کبنانیوز - ﮐﻮﺭﻭﺵ ﭘﺮست‌ها جز دروغ، چیزی ﺑﻪ من و تو ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ

ﮐﻮﺭﻭﺵ ﭘﺮست‌ها جز دروغ، چیزی ﺑﻪ من و تو ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ

امید نوبهار
ﮐﻮﺭﻭﺵ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ، ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺍﯾﺮﺍﻥﻧﺎﻣﯿﺪﻩ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺎﻣﯽ ﺑﮑﺎﺭ ﻧﻤﯽﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺍﺯ ﻭﯼ ﻏﯿﺮﻭﺍﻗﻌﯽ ﻭ افسانه ایست. ﻭﯼ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۵۵۵ قبل از میلاد، ﺑﺎ ﺷﮑﺴﺖ ﺁﺳﺘﯿﺎﮒ، ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﻣﺎﺩ ﺭﺍ ﺳﺎﻗﻂ، ﻭ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺩﻫﻪ ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭﯾﻬﺎﯼ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪ ﺑﺎﺑﻞ ﻭ ﻟﯿﺪﯼ ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﻬﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ. ﺩﺭ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮐﻮﺭﻭﺵ ﺳﯿﺎﺳﺘﻤﺪﺍﺭﯼ ﺯﯾﺮﮎ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﯾﯽ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻫﯿﭻ ﺷﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﺍﻣﺎ ﺁﯾﺎ ﻧﺒﻮﻍ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻭ ﮐﺸﻮﺭﮔﺸﺎﯾﯽ، ﻫﯿﭻ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﺭﺍ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﻭ ﻧﻤﺎﺩ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ؟ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﮐﻮﺭﻭﺵ ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﯾﺎﻥ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪ ﺩﺭ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﮐﻮﺭﻭﺵ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﻟﺸﮑﺮ ﮐﺸﯽ، ﻟﻄﯿﻒ، ﺍﻣﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﯾﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺨﻮﺍﺭ ﻭ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﮐﻮﺭﻭﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺪ ﯾﮏ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ، ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﺍﺧﻼﻗﯽ، ﻭ ﻭﯼ ﺭﺍ ﻧﻤﺎﺩ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﻭ پیشتاز ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺳﯽ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ. ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﮐﻮﺭﻭﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺎﺥ ﻭ ﺑﺮﮒ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺁﻥ جدا ﮐﻨﯿﻢ، ﺍﺯﺷﺨﺼﯿﺖ ﮐﻮﺭﻭﺵ ﭼﯿﺰﯼ ﺟﺰ ﺍﻣﭙﺮﺍطوری ﻗﺪﺭﺕ ﻃﻠﺐ ﻭ ﮐﺸﻮﺭﮔﺸﺎﯾﯽ ﺳﯿﺮﯼ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ.
ﮐﻮﺭﺵ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﺮ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻧﻘﺪ ﻭ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﺍﺳﺖ. ﭘﮋﻭﻫﺸﮕﺮﺍﻥ ﮐﻮﺷﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖﻫﺎﯼﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﮐﻮﺭﺵ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻮﻧﺪ. ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﻭ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺑﺴﯿﺎﺭﺩﺷﻮﺍﺭ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﻭ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻫﯿﭻ ﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯﮐﻮﺭﺵ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺑﮑﻠﯽ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻪﺍﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ، ﮐﻮﺭﺵ ﺩﺭ تفکر ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﯾﮏ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﯾﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺑﺮﺗﺮ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻧﺎﻡ ﮐﻮﺭﺵ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻧﯿﺰ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺣﮑﯿﻢ ﺍﺑﻮﺍﻟﻘﺎﺳﻢ ﻓﺮﺩﻭﺳﯽ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻧﺎﻣﯿﺪﻩ ﺷﺪ، ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﭘﻬﻠﻮﺍﻧﺎﻥ ﻧﺎﻣﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻈﻢ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ. ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺣﮑﯿﻢ ﻓﺮﺩﻭﺳﯽ، ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺻﺮﻑ ﺁﻥ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﺎﯾﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺷﻮﺩ ونکته ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﺘﺎﺏ، ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺍﺯ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎﻥ ﻭ ﮐﻮﺭﻭﺵ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ. ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﻘﺸﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﯿﺴﺖ. ﺩﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺘﻮﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﻢ، ﮐﻮﺭﻭﺵ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﻩِ ﺷﺎﻫﺎﻥ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮏ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻭ ﺣﺎﮐﻤﯽ ﺩﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺑﻬﻤﻦ ﺍﺭﺩﺷﯿﺮ ‏ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮ سرزمین پارس ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻣﺮ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭِ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﺗﻠﺨﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺷﺎﻫﺎﻥ ﺑﯿﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺳﺒﺐ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻣﺪﻋﯿﺎﻥ ﻭﻃﻦﭘﺮﺳﺘﯽ ‏ (ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﺩﻋﺎﯼ ﻣﻠﯽﮔﺮﺍﯾﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‏)، ﺩﺭ ﺍﻗﺪﺍﻣﯽ ﻋﺠﯿﺐ، ﻣﺘﻮﻥ ﻏﺮﺑﯽ ﺭﺍ ﺻﺤﯿﺢ، ﻭ ﻣﺘﻮﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ‏ (ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‏) ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﻨﺎﻣﻨﺪ! ﻋﺪﻩﺍﯼ ﻣﺪﻋﯽ ﻭﻃﻦﭘﺮﺳﺘﯽ، ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺪﺍﻓﻊ ﺗﺎﺭﯾﺦ اجداد ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ، ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﺟﻌﻠﯿﺎﺕ ﻭ ﺩﺭﻭﻍﺑﺎﻓﯽﻫﺎﯼ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﻓﺮﺍﻣﺎﺳﻮﻧﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻭ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺘﻮﻥ اﯾﺮﺍﻧﯽ را ‏ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ‏و ﺳﺨﻨﺎﻥ بیهوده و عبث ﻣﯽﻧﺎﻣﻨﺪ. ﺍﮔﺮ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﻭﻃﻦﭘﺮﺳﺘﻨﺪ، ﺍﮔﺮ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﻣﺪﺍﻓﻊ اجداد ﻭ ﺩﺳﺘﺎﻭﺭﺩﻫﺎﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦﮔﻮﻧﻪ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ. ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩﯼ ﻫﻔﺖﺳﯿﻦ، ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﺤﺘﻮﯾﺎﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ دروغ ﻣﯽپندارند!

ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ کوروش ﻭ ﻋﻤﻠﮑﺮﺩ ﻭﯼ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮐﺸﻮﺭﮔﺸﺎﯾﯽ ﻭ ﺗﺼﺮﻑ ﺳﺎﯾﺮ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺟﻮﺭ ﺩﺭ ﻧﻤﯽﺁﯾﺪ. به طور قطع یقین ۹۰ درصد روایات و احادیثی که از کوروش در فضای مجازی و اینترنت پخش می‌شوند ساختگی و تحریف شده می‌باشند ازجمله روایات ساختگی که زیاد هم پخش شده (ﺩﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﭘﺎﮎ ﺗﺮﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ) و یا (ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﺪﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻭ ﻣﻮﻣﯿﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺑﺴﭙﺎﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺟﺰﺍﺀ ﺑﺪﻧﻢ ﺫﺭﺍﺕ ﺧﺎﮎ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺩﻫﺪ) که به هیچ عنوان سندیت تاریخی ندارن و ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ اگر ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ روایت‌های دیگر اندیشمندان ﺑﮕﺮﺩﯾﻢ، ﺟﻤﻼﺗﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﻝ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻣﺜﻼ ﺭﺍﺑﺮﺕ ﮔﺮﯾﻦ ﺍﯾﻨﺮﺳﻮﻝ ﻭﮐﯿﻞ ﻭ ﺧﻄﯿﺐ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ روایت ﺍﻭلی و ﺟﻤﻠﻪ ﺩﻭﻡ ﻫﻢ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﯽ ﺍﺯ ﻭﺻﯿﺖ ﺑﺮﺗﺮﺍﻧﺪﺭﺍﺳﻞ، ﻓﯿﻠﺴﻮﻑ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺩﺭ ۹۸ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩ، ﻭﺻﯿﺖ ﮐﺮﺩ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﻭﻟﺰ ﭘﺨﺶ ﮐﻨﻨﺪ. و باز دروغی دیگر و شاید عجیب که تقریبا از ده سال پیش در اینترنت موجی به را افتاد که سازمان ملل ﺭﻭﺯ ۲۹ ﺍﮐﺘﺒﺮ / ۷ ﺁﺑﺎﻥ ﺭﺍ ‏ «ﺭﻭﺯ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﮐﻮﺭﻭﺵ ‏» ﯾﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻣﮕﺬﺍﺭﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. در حالی که ﺍﺻﻼ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ ﺍﺯ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﻭ ﺗﻘﻮﯾﻢ ﻫﺎﯼ ﺭﺳﻤﯽ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﯽ ﻧﺎﻣﯽ ﻧﺒﻮﺩ. ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺴﺒتی که ﮐﻮﺭﻭﺵ ﺑﺎ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﮐﭙﯽ ﺍﺯ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﮐﻮﺭﻭﺵ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﺩﺭ ﻧﯿﻮﯾﻮﺭﮎ ﻫﺴﺖ، ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻣﮕﺬﺍﺭﯼ ﺟﻌﻠﯽ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺑﺮﺧﯽ در شبکه‌های اجتماعی ﺭﻭﺯ ۷ ﺁﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﮐﻮﺭﻭﺵ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ، که همه این حرف‌ها ناشی از یه اتاق فکر بزرگ که بلا شک در خارج از کشور مستقر می‌باشند تا با سوء استفاده از از حب وطن شدید ایرانیان در یک هجمه گسترده و شدید علیه دین اسلام به ویژه تشیع به عنوان اینکه اسلام به عنوان یک دین عربی که به ایران حمله کرده، معرفی شود و کوروش به عنوان یک گزینه بر‌تر مورد تبلیغات گسترده قرار بگیرد، ﻟﺬﺍ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺳﺎﯾﺖﻫﺎ ﻧﺎﻡ ‏ﮐﻮﺭﻭﺵ ‏ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻓﺮﺍﻓﮑﻨﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻫﻤﯿﻦ ﯾﮏ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﻧﻪ ﺩﺍﺭﯾﻮﺷﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻧﻪ نادر شاه ﻭ ﻧﻪ ﺭﺿﺎ ﻭ ﻣﺤﻤﺪﺭﺿﺎ ﭘﻬﻠﻮﯼ ﻭ ﭼﻮﻥ ﮐﻮﺭﻭﺵ ‏ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﻭ ﻧﺎﻣﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻃﺮﺡ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ، ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﺭﺍ ﺗﺒﻠﯿﻎ ﻭ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ.، که دﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺭﺍﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺿﻤﻦ ﺿﺪ ﺗﺒﻠﯿﻎ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﺳﻼﻡ علاوه بر ساختن احادیث و روایات دروغین از کوروش بازشروع کردن به نسبت دادن روایات جعلی به برخی نویسندگان متعصب از جمله عبدالحسین زرین کوب، سیمین بهبهانی، فروغ فرخ زاد و....... که فقط فقط برای جریحه دار کردن افکار عمومی برای بهره برداری خاص هستند که اگه خواننده بدون تعصب و قلبا دنبال حقیقت روایت باشد با اندکی تعقل و تحقیق به کذب بودن روایت‌ها پی خواهد برد، به عنوان نمونه یک روایت از فروغ فرخ زاد در شبکه‌ها اجتماعی در حال پخش هست «اگر در سرزمین من زنی زنانگی‌اش را بفروشد که نان در بیاورد رگ غیرت اربابان بیرون می‌زند اما اگره‌مان زن کلیه‌اش را بفروشد تا نانی بخرد یا شوهر زندانی‌اش را آزاد شود این ایثار است» که با اندکی تحقیق خواهی فهمید که فروغ فرخزاد سال۴۵ از دنیا رفت درحالی اولین پیوند کلیه در سال ۴۷ بود ودرثانی تا قبل از سال۷۰ فروش کلیه یا نبوده یا اگه بوده انگشت شماربوده، با این وجود چطور ممکن هست کسی از داستانی بگوید که تقریبا ۲۰بعد از مرگش قرار اتفاق بیفتد.
با توجه به این نکته ثابت می‌شود که بیشتز روایت‌ها که از کوروش بیان می‌شود فقط برای هدف خاصی مطرح می‌شود.
اما ﮐﻮﺭﻭﺵ ﭘﺮﺳﺘﻬﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ من و تو ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ، ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﺯ ﻧﮋﺍﺩ ﺧﺎﻟﺺ ‏ (ﺁﺭﯾﺎﯾﯽ ﻭ ﻋﺮﺏ) ﺗﻮﻫﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﮐﻨﻮﻧﯽ، ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺑﺎ ﻧﮋﺍﺩﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻐﻮﻝ و ﺗﺮﮎ ﻭ ﻋﺮﺏ ﻭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﮋﺍﺩﭘﺮﺳﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻼﺣﯽ ﮐﻬﻨﻪ ﻭ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ، ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺍﺳﻼﻡ، ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﺩﯾﻨﯽ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻭﺭﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﻭ ﻧﮋﺍﺩﻫﺎﺳﺖ.
ﮐﻮﺭﻭﺵ ﭘﺮﺳﺘﻬﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ من وتو ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ، ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﻤﻼﺕ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﻭﺻﯿﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻨﺒﻌﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻮﺭﻭﺵ ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ، ﺗﺨﯿﻠﯽ ﻭ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯼ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﯽ ﻭ ﻧﻪ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻭ ﻋﻬﺪ ﻋﺘﯿﻘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﺧﺎﻡ ﻫﺎﯼ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ.
و در آخر ﯾﮏ ﺧﺎﻃﺮﻩﯼ ﮔﻮﯾﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﻋﻼﻣﻪ ﺟﻌﻔﺮﯼ ‏ (ﺭﻩ ‏): ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻣﯽﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺯﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﻭ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﻭ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺷﺪﻡ، ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻣﺮﺗﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻃﺒﻌﺎً ﻃﻼﻕ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻭﯼ ﻧﯿﺰ ﻭﺍﺟﺐ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ. ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﺑﮕﻮ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﻣﺮﺣﻮﻡ ﻋﻼﻣﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ: ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺴﻪﺍﯼ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺇﻥ ﺷﺎﺀ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﻔﯿﺪ ﻧﯿﺰ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺮﺗﺪ ﮐﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﻼﻡ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻣﺮﺗﺪ ﺷﺪﻥ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﻧﺒﺎﺵ. ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺍﺻﻼً ﺑﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﮔﺮﺩﺩ.
ﻟﺬﺍ ﺍﮔﺮ ﻋﺪﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﺿﻤﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﺳﻼﻡ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪﺍﯼ ﻫﯿﭻ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﻭ اعتقادی ﺑﻪ ﺩﯾﻦ ﺍﺳﻼﻡ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻮﺍﻫﺎﯼ ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﺑﺮﺍﺋﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺍﺩﻋﺎﯼ ﮐﻮﺭﻭﺵﮔﺮﯼ ﯾﺎ ﺯﺭﺗﺸﺘﯽﮔﺮﯼ ﯾﺎ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﺷﺪﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﮔﻤﺎﻥ ﻧﮑﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻋﺪﻩﺍﯼ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﯾﻦ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﯾﺎ ﺑﻪ ﺩﯾﻦ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﮔﺮﻭﯾﺪﻩﺍﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﮔﺮﺍﯾﺶﻫﺎﯼ ﺗﺎﺑﻊ ﺟﻮّ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﯿﺰ ﻧﻮﻋﯽ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻋﻤﻠﮑﺮﺩﻫﺎﯼ ﺧﻼﻑﺷﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﯾﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺰ ﺩﺍﻭﻡ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺩﺭ ﮔﺮﺍﯾﺶ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ/
یا حق