوان ایرانی را به یغما برده بود؟ مگر ما صدها خواننده ایرانی در خارج و داخل کشور نداریم که ترانه می‌خوانند؟ آیا شیوائی آواز او موجب اعجاز او شده بود؟ آیا لغات و اصطلاحات او موجب اعتبار او شده بود؟ آیا صداقت و یکرنگی او موجب اقتدار او شده بود؟ آیا همزبانی و همدلی او موجب انحصار او شده بود؟ و... پس کدام عامل موجب یکصدائی مردم و جوانان در احتضار او شده بود؟ فوت مرتضی پاشایی را از دو جنبه عاطفی احساسی و خردگرایانه و عقلانی می‌توان بررسی کرد: که جنبه احساسی آن متعلق به نسل جوان و رویکردهای ان و جنبه عقلانی ان بر مدیریت دیگران تاکید دارد. مرتضی پاشایی هنرمندی است که در اوج جوانی به شهرت می‌رسد و در اوج عزت و احترام در بین نسل جوان، دار فانی را وداع می‌گوید، از انجایی که مریدان و طرفداران پاشایی قشر جوان و نوجوان کشور بوده است و این جوان هم سن و سال، براستی جای خوبی در قلب اکثریت این جوانان پیدا کرده بود بطوری که مرگ زودهنگام او، انها را در بهت و حیرت و غم و اندوه فرو برد و این روزها کمتر جوانی را می‌توان مشاهده کرد که ذکر و یاد پاشایی را از او نبینیم و شاید تالار وحدت تهران، کمتر چنین تشیع باشکوهی به خود دیده باشد و اوکم نظیرترین هنرمندی باشد که فوت او در میان مردم و جوانان اینچنین واکنش انها را برانگیخته باشد
بعد دیگر قضیه: نقطه تقابل احساس و عاطفه، عقلانیت و خرد گرائی است که باید در چنین مسائلی از سوی خانواده ها و مسئولین و رسانه ها در ارتباط با جوانان و روحیات آنها مدیریت شود و جاداشت تا صدا و سیما و رسانه ها به نحو بهتری در همراهی این قشر عظیم قرار می‌گرفت و تعامل بیشتر آنها شاید نوعی دلداری برای آنها می‌بود و اطلاع رسانی بیشتر از سوی رسانه ها و شبکه های اجتماعی و صدا وسیما می‌توانست مرهمی‌بر جرح احساسات آنها باشد، چرا که اگر بخواهیم با زبان جوانی و متد روانشناسانه موشکافی نمائیم آنها نیازمند آرامش روحی و غلبه بر احساسات و عواطف خود در چنین مواقعی هستند و این فقط از طریق مدیریت عقلانی نهادها و سازمان های مربوط و تعامل بیشتر میسر می‌شود، که این تعامل را میتوان با یک سر تیتر زیبا و احساسی رسانه ای ویا پخش برنامه ای در خور، از صدا و سیما و پیامهای مسئولین و... ثمر بخش نمود و بر احساسات میلیونها جوان ایرانی غالب آمد و از ضربه پذیری بیشتر بر پیکره ی روحی آنها ممانعت نمود و از بد بینی آنها نسبت به ساختارها و ارزشها و مسائل حاشیه ای جلوگیری به عمل آورد که این کم لطفی از سوی نهاد ها و مسئولین مشاهده گردید. و نماد و سنبل این حکایت تشکیل مجالس و محافل خودجوش از طرف نوجوانان و جوانان در پارک ها، میادین و مکان های مربوط، با روشن کردن شمع و اجرای سمفونی، پوشیدن پیراهن های مشکی، در سراسر کشور می‌باشد، بدون اینکه از طرف نهاد های رسمی‌حتی یک یادبودی برگزار شود که این امر شاید موجب دلگیری و ناراحتی این جامعه فعال، پویا و احساسی شده است، «چرا که جامعه جوان کشور، مرتضی پاشائی را صدای قلب خود میدانند و باید صدای عقلانیت از طرف مسئولین و سازمانها به همراهی آنها می‌رفت و همراهی در مراسمات یک هنرمند می‌تواند آنها را در فرایند ها و رویکرد های دیگر، در زندگی هنرمندان همراهی کند و جا دارد که همه ی مردم، خانواده ها و مسئولین، به اندازه زنده یاد مرتضی پاشایی بتوانیم بر احساسات نسل جوان تاثیر گذار باشیم و مطمئنا اگر جوانان از طرف ما ها شناسائی و به روحیات آنها توجه شود برای ما و نظام، مانند آنچه که برای پاشائی کردند خواهند نمود و لازمه ی آن همسوئی و همراهی عقلانیت دیگران با احساس جوانان می‌باشد»
در پایان باید گفت زنده یاد مرتضی پاشائی اگر چه کم سن و سال بود ولی بزرگ بود و بر قلب میلیون ها جوان ایرانی تکیه زد و رهبری آنها را در غم و شادی ها با ترانه های دلنشین خود به دست گرفت.
قلب او برای همیشه از تپش باز ایستاد ولی برای سالیان سال در قلب میلیونها ایرانی خواهد تپید. (روحش شاد)