کبنا ؛
چهار نفر در یک خانواده روستایی تصمیم گرفته اند زندگی کنند،حتی اگر نتوانند در روستا همراه دوستانشان قدم بزنند و نتوانندمانند بسیاری دیگر سرپا ایستادن،دویدن و شناکردن را تجربه کنند،اما آنها تصمیم خود را گرفته اند اگرچه زندگی شان فقط بر روی چرخ های یک ویلچر بچرخد.
زیور، نرگس، شیرین و سردار، چهار خواهر و برادر هستند که در روستای بیمنجگان در 10 کیلومتری شهر دهدشت در استان کهگیلویه و بویراحمد زندگی می کنند.
زیور 30 ساله، نرگس 28 ساله، شیرین 22 ساله و سردار 20 ساله که هر چهار نفرشان معلول هستند و کار اداره کردن زندگی آنها بر عهده پدر از کار افتاده آنهاست.
اگر سردار بخواهد بیرون برود باید زیور، نرگس و شیرین، به نوبت منتظر ویلچر بمانند و اگر هر چهار نفرشان کار داشته باشند چاره ای جز صبر سه نفر و شتاب یک نفر نیست.
** روزهای بارانی و زندانی شدن در خانه
با ویلچر بسختی می توان در این روستا زندگی کرد چون کوچه های روستا خاکی است و بدون کمک دیگران نمی توان از چاله و چوله های آن گذر کرد.
حیاط خانه این معلولان هم مثل کوچه های روستا خاکی و پر از چاله است و از این رو آنها نمی توانند در حیاط خانه هم براحتی زندگی کنند بویژه روزهایی که باران ببارد و کف حیاط خانه گل آلود شود.
«سرتیپ مارژ» پدر این معلولان گفت: فقط می گویم خدا بزرگ است.بهزیستی شهرستان کهگیلویه یک باب خانه را در چند مرحله با هزینه 70 میلیون ریالی برای ما ساخته است.فضای نامناسب برای معلول ها، حیاط خاکی و چاله های آن، چکه کردن سقف و بلوک هایی که به عنوان دیوار حیاط روی هم گذاشته شده اند از مشکلات این خانه است.
سرتیپ که خودش از درد ساییدگی زانو همنیشین و همدرد فرزندان معلولش شده خواستار کمک نیکوکاران و مسوولان است.
وی گفت: این معلولان در فصل گرما و سرما با توجه به خاکی بودن حیاط خانه و نامناسب نبودن خانه برای معلولان در رفت و آمد با مشکلات زیادی روبرو می شوند.
سردار مارژ جوان 20 ساله این خانواده با بیان اینکه در هفته بهزیستی مسوولان شهرستان کهگیلویه به آنها سرکشی کرده اند گفت: ما چهار معلول در یک خانواده هستیم اما تنها یک ویلچر داریم که آن را مسوولان برای ما هدیه آوردند.
سردار از مسوولان و نیکوکاران خواست تا یک ویلچر کنترلی برای این چهار معلول تهیه کنند تا بتوانند بدون نیاز به کمک دیگران حرکت کنند.
** هم ولایتی های معلول خانواده مارژ
روستای بیمنجگان 120 خانوار دارد که شش خانواده آن فرزند معلول دارند، یکی چهار معلول، یکی سه معلول و چهار خانواده یک معلولی در این روستا زندگی می کنند که همه آنها با مشکلات مشابهی روبرو هستند.
هاجر مادر سه معلول به نام های معصومه، حکیمه و سمنبر معززیان خواه با ابراز گلایه از زندگی سخت خود و خانواده اش و کم توجهی برخی مسوولان گفت: این خانه برای رفت و آمد معلولان مناسب نیست.
وی با بیان اینکه این معلولان در هنگام راه رفتن مشکلات زیادی را تحمل می کنند افزود: سرویس بهداشتی و حمام معلولان به درستی ساماندهی نشده است.
این مادر نگهداری از سه دختر معلول را مشکل خواند و اظهارکرد: بیش از چهار سال است که مسوولان بهزیستی هیچ سرکشی به این معلولان نداشته اند.
وی بیان کرد: دخترانم به دلیل خاکی بودن حیاط خانه و نامناسب بودن آن برای معمولان بوبژه هنگام باران و رفت و آمد در خانه با مشکلات زیادی روبرو می شوند.
*** دیگران چه می توانند بکنند؟
هم اکنون اداره بهزیستی شهرستان کهگیلویه ماهانه نفری 500 هزار ریال به خانواده سرتیپ مارژ کمک می کند که شاید گوشه ای از مشکلات آنان برداشته شود.
یکی از همسایه های این خانواده می گوید: امروزه آدم های سالم و با مدارک تحصیلی عالی مشکلات بسیاری برای زندگی دارند، این خانواده چهار معلولی که جای خود دارد.
سردار مارژ گفت: هزینه برای سنگ فرش کردن خانه را نداریم و به همین دلیل به راحتی نمی توانیم در آن با ویلچر حرکت کنیم.
او گفت: شاید نیکوکارانی پیدا شوند که بتوانند هزینه سیمانی کردن یا موزاییک و سنگفرش حیاط خانه را بپذیرند تا چهار انسان بتوانند براحتی در حیاط خانه حرکت کنند.
تهیه ویلچر از دیگر نیازهای خانواده های این روستاست که چند معلول در یک خانه زندگی می کنند.
خانواده مارژ با بیان اینکه دارای پدری از کارافتاده هستند و هیچ گونه حامی مالی ندارند از نیکوکاران و مسوولان تقاضای کمک و همکاری دارند.
آنان گفتند: بعد از فوت مادر،مشکلات ما دوچندان شده است.
نرگس می گوید: مستمری ماهانه دو میلیون ریال برای چهار معلول که هیچ سرپرستی ندارند بسیار کم است.
گزارش: حسین خدمتی- سید ولی موسوی نژاد
چهار نفر در یک خانواده روستایی تصمیم گرفته اند زندگی کنند،حتی اگر نتوانند در روستا همراه دوستانشان قدم بزنند و نتوانندمانند بسیاری دیگر سرپا ایستادن،دویدن و شناکردن را تجربه کنند،اما آنها تصمیم خود را گرفته اند اگرچه زندگی شان فقط بر روی چرخ های یک ویلچر بچرخد.
زیور، نرگس، شیرین و سردار، چهار خواهر و برادر هستند که در روستای بیمنجگان در 10 کیلومتری شهر دهدشت در استان کهگیلویه و بویراحمد زندگی می کنند.
زیور 30 ساله، نرگس 28 ساله، شیرین 22 ساله و سردار 20 ساله که هر چهار نفرشان معلول هستند و کار اداره کردن زندگی آنها بر عهده پدر از کار افتاده آنهاست.
اگر سردار بخواهد بیرون برود باید زیور، نرگس و شیرین، به نوبت منتظر ویلچر بمانند و اگر هر چهار نفرشان کار داشته باشند چاره ای جز صبر سه نفر و شتاب یک نفر نیست.
** روزهای بارانی و زندانی شدن در خانه
با ویلچر بسختی می توان در این روستا زندگی کرد چون کوچه های روستا خاکی است و بدون کمک دیگران نمی توان از چاله و چوله های آن گذر کرد.
حیاط خانه این معلولان هم مثل کوچه های روستا خاکی و پر از چاله است و از این رو آنها نمی توانند در حیاط خانه هم براحتی زندگی کنند بویژه روزهایی که باران ببارد و کف حیاط خانه گل آلود شود.
«سرتیپ مارژ» پدر این معلولان گفت: فقط می گویم خدا بزرگ است.بهزیستی شهرستان کهگیلویه یک باب خانه را در چند مرحله با هزینه 70 میلیون ریالی برای ما ساخته است.فضای نامناسب برای معلول ها، حیاط خاکی و چاله های آن، چکه کردن سقف و بلوک هایی که به عنوان دیوار حیاط روی هم گذاشته شده اند از مشکلات این خانه است.
سرتیپ که خودش از درد ساییدگی زانو همنیشین و همدرد فرزندان معلولش شده خواستار کمک نیکوکاران و مسوولان است.
وی گفت: این معلولان در فصل گرما و سرما با توجه به خاکی بودن حیاط خانه و نامناسب نبودن خانه برای معلولان در رفت و آمد با مشکلات زیادی روبرو می شوند.
سردار مارژ جوان 20 ساله این خانواده با بیان اینکه در هفته بهزیستی مسوولان شهرستان کهگیلویه به آنها سرکشی کرده اند گفت: ما چهار معلول در یک خانواده هستیم اما تنها یک ویلچر داریم که آن را مسوولان برای ما هدیه آوردند.
سردار از مسوولان و نیکوکاران خواست تا یک ویلچر کنترلی برای این چهار معلول تهیه کنند تا بتوانند بدون نیاز به کمک دیگران حرکت کنند.
** هم ولایتی های معلول خانواده مارژ
روستای بیمنجگان 120 خانوار دارد که شش خانواده آن فرزند معلول دارند، یکی چهار معلول، یکی سه معلول و چهار خانواده یک معلولی در این روستا زندگی می کنند که همه آنها با مشکلات مشابهی روبرو هستند.
هاجر مادر سه معلول به نام های معصومه، حکیمه و سمنبر معززیان خواه با ابراز گلایه از زندگی سخت خود و خانواده اش و کم توجهی برخی مسوولان گفت: این خانه برای رفت و آمد معلولان مناسب نیست.
وی با بیان اینکه این معلولان در هنگام راه رفتن مشکلات زیادی را تحمل می کنند افزود: سرویس بهداشتی و حمام معلولان به درستی ساماندهی نشده است.
این مادر نگهداری از سه دختر معلول را مشکل خواند و اظهارکرد: بیش از چهار سال است که مسوولان بهزیستی هیچ سرکشی به این معلولان نداشته اند.
وی بیان کرد: دخترانم به دلیل خاکی بودن حیاط خانه و نامناسب بودن آن برای معمولان بوبژه هنگام باران و رفت و آمد در خانه با مشکلات زیادی روبرو می شوند.
*** دیگران چه می توانند بکنند؟
هم اکنون اداره بهزیستی شهرستان کهگیلویه ماهانه نفری 500 هزار ریال به خانواده سرتیپ مارژ کمک می کند که شاید گوشه ای از مشکلات آنان برداشته شود.
یکی از همسایه های این خانواده می گوید: امروزه آدم های سالم و با مدارک تحصیلی عالی مشکلات بسیاری برای زندگی دارند، این خانواده چهار معلولی که جای خود دارد.
سردار مارژ گفت: هزینه برای سنگ فرش کردن خانه را نداریم و به همین دلیل به راحتی نمی توانیم در آن با ویلچر حرکت کنیم.
او گفت: شاید نیکوکارانی پیدا شوند که بتوانند هزینه سیمانی کردن یا موزاییک و سنگفرش حیاط خانه را بپذیرند تا چهار انسان بتوانند براحتی در حیاط خانه حرکت کنند.
تهیه ویلچر از دیگر نیازهای خانواده های این روستاست که چند معلول در یک خانه زندگی می کنند.
خانواده مارژ با بیان اینکه دارای پدری از کارافتاده هستند و هیچ گونه حامی مالی ندارند از نیکوکاران و مسوولان تقاضای کمک و همکاری دارند.
آنان گفتند: بعد از فوت مادر،مشکلات ما دوچندان شده است.
نرگس می گوید: مستمری ماهانه دو میلیون ریال برای چهار معلول که هیچ سرپرستی ندارند بسیار کم است.
گزارش: حسین خدمتی- سید ولی موسوی نژاد
