کاکامه ول نکنین...کاکاته ول نیکنیم
15 آبان 1394 ساعت 8:52
بهنام عکاشه
هرچند در بیرون سالن زورخانه گچساران خبرهای داغ تری نهفته بود ولی داخل چیزهای دیگری داشت.
بیرون جهان محمدی را دیدم که از بی توجهی ها نگران بود و دل شکسته. او نه برای حاج غلام که به خاطر حاج... آمده بود که همین روزها به او گفته بود: «کاکامه ول نکنین» و جهان محمدی گفت: «حاج... کاکات ولمون که، ولی ما ولش نیکنیم»
داخل هم خیلی ها همین حرف را با حضورشان زده بودند. طایفه میرسئی که دیروز میهمان نوشادی ها و مرادی ها بودند همه همین حرف را می زدند.
طایفه ای که به گواه عده ای بیشترین آمار بیکاری را در کنار چند طایفه دیگر گچساران و باشت دارند و حتی عده ای برخی رفتارهای برخی جوانانش را از همین دردها می دانند.
هر طایفه ای در باوی به نامی شهره است و به قیدی یا صفتی. این نام را خودم می نهم. «میرسئی بنگ باوی» است و همواره صدای باوی از گلوی مردان میرسئی فریاد می شود.
این آوا روزی در قالب لیک شیرزنانش در سوگ جوانانی که پرپر شدند و شروه های عامه ساری گل و عامه سروگل و خاله صنعت برسر مزارشان نمودار می شود، گاهی در صوت روحانی مهرداد علی پور، گهگاهی هم گاله پیام مظفری برای سیدقدرت و هورای قدرت انباز پور و مهدی مظفری و سعید برات نژاد برای شهرشان و این روزها هم در دکلمه خوانی سینا نوشادی.
میرسئی با همه طوایف لر(باوی بیراحمد) وصلت کرده اندو زن داده و گرفته اند و حتی زنانی از ترک ها اختیار نموده اند و مانند ایرانیان که فرهنگ اعراب را نپذیرفتند هر که به سمت شان آمد، اصالت میرسئی ها را پذیرفت.
میرسئی هابه وفاداری و ککاگری معروفند. زنان شان هم این گونه اند. آنها که نمی دانند قصه شاهیجان و ماهیجان را بپرسند که خواهری در سوگ خواهرش هفت روز طاقت نیاورد و از این دست افسانه ها در میرسئی فراوان است.
هر چه باشد بنگ میرسئی انگار تمامی ندارد و دیروز آنها با تمام بی توجهی ها به حاجی... بنگ زدند: «ما کاکاته ول نیکنیم».
تصویر برداری حبیب قلندری و جواد حسنی
کد مطلب: 136812