شعر در سوگ موصل( مسعود رضایی)

کبنا ؛مسعود رضایی بیاره

خسته هستم از تـــو و از پــرتوت ای مــاهتاب
گــم بشو از آسمــان و بـــر زمین مــن نتـــاب

جــغد مــی خــواند در این ویـرانه‌ها دیــگر نیا


مــرگ مــی خندد میان کــوچه‌ها بــا اضطراب

خانه‌ها آوار و بـوی گند ومرداراست و خــون   

لاشه خـــوارانند و سگها ساکن  شهر خـــراب

عشق ممنوع است، در این گوچه‌ها دیگر نجو

نالـــه‌هــــای عــاشقانـــه عشوه‌های پــر عتاب

مسجد و دیـــــر و کلیسا  قتلگاه  و مــی بـــرد

بـــوی خون و خــاک آتش ، رنگ رو از آفتاب

مــی رود از خون گل رویان زیبا رود خـــون

تــا بـــگردد روزگـــار و تا بچــرخــد آسیــاب

کـــودکان را زنــده زنــده می برند و می درند

گــرگ گشنه در زمین و در هـــوا نوک عقاب

یـــاد آتیــــلا و آشور و هــلاکوها بـــه خیـــر

اینچنین ظلمی نبـــوده ، بی‌ حساب و بی‌ کتاب

شوهـــران را تکه تکه مــی درند و مــی برند

زن و دخترهــای مــردم را شنیع و نــاصواب  

ناله‌هـــای نــاتوان است ونفیر مرگ و خون

خنده‌هــــای مشمئز ، دنـــدان چرکین  خشاب

مــرگ مـــی زاید ز بطن دختران و می دمــد

بوی رساخیز ازاین  جــهل  وجهاــد و انقلاب

جنگ جهل است و جنون  و ظلمت بی انتها

جنــگ سربـــازان تــاریکی و نـــور آفتــاب

دربیابـــان از حــراس و هول این نامردمان

کــودکان تشنه مــی خواهند یــاری از دواب

شهر زیبای هزارو یک شب است ای روزگار

کاین چنین افتاده در وی شعلـــه‌های التهاب

گیسوان دختر زیبـــای شهر مـــــوصل است

می خورد بر دست سربازان داعش پیچ و تاب

گـــوئیا از قلب دوزخ سر بـــرون آورده‌انـــد

می درند از از سگدلی قلب صغیر و شیخ و شاب

کاش از نــو تــازه مـــی شد انفجار بیگ بَنگ

پاک می شد آسمان از این زمین و گاز و آب

کــــودک طبـــعم رضایی پیر گشت و خسته از

گـــردش این روزگار و عشق و ایـــام شباب