کبنانیوز - مسئولان برای نجات آموزش و پرورش همت کنند

متن ارسالی
در خبرها خواندم دولت فرانسه با کاهش سن ورود دانش آموزان به مدرسه از شش سال به سه سال، پدر و مادرها را مکلف کرده فرزندانشان را از سه سالگی راهی مدرسه کنند.
با علم به این که کشور فرانسه یکی از پیشگامان در طراحی نظام آموزشی بوده و با علم به این که نظام آموزشی قبلی ما هم به نوعی تقلید از فرانسوی‌ها بوده، حدس زدم دولت این کشور کاهش سن مدرسه رفتن بچه‌ها را فی البداهه و الابختکی انجام نداده است و این تغییر، نتیجه سال‌ها مطالعه و تحقیق و پژوهش بوده است.
ضمناً با شنیدن این خبر تاسف خوردم که چرا دولت‌های گذشته و حال، علیرغم گذشت حدود چهل سال از وقوع انقلاب اسلامی، آموزش و پرورش را رها کرده‌اند و برای تحول و ترقی آن برنامه‌ای ندارند. یا اگر برنامه‌ای تبیین کرده و یا کاری برای آموزش و پرورش انجام داده‌اند بر اساس آزمون و خطا و طرح‌های بدون مطالعه جامع و فراگیر بوده است.
یاد روزهای واپسین اسفند ۱۳۹۶ و حرف پسرم که کلاس یازدهم است افتادم که می‌گفت دبیرانمان گفته‌اند هفته آخر اسفند (روزهای ۲۶، ۲۷ و ۲۸ اسفند) دانش آموزان می‌توانند غیبت کنند. ضمناً به این هم فکر کردم که احتمالاً روزهای ۱۴ و ۱۵ فروردین ۱۳۹۷ هم مدارس تعطیل و یا به قول دانش آموزان تق و لق باشد. یعنی یک تعطیلی طولانی از ۲۴ اسفند ۹۶ تا ۱۸ فروردین ۹۷ (جمعاً ۲۳ روز)، روزهایی که جزو بهترین روزهای سال از لحاظ آب و هوایی بوده و نه گرم است و نه سرد. ولی متاسفانه دانش آموزان به جای حضور در کلاس‌ها در مسافرت بوده، یا در خانه در حال تماشای فیلم‌های بی کیفیت سیما و یا طبق معمول با گوشی‌های پیشرفته خود در حال جولان و پست گذاشتن در شبکه‌های اجتماعی هستند. پست‌هایی که اکثراً تکراری بوده و کمکی به بالا بردن سطح علمی و تجربی دانش آموزان نمی‌کند.
بی تعارف باید عرض کنم که در حال حاضر نظام آموزشی ما از گذشته فشل‌تر و بی برنامه‌تر شده است. بسیاری از آموزگاران، معلمان و دبیران در چنبره مشکلات اقتصادی خود گرفتار بوده و حال و حوصله آموزش و پرورش فرزندانمان را ندارند. مدارس دولتی و غیر دولتی با بهانه‌های مختلف از پدران و مادران دانش آموزان پول می‌گیرند و در عوض هیچ تحولی در مدرسه ایجاد نمی‌کنند. اکثر معلمان و دبیران شغل دوم دارند. یا در آموزشگاه‌های خصوصی مشغول کار هستند و یا در شغل‌های دیگر درآمدی علاوه بر درآمد معلمی کسب می‌کنند. حتی شماری از آن‌ها به شغل مسافرکشی مشغول هستند. شغلی که غیر از خستگی و اعصاب خردی چیزی برای معلمان در پی نخواهد داشت. این عزیزان با این مشکلات و با این خستگی و اعصاب خردی، دیگر حال و حوصله و انگیزه‌ای برای آموزش و پرورش فرزندان این مرز و بوم نخواهند داشت. کسی که تا پاسی از شب دنبال یک لقمه نان و کسب درآمد از شغل دوم است آیا زمانی هم برای مطالعه و برنامه ریزی خواهد داشت؟ بنابراین اکثر معلمان و دبیران این سرزمین علمشان، علم روز نمی‌باشد. کسی که علمش علم روز نبوده و در طول سال‌ها معلمی وقت و حوصله‌ای برای مطالعه و به روز شدن نداشته چگونه می‌تواند پاسخ سوال‌های انبوه دانش آموزان را بدهد؟ بنابراین بسیاری از معلمان و دبیران در مقابل پرسش‌های انبوه دانش آموزان از پاسخ گفتن باز می‌مانند. حنی بعضاً تعدادی از آن‌ها به جای گفتن نمی‌دانم از کوره در می‌روند و عصبانی می‌شوند که این چه سوالی است می‌پرسید؟ مگر وظیفه من است به این مزخرفات پاسخ بدهم و چنین و چنان.....
بنابراین بی تعارف باید خدمت جناب رییس جمهور، دولتمردان محترم و به ویژه وزیر محترم آموزش و پرورش عرض کنم که آقایان دوره شعار و حرف گذشته است. دیگر زمان متهم کردن گذشته و به فکر بچه‌های مردم نبوده گذشته است. آموزش و پرورش ایران نیازمند یک برنامه ریزی جامع و کامل، یک همت همگانی و یک بودجه کافی و وافی می‌باشد، تا از این وضعیت بغرنج و ملال آور کنونی و دانش آموز گریز خارج شود. آقایان چهل سال آزمون و خطا برای نظام آموزشی کافی است.
به خدا فرزندان این آب و خاک حق دارند خوب آموزش ببینند و خوب پرورش داده شوند. آن‌ها حق دارند با آمادگی و علم و تجربه وارد عرصه کار و تلاش و زندگی شوند. ایران ما آباد و مستقل و خودکفا نمی‌شود مگر با نجات آموزش و پرورش از وضعیت کنونی.
آقای رییس جمهور آلمان و ژاپن شکست خورده در جنگ جهانی دوم، آلمان و ژاپن محکوم به پرداخت غرامت جنگی برای سر بر آوردن از خاکستر آن جنگ خانمان سوز به آموزش و پرورش متوسل شدند. این دو کشور که هم اکنون جزو ثروتمندترین کشورهای دنیا هستند از آموزش و پرورش شروع کردند.
کشور ما هم باید از آموزش و پرورش شروع کند. توجه به آموزش و پرورش و برنامه ریزی و سرمایه گذاری در این بخش و توجه به وضع معیشتی آموزگاران، معلمان و دبیران می‌تواند نظام آموزشی و پرورشی ایران را از وضعیت فشل کنونی خارج و متحول کند. کاری که باید از چهل سال پیش شروع می‌شد به بهانه جنگ، سازندگی خرابی‌های ناشی از جنگ، سامان دادن به اقتصاد و تحریم‌های سالیان اخیر، سال‌هاست که مسکوت مانده است. لطفاً از هم اکنون شروع کنید و دوباره نگذارید چهل سال دیگر بگذرد.
آقای رییس جمهور لطفاً همت لطفاً.