کبنانیوز - حسین پناهی از نگاه سید محمد موحد

سید محمد موحد*

ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ از ﭼﺮﺧﺶ زﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﮑﻮن ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻣﯽ رﺳﯿﻢ و ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮﯾﯽ ﺑﯽ ﺳﻮ ﻃﻠﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ روﯾﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺲ و ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ ﻣﺒﻬﻮت و ﻋﻘﺪﻩ ﻫﺎ ﮔﺮﻩ ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺪ و وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ درﻣﺎﻧﺪﮔﯽ اﻧﺴﺎن و اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﻣﯽ رﺳﯿﻢ و ﯾﺎ روح ﺑﯿﮑﺮان را ﻓﺎرغ از ﺟﺴﻢ ﺧﺎﮐﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ,اﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ راﻫﺒﺮ ﺷﺪﻩ و ﻣﺴﯿﺮ ﺳﯿﺮو ﺳﻠﻮک ﻗﻠﻢ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﮔﺮﻩ ﮔﺸﺎﯾﯽ ﺑﻨﻬﻔﺘﻪ در ﻧﻬﺎد آدﻣﯿﺖ وا داﺷﺘﻪ و ﻓﮑﺮ را و ﺗﻔﮑﺮ را ﺑﻪ ﭼﺮﺧﺶ و ﭘﯿﭽﺶ ﺳﺮﺧﺲ ﻫﺎ ﻣﯽ راﻧﺪ.ﻣﺎ ﭼﯿﺴﺘﯿﻢ ﺟﺰ ﻣﻠﮑﻮﻟﻬﺎی ﻓﻌﺎل ذﻫﻦ / زﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﮐﻬﮑﺸﺎﻧﻬﺎ را ﻣﻐﺸﻮش ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ! » و ﯾﺎ در ﺳﺮاﯾﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﺳﺮاﯾﺪ: ﭼﻪ دارازﻩ ﺳﺎﯾﻪ ام ، ﭼﻪ ﻏﺮﯾﺒﻢ روی اﯾﻦ ﺧﻮﺷﻪ ﺳﺮخ ، ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد، ﯾﻪ ﭼﯿﺰی دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ، ﮐﺠﺎ از دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ؟ ﺗﻠﺦ ﺗﻠﺨﻢ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺧﺎرک ﺳﺒﺰ،ﺳﺮدﻣﻪ و می دوﻧﻢ ﻫﯿﭻ زﻣﺎﻧﯽ دﯾﮕﻪ ﺧﺮﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮم و ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭼﻪ زﯾﺒﺎ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻠﮑﻮﻟﯽ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻠﻘﺖ واﻗﻊ در زﻣﯿﻦ ﮐﻪ در ﻗﺮآن ﻧﯿﺰ آﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﭘﺮﺳﺶ اﺷﺒﺎح و اﺷﯿﺎء و درﺧﺖ و حتی رﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﺷﯽء در زﻣﯿﻦ و ﭼﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪاﻧﻪ و اﺳﺘﺎداﻧﻪ و اﻧﺪﯾﺸﻤﻨﺪاﻧﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻠﮑﻮل را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ و ﺟﺬب ﮐﻬﮑﺸﺎﻧﻬﺎ و ﺟﻦ و اﻧﺲ ﻣﺎوراء اﻟﻄﺒﯿﻌﺖ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ.ﭼﻪ درازﻩ ﺳﺎﯾﻪ ام ﮔﺬر، ﺑﻮد، ﻫﺴﺖ، ﻧﺒﻮد ﻓﻨﺎﯾﯽ و ﯾﺎ زﻣﺎن را ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﺸﯿﺪ ﺣﺘﯽ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ داﺷﺘﻪ در ﭘﻬﻨﻪ ﺳﺮخ زﻧﺪﮔﯽ در ﺳﻮال ﻃﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد ، ﯾﻪ ﭼﯿﺮی دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﮐﺠﺎ ازدﺳﺘﻢ رﻓﺖ ؟ ﺑﺴﻨﺪﻩ ﻧﮑﺮد و ﻗﺎﻧﻊ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ،ﺧﻮد را درﮔﺬر زﻧﺪﮔﯽ در ﺧﻮاب ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ و ﺑﻪ ﭘﯿﺸﯿﻨﯿﺎن، ﻣﺎ و ﻧﺴﻞ ﺑﻌﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ آن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ دﺳﺘﻤﺎن ﺑﻮد ﻋﻘﻠﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻤﺎن دادﻧﺪ و ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ را درک ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﻣﺎ اﻓﺰودﻩ ﻧﺸﻮد و ﻧﮕﻮﯾﯿﻢ ﮐﺠﺎ از دﺳﺘﻢ رﻓﺖ. ﺣﺴﯿﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد ﻇﺮﯾﻒ ﻧﮕﺎرش ﮐﺮد دﻗﯿﻖ ، ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺧﻠﻮت و ﺧﺮوﺷﯿﺪ ﺑﺮﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮدن، ﺗﺎ ﻣﺎ اﺳﺘﺎن ﻣﺎ و دﯾﺎر و اﯾﻞ و ﺗﺒﺎر ﻣﺎ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺧﻠﻖ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﻠﯿﺖ و ﻣﻠﺖ ﻣﺎ اﻧﺪﯾﺸﻪ ای ﺑﻪ ﺛﺒﺖ رﺳﺎﻧﺪ ﺑﺮﺟﻬﺎن و ﻫﺰار و اﻧﺪی دﯾﺪﮔﺎﻩ اﯾﻦ ﺟﻬﺎﻧﯽ و آن دﯾﺎری ﺗﺎ ﻫﯿﭻ ﺑﺰرﮔﯽ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ را راﻫﯽ دراز و ﺷﮕﺮف ﺧﻠﻖ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﮔﻮﯾﺪ:ﺗﺎ اﺑﺪﯾﺖ راﻫﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ و ﺧﻠﻘﻨﺶ ﺷﺪﮔﺎن ﻣﮑﺘﻮﺑﻪ اش ﯾﺎ ﻫﻤﺎن ﮐﺘﺎب ﻫﺎﯾﺶ را ﺗﻘﺪﯾﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ.
ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﯾﺎر ﮔﺮﻣﺎ دﯾﺪﻩ ، دﻟﺴﻮﺧﺘﻪ ﻣﺎدر، ﺧﯿﮕﻮل روﻏﻨﯽ ﺑﻪ دوش و ﻧﺎﻃﻖ ﻫﯽ ﻫﯽ ﭼﻮﭘﺎﻧﺎن و زﻧﮕﻮﻟﻪ و دارای ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان دژکوه ، ﮔﻔﺖ آن ﭼﻪ را ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ، ﻧﻮﺷﺖ، ﺧﻮاﻧﺪ ، بازی ﮐﺮد ، ﺑﺎزی ﮔﺮداﻧﺪ و ﮐﺎرﮔﺮدان ﺷﺪ ﻫﻤﻪ داﺷﺘﻪ ﻫﺎی وﻻﯾﺖ ﮐﻬﮕﯿﻠﻮﯾﻪ را. ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ را دﯾﺪم و آﺷﻨﺎ ﺷﺪم در ﺣﺠﺮ ﺑﻐﻞ دﺳﺘﯽ ﺑﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﭘﻮﺷﯿﺪن ﻋﻤﺎﻣﻪ ای، ﻋﺒﺎ و ﻗﺒﺎ ﺑﺮای ﻓﻬﻤﺎﻧﺪن ﺑﻘﺎء. در ﻫﻤﺎن دوران ﻃﻠﺒﮕﯽ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺑﻮد واﻓﻖ دﯾﺪش را وﺳﯿﻊ و ﻧﺎﻣﺤﺪود ﮐﺮدﻩ ﺗﺎ ﮐﻪ روزی ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﻓﺮاﺳﻮی دﯾﻮار ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎ را ﺑﺒﯿﻨﻢ،ﺟﻨﮓ ﺷﺪ و دﻓﺎع,ﺣﺴﯿﻦ ﭘﺎﺳﺪار و ﻣﺎ ﻗﺎﺿﯽ از در ﻗﻀﺎ و ﺑﺎز دﯾﻮار ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ و ﺟﻨﮓ را ﻣﺤﺪود دﯾﺪ ﺑﻪ ﯾﮏ اﻓﻖ و دﻧﺒﺎل ﺟﻬﺎن ﺑﯿﻨﯽ ﻣﻄﻠﻘﯽ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﮐﻪ از درﯾﭽﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ روﺳﺘﺎﻫﺎ و دژﮐﻮﻫﻬﺎ و ﺳﻮق ﻫﺎ و دﻫﺪﺷﺖ و ﺑﻮﯾﺮ اﺣﻤﺪ و ﮔﭽﺴﺎران ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺖ (دوﻣﺮﻏﺎﺑﯽ در ﻣﻪ) و ﻧﻬﺎﯾﺘﺎ ﺗﻤﺎم ﮐﺮد ﺑﺎ (آوازی در ﻣﻪ). او ﺗﻤﺎم ﮐﺮد؛اﻣﺎ ﭼﺮﺧﺶ زﻣﯿﻦ را,اﻣﺎ ﺳﻮی و ﺑﯽ ﺳﻮ را,اﻣﺎ اﻧﺘﻈﺎر را,اﻣﺎ ﺟﺴﻢ ﺧﺎﮐﯽ را وﻟﯽ ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ زﻧﺪﻩ ﺷﺪ زﻧﺪﮔﯽ را ، ﭼﻮن ﺗﻮﻟﺪ او اﻣﺮوز ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﺎ (ﻣﻦ و ﻧﺎزی)، ﺑﺎ ﺳﺎﯾﻪ ای دراز، ﺑﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎی ﮐﻪ ﺧﯿﺮﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺮ ﻓﻀﻠﻪ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺮ روﻏﻦ ﭘﯿﺮزن، او اﻣﺮوز ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪ ﺑﺎ ﻇﻬﻮر اﻧﺪﯾﺸﻪ اش و ﻗﻠﻢ و ﻓﮑﺮ ودراﯾﺘﺶ. او آﻣﺪ و رﻓﺖ و رﻓﺖ، ﻣﺎ آﻣﺪﯾﻢ و ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ و ﺧﻮاﻫﯿﻢ رﻓﺖ، آﻧﻬﺎ ﻣﯽ آﯾﻨﺪ و ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ و ﻣﯽ روﻧﺪ,اﻣﺎ ﭼﻪ زﯾﺒﺎﺳﺖ ﺻﺪای ﮐﭗ ﮐﭗ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺧﻠﻖ ﻧﻤﺎﯾﺪ و ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ را ﺻﺎف و زﻻل ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ و ﺑﺮ آﯾﯿﻨﻪ اش هستی ﺧﻮد را ﺻﺪای ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻗﻠﺐ ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ را ﺑﺎرﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ و دﯾﺪﯾﻢ ﺻﺪای ﺷﮑﺴﺘﻦ دل و دﯾﺪﮔﺎن و ﺗﻦ ﻧﺤﯿﻒ و ﻇﺮﯾﻔﺶ را ﺗﺎ آﯾﯿﻨﻪ ﭘﺎک زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﺮ ﻣﺎ روﺷﻦ ﻧﻤﺎﯾﺪ و ﺷﯿﺸﻪ ﺑﺪون ﻏﻞ و ﻏﺶ ﺑﺮزخ را ﺗﺎ از ﭘﺸﺖ ان ﺑﻪ اﺑﺪﯾﺖ دﺳﺖ ﯾﺎﺑﯿﻢ . زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﮐﻮﺗﺎﻩ و ﮐﻮﭼﮏ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ دل ﺑﺴﺘﻦ و ﺧﯿﺎﻻت و ﻫﻮس ﻫﺎ و ﻃﻌﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﻫﯿﭻ ﻫﯿﭻ ﺑﯿﺶ ﻧﯿست، ﭘﺎ را از ﮐﻔﺶ ﺑﺰرگ در آورﯾﻢ و اﯾﻦ ﮔﺬر زﻧﺪﮔﯽ را ﺗﻮﺷﻪ ای ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ اﺑﺪﯾﺖ راﻫﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ. ﻗﺸﻮن آﻣﺪﻧﺪ و ﻟﺸﮑﺮ ﺻﻒ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ اﺳﺒﺎب و دار و ﻧﺪار ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ دژﮐﻮﻩ را ﺑﻪ دﯾﺎرش ﺑﺒﺮﻧﺪ... درﯾﻎ از ﭘﺮ ﺷﺪن ﯾﮏ واﻧﺖ ﮐﻮﭼﮏ!.. آﻩ! ﮐﻪ اﮔﺮ اﻧﺪﯾﺸﻪ اش را ﺑﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺣﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ ، ﮐﺎﻣﯿﻮن ﻫﺎ و ﺗﺮﯾﻠﺮ ﻫﺎ و حتی ﮐﻒ ﺻﺤﻨﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﮔﯿﺘﯽ را ﻫﻢ ﮐﻢ داﺷﺘﯿﻢ.
ﻣﻦ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻣﻘﺎم وﮐﺎﻟﺖ ﻣﺮدم در ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای اﺳﻼﻣﯽ، او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪ ، داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن اﺳﺘﺎن ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺘﺠﺴسین، اﻓﮑﺎر ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻗﻮم ﻟﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎ و داﺷﺘﻪ ﻫﺎ، ﻫﻤﻪ ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ و ﻣﯽ ﺧﻮاﻫیم ﻓﺮﻫﻨﮓ اﻧﺴﺎﻧﯽ، ﭘﺎک و زﻻل ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﻤﺒﻞ اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﯿﺎن ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ ﺗﺎ آباداﻧﯽ ای دﯾﮕﺮ ﯾﺎﺑﯿﻢ و ﺷﻬﺮ ﺧﻮد را ﻧﻮ ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ. ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮد، اﻣﺮوز ﻧﻮﺑﺖ من و ﺷﻤﺎ و ﻧﺴﻞ ﻣﺘﺤﻮل ﮔﺮ دﯾﺎر و ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﺎن ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ اﮔﺮ ﺑﺮ ﻗﺒﺮ ﭘﻨﺎﻫﯽ رﻓﺘﯿﻢ اﻓﻖ را دراز کرده و از ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ واﻗﻊ در ﺳﻮق ﮐﻬﮕﯿﻠﻮﯾﻪ، دژﮐﻮﻩ را ﻧﻈﺎرﻩ ﮐﻨﯿﻢ. ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪا و اﺑﻬﺖ آن ﺑﺮسیم و اﻣﺎ از دژﮐﻮﻩ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﻢ ﻓﻘﺮ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ و ﭘﺎﮐﯽ ، ﻣﺤﺮوﻣﯿﺖ از ﮐﺎخ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ و ﻏﻨﯿﺖ از اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ، دﻧﯿﺎ را دﻧﯿﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ و ﻋﻘﺒﯽ و ﮔﺬر، ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ... و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﺰاران ﮐﻮدک ﮐﻨﺠﮑﺎو... ﺑﻪ اﻣﯿﺪ آﻧﮑﻪ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﻓﮑﺮ و اﻧﺪﯾﺸﻪ او را زﻧﺪﻩ ﻧﮕﻪ دارﯾﻢ. ان ﺷﺎاللهء ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن او را ﺑﻪ ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﺤﻠﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺒﻞ اﺳﺎﻃﯿﺮی اﺳﺘﺎن و ﮐﺸﻮرﻣﺎن

*مردادماه ۱۳۸۳