قهرمان افتاده بر تخت، سرمایه فرهنگ ملی ما است

کبنا ؛سیدعلی عباس محدث*
ماندگاری تاریخ قهرمانان هر ملتی، آمیخته به فرهنگ و جامعه شناسی آن ملت است. حالا اگر این ملت، پشتوانه ای از واقعیت های تاریخی را در فرهنگ خود نداشته باشد، بیچاره جوان آن ملت است که یا باید از نمادها و اسطوره های دیگر ملل بهره جوید و یا تضارب الگوهای شفاهی را آنقدر تکرار و تکرار کند تا شاید منتج به نتیجه شود.
این روایت ها برای کشوری مثل ایران که سرمایه های کم نظیری از نام آوران اخلاق و بزرگ اندیشی را هم از دین اسلام دارد و هم از غنای فرهنگ ایرانی خود، پرچمدار فاتحان مرزهای بیت المللی است، به شیوه ای دیگر قابل بررسی است. زاویه نگاه شما خواننده محترم را به همین استان کوچک کهگیلویه و بویراحمد محدود می کنم که جوانانش در طول تاریخ این مملکت، تاریخ سازانی بودند که بخش هیجان انگیز و اتفاقاً تکامل بخشِ فرهنگِ استقلال طلبی، مبارزه با جزم اندیشی و اسطوره پروری قوم لر را مزین نموده اند.
یکی از بزرگ ترین معایب تاریخ فرهنگی ما این است که متأسفانه، دائم از فراموشی و بی اعتنایی مسئولین حوزه فرهنگ و سیاست به قهرمانان ملی مان شِکوه های بسیار می کنیم و حتی با نمایش فیلم هم، قابلیت های کتمان شده را عرضه می کنیم، ولی بازهم شاهد نامهربانی هستیم.
روزگاری نه چندان دور، قاضیِ عادلِ و قاطع در میدان های ورزشی فوتبال استان، چشم نوازی می کرد که آرزوی دست نیافتنی خیلی از جوانان بود. کسی که پا جای پایش گذاشتن، هنری ذاتی در ضمیر هنرمندی می خواست که شاید کم تکرار شد. جسارت، عدالت و قاطعیت در تصمیمات داوریش، او را ازحصار محدودیت های ساختاری ورزش استان به سطح ملی رساند و عنوان تنها داور ملی استان در دهه های ۶۰ و ۷۰ را به نام ایشان ثبت نمود.

مگر می شود قضاوت های کم حاشیه و اکثراً بی نقص کریم دادرس در مستطیل سبز ورزشگاههای استان را در بیان خاطرات ورزشکارانی چون دکتر امین انوری، پرویز موسوی و شش بلوکی ها نشنید؟ وقتی سیر نگرش های سیاسیون استان در دهه های بعد از جنگ تحمیلی را بررسی می کنیم، متأسفانه، در خوش بینانه ترین حالت هم می بینیم که ورزشکاران را در زیر سهم خواهی های بی نهایت خود له کرده اند. کسی که در دوره ای که سیاست، این همه طماع نداشت و خدمت این گونه دلربایی نمی کرد، به انصاف قضاوت می کرد و به عدالت دادگری می نمود، اینگونه به نظاره انصاف مسئولین خود چشم می گشاید.

آیا باورتان می شود این حاکم بلامنازع میدان های فوتبال این ممکلت، از سال ۱۳۵۹ کارمند تربیت بدنی و ۲۳ سال رئیس امور ورزش شهرستان کهگیلویه بودند و اینگونه به قضاوت های امروزی سیاسیون دل خوش کرده باشد؟ باورتان می شود که این مردِ روزهای پاک دستی و نیک مرامی، اجاره نشین بوده و به گفته خودش، فقر و فلاکت از در و دیوار خانه اش، بالا می رود؟ ایشان با التماس از خبرنگار کبنا نیوز در خواست مصاحبه می کند تا ندای بینوایی خود را به مسئولین استان خود برساند. باورتان می شود؟ وی از آقایان حمزه دامیده(مدیرکل اسبق ورزش و جوانان استان) ایزدپور(مدیرکل فعلی ورزش و جوانان استان)، نیرومند(معاون اسبق امور ورزش استان)، علی برومند و رضا نکویی زاده(رؤسای اسبق ورزش و جوانان شهرستان کهگیلویه) به واسطه هر نگاه ویژه ای که به ایشان داشتند، ولو به لحظه ای تفقد هم باشد، خود را دنیایی مدیون آنها می داند. آری، این بود رسم وفای به عهد قهرمانان دیروز! اینگونه بود مرام لوطی گری پهلوانانی که به گوشه چشمی هم قناعت می کردند و نیازشان، سلامی بود و معرفتی که امروز، گنجی شده در نهانخانه مادیات.

 
جناب آقای پرویز موسوی(رئیس محترم هیئت فوتبال استان) و همه ی موسوی هایی که با کریم دادرس خاطره ها دارید:
مگر این چرخ گردون همیشه به اقبال بلند می چرخد که شما نیز نخواسته اید، حنجره دادخواهی اش باشید؟ آیا یادتان نیست که حضورش در میدان های ورزشی برای شما، امنیت خاطر و اعتماد به قضاوتش مایه افتخار ورزشکاران استان بود؟ وقتی این تصاویر را می بینید، امیدوارم که فقط لحظه ای تنهایی را پیشه کنید و دوران اوج این قهرمان زمین نشسته را بیاد آورید. حداقل شما که باوردارید، اگر دیروزِ دادرس در امروز بود، سوت قضاوتش را به طلا می خریدند، ولی اینک به نان شب هم محتاج شده است؟ این را به این جهت یادآوری نمودم، چون می دانم از نسل پرغیرت استان هستید. می دانم که هنوز حَمیّت و جوانمردیتان را به زیورهای ماده گرایانه مستتر نکرده اید.
جناب آقای دکتر خادمی، استاندار فهیم استان:
مردی که اینگونه بر تخت نگون بختی افتاده است، روزگاری با چنگ و دندان زمین های ورزش را مهیای حضور سلامتی و قهرمان پروری جوانان استان و شهرستان کهگیلویه می نمود. ایشان قاضی فاضلی بود که مایه فخر جوانان و اسطوره ورزشی نسل آن روز بود. ایشان تنها آرزویش قبل از مرگ، بکارگیری پسرش در یکی از ادارات با هر عنوانی که ممکن باشد، هستند. آیا خواسته نامعقولی است؟ آیا واگذاری یکی از واحد های مسکن مهر، به پاسِ پاسداشت انسانیت و جوانمردی، به قهرمانی که شرمنده زن و فرزند خود شده است، قبل از مرگش، سزاوار نیست؟ ای کاش فرصت داشتی تا حضوراً، خدمات ایشان به نسل ورزشکار هم سن خودم را مطرح می کردم. وی بسیار مستأصل مانده است ولی افق امید خود را به دستان مبارک رهبر عظیم الشأن انقلاب، ریاست محترم جمهور، وزیر محترم ورزش و جوانان، جنابعالی، حضرت آیت الله ملک حسینی، مدیرکل محترم ورزش و جوانان استان، مدیران کل حوزه های فرهنگی استان، نمایندگان محترم مردم در مجلس شورای اسلامی بویژه جناب آقای دکتر تاجگردون رئیس کمیسیون برنامه و بودجه مجلس و ورزشکاران استان که در مناصب مدیریتی هستند و یا شرایط مالی مناسبی دارند، دوخته است.

کلام آخرش این بود که: «خداوند را به خاطر داشتن همسرم که مایه عزتم بوده و حلال بسیاری از مشکلاتم، بی نهایت سپاسگذارم»
کلام آخر من این است که: به قول فردوسی:«به این زمین گِرد که بسرعت می گردد بنگر که درمان  ما در آن است و درد ما نیز ، نگاه کن و ببین که نه گردش زمانه آن را می فرساید و نه رنج و بهبودی حال بشر آن را به آتش  می کشد ، نه آرام می شود  و نه همچون ما تباهی می پذیرد» .فکر می کنم که بی اعتنایی به کسانی که حتی ذره ای خدمت صادقانه به این مردم داشته اند، بی توجهی به فرهنگ و ساختار فرهنگی مردم است.
حلاج ها که خود سَرِ ماندن نداشتند                       تدبیر دارهاست اگر جاودان شدند
طوفان دلیل بوده که آن بید های سست         در سایه سار سرو چنان بی نشان شدند
بی شک به جان خود غم عالم خریده اند        آنان که تا همیشه، جهان پهلوان شدند
 
«این متن پایان ندارد، آغاز آینده است»
*مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های مخاطبین کبنا نیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. می توانید با ارسال یادداشت خود، این مطلب را تأیید یا نقد کنید.