کبنانیوز - افکار عمومی به خواب رفته! همه ما متهمیم!

احسان یوسفی
مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان کبنانیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

بار دیگر هواپیمایی در آسمان ایران اوج گرفت و پیش از رسیدن به مقصد، سرنشینانش را به کام مرگ فرستاد.
اتفاقی که در بسیاری از کشور اگرچه جز موارد نادر آنان است، اما گویی در ناوگان هوایی کشور ما امری طبیعی و گاهی روزمره تلقی می شود که متاسفانه بدلیل بی توجهی، سوء مدیریت و عدم کارایی و فرسودگی قطعات هواپیمایی حقیقت تلخ تاریخ گشته است و گویی اراده ای برای حل این بحران وجود ندارد.
اما آنچه که امروز آزاد دهنده است نه سکوت و بی توجهی مسئولین به این حادثه و نه حتی سیستم فرسوده ناوگان هواپیمای کشور ، بلکه آنچه مورد تعجب و حیرت همگان است افکار عمومی بخواب رفته کشورم هستند که نسبت به این رخداد های دردناک و جانسوز سکوت می کنند، خیره می شوند و با آه و حسرتی بر زبان از این بحران عبور می کنند.
چرا زبان سرخ و سر سبز ملت بر نمی خیزند و سخن نمی گویند که چرا باید هر ساله شاهد پر پر شدن جان هم وطنانمان باشیم؟
چرا نظام اجتماعی ما در بعد افکار عمومی آنچنان متحد و یک دل نیستند که بتوانند با قدرت اجتماعی خود مسئولین را بازخواست و به میز محاکمه وجدان های بیدار جامعه بکشانند؟
امروز که این ضایعه دردناک بر مام میهن چون ابر سیاه سایه افکنده است ، پیش از آنکه به دنبال دلسوزی و ارسال پیام های تسلیت باشیم شایسته است به گذشته باز گردیم و مسئولین سابق و فعلی را در نگاه ملت مورد پرسش قرار دهیم.
باید از رئیس دولت سابق، آقای احمدی نزاد سوال کرد؛ آن زمان که در فیلم تبلیغات انتخاباتی خود در سال 88 در مورد بازگشایی مجدد این کارخانه غرور می ورزیدید و و از افتتاح مجدد آن افتخار می کردید که 5 عدد از این هواپیما ها وارد کشور شده اند و قرار است سالی 10 عدد ساخته شود، چرا نسبت به توانایی و قدرت آنان بی توجه و یا حتی کم توجه بودید؟
چرا حاضر شدید شعار ما می توانیم را به هر قیمیتی حتی به قیمت بازی با جان هم وطنانتان برای شوی انتخاباتی در آینده با ساخت اینچنین هواپیما های که بشارت دهنده مرگ بوده اند ادامه دهید؟
آقای رئیس دولت، آیا می شود از شما نیز پرسش کرد؟ ازپرسش از آن جهت که شما افتتاح و راه اندازی مجدد این کارخانه را جز افتخارت دولت خویش خطاب می کنید.
در این بین مرور اظهارات حمید بهبهانی، وزیر راه و ترابری دولت نهم در گفت و گو با خبر آنلاین در آذر ماه 87 در مورد ساخت هواپیمای ایران 140 در نوع خود شگفت آور است؛ ایشان می گویند: « اگر الان ادعا کنیم می‌توانیم هواپیما بسازیم خوب شوخی کرده‌ایم. اما اگر بتدریج در این مسیر گام برداریم در سالهای آینده سازنده خواهیم شد. هواپیمای ایران 140 نمونه آن است که طراحی آن توسط متخصصان ایرانی انجام گرفته است.بنده چند بار سوار این هواپیما شده‌ام و حاضرم کتبا بنویسم ایران 140 از هواپیمای فوکر بسیار بهتر است.چراکه هم هواپیمای نو وهم خودکفا است. اگر به تدریج در مسیر ساخت وارد شویم در آینده می‌توانیم با خارجی ها رقابت کنیم»
یا آنکه مهرداد بائوج لاهوتی نماینده مردم لنگرود در مجلس در گفتگو با خانه ملت، اینچنین اظهار می کند: «این هواپیما یک هواپیمای اوکراینی است که ایران مشترکا با اوکراین ساخته است و بعد از بازدیدی که در مجلس هشتم از کارخانه تولید این هواپیماها و انجام پروازهای آزمایشی که منجر به سقوط 2 فروند از این هواپیماها صورت گرفت، مشخص شد هواپیمای 140 استاندارد های لازم را ندارد.»
اما پرسش های که امروز باید مطرح شود این است که جناب آقای بهبهانی چرا باید در سیستم هوایی کشور از هواپیمایی استفاده شود که به ضعف و عدم کارایی آن اگاهی کامل داشته اید؟
چرا مردم از نمایندگان شان که صفت وکیل المله را با خود یدک می کشند متحد نمی شوند و این پرسش را مطرح نمی کنند که چرا با وجود آنکه مجموعا 7 فروند هواپیمای 140 تولید مشترک ایران و اوکراین در کشور ساخته شده است با آنکه یک فروند از این هواپیما در زمان پرواز در محل باند آزمایشی در اصفهان سقوط کرد و خلبان و خدمه پرواز جان خود را از دست دادند اما باز هم اجازه دادند این هواپیمای ناکارآمد در سیستم هوایی کشور حضور پیدا کند و اجازه پرواز داشته باشد؟
مگر نمایندگان، وزرا، هئیت دولت و تمام مسئولین کشور سوگند یاد نکرده اند که امین و حافظ جان و مال ملت باشند؟ پس این چه سوگندیست که تنها بر کاغذ بی روح، قرابت معنایی دارد و در عمل به فراموشی سپرده می شود؟
چرا نسبت به جان هم وطنان خود اینچنین بی تفاوت و کم توجه شده ایم؟
اگر خدای ناکرده از فرزندان و منسوبین خود آقایان در یکی از این سوانح هوایی فردی یا گروهی حضور داشتند و اینچنین در آتش بی کفایتی مدیران، وزیران و مسئولین می سوختند، آیا باز اینچنین نسبت به این رخداد ها شاهد بی تفاوتی و بی توجهی می بودیم؟
اگر امروز افکار عمومی در کشور ما قدرتمند بودند و جان ، نفس و تپش قلب هم وطنان خویش را در دسته بندی های سیاسی قرار نمی دادند و این حوادث ملی دل خراش را بهانه ای برای تسویه حساب های سیاسی نمی دانستند، امروز باید این پرسش را مطرح می کردند که چرا وزیر وقت راه و ترابری اجازه ساخت هواپیمایی که در آغاز کار با سقوطش، خط تولدش را افتتاح کرده است باید ادامه پیدا کند؟
افکار عمومی و قلم های تیز جامعه باید برخیزند و جامعه را مورد خطاب قرار دهند که چرا نمایندگان مجلس هشتم با علم بر اینکه این هواپیماها قدرت ، کارایی و امنیت لازم را برای مسافران و ... ندارند، اما باز اجازه ساخت و ورود به ناوگان هوایی کشور را کسب کرده اند؟
چرا در این بین تا به امروز همه سکوت کرده بودند؟
چرا باید افکار عمومی نسبت به رخدادهای سیاسی اینچنین حساس باشند و خود را وارد مبارزات سیاسی کنند اما نسبت به جان هم نوعان خود با سرعتی باور نکردنی عبور کنند؟
در طی این سال ها نظام اجتماعی ما تا چه اندازه در بحث عواطف، احساسات، مسئولیت اجتماعی و پرسشگری سقوط کرده است که اینچنین ساکت و آرام است؟
آیا باید اتفاقی رخ می داد تا صدای از نقطه ای کور، بلند شود تا بگویند از ابتدا راه و روش غلط بوده است؟
آیا نمی شد پیش از وقوع این رخدادها پیشگیری کرد؟
آیا نمی توانستند پیش از آنکه هم وطنانمان امشب در کام مرگ آرام بگیرند دلواپس شوند؟
آیا در وجدان های به خواب رفته یشان خطور نمی کرد که اگر این هواپیماها از زمین برخیزند، ممکن است آخرین باری باشد که سرنشینانش گام بر زمین گذاشته اند؟
چرا باید تاوان این بیداری، سوختن و مرگ هم وطنانمان باشد؟
البته به وزیر فعلی راه و ترابری آقای آخوندی نیز نقد وارد است که چرا اجازه داده اند این هواپیماها در ناوگان هواپیمایی کشور همچنان فعالیت داشته باشند؟
چرا مسئولین متخصص ناوگان هوایی به چک آپ هواپیما های کشور در طی این چند سال و این مدت کوتاه نپرداخته اند تا پیش از آنکه عدم کارایی آنان در آسمان محرض و تایید شود، شاهد سوختن فرزندان این خاک نباشیم؟
جناب رئیس جمهور دکتر روحانی، از شما خواهش داریم که پیش از آنکه پرواز هواپیما های ایران 140 را در کشور متوقف کنید، دستور فرمائید تمام ناوگان هوایی، ریلی، دریایی و زمینی کشور توسط متخصصین امر مورد بازبینی و بررسی دقیق قرار گیرند، چرا که دیگر وطن، تاب با آتش کشیدن فرزندانش را ندارد!