کبنا ؛مصطفی جوزانی
در این یادداشت قصد داریم نوعی مرام سیاسی که در سپهر سیاست جامعه ایرانی به سیاست معاویه ای شهرت دارد، بپردازیم.
اگر چه این نوع رویه سیاسی با نام سیاست ماکیاولیستی (البته در بحث اخلاق سیاسی) هم شناخته می شود، اما به دلیل فضای سیاسی کشورمان و تاثیر اعتقادات مردم بر موضعگیری هایشان و منجرشدن پیوند عمیق سیاست با دین واز آنجایی که معاویه خود را خلیفه امت اسلامی معرفی و مطرح کرده بود، پس به این خاطر بکارگیری این نوع مرام را در جامعه و در قبال سیاسیون، می توانیم معاویه ای نام ببریم.
۱- یکی از ابزار همیشگی سیاسونی که شباهت فراوانی به جهت گیریهای سیاسی و الگو گیری از مرام معاویه دارند، بکارگیری معجزه پولهای بادآورده می باشد. معاویه در طول دوران خلافت غیرمشروع خود و قبل از آن هر دهانی را که مطالبه حق ودرد دین داشتند را با پول هایی که به کیسه های زر امارتی معروف بود، زنجیر می کرد.
هر چشم بینایی را در دفاع از حق، عدالت و شخص امیرالمومنین امام علی(ع)، چنان با پولهای وسوسه انگیز بیت المال کور می کرد که مولای متقیان در عین مظلومیت تارک الصلاه نامیده می شد!
و آنگاه هر داعیه دار حقی را چنان با زور تهمت و تهدید منزوی و به فلاکت می کشاند که قبول پول وزر و اسکناس تنها راه نجات شان می شود.
۲- سیاستی که دنباله رو رویه به کارگرفته شده توسط معاویه می باشد هیچ گاه ثبات سیاسی نخواهد داشت، فراتراز لابی گریهای امروزی چنان دارای عقیده ای سست می باشد که تنها لازمه دفاع ازآن را رسیدن به هدف می دانند و لاغیر!
یک روز بت پرست یا همان سرباز جبهه باطل و روز دیگر در پی فراهم شدن شرایط گرایش به دین و ورود به جبهه حق!! را به صلاح و مصلحت می دانند.
یک روز در حزب عمر، روز دیگر در حزب عثمان و خونخواه او!! آنچنان که مستشرق یولیوس آلمانی در کتاب تاریخ دولت العربیه می نویسد(فقط خونخواهی عثمان برای کشته شدن او اساسی بودکه معاویه حقش را در وراثت خلافت بنا کرد، اما به چه علت و به کدام معنی وی برای خون عثمان قیام کرد؟!)
معاویه صفتان عرصه سیاست نه آنچنان درد دین و نه آرمانی برایشان پشیزی ارزش ندارد، چنان عشق به امام می ورزند که بعد از رحلت ایشان پیروی از او را نه گردن نهادن بر حکم ولی بلکه برنامه ریزی های بعدی برای تصرف اهداف از قبل شناسایی شده می دانند.
همرنگ جماعت شدن به اقتضای هر دوره و همگام با آن بازی در پازل رقیب، سیاست همیشگی معاویه صفتان عرصه سیاسی کشور می باشد همچون خود معاویه که در حزب عثمان، کشتن او را اوج پیروزی خود می دانست!
۳- معاویه با تحریک احساسات مذهبی مخاطبین از طریق : ۱- مذهبی و مدافع دین جلوه دادن خود ۲- مذهبی جلوه دادن پیام خود ۳- القاء پیام از کانالهای دینی (مسجد) ۴- به کار گیری مظاهر(سمبل) دین. از جمله اقدامات معاویه به عنوان شیوه¬ای دیگر از تبلیغات او در راستای تثبیت تبلیغاتی است. معاویه از مظاهر دین و رسول و معاویه صفتان عرصه سیاست از امام، انقلاب و آرمان ها برای پیشبرد اهدافشان استفاده های تبلیغاتی عظیمی می کنند.
معاویه برای جذب مخاطبین همچنین از تحریک احساسات قبیلگی جامعه و تحریکات احساسات حق جویانه مردم یا بی طرف جلوه دادن خود استفاده می کرد. او و معاویه صفتان امروزی همچنین از پدیده تلقین وجهه با دعوت بسیاری از بزرگان جامعه به سوی خود به عنوان ابزاری برای جذب عامه مردم نیز بهره برده و می برند. (مثلا،عبیدالله عمرهای زمان).
در این یادداشت قصد داریم نوعی مرام سیاسی که در سپهر سیاست جامعه ایرانی به سیاست معاویه ای شهرت دارد، بپردازیم.
اگر چه این نوع رویه سیاسی با نام سیاست ماکیاولیستی (البته در بحث اخلاق سیاسی) هم شناخته می شود، اما به دلیل فضای سیاسی کشورمان و تاثیر اعتقادات مردم بر موضعگیری هایشان و منجرشدن پیوند عمیق سیاست با دین واز آنجایی که معاویه خود را خلیفه امت اسلامی معرفی و مطرح کرده بود، پس به این خاطر بکارگیری این نوع مرام را در جامعه و در قبال سیاسیون، می توانیم معاویه ای نام ببریم.
۱- یکی از ابزار همیشگی سیاسونی که شباهت فراوانی به جهت گیریهای سیاسی و الگو گیری از مرام معاویه دارند، بکارگیری معجزه پولهای بادآورده می باشد. معاویه در طول دوران خلافت غیرمشروع خود و قبل از آن هر دهانی را که مطالبه حق ودرد دین داشتند را با پول هایی که به کیسه های زر امارتی معروف بود، زنجیر می کرد.
هر چشم بینایی را در دفاع از حق، عدالت و شخص امیرالمومنین امام علی(ع)، چنان با پولهای وسوسه انگیز بیت المال کور می کرد که مولای متقیان در عین مظلومیت تارک الصلاه نامیده می شد!
و آنگاه هر داعیه دار حقی را چنان با زور تهمت و تهدید منزوی و به فلاکت می کشاند که قبول پول وزر و اسکناس تنها راه نجات شان می شود.
۲- سیاستی که دنباله رو رویه به کارگرفته شده توسط معاویه می باشد هیچ گاه ثبات سیاسی نخواهد داشت، فراتراز لابی گریهای امروزی چنان دارای عقیده ای سست می باشد که تنها لازمه دفاع ازآن را رسیدن به هدف می دانند و لاغیر!
یک روز بت پرست یا همان سرباز جبهه باطل و روز دیگر در پی فراهم شدن شرایط گرایش به دین و ورود به جبهه حق!! را به صلاح و مصلحت می دانند.
یک روز در حزب عمر، روز دیگر در حزب عثمان و خونخواه او!! آنچنان که مستشرق یولیوس آلمانی در کتاب تاریخ دولت العربیه می نویسد(فقط خونخواهی عثمان برای کشته شدن او اساسی بودکه معاویه حقش را در وراثت خلافت بنا کرد، اما به چه علت و به کدام معنی وی برای خون عثمان قیام کرد؟!)
معاویه صفتان عرصه سیاست نه آنچنان درد دین و نه آرمانی برایشان پشیزی ارزش ندارد، چنان عشق به امام می ورزند که بعد از رحلت ایشان پیروی از او را نه گردن نهادن بر حکم ولی بلکه برنامه ریزی های بعدی برای تصرف اهداف از قبل شناسایی شده می دانند.
همرنگ جماعت شدن به اقتضای هر دوره و همگام با آن بازی در پازل رقیب، سیاست همیشگی معاویه صفتان عرصه سیاسی کشور می باشد همچون خود معاویه که در حزب عثمان، کشتن او را اوج پیروزی خود می دانست!
۳- معاویه با تحریک احساسات مذهبی مخاطبین از طریق : ۱- مذهبی و مدافع دین جلوه دادن خود ۲- مذهبی جلوه دادن پیام خود ۳- القاء پیام از کانالهای دینی (مسجد) ۴- به کار گیری مظاهر(سمبل) دین. از جمله اقدامات معاویه به عنوان شیوه¬ای دیگر از تبلیغات او در راستای تثبیت تبلیغاتی است. معاویه از مظاهر دین و رسول و معاویه صفتان عرصه سیاست از امام، انقلاب و آرمان ها برای پیشبرد اهدافشان استفاده های تبلیغاتی عظیمی می کنند.
معاویه برای جذب مخاطبین همچنین از تحریک احساسات قبیلگی جامعه و تحریکات احساسات حق جویانه مردم یا بی طرف جلوه دادن خود استفاده می کرد. او و معاویه صفتان امروزی همچنین از پدیده تلقین وجهه با دعوت بسیاری از بزرگان جامعه به سوی خود به عنوان ابزاری برای جذب عامه مردم نیز بهره برده و می برند. (مثلا،عبیدالله عمرهای زمان).
