تاریخ انتشار
چهارشنبه ۵ آذر ۱۳۹۳ ساعت ۲۳:۰۸
کد مطلب : ۷۵۰۰۶
در اتاق فکر ایجاد تفرقه را برای مردم باز کنید
۰
کبنا ؛بهنام عکاشه
امنیت نیازی بنیادی و جهانشمول اســت و هنگامی اهمیت ویژه می یابد که میان آن با حیات فرد پیوندی محکم احساس شود.
انسان وقتی وارد فاز زندگی اجتماعی شد به تدریج قشربندی ها و اختلافات سیاسی، طبقاتی، فرهنگی و... او را از دیگر انسان ها متمایز نموده و این راهکار و حتی راهبردی ویژه برای مقابله قدرت ها با خرده قدرت ها برای به بردگی گرفتن آنها در طول تاریخ شد و مانع رشد و پیشرفت جوامع ضعیف تر شد.
این اختلافات امری طبیعی بوده که در همه جای دنیا وجود دارد و نمی توان آن را به یک نقطه یا کشور خاص دانست و کشوری همانند آمریکا با پروپاگاندای قدرتمند نیز نتوانسته مشکلات عمیق اجتماعی(سیاه پوستان، سفیدپوستان، سرخپوستان، ومهاجرین و...) که ماحصل اختلافات تاریخی میان طوایف این کشور است را بپوشاند.
در ایران نیز مرزبندی های قومی و قبیله ای موضوعی کمرنگ ولی همواره قابل بحث بوده که به خصوص از دوره رضاشاه رسما وارد ادبیات سیاسی اجتماعی مملکت شد و با تلاش او برای به سلطه درآوردن ایلات و عشایر بدون در نظر گرفتن بنیان های اجتماعی، به مسئله ای اجتماعی و همه گیر بدل گشت.
امنیت هنگامی حاصل می شود که آرامش اجتماعی احساس گردد و هموراه کسانی که می خواهند امنیت منطقه ای را به مخاطره بیندازند آرامش را از طرق مختلف از آن منطقه دور می کنند که یکی از بازار گرفتن آرامش می تواند ابزار قومیت باشد.
کهگیلویه و بویراحمد از مناطقی است که در هم تنیدگی های قومی و طایفه ای در آن بسیار است ولی پیچیدگی روابط اجتماعی میان طبقات(شهر به شهر، روستا به روستا و طایفه به طایفه و تیره و تش و اولاد و...) همواره موضوع طایفه گرائی به یک مسئله مهم در مباحث سیاسی و اجتماعی تبدیل شده است.
آنچه مرا به نگاشتن این مطلب وادار نموده، اتفاقاتی است که این روزها در عرصه سیاسی استان افتاده و نگاه انتقادی مردم و نخبگان و متاسفانه سکوت مدیران را در پی داشته است.
با توجه به حرفه ام، با اکثر اقوام و بزرگان طوایف استان مراوده داشته و حداقل شناخت را دارم و مطمئنا این مباحث تاثیر بسیار اندکی در روابط بین اقوام داشته ولی آنچه مورد بحث است ادامه این سیاست توسط یک محفل خاص با نزدیکی به انتخابات حساس سال آینده است.
بردن مرزبندی ها و اختلافات میان مردم و تقسیم جامعه نسبتا یکدست استان به باوی و بویراحمد، گرمسیر و سردسیر و اخیرا سفلا و علیا به صورت تدریجی، نشانه های احتمالی وجود یک مغز متفکر و یا اتاق فکر در استان را می دهد که مطمئنا پیامدهای اجتماعی آن مورد توجه مدیریت استان قرار گرفته ولی نشانه هائی محکم مبنی بر مقابله جدی با این جریان خزنده احساس نمی شود.
بازی های سیاسی امری طبیعی است و جریانات سیاسی و احزاب و رسانه های منتسب به آنها می توانند به راحتی از مدیریت استان انتقاد نموده، آن را نزد جامعه ای که باید درباره شان قضاوت کنند ضعیف جلوه داده و حتی زمین گیر نمایند.
اما کشاندن این اختلافات درون عشایر و قبایل و خرده قبایل امری خطرناک بوده که نمی تواند مورد تائید کسی بوده و بحث درباره عواقب احتمالی آن می تواندبه آگاهی بخشی به مسئولان بینجامد.
به نظر می رسد مرزبندی ها به تدریج در کلام برخی مدیران که موقعیت های خود را از دست داده اند کوچک تر شده و از مرزبندی های شهرستانی به شهر ها رسیده و اخیرا فاز این اختلافات به طوایف یک شهر سرایت پیدا کرده است.
استفاده برخی افراد از ادبیاتی خطرناک به تدریج تبدیل به یک فرهنگ عمومی شده و راه مدیریت استان را مسدود نماید.
اما چه باید کرد و وظیفه هر کدام از ما در این برهه چیست؟
مسئولین استان؛
به نظر می رسد استاندار و نمایندگان، هدف غائی این حرکت باشند.
به واقع استاندار حسب نیازهای جامعه و اقتضای زمان، تصمیاتی در راستای برنامه های دولت گرفته که می تواند منتقدینی داشته باشد.
مطمئنا مخالفین سیاسی استاندار از عملکرد او رضایت ندارند. به هر حال او مجری برنامه های دولت است و آنها برهم زننده آن.
از نظر جامعه ضرورت برخورد فرهنگی و سیاسی با چنین تفکر و اتاق فکری به وضوح احساس می شود. در درجه اول برخورد سیاسی با این موضوع، فوریت داشته و در گام بعدی فرهنگ سازی و توجه به زیرساخت های اجتماعی می تواند گام مهمی باشد.
ایجاد محدودیت های مدنی برای این گونه سخن رانان که وحدت جامعه را خدشه دار می کنند می تواند گامی در راستای ایجاد الفت میان جریانات سیاسی و مردم باشد.
رسانه ها؛
رسانه ها در این زمینه گام هائی را برداشته اند. به نظر می رسد علیرغم برخی انتقادها رسانه ها بایستی با عمومی کردن این ادبیات به افشای پلشتی های این جریان پرداخته و با ارائه و چاپ نوشتارهای مختلف این موضوع را برای واشکافی نماید.
برخی مخفی ماندن موضوع را راهکاری برای پنهان کردن آن می دانند.
اتفاقا بایستی با ایجاد حساسیت از طریق عمومی کردن موضوع میان مدیران و مردم، فشار به این جریان اتفاقا قدرتمند را افزایش داده و هزینه های مترتب بر این گونه اظهرات را زیاد نمود.
باید به راهیان این خط قبولاند که شاید این راه در سال آینده به موفقیت منجر شود ولی در همه سال های دیگر آثار زیانبارش به خود شما و مردم استان کهگیلویه و بویراحمد بازمی گردد.
امنیت نیازی بنیادی و جهانشمول اســت و هنگامی اهمیت ویژه می یابد که میان آن با حیات فرد پیوندی محکم احساس شود.
انسان وقتی وارد فاز زندگی اجتماعی شد به تدریج قشربندی ها و اختلافات سیاسی، طبقاتی، فرهنگی و... او را از دیگر انسان ها متمایز نموده و این راهکار و حتی راهبردی ویژه برای مقابله قدرت ها با خرده قدرت ها برای به بردگی گرفتن آنها در طول تاریخ شد و مانع رشد و پیشرفت جوامع ضعیف تر شد.
این اختلافات امری طبیعی بوده که در همه جای دنیا وجود دارد و نمی توان آن را به یک نقطه یا کشور خاص دانست و کشوری همانند آمریکا با پروپاگاندای قدرتمند نیز نتوانسته مشکلات عمیق اجتماعی(سیاه پوستان، سفیدپوستان، سرخپوستان، ومهاجرین و...) که ماحصل اختلافات تاریخی میان طوایف این کشور است را بپوشاند.
در ایران نیز مرزبندی های قومی و قبیله ای موضوعی کمرنگ ولی همواره قابل بحث بوده که به خصوص از دوره رضاشاه رسما وارد ادبیات سیاسی اجتماعی مملکت شد و با تلاش او برای به سلطه درآوردن ایلات و عشایر بدون در نظر گرفتن بنیان های اجتماعی، به مسئله ای اجتماعی و همه گیر بدل گشت.
امنیت هنگامی حاصل می شود که آرامش اجتماعی احساس گردد و هموراه کسانی که می خواهند امنیت منطقه ای را به مخاطره بیندازند آرامش را از طرق مختلف از آن منطقه دور می کنند که یکی از بازار گرفتن آرامش می تواند ابزار قومیت باشد.
کهگیلویه و بویراحمد از مناطقی است که در هم تنیدگی های قومی و طایفه ای در آن بسیار است ولی پیچیدگی روابط اجتماعی میان طبقات(شهر به شهر، روستا به روستا و طایفه به طایفه و تیره و تش و اولاد و...) همواره موضوع طایفه گرائی به یک مسئله مهم در مباحث سیاسی و اجتماعی تبدیل شده است.
آنچه مرا به نگاشتن این مطلب وادار نموده، اتفاقاتی است که این روزها در عرصه سیاسی استان افتاده و نگاه انتقادی مردم و نخبگان و متاسفانه سکوت مدیران را در پی داشته است.
با توجه به حرفه ام، با اکثر اقوام و بزرگان طوایف استان مراوده داشته و حداقل شناخت را دارم و مطمئنا این مباحث تاثیر بسیار اندکی در روابط بین اقوام داشته ولی آنچه مورد بحث است ادامه این سیاست توسط یک محفل خاص با نزدیکی به انتخابات حساس سال آینده است.
بردن مرزبندی ها و اختلافات میان مردم و تقسیم جامعه نسبتا یکدست استان به باوی و بویراحمد، گرمسیر و سردسیر و اخیرا سفلا و علیا به صورت تدریجی، نشانه های احتمالی وجود یک مغز متفکر و یا اتاق فکر در استان را می دهد که مطمئنا پیامدهای اجتماعی آن مورد توجه مدیریت استان قرار گرفته ولی نشانه هائی محکم مبنی بر مقابله جدی با این جریان خزنده احساس نمی شود.
بازی های سیاسی امری طبیعی است و جریانات سیاسی و احزاب و رسانه های منتسب به آنها می توانند به راحتی از مدیریت استان انتقاد نموده، آن را نزد جامعه ای که باید درباره شان قضاوت کنند ضعیف جلوه داده و حتی زمین گیر نمایند.
اما کشاندن این اختلافات درون عشایر و قبایل و خرده قبایل امری خطرناک بوده که نمی تواند مورد تائید کسی بوده و بحث درباره عواقب احتمالی آن می تواندبه آگاهی بخشی به مسئولان بینجامد.
به نظر می رسد مرزبندی ها به تدریج در کلام برخی مدیران که موقعیت های خود را از دست داده اند کوچک تر شده و از مرزبندی های شهرستانی به شهر ها رسیده و اخیرا فاز این اختلافات به طوایف یک شهر سرایت پیدا کرده است.
استفاده برخی افراد از ادبیاتی خطرناک به تدریج تبدیل به یک فرهنگ عمومی شده و راه مدیریت استان را مسدود نماید.
اما چه باید کرد و وظیفه هر کدام از ما در این برهه چیست؟
مسئولین استان؛
به نظر می رسد استاندار و نمایندگان، هدف غائی این حرکت باشند.
به واقع استاندار حسب نیازهای جامعه و اقتضای زمان، تصمیاتی در راستای برنامه های دولت گرفته که می تواند منتقدینی داشته باشد.
مطمئنا مخالفین سیاسی استاندار از عملکرد او رضایت ندارند. به هر حال او مجری برنامه های دولت است و آنها برهم زننده آن.
از نظر جامعه ضرورت برخورد فرهنگی و سیاسی با چنین تفکر و اتاق فکری به وضوح احساس می شود. در درجه اول برخورد سیاسی با این موضوع، فوریت داشته و در گام بعدی فرهنگ سازی و توجه به زیرساخت های اجتماعی می تواند گام مهمی باشد.
ایجاد محدودیت های مدنی برای این گونه سخن رانان که وحدت جامعه را خدشه دار می کنند می تواند گامی در راستای ایجاد الفت میان جریانات سیاسی و مردم باشد.
رسانه ها؛
رسانه ها در این زمینه گام هائی را برداشته اند. به نظر می رسد علیرغم برخی انتقادها رسانه ها بایستی با عمومی کردن این ادبیات به افشای پلشتی های این جریان پرداخته و با ارائه و چاپ نوشتارهای مختلف این موضوع را برای واشکافی نماید.
برخی مخفی ماندن موضوع را راهکاری برای پنهان کردن آن می دانند.
اتفاقا بایستی با ایجاد حساسیت از طریق عمومی کردن موضوع میان مدیران و مردم، فشار به این جریان اتفاقا قدرتمند را افزایش داده و هزینه های مترتب بر این گونه اظهرات را زیاد نمود.
باید به راهیان این خط قبولاند که شاید این راه در سال آینده به موفقیت منجر شود ولی در همه سال های دیگر آثار زیانبارش به خود شما و مردم استان کهگیلویه و بویراحمد بازمی گردد.
